Τα φτιάχνουμε, γράφουμε.
Πηδιόμαστε, γράφουμε.
Κλαίμε, γράφουμε.
Γελάμε, γράφουμε.
Καθόμαστε και γράφουμε για κάθε γκόμενο, σημαντικό ή ασήμαντο, όσο και αν κρατάει, όσο λίγη διαφορά και να κάνει στη ζωή μας ή όσο τεράστια.
Γράφουμε αν κάποιος περνάει και δεν ακουμπάει και γράφουμε κι αν κάποιος περνάει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Αλλά όλα αυτά πριν τα γράψω ξέρεις τι τα έκανα;
Τα έλεγα σε σένα, μωρέ.
Πόσο inappropriate θα ήταν αν δεν έγραφα τώρα γι αυτό;
Βέβαια, προφανώς, δεν ξέρω τι να γράψω, γιατί δε θέλω να γράψω κάτι στενάχωρο και να το διαβάσεις και να στεναχωριέσαι.
Α, σκέφτηκα να σου κάνω δώρο για το καινούριο σπίτι, την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούσες σπίτι μου. Τρομερό προνόμιο,έτσι; Κανείς, γλυκιά μου, δεν έχει οδοντόβουρτσα στο σπίτι μου! Αλλά εσύ δεν είσαι όποιος κι όποιος. Μπορεί να στη στείλω, έχω και πλαστικό καπάκι.
Που λες, να μη γράψω κάτι στενάχωρο.
Καλά θα είναι, θα έρχομαι και θα παρτάρουμε ανελέητα, imagine that.
Και συναυλίες, ναι, τώρα θα πηγαίνουμε σε ωραίες συναυλίες, γιατί εσύ θα είσαι ήδη εκεί που γίνονται συναυλίες, μένει να 'ρχομαι εγώ.
Ε και θα σε παίρνω τηλέφωνο και θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα πίνουμε καφέ στο σκάιπ -χωρίς να'ναι απαραίτητο, μας καλύπτουν και τα υπεραστικά, αλλά απ'το τηλέφωνο δε βλέπεις τον άλλον να πίνει καφέ. Και θα πίνουμε και τον καφέ όπως θέλουμε γιατί εντάξει, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως σ'αυτό δεν ταιριάζαμε. Μία στον έκανα σκέτο, μία μου τον έκανες γλυκό, όλο δρομολόγια στην κουζίνα ήμασταν μέχρι να μπαστακωθούμε και να πιούμε τον γαμωκαφέ.
Θα μου λείψεις, μωρέ, πολύ.
Νομίζω θα μου λείψεις περισσότερο απ' οποιονδήποτε έχω δει να φεύγει.
Κι έχω δει κόσμο να φεύγει, ξέρεις.
Δεν είναι ότι έφευγες πρωί και νύσταζα, δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ήρθα.
Δεν μπορούσα να έρθω ρε, γιατί θα έκλαιγα και μετά θα έκλαιγες κι εσύ και θα ήμασταν υπερβολικές γιατί, αν είναι δυνατόν, δεν πας και μακριά.
Αλλά νιώθω ήδη μόνη.
I need my girl.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου