Τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο με τη φίλη μου την Α. και μου έλεγε για ένα σχεδόν καινούριο φλερτ και είπε "είναι μια μισοριξιά κι εγώ κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου φοβάμαι να μην πετάξω καμία κοτσάνα και γίνω ρεζίλι". Κατηγορία χαρισματικός. Σε βαθμό intimidating. Θεωρώ πως, σαν ενήλικες άνθρωποι που είμαστε, αυτό είναι εν μέρει ο ορισμός της γοητείας. Γοητεία είναι να σε συναρπάζει το μυαλό. Ίσως σε αντιστοιχία ωριμότα είναι να σου ασκεί μεγαλύτερο γόητρο το μυαλό από το κορμί. Το οποίο κορμί, εν προκειμένω, είναι και μισοριξιά και όπως είναι προφανές κανέναν ρόλο δεν παίζει.
Όμως...Όμως! Όμως αυτή η συνθήκη δεν είναι ικανή και αναγκαία. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κι αναγκαία. Δηλαδή αναγκαίο είναι —για μένα— να σε συναρπάζει το μυαλό, ωστόσο αυτό μπορεί να συμβαίνει και χωρίς να νιώθεις καθόλου λιγότερο καλός. Δεν είμαι και σίγουρη βασικά, γιατί σκέφτηκα τύπο του οποίου το μυαλό με γοήτευε χωρίς να νιώθω καθόλου κατώτερη, ύστερα όμως σκέφτηκα τον επόμενο τύπο, του οποίο το μυαλό με συνάρπασε μάλιστα, κι αυτή την αίσθηση της Α. την είχα. Αυτό τον φόβο μην πω κοτσάνα και γίνω ρεζίλι.
Τέλος πάντων, είναι δεν είναι αναγκαία, ικανή πάντως δεν είναι σίγουρα. Είναι και η προσωπικότητα και η συμπεριφορά και όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τον άλλον τον άλλον και που εξασφαλίζουν πως δεν είναι μία από τις φούσκες που σκάνε, αλλά από αυτές που γεννιούνται από παιδικά παιχνίδια. Που, ρεαλιστικά αν το δεις, κι αυτές σκάνε, αλλά καταλάβατε. Οι φούσκες δεν είναι για να τις βλέπουμε ρεαλιστικά και δεν είναι και για να σκάνε. Είναι για να κάνουν χρώματα στον ήλιο, να μυρίζουν όμορφα και να μας κάνουν να τις κοιτάμε με έκσταση.
4 σχόλια:
υποθέτω πως όλοι θέλουμε να είμαστε ο καλύτερος εαυτός μας για τους Αλλους και να μην πέσουμε στα μάτια τους για να είμαστε αντάξιοι τους, δεν νομίζω πως έχει να κάνει απαραίτητα με το οτι αν φοβόμαστε για αυτό νιώθουμε και κατώτεροι τους (σόρρυ αν πάλι έχασα το νόημα του ποστ σου και δεν εννοείς ακριβώς αυτό)
πάντα θυμάμαι δυο περιπτώσεις, η πρώτη είναι μια κοπέλα που μου άρεσε στα αρχαία χρόνια του γυμνασίου, μου άρεσε η εξωτερική της εμφάνιση δεν είχαμε πει και πολλά και μια φορά που έτυχε και συζητήσαμε στην βιβλιοθήκη του σχολείου μου είπε κάτι τόσο άκυρο και σταμάτησε να μου αρέσει :Ρ είμασταν παιδάκια φυσικά τότε και δεν έπρεπε να την κρίνω τόσο αυστηρά αλλά να που την έκρινα.. σαν να γύρισε ένας διακόπτης στο μυαλό μου.. η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή που αποκαλώ η πρώτη Εκείνη, γιατί όλα τα προηγούμενα ήταν παιδικά και γιατί εκείνη με έκανε να αλλάξω και να προσπαθώ συνεχώς να είμαι στο επίπεδό της, δεν ένιωθα κατώτερος πνευματικά αλλά ήθελα να είμαι ο καλύτερος που μπορούσα, ήταν στα λιγότερο αρχαία χρόνια του λυκείου, με έκανε να διαβάσω με σοβαρότητα τον Καβάφη και ήταν αυτή που με ώθησε στο γράψιμο σαν διέξοδο για τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου και για αυτό της είμαι πάντα ευγνώμων (όποτε το θυμάμαι..) (πάλι έγραψα ολόκληρο ποστ)
καθόλου δεν το έχασες το νόημα! Και μη με φοβάσαι τόσο παιδί μου, μία αυτό, μία η βιτρίνα, χαλάρωσε :Ρ
Λοιπόν, τώρα που δε με ενδιαφέρει να τα γράψω ωραία θα τα γράψω όπως τα εννοώ χαχα :Ρ Εννοώ που λες, ότι υπάρχουν δύο τύποι χαρισματικών ανθρώπων: 1.εκείνοι που τους θαυμάζεις και ταυτόχρονα νιώθεις κατώτερος και που συνήθως είναι οι ίδιοι που κάνουν τσαφ και σκάνε και 2.εκείνοι που τους θαυμάζεις χωρίς να νιώθεις κατώτερος (ακόμα κι αν σε κάποια πράγματα αντικειμενικά είσαι χειρότερος ή όχι εξίσου καλός) και που συνήθως, δε σκάνε :) Δεν ξέρω, βγάζει νόημα; Με ταλαιπώρησε αυτό το ποστ γενικά μέχρι να βρω πώς να το θέσω αυτό που θέλω να πω χωρίς να είναι χαοτικό. Δεν είμαι σίγουρη πως τα κατάφερα. Σίγουρα μπορούσα και καλύτερα :Ρ
Εγώ στην πρώτη λυκείου είχα πάθει τρελό έρωτα με ένα παλικάρι που πραγματικά δεν είχε τίποτα να πει (δηλαδή δεν ήταν καν καλός και αδιάφορος άνθρωπος, ήταν ένα βλαμμένο) αλλά ήταν πολύ πολύ όμορφος για τα γούστα μου. Και ήξερε να φλερτάρει ο άτιμος. Μόνο γι αυτά τον ερωτεύτηκα. Μετά μεγάλωσα βέβαια. Για σοβαρούς έρωτες δε θέλω να συζητήσω, τόσα έχω γράψει για τους ρημάδηδες.
βέβαια τώρα βγάζει πιο εύκολα νόημα! (σκέφτηκα τώρα την wikipedia που έχει σε κάποια άρθρα της σαν επιλογή γλώσσας το simple english, φαντάσου να γράφαμε τα ποστ όπως θέλαμε ωραία και λογοτεχνικά και να δίναμε στον άλλον την επιλογή να πατήσει ένα κουμπί και να του μετέφραζε αυτά που γράφαμε, ένα ποστ 20 σειρών σε δυο προτάσεις :Ρ )
Δεν ήξερα ότι έχει η wikipedia τέτοιο πράγμα!
Αυτό που λες πάντως θα βοηθούσε πάρα πολύ στις ασκήσεις λογοτεχνίας στο σχολείο! Θα μας έλυνε τα χέρια! Αλλά καλύτερα που δεν υπάρχει, για να σκεφτόμαστε και να συζητάμε :)
Δημοσίευση σχολίου