τσιγάρο μ' ανεμόχαρτο στρίβω στα πρακτορεία

17.10.14, 20:47

Κτελ προς Θεσσαλονίκη

Για κάποιο λόγο ακούω τα διόδια του Μάλαμα στο ριπήτ. 

How appropriate (κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη σχολιάσω τη λέξη. κρατιέμαι.)

Πολύ ταιριάζει πάντως με τη διαδρομή.

Όταν ταξιδεύεις δίπλα στο παράθυρο, βλέπεις τον δρόμο δύο φορές. 

Μία κοιτώντας μπροστά και μία κοιτώντας την αντανάκλαση στο τζάμι.

Τι πανέμορφη συμμετρία.

Αυτό το τραγούδι, που λες, είναι κόκκινο, έτσι το φαντάζομαι.

Έτσι, λοιπόν, ταιριάζει και με το καινούριο μου τετράδιο, που είναι κι αυτό κόκκινο και δερμάτινο και πολύ ροκ.

Είμαι κι εγώ, λέει, ροκ. Δεν το λέω εγώ, μου το είπανε.

Όχι για τη φάτσα μου, ούτε για τα μαλλιά μου, ούτε για τα ρούχα μου.

Το είπανε για τον εαυτό μου.

Τι τεράστιο κοπλιμέντο.

Το τραγούδι, λοιπόν.

Το τραγούδι με στεναχωρεί πολύ, μου δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας.

Που, αν με ρωτάς, κόκκινος δεν είναι ο έρωτας, ούτε το πάθος, ούτε η αγάπη.

Ο έρωτας είναι κάτι σε ροζ ή φούξια, ενίοτε και πένθιμο μωβ -ανάλογα τον έρωτα.

Το πάθος είναι ένα γυαλιστερό μαύρο δερμάτινο και η αγάπη άσπρο σατέν.

Κόκκινη είναι η ματαιότητα.

πόσες φωτιές στα πέλαγα

πόσοι ξενιτεμένοι

ήταν για τα διόδια

κι όχι για την Ελένη.