κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως

Να με συγχωρούνε οι καλοκαιριάτικες ψυχές, αλλά καθόλου δε λυπάμαι που τελείωσε το καλοκαίρι. Όχι επειδή δε μ'αρέσει, μ'αρέσει. Αλλά δε θα 'θελα καμιά εποχή να κρατάει παραπάνω από...μια εποχή. Και ειδικά αν είναι να καθυστερήσει το φθινόπωρο!

Το φθινόπωρο είναι πανέμορφο, έχει τόσο πορτοκαλί φύλλα που αν τα πατήσεις κατά λάθος κάνουν κρατς, έχει ένα σωρό χαλασμένα πλακάκια που αν έχει βρέξει κάνουν πλάτς και σε κάνουν μούσκεμα κι εντάξει, μερικές φορές πειράζει, αλλά εγώ συνήθως γελαώ όταν συμβαίνει αυτό. Γενικά γελάω όταν συμβαίνουν χαζά πράγματα, όταν πέφτω,όταν λερώνομαι με φαγητό -ναι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά ώστε να το αναφέρω, ask anyone.

Τι λέγαμε; Για το φθινόπωρο. Το πρώτο φθινόπωρο εδώ, που λες, ήταν έξτρα πορτοκαλί γιατί ήταν καινούριες οι πορτοκαλιές μου κουρτίνες και θυμάμαι το πρώτο απόγευμα στο πρώτο μου σπίτι, που τις είχα κλείσει για να τις χτυπάει ο ήλιος και να φαίνονται ακόμα πιο πορτοκαλιές. Κι εκείνο το απόγευμα το μόνο που έκανα ήταν να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι και να κοιτάω τις κουρτίνες ακούγοντας αυτό στο ριπήτ. Και αυτή η ανάμνηση για μένα είναι ο ορισμός της νοσταλγίας.

Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι by far ο καλύτερος μήνας. Όχι επειδή είναι ο χαρουμενότερος- δεν είναι. Αλλά τον Σεπτέμβρη τον αγαπάω όπως τη ζωή μου- όχι επειδή είναι άψογος. Επειδή είναι πλήρης.