my love has got no money, he's got his strong beliefs

money VS strong beliefs: 0—1

not frowned upon

Σκέψου τις στιγμές που συνοφρυώνεσαι.
Όχι μόνο τις προφανείς
—θυμός, δυσαρέσκεια, περισυλλογή—
σκέψου και τις άλλες.
Είναι μια στιγμή που πάντα συνοφρυώνεσαι
αλλά λόγω της στιγμής δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.
Κατάλαβες;
Πάντα συνοφρυωνόμαστε εκείνη τη στιγμή.
Τρελό,ε;

άσε τα ψέματα

Μου επιβάλλω πρόγραμμα
και με μαλώνω όταν παρεκκλίνω.
Χαίρομαι όταν τα καταφέρνω
μα δε βγαίνω κι απ' τον εαυτό μου για να μου πω μπράβο.
Μόνο για να με επιπλήξω βγαίνω απ' τον εαυτό μου·
για να με κακοχαρακτηρίσω,
για να με βρω ανεπαρκή.

Μου φτιάχνω βαλεριάνα για να κοιμάμαι νωρίς
και να ξυπνάω νωρίς
και να μην έχω δικαιολογία γι αυτά που δεν κάνω.
Αφού είχα τον χρόνο.
Δημιούργησα τον χρόνο.
Φρόντισα γι αυτό.
Έφτιαξα τις ιδανικές συνθήκες έτσι ώστε να φταίω μόνο εγώ.
Ώστε να βγω από τον εαυτό μου και να με ξεφτιλίσω
που πάλι δεν έκανα αυτό που έπρεπε
που πάλι δεν είμαι αρκετά καλή.
Πάλι δεν είμαι αρκετά τίποτα.

Καμιά φορά με καλοπιάνω·
μου αφιερώνω τραγούδια και κλαίω ακούγοντάς τα.
Μου δημιουργώ την ψευδαίσθηση της αγάπης
όπως και τόσες άλλες ψευδαισθήσεις.
Είναι πανεύκολο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου όταν το χρειάζεται.
Οι άνθρωποι θα πιστέψουν οτιδήποτε προκειμένου να ανακουφιστούν.
Ο πρώτος που το κατάλαβε αυτό έφτιαξε τον θεό
κι όλοι έσπευσαν να αφεθούν στα αόρατα χέρια του.
Δεν μπορώ να τους κρίνω, είμαι χειρότερη.
Πιο λογικό να πιστεύεις αλλουνού τα ψέματα,
παρά αυτά που κατασκεύασες μόνος σου.
Είναι σα να φτιάχνεις τα ναρκωτικά και να τα καταναλώνεις κιόλας.

Κάποτε θα μεγαλώσω και δε θα πιστεύω πια στα ψέματά μου.
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Εγώ θέλω μόνο να μη γίνω μόνη μου.

Unwillingly mine

Περπατούσα στην Αγίου Δημητρίου και σκεφτόμουν πως ένας ακόμα λόγος που μου αρέσει τόσο το φθινόπωρο, είναι πως έχει τον ιδανικό καιρό για να φοράμε τα δερμάτινά μας. Είναι η εποχή του δερμάτινου μπουφάν. Κι αυτό δεν είναι ασήμαντο. Είναι σημαντικό.

Θυμάμαι που με ρώτησες γιατί το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή και δε σκέφτηκα τίποτα πιο έξυπνο και τίποτα πιο λυρικό να πω, πέρα από "έχει δροσιά". Είναι σημαντική και η δροσιά, δε λέω. Αλλά είναι και τόσα άλλα.

Είναι η πιο τρομακτική εποχή για να γυρίζεις αργά σπίτι το βράδυ. Το θυμήθηκα χτες αυτό, γιατί κατηφόριζα το στενάκι που οδηγεί στο σπίτι —αυτό το έρημο κι έτσι κι αλλιώς τρομακτικό στενάκι— και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα βήματά μου —πράγμα που πάντα με τρομάζει, ό,τι εποχή και να έχουμε. Σκέψου τώρα το μόνο που ακούγεται να είναι τα βήματά σου και επιπλέον το πεζοδρόμιο να είναι στρωμένο με πεσμένα φύλλα. Ξαφνικά τα βήματά σου δεν κάνουν γκντουπ-γκντουπ αλλά κρατς-κρατς. Ήχος ασύγκριτα πιο εύκολα εντοπίσιμος από ένα χαμηλής συχνότητας γκντουπ-γκντουπ. Αν φοβάσαι, θέλω να πω, τότε το φθινόπωρο θα φοβάσαι περισσότερο ακόμα. Το γεγονός βέβαια πως εγώ αυτή την εποχή τη λατρεύω, μάλλον κάτι περίεργο λέει για μένα και τη σχέση μου με το φόβο. Αναπόφευκτα σκέφτομαι την εισαγωγή από τον Πεχλιβάνη. Δε βαριέσαι.

Ήθελα οπωσδήποτε να πιω ένα ακόμα ρούμι και ήθελα να το πιω σε συγκεκριμένο μαγαζί. Είχα κανα δυο φίλους στο μυαλό μου, ήξερα όμως πως κανείς τους δεν ήταν διαθέσιμος. Ένιωσα έναν βραχύβιο θυμό που δεν είχα παρέα να βγω, επικράτησε όμως μια ανακούφιση του τύπου "έλα τώρα καλή μου, αφού γουστάρεις να βγαίνεις μόνη σου, μη μας το παίζεις θιγμένη". Κι έτσι πήρα τα ποδαράκια μου και πήγα στο στέκι.

Το ήξερα πως δε θα έβρισκα σκαμπό στο μπαρ. Είναι Παρασκευή έντεκα το βράδυ, δεν περιμένουν εσένα τα σκαμπό γλυκιά μου. Δεν πειράζει. Υπάρχει ένα κομμάτι μπάρας που κοιτάει στον τοίχο —στον κόκκινο τοίχο— κι εκεί θα καθίσω. Εκεί κάθισα. Έκανα ένα τσιγάρο κι ήπια το μισό σέιλορ τζέρυ. Έκανα τράκα άλλο ένα τσιγάρο, καθώς το μπάτζετ μου ήταν "θα αγοράσεις καπνό ή θα πιεις ποτό, διάλεξε" κι εγώ είχα διαλέξει το ρούμι. Εύκολα κάνεις τράκα τσιγάρο. Τράκα ρούμι είναι άλλη φάση κι εγώ σε τέτοια φάση δεν είμαι —δεν ήμουν και ποτέ.

Το μαγαζί έπαιζε killing moon από echo and the bunnymen και το θεώρησα τρομερά καλό σημάδι καθώς αγαπώ αυτό το τραγούδι. Αγαπώ ιδιαιτέρως την ομοιοκαταληξία killing time-unwillingly mine. Δεν ξέρω τι λέει πιο πριν, αλλά αυτό το unwillingly mine μου κάθεται στο λαιμό και στο στήθος και παντού κάθε φορά που το ακούω. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσα πράγματα είναι δικά του χωρίς να τα έχει επιλέξει και πιστεύω ο καθένας θα νιώσει τον στίχο αυτό να του κάθεται στον λαιμό και στο στήθος και παντού.

Θα επέστρεφα με τα πόδια αλλά κοίταξα την ώρα και προλάβαινα λεωφορείο. Δε γαμιέται λέω; Πόσο καιρό έχω να πάρω λεωφορείο; Θα πάρω λεωφορείο. Έρχεται σε τρία λεπτά. Τζάμι.

Ανεβαίνω και βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο φίλους που συζητάνε τι θα κάνουνε μετά κι αν θα πιούνε κρασί κι είμαι αναγκασμένη να ακούω τα σχέδιά τους, χωρίς καθόλου να το θέλω. Προτείνω στον έναν ν' αλλάξουμε θέση. Νομίζω του φάνηκα ευγενική κι αλτρουίστρια ενώ στην πραγματικότητα ήμουν εγωίστρια και νευριασμένη. Δε βαριέσαι. Έτσι βρέθηκα δίπλα σε ένα ωραίο αγόρι το οποίο δεν είχα παρατηρήσει πριν και που όταν πάτησα το κουμπί της στάσης έκανε πίσω για να πλησιάσω στην πόρτα. Με την κίνηση αυτή βρέθηκα μπροστά του κι ασφυκτικά κοντά του γιατί το λεωφορείο ήταν γεμάτο —ήταν το τελευταίο βλέπεις. Του είχα γυρισμένη πλάτη και τα αυτιά μου ήταν στο ύψος των χειλιών του και άκουγα την ανάσα του και δεν ξέρω αν ανάσαινε βαριά ή αν ήταν η ιδέα μου, κάτι όμως σ' αυτό το σκηνικό ήταν τρομερά ηλεκτρισμένο και απ' τη μία σκέφτηκα πόσο σέξυ μπορεί να γίνει ένα αστικό κι από την άλλη πόσο άρρωστη μπορεί να είμαι που βρίσκω ακόμα και σ' αυτό κάτι το σεξουαλικό. Δε βαριέσαι. Έφτασα.

Άνοιξα κατευθείαν τον υπολογιστή και προσπαθούσα να συγκρατήσω στη μνήμη μου όλα αυτά που ήθελα να γράψω, δύσκολο τασκ για τύπισσα που πίνει μόνη της ρούμια στη Ναυαρίνου Γούναρη. Αλλά πριν αρχίσω να γράφω έβαλα ν' ακούσω το killing moon και, αν με ρωτάς, έκανε όλη τη διαφορά.

Fate
Up against your will
Through the thick and thin
He will wait until
You give yourself to him

εδώ είναι ωραία, μίστερ

Είμαστε ωραία παιδιά.
Πηγαίνουμε σε λάιβ όσο πιο συχνά μπορούμε —κι επειδή θέλουμε, μπορούμε συχνά.
Πηγαίνουμε σε μικρά λάιβ σε υπόγεια και σε μεγάλα λάιβ σε συναυλιακούς χώρους.
Και παίρνουμε δεύτερο ουίσκυ ενώ δεν έχουμε λεφτά για δεύτερο ουίσκυ·
προτιμάμε όμως να γυρίσουμε με τα πόδια,
παρά να περάσει στεγνή η συναυλία.
Και καμιά φορά μας παίρνουν τα ζουμιά σε ορισμένα τραγούδια, έτσι αναπάντεχα.
Όχι ακριβώς αναπάντεχα δηλαδή,
ξέρουμε ποια τραγούδια είναι επικίνδυνα για τον καθένα μας·
αλλά πάντα έχουμε την ελπίδα ή την ψευδαίσθηση πως "αυτή τη φορά δε θα πειράξει".
Αλλά πειράζει.
Δε θα πω "πειράζει ακόμα", γιατί δεν πειράζει ακόμα.
Πειράζει καμιά φορά.
Κι όσο να πεις λάιβ είναι αλλιώς το φήλινγκ,
δεν κλαίμε δα και με youtube.

Είμαστε ωραία παιδιά.
Γυρνάμε με τα πόδια και δε μας νοιάζει.
Και χορεύουμε όσο μπορούμε ό,τι χορεύεται
αλλά και ό,τι συμβατικά δε χορεύεται.
Εμείς το χορεύουμε όμως.

Νιώθω πολύ καλύτερα απ' όταν ήμουν 17 και χόρευα.
Νιώθω πολύ καλύτερα κι απ' όταν ήμουν 20 και χόρευα.
Στα 17 σε κοιτάνε επειδή είσαι πολύ μικρή.
Στα 20 σε κοιτάνε πρόστυχα, επειδή είσαι 20 κι ομορφούλα.
Στα 25 δε δίνεις δεκάρα ποιος και γιατί σε κοιτάει.

Είναι πολύ ωραία να είσαι 25.
Εντάξει δεν είμαι ακόμα.
Είναι πολύ ωραία να είσαι σχεδόν 25.

ΥΓ εδώ θα έμπαινε το two twenty-five-year-olds της Debbie Davies, αλλά δεν το βρίσκω στο youtube, μπορείτε όμως να κατεβάσετε το άλμπουμ από εδώ: https://soundpark.online/album/torrent-123468-debbie-davies-love-spin-2015 

Κι αυτό όμως μας κάνει και μας περισσεύει.

I think last night you were driving circles around me*

Δεν ήταν καλή μέρα, μέχρι μια στιγμή.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μαζέψω τον εαυτό μου
και να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά.
Και το έκανα.
Πήγα στο μαγαζί που με συγκεντρώνει περισσότερο απ' όλα τα μέρη όπου έχω διαβάσει.
Έπιασα το τραπέζι μου, ήπια το τσάι μου, διάβασα.
Ένιωθα ότι κατανοούσα σε βάθος το αντικείμενο,
μου έλυνα τις απορίες.
Ήμουν ευχαριστημένη.

Με επιβράβευσα με μια μπύρα και δύο σφηνάκια ουίσκυ.
Έκανα και το λεγόμενο socializing.

Κι ύστερα μάζεψα πάλι τον εαυτό μου και τον έφερα σπίτι.
Μου έφτιαξα τσάι και έβαλα μουσική.
Η μέρα δεν είναι πλέον ανυπόφορη— η μέρα πέρασε.
Οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα
είναι τόσο ανυπόφορα.

Ίσως να θέλω να κλάψω, ίσως να ανακουφιστώ έτσι.
Αλλά δε μου έρχεται.
Μου έρχεται δηλαδή αλλά μου φεύγει μετά.

Πολύ συχνά έχω σκεφτεί πως το να σου κόβεται στη μέση
το φτέρνισμα, το χασμουρητό ή ο οργασμός
είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα το να σου κόβεται το κλάμα.

Ούτε αυτή τη χάρη δεν μπορώ να μου κάνω.

Πώς στο διάολο γίνεται να νιώθω ένα τόσο μεγάλο κενό;
Τόσες εξισώσεις κι αυτό δεν το 'χω λύσει.

* https://www.youtube.com/watch?v=g26ed_ujqcM&list=PLc6rpVN_-jeiLpCCqc1oBpMn-FDvzddp6&index=3

μέσα σε παλιές φωτογραφίες

Μ' αρέσει η μανία σου να τραβάς φωτογραφίες.
Στην αρχή το έβρισκα κάπως χαζό να βγάζεις τη φωτογραφική μηχανή στα καλά καθούμενα
και να μου λες να γελάσω.
Αλλά χτες μου έστειλες μία από αυτές.
Καθόμουν σε ένα σκαμπό, είχα απλώσει τα πόδια σταυροπόδι σε ένα άλλο σκαμπό,
ακουμπούσα την πλάτη στον τοίχο.
Φορούσα το αγαπημένο μου κρεμαστό και κρατούσα ένα τσιγάρο κάμελ.
Και γελούσα πολύ.
Είχαμε πάει σε ένα λάιβ που δεν ακούσαμε ποτέ.
Φύγαμε πριν καν αρχίσει.
Άρχισε να μαζεύεται κόσμος κι άρχισε να με ενοχλεί αυτό και να με πνίγει.
Ύστερα άρχισα να δακρύζω.
Είπες να φύγουμε, δε σε πείραζε.
Ύστερα άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να μη σταματάω,
όπως συχνά πάθαινα εκείνη την περίοδο.

Όμως μ' αυτή τη μανία σου να τραβάς φωτογραφίες,
κατάφερες να έχω από εκείνη τη μέρα μια γελαστή εικόνα μου.
Μα πώς το κατάφερες αυτό;
Σ' ευχαριστώ γι αυτό.

such a lonely day

Είδα το fleabag που είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν προβληθεί ποτέ.
Αρχίζω να πιστεύω πως όλοι έτσι νιώθουν στην ηλικία μας.
Δεν είμαι μόνο εγώ, δεν είναι μόνο οι φίλοι μου.
Δεν είναι επειδή κάτι πάει στραβά μ' εμάς, ούτε επειδή τους χώρισαν οι γκόμενες.
Είναι που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξος.
Μπορεί να το παίζω έτσι όποτε βρίσκομαι σε τέτοιες συζητήσεις,
να λέω γεμάτη σιγουριά πως
"εννοείται πως θα βρούμε κάποιον να μας ταιριάζει τέλεια,
γιατί να μην βρούμε;"
κι άλλα ακόμα πιο αισιόδοξα του στυλ
"δεν υπάρχει μόνο ένας τέλειος άνθρωπος για καθέναν μας, υπάρχουν περισσότεροι"
κι ίσως να τα πίστευα κάποτε,
ίσως και τώρα να τα πιστεύω.

Δε θεωρώ το χάπυ έντινγκ αδύνατο.
Το θεωρώ όμως όλο και πιο απίθανο.

Κι είμαστε όλο και πιο επιλεκτικές και καλά κάνουμε δηλαδή.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε όμως τι δε θέλουμε.

Κι είμαστε όλοι τόσο μα τόσο μόνοι.
Και σήμερα είναι μια τόσο γκρι μέρα.
Και μ' αρέσουν τόσο οι γκρι μέρες.
Θέλω απλά έναν άνθρωπο να του διηγιέμαι τις μέρες μου.
Έναν άνθρωπο να θέλω να του διηγιέμαι τις μέρες μου
και να ακούω για τις δικιές του
και να 'ναι το γκρι το πιο όμορφο χρώμα.

Και να σταματήσω πλέον να νιώθω τόσο
μα τόσο μόνη.

Φθινόπωρο ΙΙ

Νομίζω πως όταν η αγαπημένη σου εποχή είναι το φθινόπωρο,
αναπόφευκτα η αγαπημένη σου ώρα της ημέρας είναι το απόγευμα.

Κι έτσι τα φθινοπωρινά απογεύματα είναι αρκετά για να έχεις υπέροχη διάθεση
χωρίς τίποτα υπέροχο να συμβαίνει.
Χωρίς τίποτα απ' όσα συμβαίνουν να είναι υπέροχο.
Είναι υπέροχα όμως τα φθινοπωρινά απογεύματα
κι αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Τα φθινοπωρινά απογεύματα είναι σαν κομπρέσες, καταλαβαίνεις;
Είναι η ανακούφιση από τον πυρετό.
Κι αυτό είναι υπέροχο.
Και αρκεί, ξέρεις.
Αρκεί ένα υπέροχο πράγμα τη φορά.
Μην κακομαθαίνουμε κιόλας, αλίμονο.

τραγούδι μάλλον άσχετο, αλλά για να μου κόλλησε κάποιος λόγος θα υπάρχει, ξέρω 'γω;
https://www.youtube.com/watch?v=zbFzjzEcHAo