- Ρε έχω πολύ καιρό να δώσω αίμα. Νιώθω τύψεις.
- Ηρέμισε. Δε θα σώσεις εσύ όλο τον κόσμο.
Να, βλέπεις, αυτό όλο το ξεχνάω.
Ότι δε θα σώσω εγώ όλο τον κόσμο.
~
- Τι έγινε, μικρή; Νόμιζα τα 'χες κόψει τα μαύρα.
- Δεν είναι η θλίψη, είναι η κομψότητα.
Είναι όντως.
Κομψότητα.
Κατά το "όταν δεν έχω καλό φήλινγκ φοράω κραγιόν για να 'μαι όμορφη τουλάχιστον"
~
- Έχεις αλλάξει πολύ, λάμπεις, πες μου τα νέα σου, φαίνεσαι πολύ χαρούμενη!!
- Είμαι σκατά.
- ...το κρύβεις άψογα.
oh, that I do. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.
Αλλά ψέματα μωρέ, σκατά δεν είμαι. Νιώθω ότι η φάση είναι δημιουργική, clean slate, ξέρεις; Σα να μου είπανε "ορίστε μάνα μου ο καμβάς, κάνε ό,τι γουστάρεις". Και κάνω. Και διάβασμα πέφτει, και αυθορμητισμός πέφτει και γράψιμο πέφτει και πιώμα και ύπνος και όλα. Και κραγιόν δε φοράω, γιατί είναι καλοκαίρι και δε μ'αρέσει να βάφομαι το καλοκαίρι, ο ήλιος ξέρει τι κάνει και φέρεται καλά στο δέρμα μου. Κι εκεί πού βασικά τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο -ούτε και προς το χειρότερο to be fair- τρώω μια φλασιά ευτυχίας και κάτι μου κανε και γέλασα τρελά.
Τι ωραία να υπάρχουν άνθρωποι να σε κάνουν να γελάς τρελά :)
ΥΓ Α και άκυρη συμβουλή: να ακούτε το σώμα σας. Όλα τα ξέρει το σώμα σας. Ξέρει τα προβλήματα που αγνοείς και αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις, στα δείχνει αρκεί να το ακούς. Και ξέρει και τι σε καίει αλλά προσπαθείς να συγκρατηθείς και σε σπρώχνει. Άκου το σώμα σου. Εγώ με το δικό μου κάνουμε τρομερές συζητήσεις, νομίζω είναι ευχαριστημένο με την πάρτη μου τον τελευταίο χρόνο. Του κάνω τα χατίρια και μου τα κάνει κι αυτό.
*punish my senses, lose control
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου