Κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά από τώρα, θα πρέπει να αποχωριστώ αυτό το σπίτι. Και δεν το 'χω χωνέψει καθόλου, γιατί είναι το σπίτι μου, καταλαβαίνεις; Κι απ'τη μία δεν μπορώ να φανταστώ να φεύγω αλλά απ'την άλλη θέλω τόσο πολύ, όχι να μετακομίσω, αλλά να κουνηθώ.

Όχι γιατί εδώ δε μ' αρέσει αλλά γιατί νιώθω πως έχω κολλήσει στην ίδια πίστα.Και αναρωτιέμαι, πότε στο διάολο θα σώσουμε την πριγκίπισσα;

κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο

Όταν ήμουνα μικρή -κι ύστερα κι όταν μεγάλωσα- η μαμά μου είπε να βρω έναν άντρα που θα τον θαυμάζω για κάτι.

Γιατί ο έρωτας φεύγει κι η ομορφιά συνηθίζεται, αλλά ο θαυμασμός μένει.
Δίκιο είχε η μαμά, η μαμά πάντα έχει δίκιο.

Σήμερα που λες σκεφτόμουν, αν μεγαλώσω κι άλλο και αν κάνω παιδί κι αν αυτό το παιδί είναι κορίτσι,τι θα το συμβούλευα;

Το σκέφτηκα ώρα κι ύστερα κατέληξα πως θα 'λεγα "Παιδί μου βρες έναν άντρα που να 'ναι σαν κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο. Να σ' ανατριχιάζει και να σ' ανακουφίζει".

21.07.14

Απότομη στροφή με εκκλησάκι απ'αυτά που φτιάχνουν όταν γίνεται τροχαίο.

-Εδώ κάποιος πέθανε.
-Ή εδώ κάποιος έζησε.

Κι αυτό που λέτε,είναι το ποτήρι μισογεμάτο.

IC57

Που λες, ζήτησα μια θέση να μην κοιτάει ανάποδα.
Η κοπέλα μου είπε πως εντάξει, αλλά δεν ξέρει πώς θα κουμπώσει το βαγόνι. Ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή πως το βαγόνι θα κουμπώσει ανάποδα, αλλά αποφάσισα να το αφήσω στην τύχη -έχω την τάση να επεμβαίνω συνήθως κι είπα να κάνω μια υποχώρηση.

Αλλά λίγο θύμωσα που η θέση κοιτάει ανάποδα, είναι σα να μου λέει "όχι,μην κοιτάς πού πας, κοίτα από πού φεύγεις". Κι ήταν -ή το βρήκα εγώ- τρομερά ειρωνικό το τραίνο να μου λέει κάτι τέτοιο την ώρα που το ραδιόγωνο λέει -σχεδόν με τη φωνή μου- If you want me to stay, I'll never leave.

Ποιος; το τραίνο.
Ε όχι ρε τραίνο.
Δε θες να φεύγει ο κόσμος;
Μην προσφέρεις τρόπο.
Θα μου πεις, τι να πουν και τ' αεροπλάνα.

εσύ τσιγάρο κάμελ να καπνίζεις

Η μισή χαρά του να καπνίζεις περπατώντας, είναι να πετάς το τσιγάρο σου όσο πιο μακριά μπορείς και να βλέπεις την καύτρα να διαλύεται σ'ένα σωρό μικρές σπίθες.
Αυτό σκέφτηκα και πέταξα το επόμενο τσιγάρο σε μια λακούβα με νερό.

Γιατί μπορεί να είμαι απ'τους ανθρώπους που βλέπουν τσιγάρα να διαλύονται και σκέφτονται πυροτεχνήματα και τέτοια.

Αλλά είμαι κι απ'αυτές τις τύπισσες -που δεν ξέρω αν είναι και πολλές ή αν είμαι η μόνη- που μελαγχολούν με σβησμένα κάμελ.

Κι αναρωτιέμαι πόσα τσιγάρα σε πόσα τασάκια να'ναι κάμελ.
Κι αν κανένα απ'αυτά έχει τόση σημασία γι αυτούς που τα σβησαν,όση έχουν και για μένα.
Και δεν ήθελα πυροτεχνήματα ρε φίλε απόψε.
Ήθελα μόνο ένα κάμελ να μη σβήνει.

και πολύ ν'αγαπάς τους ανθρώπους

Όλοι βλέπουνε διαφορετικά πράγματα στα σύννεφα. Και ο ένας απ'τον άλλον, και φορά με τη φορά.
Εγώ βλέπω πάντα πρόσωπα. Άλλοτε αντρικά,άλλοτε γυναικεία.
Καμιά φορά γελάνε, άλλες είναι ανέκφραστα κι άλλες βγάζουν κραυγές αγωνίας -αν,δηλαδή, υποθέσουμε πως μπορώ να τα ακούσω κιόλας.

Πιστεύω πως τα σύννεφα είναι σαν εκείνο το ψυχολογικό τεστ με την μουτζούρα από μελάνη (και μόλις συνειδητοποίησα πως πάντα γράφω μελάνη με η και ας ήμουν σίγουρη στο δημοτικό πως είναι το μελάνι,ουδέτερο. Όσο μεγάλωνα μάλλον το γράψιμο αποκτούσε προσωπικότητα και μόνο ουδέτερο δε θα μπορούσε να 'ναι κάτι που γράφει γράμματα). Που λες σ'αυτό το τεστ βλέπεις ό,τι περιμένεις να δεις. Οι σεξομανείς βλέπουνε κάτι σεξουαλικό, ο μπατμαν στο γραφείο της Μερίντιαν είδε νυχτερίδες και πάει λέγοντας.

Εγώ μάλλον φάτσες θα 'βλεπα κι εκεί.
Κι αυτό μάλλον εξηγεί γιατί υποτιμώ τόσο τα μπαλκόνια με θέα.
Don't get me wrong, λατρεύω και τη θάλασσα και τον ουρανό και το βουνό κι όλα αυτά.
Αλλά τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ απ'τους ανθρώπους.
Και κάποτε όλοι μου 'λεγαν ότι είμαι αφελής και θα απογοητευτώ και θα πληγωθώ και να προσέχω για να μην τα πάθω όλα αυτά.
Και τα έπαθα. Όλα αυτά.
Και τι θα ήμουν αν δεν τα 'χα πάθει;

Το συμπέρασμα είναι πως το υπερβολικά στενό μπαλκόνι μου, με θέα στον ακάλυπτο και στα πίσω μπαλκόνια πολλών άλλων πολυκατοικιών, δεν το αλλάζω.

Γιατί η θάλασσα είναι ωραία, αλλά προτιμώ ν'ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω άλλους ανθρώπους που ανοίγουν κι αυτοί το παράθυρο.

Γιατί όπως είπε η Nora Jones στο my bluberry nights, I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed.

ΥΓ κιάρα, σήμερα αγνόησα κι ένα ακόμα βιβλίο στο κτελ. Αλλά τουλάχιστον δεν αγνόησα το τετράδιο :)

closing walls and ticking clocks

Αυτό το θυμάστε; Υπάρχει και το ανάποδο. Να μη θες να κάνεις μπάνιο, μπας και κρατήσεις πάνω σου τις μέρες για λίγο ακόμα.

Και μια μέρα ξυπνάς, κοιτάς την καινούρια συσκευασία με τα καλαμάκια κι αναρωτιέσαι πού θα είμαι όταν θα τελειώσουν όλα αυτά τα καλαμάκια;
Πώς θα είμαι;
Και δεν έχεις ιδέα.

Αλλά τα καλαμάκια κάποτε θα τελειώσουν κι η αφίσα πάνω απ' το κρεβάτι θα συνεχίσει να σε κοιτάει και δεν ξέρεις πού θα είσαι σε πέντε χρόνια.
Εδώ λέμε ότι δεν ξέρεις πού θα είσαι όταν τελειώσουν τα καλαμάκια.

Αλλά οι αφίσες είναι αφίσες κι η συγκεκριμένη έχει αντέξει 3 μετακομίσεις, δεν θα αντέξει και την τέταρτη.
Και τα καλαμάκια κάποτε θα τελειώσουν και κάπου θα είσαι.
Και θα κάνεις και μπάνιο.
Αλλά οι μέρες δε θα φύγουν από πάνω σου.
Οι μέρες δε φεύγουν από πάνω σου με λίγο νερό και σαπούνι.
Οι μέρες φεύγουν όταν θέλεις να φύγουν.
Οι μέρες είναι δικές μου.
Και είναι πάνω μου και γύρω μου και μέσα μου.

Αυτό που ταξιδεύεις, κι έχεις μαζί σου βιβλίο αλλά δεν το διαβάζεις γιατί η ώρα περνάει γρήγορα έτσι κι αλλιώς, επειδή το daydreaming είναι αρκετό, το λένε κάπως με μία λέξη;

ΥΓ τα ταξίδια μου δημιουργούν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και αρκετές φορές έχω κλάψει σε τραίνα,λεωφορεία κι αεροπλάνα,ανεξάρτητα απ'το πού πήγαινα κι από πού έφευγα. Σήμερα παραλίγο να κλάψω απ'τη χαρά. Και σκέφτηκα την Κ. που έβαλα τα κλάματα την ώρα που μιλούσαμε πριν λίγες μέρες κι αντί να με ρωτήσει τι με στεναχωρεί, με ρώτησε τι με συγκινεί. Γιατί δεν έκλαιγα στεναχωρημένα. Έκλαιγα τρισευτυχισμένα.

Ο κόσμος βασίζεται στο χάος κι εγώ θα το διασχίσω χωρίς να ψάχνω για λογική σειρά.