in the year 25

Και μπορεί όλα να πηγαίνουν σκατά και να κοιμάσαι μ' ανοιχτά παντζούρια κι ανοιχτές κουρτίνες και στις 8 το πρωί να σε ξυπνάει το φως και να 'σαι ξεκούραστη και να μπορείς να σηκωθείς αλλά να μη σηκώνεσαι, γιατί δε σε εμποδίζει η σωματική κούραση, σε εμποδίζει όμως η ψυχική εξάντληση, και νιώθεις πως δε γίνεται να σηκωθείς απ' το κρεβάτι, νιώθεις πως δεν υπάρχει λόγος να σηκωθείς απ' το κρεβάτι , κι έτσι μένεις ξαπλωμένη μέχρι κατά τις 12.

Μπορεί να μη νιώθεις ευτυχισμένη, μπορεί ο τύπος να μη δίνει σημεία ζωής και η εξεταστική να μην πηγαίνει φαντασμαγορικά. Μπορεί να μην έχεις και λεφτά και να έχεις ένα σωρό υποχρεώσεις που συνεχώς αναβάλεις και να σου πω και κάτι; Είναι και του αγίου Βαλεντίνου και όσο αλτέρνατιβ γκόμενα και να είσαι,ε, μια γαμημένη αγκαλιά την θέλεις.

Ε δεν πειράζει. Δεν πειράζει όσο έχεις έναν φίλο να σε βγάλει έξω, να σε κεράσει ουίσκια και τσιγάρα και να χορέψετε ροκ ν ρολ. Ο κόσμος μπορεί να νομίζει ηλιθιωδώς πως είστε ζευγάρι αλλά δεν έχει καμία σημασία γιατί εσύ βγήκες, ήπιες ουισκάκια, χόρεψες, κάπνισες και στην τελική πέρασες αυτή την κωλομέρα μ' έναν άνθρωπο που σ' αγαπάει αντί μ' όποιον άλλον. Και το όποιον άλλον μπορεί να περιλαμβάνει ένα σωρό ωραίους γκόμενους με τους οποίους μπορεί να έβγαινες, μπορεί να έπινες και μπορεί και να συζητούσες ωραία πράγματα, όλα όμως για να καταλήξετε σπίτι σου και να γδυθείτε και να μη δίνετε δεκάρα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Πράγμα γενικά ντόμπρο και σταράτο και ξεκάθαρο και καθόλου δεν το καταδικάζω, κυρίως επειδή το 'χω κάνει τόσες φορές κι επειδή ξέρω να εκτιμάω τον κόσμο που είναι τουλάχιστον τόσο fucked up όσο εγώ.

 Αλλά παρ' όλη την καύλα και τον υποτιθέμενο έρωτα, χαίρομαι που έχω στη ζωή μου κάτι τύπους, που fucked up είναι κι αυτοί όπως όλοι μας, αλλά μπορούμε να πίνουμε και να καπνίζουμε και να χορεύουμε και κανείς να μη γδύνεται και επιπλέον ν' αγαπιόμαστε και να νοιαζόμαστε και να είμαστε φίλοι. Γιατί τύπους να σε μεθύσουν και να σε γδύσουν, δεν φτάνει η ζωή σου όλη για να τους μετρήσεις. Αλλά οι φίλοι, φίλε μου... οι φίλοι μετριούνται σε κάτι τέτοιες κωλομέρες που δε θες να σηκωθείς απ' το κρεβάτι αλλά σηκώνεσαι. Γιατί σε κάνουν με κάποιον τρόπο να πιστέψεις πως εκεί έξω μαζί τους είναι καλύτερα από μόνη στο σπίτι.