Έχω ένα μονό κρεβάτι που δε χρειάζομαι πια και πολύ θα θελα να το χαρίσω στον άστεγο της γειτονιάς αλλά φοβάμαι πως αν του το προτείνω θα μου πει "κοπελιά με δουλεύεις?αν είχα σπίτι να βάλω το κρεβάτι σου δε θα'μενα στο αυτοκίνητο". Κι έτσι νιώθω πολύ ντεμέκ φιλάνθρωπος γιατί αν ήμουν ορίτζιναλ θα βρισκα έναν ρεαλιστικό τρόπο να τον βοηθήσω.

Reality sucks.

21

-[...] και το πιο γαμάτο δώρο μου το 'καναν οι Γιώργηδες!
-τι σου πήραν παιδί μου??
-Ένα τζιν!
-Μπλουτζιν?
-Όχι,μαμά. Dry Gin.


Πολύς κόσμος σιχαίνεται το τζιν και τα απαίσια χανγκόβερ που τους προκαλεί.
Εγώ το αγαπώ το τζιν,μυρίζει άνοιξη κι έχει γεύση λιβαδιού! Και την άλλη μέρα ξυπνάω σα να μην έγινε τίποτα. Είναι το ποτό μου.

Μια φίλη που αγαπώ πολύ μου 'κανε δώρο ένα βιβλίο του Έντγκαρ Άλαν Πόε κι αφού η μαμά με συμβούλευσε να διαβάζω τους προλόγους των βιβλίων,άρχισα απ'τον πρόλογο. Κι έτσι έμαθα πως ένας Γάλλος συγγραφέας είπε "καταντάμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε". Το καλό μ'αυτό ξέρεις ποιο είναι? Πως αν τύχει και σκέφτεσαι πολύ όμορφα και φωτεινά...τότε μπορεί να ζήσεις κι έτσι!

And I'm talking to myself at night because I can't forget

Πριν λίγο είπα κάτι στον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία τι είπα αλλά αμέσως κατάλαβα πως μίλησα στον εαυτό μου κι έτσι το επόμενο πράγμα που μου είπα ήταν "ο χριστός κι η παναγιά,γιατί μιλάω μόνη μου"?

Και μετά σκέφτηκα κάτι. Σκέφτηκα πάλι καλά που πού και πού μιλάμε μόνοι μας. Θα ήταν παράλογο να μη μιλάμε στον εαυτό μας.Για έναν πολύ θλιβερό λόγο: γιατί αν δεν μιλούσαμε στον εαυτό μας,τότε οι άνθρωποι που είναι τελείως μόνοι τους δε θα ακούγανε ποτέ τη φωνή τους. Τραγικά μελαγχολικό το βρίσκω,γι αυτό κι έχω 3 καθρέφτες στο σπίτι,να μου μιλάω όποτε μου 'ρθει.

ροκ είναι να 'χεις

είναι να πίνεις

κι άμα δεν έχεις 

τότε να δίνεις

αυτό είναι ροκ.

If you believe in eternity, then... life is irrelevant. Same way that a bug is irrelevant in comparison to the universe.

Τηγανίζεις πατάτες,είναι έτοιμες,τις βάζεις σε ένα πιάτο,ρίχνεις αλάτι και τις ανακατεύεις με τα χέρια. Και μετά γλείφεις ένα-ένα τα αλατισμένα δάχτυλα του χεριού σου.

Αυτό το πράγμα αν δεν μπορούσα να το κάνω,πάρα πολύ θα μου έλειπε.

Ο αριθμός των φορών που ακούω αυτό το τραγούδι  κάθε μέρα τείνει στο άπειρο.

Καλά καταλάβατε,έχω γίνει πολύ συνεπής φοιτήτρια.

Έκανα κι εργασία σήμερα.Και κάτι έχω κάνει λάθος και θα πάω όλες τις σελίδες με τις ατελείωτες πράξεις στον καθηγητή να τον ρωτήσω τι απ'όλα είναι λάθος. Γιατί εγώ του ζήτησα 5 μέρες παράταση και δεσμεύτηκα για όλους ότι θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την εργασία από σήμερα. Εγώ άρχισα πάντως.

Είναι ωραία πράγμα το brainstorming. Και οι σελίδες με πράξεις διαγωνίως και καθέτως κι αυτές είναι ωραία πράγμα. Οι τακτοποιημένες σελίδες με πράξεις οριζοντίως και στοιχισμένες κι αυτές ωραίο πράγμα είναι,αλλά δεν κρατάνε πολύ,γιατί μετά εμφανίζονται πράξεις και νούμερα παντού. Α ναι,και γράμματα. Είναι αυτό που λέμε "εγώ ήμουν καλός στα μαθηματικά πριν μπλέξουν και το αλφάβητο".

Και τέλος πάντων μετά απ'όλα τα νούμερα και τα γράμματα και τους γραμμικούς συνδυασμούς αυτών,η αγαπημένη μου ασχολία είναι να ακούω αυτό το τραγούδι. Τελεία.

What If...

Είναι ένα είδος κλοπής που συμβατικά δε θεωρείται κλοπή. Όμως δημιουργεί συγχύσεις διότι αν εγώ διαπράξω αυτό το είδος κλοπής τότε δε θα θεωρήσω πως είμαι μια κλέφτρα. Αν το πάθω όμως θα αρχίσω τα βρισίδια,ειδικά αν το ανακαλύψω ώρα που δε συνίσταται για αντικατάσταση του αντικειμένου που κλάπηκε. Τέτοιες ακατάλληλες ώρες είναι συνήθως οι μεταμεσονύκτιες ή οι ώρες που έχει κλείσει το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Η χειρότερη όμως περίπτωση είναι η παρακάτω:

Να 'χεις μαγειρέψει/παραγγείλει φαΐ αφού έχεις περάσει μια κουραστική μέρα και για να τα βγάλεις πέρα αυτή τη μέρα σκεφτόσουν "δεν πειράζει,θα πάω σπίτι θα φάω και θα δω ταινία και μετά θα κάνω καφέ και θα δω κι άλλη ταινία κι όλα θα είναι όμορφα". Στην περίπτωσή μου όπου ταινία βάλε "σειρά" trashy girly σειρά,αμερικάνικη σαπουνόπερα με νυστέρια -έι,ποτέ δεν είπα πως δεν έχω ελαττώματα. Αχ ναι,αυτό ήταν το όνειρο.Το όνειρο ήταν να δώσεις δύο μαθήματα σε μια μέρα και να μην πειράζει γιατί θα πας σπίτι,θα παραγγείλεις καυτερά νουντλς και θα δεις γκρέυς ανάτομυ και μετά θα πιεις καφέ και στο ενδιάμεσο-

Και στο ενδιάμεσο θα καταλάβεις πως έχεις πέσει θύμα της συμβατικά μη-κλοπής. Και θα αναγκαστείς μέσα στην  νύστα και στη βαρεμάρα να βγάλεις τις πυτζάμες και να βάλεις ρούχα και παπούτσια και να πας στο σούπερ μάρκετ. Γιατί παρ'όλες τις τσάντες σου και τις ζακέτες και τα μπουφάν σου...μέσα στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε ένας γαμημένος αναπτήρας.

I rest my case.

Αυτό

είναι ένα από τα τραγούδια που με ανατριχιάζουν.

my point exactly

"I haven't observed religious holidays since I was old enough to know better"

Grey's Anatomy

Δεν έχω πει ποτέ τίποτα για τις απόψεις μου περί Θρησκείας οπότε here it is,η Dr Yang το είπε,εγώ συμφωνώ απόλυτα.

Απλώς θυμήθηκα τον κύριο λόγο κατάθλιψης και κλάματος στο γυμνάσιο.Ορίστε:

my thoughts exactly

"Remember when you were a kid and your biggest worry was, like, if you'd get a bike for your birthday or if you'd get to eat cookies for breakfast. Being an adult? Totally overrated. I mean seriously, don't be fooled by all the hot shoes and the great sex and the no parents anywhere telling you what to do. Adulthood is responsibility. Responsibility, it really does suck. Really, really sucks. Adults have to be places and do things and earn a living and pay the rent."

and yet...

"And still adulthood has it perks. I mean the shoes, the sex, the no parents anywhere telling you what to do. That's, pretty damn good."

Grey's Anatomy of course

My people

Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά. Είναι πολύχρωμα. Ή τέλος πάντων μονόχρωμα αλλά κάτι έντονο όπως φούξια ή τιρκουάζ.Φαντάσου παπαγάλους,φλαμίνγκο,τέτοια πράγματα.


Ούτε σύρματα τεντωμένα είναι. Είναι κλωστές σε βραχιολάκια και κορδέλες αντί για κορδώνια στα παπούτσια. Πολύχρωμα πράγματα επίσης. Κι όχι συρμάτινα* σατέν,μεταξωτά ίσως και μακό,ποιος νοιάζεται γι ακριβά πράγματα?


Εμένα οι φίλοι μου με παίρνουν τηλέφωνο από μια άλλη πόλη και μου λένε "να ρθουμε διήμερο?Από σήμερα?". Οι φίλοι μου όταν πηγαίνουν για μπάνιο παίρνουν μαζί τους πράγματα για να φάνε τα οποία χρειάζονται ψυγείο,χωρίς να παίρνουν και ψυγειάκι μαζί τους. Οι φίλοι μου παίρνουν μαζί τους τα χτεσινά μακαρόνια σε ένα τάπερ και τα τρώνε μέσα στη θάλασσα. Και οι άλλοι κοιτάνε κι οι φίλοι μου δεν ντρέπονται,οι φίλοι μου ίσως να λυπούνται τους άλλους που κοροιδεύουν τους ανθρώπους που είναι σε ένα μπιτς μπαρ και τρώνε από τάπερ. Γιατί είναι πολύ political correct για να το κάνουν.


Μετά το μπάνιο οι φίλοι μου κάνουν πικνικ σε αποβάθρες του λιμανιού με παρεό για τραπεζομάντηλο. Και τρώνε γκούντα που έλιωσε στον ήλιο και φτιάχνουν επιτόπου χωριάτικη σαλάτα. Και γελάνε με τους νεόπλουτους που φεύγουν με τα σκάφη με μουσική υπόκρουση Τιτανικού ορ γουατέβερ.


Έτσι ήταν λοιπόν η χτεσινή μέρα. And I would do it over and over again.

PS χτες όταν έπαιζε αυτό το τραγούδι ξέρεις τι σκεφτόμουν και λίγο δάκρυσα? Σκεφτόμουν ότι είμαι πολύ τυχερή που είμαι one of your people.

Ο ανεμιστήρας κάνει φοβερή δουλειά τα μεσημέρια. Σοβαρά,νιώθω σαν να'μαι σε τροπικό νησί. Και η βιβλιοθήκη (στην οποία,να σημειωθεί και να το θυμάστε όλοι παρακαλώ,έχω ραντεβού στις 5μιση) έχει κλιματιστικό.

Παρεμπιπτόντως το γατί τον γυροφέρνει πολύ τον ανεμιστήρα και λίγο φοβάμαι για την σωματική του ακεραιότητα αλλά μετά θυμάμαι πως κι εμάς όταν ήμασταν μικρά μας έλεγαν "θα κόψεις τα δαχτυλάααα σου" κι αυτά ποτέ δε συνέβαινε γιατί,για το Θεό,κανενός τα δάχτυλα δε χωράνε εκεί μέσα! Τέλος πάντων, το γατί είναι υπάκουο και φοβιτσιάρικο κι έτσι δεν ανησυχώ πολύ,υψώνω τη φωνή και κρύβεται κάτω απ'τον καναπέ.

Τι άλλο αξιοσημείωτο έγινε σήμερα? Α,ναι, έβαψα τα νύχια μου. Ένα περίεργο πράσινο χρώμα. Είναι η μόνη μου όζα (ναι,λέω το βερνίκι "όζα") αρκετά γελοία και καλοκαιρινή ώστε στ'αλήθεια να τη χρησιμοποιήσω. Στην πραγματικότητα το κάνω για να σταματήσω να τρώω τα καημένα τα νύχια μου που είναι αξιοζήλευτα όταν τ'αφήνω να μακρύνουν. Αλλά αυτό έχει να γίνει απ τη Β' λυκείου. Μέχρι ένα σημείο η όζα έπιανε,αλλά ύστερα άρχισα να την τρώω κι αυτή και να τη φτύνω μετά,σιγά το δύσκολο. Τέλος πάντων,σήμερα ελπίζω να πιάσει γιατί τα έβαψα με πολύ αγάπη. Κάνουν αντίθεση με το ρολόι μου και μ'αρέσουν.

Α,αυτό δεν το ανέλυσα. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος τελευταία. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που φοράνε ρολόι! Αυτό είχε να συμβεί απ'την Α'γυμνασίου. Ας αναπολήσω τα ρολόγια μου λοιπόν. Στην Πέμπτη δημοτικού ήταν ένα ροζ μεταλικό με δερμάτινο φούξια λουράκι με κίτρινο κούμπωμα. Το λουράκι κόπηκα,το θρήνησα όπως του άρμοζε και πήρα καινούριο κουφετί λουράκι από ένα υλικό που μοιάζει με καουτσούκ αλλά όχι το καουτσούκ της πιπίλας (εγώ αναφέρομαι σ'αυτό σαν "το υλικό του δονητή" αλλά μου 'χουν πει πως δεν είναι πρέπον οπότε ένιγουευ,ας πούμε καουτσούκ. Ένα εύπλαστο πολυμερές τέλος πάντων,είμαι και μηχανολόγος,don't forget). Ύστερα κόπηκε κι αυτό το λουράκι κι ήμουν κανα χρόνο χωρίς ρολόι μέχρι που ήρθε η Α γυμνασίου και η πιο βαρετή ώρα του κόσμου,τα αγγλικά. Εκεί χρειάστηκα ρολόι το οποίο μάλιστα αντάλλασσα με την Μ. (βλέπε born in the usa στο sidebar) κάθε 5 λεπτά για να περνάει πιο γρήγορα η ώρα. Ύστερα το έκοψα κι αυτό και της το χάρισα γιατί θα άλλαζε σχολείο και μετά θα άλλαζε και χώρα κι είπα να κάνω κάτι γούτσου γούτσου να με θυμάται :P

Αυτά. Είμαι ένας άνθρωπος που φοράει ρολόι,έχει βαμμένα νύχια και διαβάζει στη βιβλιοθήκη. Α και επειδή λέμε τι είδους άνθρωπος είμαι τσιμπήστε και άκρως περιγραφική εικονίτσα:

τα μπουτάκια!

Τελευταία ακούω Σαββιδάκη. Κάθε μέρα. Όχι όλη μέρα,αλλά όλες τις μέρες. Και ναι,μ'αρέσει ΚΑΙ αυτό το τραγούδι. Πολύ κιόλας.

ΥΓ μεταξύ μας κι ο Σαββιδάκης μ'αρέσει περίεργως πολύ :/


ΥΓ έχω και καινούρια κρέμα σώματος και μυρίζει μαυροκέρασο και μοσχοκάρυδο και μ'αρέσει κι αυτή πολύ. Αυτό το είπα έτσι,για να βάλω και την ετικέτα "μυρωδιές" γιατί είναι καλή ετικέτα και δεν την χρησιμοποιώ συχνά.

dream is destiny?

Σκέφτομαι πως αγαπώ την άνοιξη,την λατρεύω. Κι επειδή παρ'όλη τη μυρωδιά της εγώ θέλω κι επιπλέον μυρωδιά,σήμερα πήρα κερί που μυρίζει άνοιξη αλλά όχι αποπνικτική άνοιξη,φρέσκια και δροσερή άνοιξη. Και δεν στέγνωσα τα μαλλιά μου,τα βούρτσισα και τώρα στεγνώνουν μόνα τους σιγά σιγά γιατί ο καιρός είναι υπέροχος. Άνοιξα το παράθυρο κι έκλεισα το παντζούρι του και νομίζω πως τώρα το σπίτι μου έχει το ιδανικό κλίμα.


Ήθελα να γράψω κάτι για τα όνειρα. Σκεφτόμουν τη σχολή. Σκεφτόμουν τα μαθηματικά και πόσο τ'αγαπάω τελευταία,τ'αγαπάω τόσο που σκέφτηκα να κάνω μαθηματικό τατουάζ αλλά το μετάνιωσα μια μέρα πριν το ραντεβού. Ψέματα,δεν το μετάνιωσα,είναι το μόνο τατουάζ που ποτέ δε θα μετανιώσω. Το φοβήθηκα λίγο,φοβήθηκα τον ήχο μέσα στο αυτί μου που θα είναι σαν τον τροχό του οδοντιάτρου και παρ'όλους τους υπέροχους οδοντιάτρους -3 στον αριθμό- που έχω συναντήσει,δεν μου είναι ευχάριστο ο, οτιδήποτε μου τους θυμίζει. 


Τα μαθηματικά λοιπόν. Θυμήθηκα ένα μάθημα διαφορικών εξισώσεων που το κατάλαβα εξ'ολοκλήρου κι είχα κι απορίες σωστές και διόρθωσα και 2-3 απροσεξίες του καθηγητή. Ύστερα τον είδα στον ύπνο μου να μου λέει "διάβασε και λίγο,είναι κρίμα,είσαι πολύ καλή". Είμαι. Και δε μ'αρέσει το διάβασμα. Το τελευταίο θεώρημα του Φερμά δηλαδή μ'αρέσει. Δε γίνεται όλα τα ακαδημαϊκά βιβλία να ήταν σαν λογοτεχνικά και να είχαμε πάντα την ψευδαίσθηση πως τα διαβάζουμε από χόμπυ στον ελεύθερο χρόνο μας;


Κι ύστερα θυμήθηκα εκείνο το όνειρο.Το μόνο πράγμα -ή ένα απ'τα ελάχιστα- που θέλω οπωσδήποτε να κάνω πριν πεθάνω,ή πριν γίνω πολύ γιαγιά και δεν ταξιδεύω πια,ή πριν σταματήσω να'χω ελεύθερο χρόνο για ταξίδια και για χασομέρια.Το μόνο πράγμα που πρέπει να μην ξεχάσω να κάνω είναι να πάω να γίνω σερβιτόρα στην Γρανάδα. Για λίγο,για πολύ,για οσοδήποτε. Για ένα καλοκαίρι,για ένα σύντομο καλοκαίρι αναρχίας ή και για ένα long hot summer.


Την άνοιξη είναι όλα πιο όμορφα. Κυρίως οι αυλές και τα μπαλκόνια,οι παραλίες. Μπα,όλα. Τα πεζοδρόμια και η άσφαλτος ακόμα. Και κάτι πιο απροσδόκητο,ένας χώρος που δεν είναι εξωτερικός αλλά έχει μεγάλα παράθυρα κι είναι ωραία την άνοιξη γιατί μπαίνει ήλιος σε αντίθεση με τον χειμώνα που στις 8 το βράδυ είναι...βράδυ. Ξέρεις ποιος χώρος είναι πιο όμορφος την άνοιξη; Η αίθουσα χορού.


μουσική καθόλου ανοιξιάτικη αλλά με την κατάλληλη δόση μελαγχολίας:

Αυτό το κουκλί ελπίζω πως θα γίνει δικό μου σύντομα! Και θα το βάλω σε τραπέζι κάτω απ'το παράθυρο του σαλονιού με την καρέκλα του σκηνοθέτη μου με το γαλάζιο ύφασμα και θα κοτσάρω και μια γλάστρα κι ένα τασάκι δίπλα της κι αν δεν βαριέμαι θα βλέπετε ποστ-φωτογραφίες από χαρτιά με την ορίτζιναλ courier γραμματοσειρά. Αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα γιατί για μένα η μεταφορά φωτογραφιών στον υπολογιστή είναι μια πολύ πολύ πολύ βαρετή διαδικασία.

Καλή άνοιξη να'χουμε (το μετεό λέει βροχές μέχρι την κυριακή,αλλά δε γαμιέται,οι αμυγδαλιές ανθίσανε όπως και τα κρινάκια και τα ζουμπούλια και το ξέρω γιατί χτες το κομοδίνο μου είχε ένα βαζάκι μ'αυτά γιατί ήταν η μέρα της γυναίκας :) )

Επειδή η άνοιξη ακούγεται κάπως έτσι.

Επειδή μύρισε άνοιξη κι έχει απερίγραπτα ωραίο ουρανό και λαμπερό ήλιο κι ό,τι πρέπει καιρό για τσίπουρο ή για λογοτεχνικό ή για γυμναστική ή και για σχολή ακόμα και για αρχή εξαμήνου δεν το συζητώ,ιδανικότατος καιρός καθώς το τρέχον εξάμηνο χαρακτηρίζεται ως εαρινό και δεν θα έπειθε με μπόρες και συννεφιές.

Κι επειδή η ζωή στη γη είναι πολύ ωραία.

Daddy Cool

Ξέρεις τι λατρεύω στον μπαμπά μου? Πού ό,τι κι αν γίνει κι όσα δικαιώματα του δώσω να με θεωρήσει ανίκανη και άχρηστη (οκ,εννοώ τα μαθήματα που χρωστάω),δεν μου δείχνει ότι τον απογοητεύω -νομίζω κιόλας πως δε νιώθει απογοήτευση- και πάντα βρίσκει έναν λόγο να πιστεύει σε μένα και μια ατάκα να μου πει που θα μου δώσει κουράγιο και δύναμη. Η ατάκα μπορεί να μη στέκει καν λογικά αλλά είναι τόσο συγκινητικό να λες "δίνω σχέδιο αύριο" κι ο μπαμπάς να σου απαντάει "όταν ήσουν μικρή πήγαινες ζωγραφική κι ήσουν πολύ καλή,θα το περάσεις". Ξέρεις πως το ότι στο δημοτικό ζωγράφιζες ωραία ανθρωπάκια δεν έχει σχέση με το autocad. Αλλά για ένα απόγευμα μπορώ να πιστέψω πως έχει σχέση,πως ο μπαμπάς έχει δίκιο και πως ο είναι ο καλύτερος μπαμπάς και είναι απίστευτη η εμπιστοσύνη που μου δείχνει.

Καληνύχτα μπαμπά :)

Δωσ' μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να 'ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα 'χω φυλαγμένα

Ήθελα πολύ ένα καινούριο λογοτεχνικό βιβλίο. Καιτώρα μου έκαναν δώρο ένα κι είμαι χαρούμενη. Κατά τ'άλλα δεν έχω κάτι σημαντικό να γράψω,απλώς έχω καινούρια δαχτυλίδια,λίγο μελαγχολικά και βίντατζ και ήθελα να τα βλέπω να ανεβοκατεβαίνουν στο πληκτρολόγιο.

Λοιπόν αυτή η συγγραφέας μ'αρέσει γιατί πάντα βρίσκω κάτι στα βιβλία της που το'χω σκεφτεί ή που θα'θελα κάτι να ζήσω που θα με κάνει να το σκεφτώ.Ή κάτι που φανταζόμουν πως μακάρι να γινόταν.Ή κάτι που ευχόμουν πως μακάρι να μην. Όλα τα βιβλία της έχουν κάτι που με κάνει να θέλω να τα διαβάσω μονορούφι και μετά να ανοίξω το μπλογκ και κάτι να γράψω.

Τώρα το μόνο που μου'ρχεται στο μυαλό είναι που η αφηγήτρια θυμάται πότε πέθανε ο Μόρρισον-στις 3 Ιουλίου- κι εγώ δεν ξέχασα ποτέ πότε γεννήθηκε-8 δεκεμβρίου,βλέπεις την πρώτη φορά που το διάβασα σκέφτηκα "τοξοτάρα ήταν,κάτι ξέρουν αυτοί που μου λένε πως οι τοξότες είναι επιρρεπείς στις καταχρήσεις".

Εγώ επιρρεπής στις καταχρήσεις δεν έγινα -μ'αρέσει ο καφές και το κρασί και το τζιν και το ουίσκυ και το ρούμι,ναι ειδικά το ρούμι,και τα τσιγάρα μ'αρέσουν και το σεξ,αλλά θέλω να πω δεν είμαι αυτοκαταστροφική.Είμαι επιρρεπής σε κάθε είδους ευτυχία και σε όλων των ειδών τα χαμόγελα: αυτά με κλειστά χείλη,τα και καλά θυμωμένα χαμόγελα που κατά βάθος σημαίνουν "το κάνω επειδή το βρίσκεις χαριτωμένο να θυμώνω",στα πονηρά χαμόγελα ακόμα και σ' αυτά που αφήνουν τα δόντια μου να φαίνονται.Δεν μπορώ να αντισταθώ,πρέπει να μου δώσεις έναν καλό λόγο για να μη χαμογελάω.Και πάλι δεν εγγυώμαι αποτελέσματα.

Κι ελπίζω να μην αναγκαστώ ν'αλλάξω τίποτα απ'αυτά,ελπίζω να μη μειώσω "τη δόση μου" και οι λόγοι για να σταματήσω να γελάω να είναι πάντα....όχι αρκετοί. Και μακάρι να σκεφτόντουσαν όλοι έτσι,θέε μου από πόση γκρίνια θα είχε γλιτώσει αυτός ο πλανήτης.