Θυμάμαι εκείνη τη φορά που ήθελα να σου πω ότι μου έλειψες αλλά δε σου το είπα.
Τώρα όμως θα σου πω ότι θα μου λείψεις.
Γιατί μετά θα φύγω και δε θα 'χει σημασία.
Δε θα 'χει σημασία αν φρικάρεις, αν εκπλαγείς, αν χαρείς ή αν νιώθεις το ίδιο.
Γιατί θα φύγω.
Και θα μου λείψεις.
Και το ότι νιώθω κάθε φορά καλύτερα μαζί σου, δε με βοηθάει.
Το ότι νιώθω τόσο ελεύθερη μαζί σου, δε βοηθάει.
Νιώθω κάπως σαν τα σώματά μας να είναι κομμάτια από κάτι που δεν έχει νόημα αν δεν κουμπώσουν.
Πχ σαν ένα στερεοφωνικό κι ένα σιντί.
Το σιντί υπάρχει και χωρίς το στερεοφωνικό.
Το στερεοφωνικό λειτουργεί και χωρίς σιντί.
Αλλά μαζί κάνουν μουσική.
Να αυτό εννοώ.
Το σώμα μου λειτουργεί όλη μέρα και όλες τις μέρες.
Αλλά μαζί σου κάνει μουσική.
Κι αυτό δε βοηθάει.
Θα μου λείψεις.
Αν και μάλλον όχι τόσο όσο το κάνω τώρα να φαίνεται.
Είμαι κινηματογραφική τύπισσα, γι αυτό τα γράφω έτσι.
Θα ξέρουμε σε λίγες μέρες πώς στ' αλήθεια θα νιώθω.
Προς το παρόν μου άρεσε το βλέμμα που πήρες όταν συνειδητοποίησες πόσο σύντομα θα φύγω.
Και φαντάζομαι να σου λέω ότι θα μου λείψεις
και να μου λες ότι κι εγώ θα σου λείψω
και μετά να κλαίω στην αγκαλιά σου χωρίς να μπορώ να σταματήσω
και να μην πειράζει,
γιατί εσένα δε σε πειράζει να κλαίω και παραδόξως αυτό με κάνει
να μη θέλω ποτέ να κλάψω μαζί σου.
Θα μου λείψεις.
Θα μου λείψει το δέρμα σου.
Ψάχνω τραγούδι να ταιριάζει.
Δε βρίσκω.
Σε θέλω.
Θα μου λείψεις.
Θα μου λείψεις περισσότερο απ' όλα, κι αυτό είναι βαριά κουβέντα.
Update: 5 μήνες μετά. Δε μου έχει λείψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου