Κι όμως με κάποιον τρόπο, όχι με τον ιδανικό και ρομαντικό τρόπο που λέει συχνά η Ε., αλλά με κάποιον άλλον παράλογο τρόπο νιώθω ότι κι εγώ κάπου χωράω.
Γιατί είναι ωραίες οι Παρασκευές και 13,τα απογεύματα με λίγο ήλιο και χωρίς πολύ κρύο, τα γαλάζια Κάμελ και οι πόλεις με θάλασσα. Γιατί όσο μπορείς να περπατάς σε μια παραλία και να κοιτάς τον ουρανό και να νιώθεις ότι είσαι ελεύθερη κι ότι κάπου ανήκεις κι ότι υπάρχει κάτι που το κάνεις καλά και ίσως και κάτι που το χεις διαλύσει...όσο τα'χεις αυτά καμιά μέρα δε θα'ναι άδεια,καμιά δε θα'ναι έστω και λίγο αδιάφορη.
Θα'ναι μέρες παράξενες,θαυμάσιες μέρες. Κι οι μέρες που γαμιέται το σύμπαν? Αυτές να δεις πόσο παράξενες. Πόσο θαυμάσιες.
ΥΓ ντάξει μεταξύ μας,όταν είσαι γαμάτα ούτε Στέρεο Νόβα ακούς,ούτε Active Member. Αλλά το θαυμαστά και το γαμάτα δεν είναι το ίδιο. Γι αυτό επιμένω. Θαυμάσιες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου