Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής Στον ξύπνο κόσμο έξω απ' το λογισμικό Πως βρέθηκες ξανά εδώ
Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.
Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή Κι είν' αλήθεια πως και φέτος το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη κι ο ύπνος το πρωί.
Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή Και κάποιος ντύνεται να βγει.
Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.
Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή Κι όποιος είπε "και του χρόνου" θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος Και πες το μου κι εσύ.
15:24, περιμένω να πάει και 51 να παλινδρομήσω. Είδες που το είχα γράψει λάθος τελικά; Ένα λάμδα θέλει, όχι 2. Πάντα υπερβολική. Το ήξερα πως το ‘γραψα λάθος. Το ξέρω πως κάνω λάθος κι όμως το κάνω.
Η ώρα παλινδρομικός αριθμός. Πάει προς τα κει και μετά από τη μοιραία συνάντηση δύο ίδων αριθμών γυρίζει πίσω. Μου θυμίζει στάσιμο κύμα και ψ=2Ασυν(2πχ/λ)*ημ(2πt/T). Μμμμμ, τη θυμάμαι την εξίσωση. Έχω ελπίδες για αναίμακτη επανάληψη. Δεν κλέβω, στο υπόσχομαι δεν άνοιξα το βιβλίο.
Παλινδρόμηση. Στους αριθμούς , κατανοητό. Σε ζωγραφιά, το φαντάζεσαι? Όμορφο. Στο μυαλό μου το βλέπεις? Χάος. Μπρος- πίσω. Τικ- τακ. Σωστό-λάθος. Καλό-κακό. Δεν πάνε στο διάολο όλα τους? Αναποφάσιστη, κυκλοθυμική. Υστερική, λες(?).Μικρές προτάσεις, ελάχιστα ρήματα. Σε κουράζω? Ωραία.
Ραδιόφωνο, ένταση “all I want is to see you in terrible pain..”. Ψέμμα φριχτό. Λυπήθηκα τον τραγουδιστή. “Can’t believe you were once just like anyone else, then you grew and became like the devil himself…”, ψέμακιαυτό. Τοαγάπησατοτραγουδάκι. “Pray to god I can think of a nice thing to say, but I don’t think I can so fuck you anyway...” . το αγάπησα γιατί δεν έχει τίποτα από μένα, δε μου μοιάζει καθόλου.
Δωμάτιο, ένταση. Δύναμη, βιβλία στον τοίχο. «το αντίθετο της βίας δεν είναι η μη- βία. είναι η δύναμη». Μαλβίνα –από κάπου τ αντέγραψε, αλλά ποιος νοιάζεται? για μένα είναι Μαλβίνα.
Εκνευρισμός –φύγε θα μου περάσει. Ηρεμία –έλα δω θα τη διατηρήσω.
Όλα ορθά κοφτά. Δεν λακωνίζω, το παίζω απλή. Το παίζω απλή, να νιώσω για λίγο πως μπορώ να γράφω νευρικά και να σε τσατίσω, να νιώσω αστόλιστη για λίγο απεριποίητη.
Μα τι ευκολόπιστος,είμαι κοκέτα, το ξέχασες? Το ξέρεις. Δεν το ξέρεις. Δε θα το μάθεις. Θα δεις. Έλα. Έλα να δεις.
Καινούρια σκουλαρικιά στα αυτιά μου, ροκ σκουλαρίκια. Νύχια χωρίς χρώμα, μόνο μακριά. Δαχτυλίδια μαύρα, σκαλιστά δαχτυλίδια. Το παίζω τυπάκι.
Με αντιπαθείς, το ξέρω, με κακομαθαίνεις επίτηδες.
Σκουφιά για το κρύο και μπερές. Γάντια ποτέ, να φαίνονται τα νύχια και τα δαχτυλίδια μου. Να μπορώ να ανοιγοκλείνω το φερμουάρ και να ανάβω τσιγάρο.
Με αντιπαθείς ακόμα περισσότερο, με βρίσκεις δήθεν.
Ντύνομαι το χριστουγεννιάτικο εαυτό μου και βγαίνω έξω. Φοράω φουστάνι, πάντα σε αποχρώσεις του μαύρου. (Τι λες ηλίθια! Το μαύρο δεν είναι χρώμα είναι σκιά, μην το ξεχνάς. Ούτε το άσπρο είναι χρώμα είναι φως.) δε γελάω μόνη μου όπως άλλες φορές. Δεν είμαι δυστυχισμένη. Είμαι μόνο εγώ μια μέρα παλινδρομική, μια μέρα χωρίς ήλιο και χωρίς πολύ κρύο.
Θέλω μπισκοτά να μυρίζουν κανέλα και ζεστή σοκολάτα σε μαγαζιά με μπλε τοίχους.
Kοιτάω το ρολόι αρκετά συχνά. Δε με νοιάζει τόσο τι ώρα είναι, μόνο να δω τη μορφή της ώρας..
Η καλύτερή μου είναι το 12:21 ή το 15:51 και το 23:32
Σκέφτομαι πως η ώρα είναι παλλινδρομικός αριθμός, κι ανάθεμα αν το γράφω σωστά.
Μετά ακούω -πάλι- ξύλινα σπαθιά και προσδιορίζω τι είναι αυτό που γουστάρω τόσο σε σένα. Είναι εγώ. Είναι που μαζί σου νιώθω κορίτσι των ξύλινων σπαθιών, σαν τη Λόλα και τη Ρίτα σαν παραμύθι όμορφη, σαν ζωγραφιά και η ρίτα αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει, η νύχτα, τα φώτα και σαν το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας..
σαχλαμάρες.
Μετά αναθεωρώ, δεν είμαι δα τόσο χαμένη σε σένα. Είναι μόνο που διάβασα Μαλβίνα κι ήθελα να γράψω καψουρευτικά. Χμμμ, ξέρεις κάτι? Καλά έκανα.
Γι αυτήν στα χέρια μαχαιριές, σημάδια... του ρου ρουυυυ
Η Αφροδίτη είναι άσπρη κι έχει μπλε μάτια –πράσινα λέει, αλλά είναι γαλάζια- και θέλει να βάψει τα μαλλιά της κορακί. Θα της πηγαίνουν.
Άλλα 2!
Εγώ , είμαι κι εγώ άσπρη ,όχι πολύ, και τα μάτια μου δεν ξέρω τι χρώμα είναι στριφογυρίζουν σε καστανό, πράσινο και καστανοπράσινο. Κι ήθελα να βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα, αλλά όχι ντοματί, μπορντώ σκούρο που να φαίνεται μόνο στον ήλιο πως είναι κόκκινο. Μου πάνε.
Άλλα 2!
Κουρεύτηκα κιόλας, βρήκα τη μόνη κομμώτρια που σου κόβει τα μαλλιά χωρίς να τα κονταίνει και τα μακραίνω, μ αρέσουν τα μακριά μαλλιά. Τώρα είναι ίσια, πάντα ίσια ήταν δηλαδή, και κάνουν λίγα κύματα έτσι όπως πέφτουν..
Άλλα 2!
Κύματα λέω και σκέφτομαι κύματα στη θάλασσα και nouvelle vague και die welle ,μηχανικά κύματα και ηλεκτρομαγνητικά κύματα.. με τα κύματα μεταφέρεται ορμή και ενέργεια, δε μεταφέρεται ύλη, το ήξερες? Μεταφέρεται ορμή..
Άλλα 2!
Μηχανικό κύμα είναι η διάδοση μιας διαταραχής σε ένα ελαστικό μέσο, σκέφτομαι και μου περνάει απ το μυαλό πως είμαστε 2 διαδοχικά σημεία ενός ελαστικού μέσου, ενός σκοινιού και κάποιος μας έβαλε να ταλαντωνόμαστε αλλά έχουμε διαφορά φάσης..μέχρι να ορίσω φορά δεν ξέρω ποιος προηγείται..
-Άλλα 2?
-όχι, άλλα 7!
Είναι αλλιώς να διαβάζεις ένα βιβλίο κι αλλιώς να διαβάζεις Σώτη Τριανταφύλλου. Είναι αλλιώς να επιβιώνεις κι αλλιώς να ρουφάς κάθε δευτερόλεπτο και να νιώθεις πως ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου.
Η Μ. Λέει πως είμαι μισή φοιτήτρια. Και η άλλη μισή είμαι φύτο, στο λέω! Πείτε με όπως θέλετε, εμένα μ αρέσει η Τρίτη λυκείου. Δεν είπα ότι την ανέχομαι κι ότι «θα περάσει». Είπα ότι μ αρέσει. Μ αρέσει που διαβάζω μόνο αυτά που μ αρέσουν και που σκοτώνομαι στο διάβασμα –ξέρεις υπάρχει επιβράβευση- και που ξέρω πως το φετινό καλοκαίρι θα ναι όλα τα λεφτά. Και με τη Μ. Κοιτιόμασταν στη σιωπή και συγκινηθήκαμε και κάναμε μια αγκαλιά τόοοοοση και «θυμάμαι που γελούσες να μείνω μου ζητούσες παιδί».
-Γιατί πήρατε 7 κι όχι 8 ή 6?
-(συνωμοτικό βλέμμα και) χαχαχαχα!!!
έχεις ακούσε το hernando's hideaway?μου φέρνει στο μυαλό καταφύγιο και συνωμοσίες..
Κι όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω!
Κι αν με ξαναρωτήσεις τι χρώμα είναι η ζωή μου θα σου πω «είναι εκείνο το χρώμα που έχει το εξώφυλλο του ‘’αύριο μια άλλη χώρα’’ και που δε θέλω να το πω με όνομα γιατί θα ακουστεί συνηθισμένο».
Drinking whiskey from the bottle, not thinking about tomorrow, singing sweet home Alabama…all winter long!
and we were trying different things, we were smoking funny things...
singing sweet home alabama all summer long!
all winter long?
"Κι έπειτα, την άλλη μέρα, έγιναν κι άλλα παράξενα κι ο κόσμος γύρισε ανάποδα -γύρισε και στάθηκε με τα πόδια επάνω και τα χέρια κάτω. Κι από τότε όλο έτσι περπατούσε."
