κι είχαν γίνει κάτι σκύλοι οι καλύτεροί μου φίλοι

Ένα σκυλί με συνόδευσε από τη λέσχη μέχρι το σπίτι και κάπου στα μέσα της διαδρομής θυμήθηκα μια ανάμνησή σου που μου είχες διηγηθεί. Ήταν χαρούμενη κι αστεία κι έτσι όπως περπατούσα δίπλα στο σκυλί χαμογέλασα με ήχο -δεν ήταν γέλιο δυνατό, αλλά ήταν χαμόγελο με ήχο, ξέρεις; ξέρεις. Χαμογέλασα τόσο ειλικρινά, σα να 'ταν δικιά μου ανάμνηση.

Αλλά δεν ήταν δικιά μου.
Δεν ήμουν εκεί, δεν είχε καμιά σχέση με μένα.
Κι από όλους τους τρόπους με τους οποίους κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αυτός είναι ο χαζότερος.
Γιατί σοβαρά τώρα: σε πόσες αναμνήσεις σου νομίζω ότι είμαι;
Δεν είμαι.

Παραδομένος για καιρό
σε κάποιο όνειρο τρελό
κόντευα να ξεχάσω
την ομορφιά που είχα πει
πως δε θα ξέχναγα γιατί
ήτανε η δικιά σου.