Σήμερα πέρασα από ένα σημείο της πόλης που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ. Κι ήταν παράλογο να μην έχω διασχίσει αυτό το τόσο δα παρκάκι. Έχω περάσει απ'το σινεμά -έχω πάει στο σινεμά- κι έχω περάσει απ'το πεζοδρόμιο -αμέτρητες φορές- ομώς ποτέ δεν είχα ανεβοκατεβεί τα σκαλάκια,ποτέ δεν παρατήρησα τα παγκάκια,ποτέ δεν έδωσα σημασία. Κι υπάρχουν τόσα μέρη σ'αυτή την πόλη που δεν έχω περπατήσει -είναι σίγουρα περισσότερα απ'όσα έχω περπατήσει.
Και σκέφτομαι πως ίσως μια έννοιατου επωφελούμαι να'ναι αυτή. Να νιώθεις πως δεν έχεις περπατήσει αρκετά και πως δεν πειράζει. Πάντα θα υπάρχουν δρόμοι που δεν περπάτησες και πάρκα που δε διέσχισες και γωνίες που δεν έστριψες. Και δεν πειράζει. Αρκεί να μην εύχεσαι να το είχες κάνει. Γιατί οι ευχές είναι για τα παιδιά. Εμείς μπορούμε απλώς να περπατήσουμε και να μη λέμε "τι κρίμα". Μη λες τι κρίμα Πες πως δεν τέλειωσε ο κόσμος. Κι αν αυτό το παρκάκι είναι κάτι που θες να 'χεις δει στη ζωή σου, τότε γαμώτο πήγαινε και δες το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου