το κορίτσι που κλαίει/*

Ήθελα να κάνω ένα κρύο ντουζ. Λόγω ζέστης και λόγω ψυχολογίας. Ήθελα να δροσιστώ και να ησυχάσω. Το νερό ησυχάζει σε όλες του τις μορφές. Σε ποτήρι, σε ντουζ, στη θάλασσα, στη βροχή. Για τις λίμνες έχω μία ένσταση γιατί στάσιμο νερό δε μου φαίνεται καλό νερό. Το νερό όμως είναι γενικά ηρεμιστικό. Μπήκα λοιπόν να κάνω ένα κρύο ντουζ (ναι ξέρω πως το σωστό είναι "ντους" και πως "ντουζ" σημαίνει δώδεκα αλλά έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το λέω κι αυτό λάθος όπως και τη μπρίζα και τις μπυτζάμες). Και σκεφτόμουν τι θα πω σε δύο βδομάδες από τώρα, σκέφτηκα να τα γράψω για να μην τα ξεχάσω -θα τα γράψω- και σκέφτηκα πως αφού θα έλεγα τα γεγονότα, ύστερα θα έλεγα πώς νιώθω, και το πώς νιώθω το είπα δυνατά στον εαυτό μου εκεί μέσα στη ντουζιέρα, κοίταξα τον τοίχο και με το κρύο νερό να τρέχει στα μαλλιά μου είπα "θα την παλέψω" και το είπα με σιγουριά και μετά ξέσπασα σε κλάματα και μετά δεν κοιτούσα τον τοίχο, μετά ακουμπούσα στον τοίχο και το νερό έτρεχε πλέον στην πλάτη μου και όχι στα μαλλιά μου και ήταν τόσο ανακουφιστικό, θέ μου πόσο ωραίο είναι το κρύο νερό.

Κι αφού έκλαψα όσο χρειαζόμουν, θυμήθηκα τις φορές που χρησιμοποιήσα τον κινηματογράφο για να δικαιολογήσω τον παρορμητισμό μου, τις φορές που είπα "το κάνω επειδή είμαι κινηματογραφικό παιδί", κι αναρωτήθηκα αν φταίει ο κινηματογράφος για όλες τις φορές που κλαίω με λυγμούς στη ντουζιέρα ή αν για την αγάπη μου για τον κινηματογράφο ευθύνονται όλες οι φορές που έχω κλάψει με λυγμούς στη ντουζιέρα.

*/πριν να φύγω/ μετά με ξεχνάει/ λίγο - λίγο