27

Διάβασα πράγματα που είχα γράψει στα γενέθλιά μου τα δέκα προηγούμενα χρόνια.

Συμφωνώ ακόμα με πολλά από αυτά.

Πάλι φόρεσα μαύρα στα γενέθλιά μου, 

μόνο που για πρώτη φορά ήταν λαμέ.

Το φόρεμα ήταν δώρο καινούριας φίλης και το καταχάρηκα.

Χόρεψα πολύ,

ξενύχτησα πολύ

και ήπια λίγο.

Γελάσαμε πολύ,

βγάλαμε μόνο μια φωτογραφία.

Μου αρέσει η αναμνηστική ιδιότητα των φωτογραφιών·

θέλω να τις βγάζω για να τις βλέπω μετά και να θυμάμαι,

όχι για να τις δείχνω.

Είναι εξαιρετικά πολύπλοκη περίοδος.

Κάποια πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά

και κάποια άλλα πολύ άσχημα.

Και δεν μπορώ να πω πως είμαι αμιγώς χαρούμενη

γιατί τα μισά πάνε καλά

ούτε και αμιγώς στεναχωρημένη

γιατί τα άλλα μισά πάνε χάλια.

Μάλλον γίνομαι ξανά ο εαυτός μου,

ο εαυτός που είμαι όταν δεν είμαι κάτω από κάποιου τη επιρροή.

Ακούω τη μουσική που ακούω μόνο μόνη μου.

Διαβάζω πολύ και πολλά.

Διαβάζω και φιλοσοφία και λογοτεχνία και εφημερίδα.

Φοράω τη γνωστή κολόνια κι έχω πλέον αποδεχτεί

και ανακοινώσει πως δεν πρόκειται να αλλάξω άρωμα.

Η θεία προσφέρθηκε να μου πάρει μία καινούρια για δώρο γενεθλίων.

Της είπα αυτή φοράω, αν θες να μου πάρεις κολόνια θα μου πάρεις αυτή.

Ύστερα από τόσα χρόνια, το δέρμα μου πλέον μυρίζει white musk.

Έχω καλή καθημερινότητα λοιπόν,

είμαι ανεξάρτητη κι ελεύθερη

κι έχω — όπως πάντα άλλωστε — καλούς φίλους.

Μου λείπει η συντροφικότητα και οι αγκαλιές

και το να βρίσκεται και κάποιος άλλος σιωπηλά στο δωμάτιο

όσο εγώ θα διαβάζω.

Να ξυπνάω χωμένη σε μια τρυφερή αγκαλιά

και να λέω καλημέρα με φιλί χωρίς να πλύνω τα δόντια μου.

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό.

Το περισσότερο σημαντικό είναι η Ελένη.

Η Ελένη που τη γνώρισα όταν ήμουν 7 χρονών κι εκείνη σπούδαζε ψυχολογία.

Η Ελένη που ήταν η πρώτη κοκκινομάλλα που είδα ποτέ

και που είναι ο λόγος που όταν θα μεγάλωνα, ήθελα να γίνω κοκκινομάλλα.

Η Ελένη που της έλεγα —ή μάλλον που όλοι μας της λέγαμε—

ό,τι μας απασχολούσε και πάντα ήξερε τι να πει για να ηρεμήσουμε

και να τα δούμε αλλιώς τα πράγματα.

Η Ελένη που πέρυσι διαγνώστηκε με καρκίνο πολύ επιθετικότερο απ' όσο μας αποκάλυπτε

και που τώρα έχει κάνει μετάσταση στον εγκέφαλο

και που δεν ξέρω αν την έχω ήδη δει για τελευταία φορά.

Η Ελένη, που τη βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω ιδρωμένη.

Το σημαντικότερο είναι η Ελένη.

Είμαι σίγουρη πως τα 27 δεν είναι η σωστή ηλικία

για ν' αρχίσουν να πεθαίνουν οι φίλοι σου.

hey, ok.

Οι τελευταίες μέρες είναι βουτηγμένες στη νοσταλγία.
Κι είναι περίεργο να το αισθάνεσαι αυτό για πράγματα πρωτόγνωρα.
Είναι που ξέρεις πως κάποτε θα σου λείπουν
και θα σου δημιουργούν αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση
πως τότε ήσουν λίγο χαρούμενος
—και λίγο δεν ήσουν—
αλλά είχες καλούς φίλους
που τραγουδούσαν ωραία τραγούδια
και που σε έκαναν να θες κι εσύ να τραγουδάς
—και παραδόξως να μην τα πηγαίνεις και άσχημα.

Που σε έκαναν να περνάς όμορφα τις άσχημες μέρες
—τις πάρα πολύ άσχημες μέρες—
και που τις νύχτες σε άφηναν να κλαις και να λιώνεις τη μάσκαρα
και να σου σκουπίζουν τα μάτια με χαρτί κουζίνας.
Να τους λες "τον αγαπώ"
και να σου λένε "το ξέρω κοριτσάκι μου"
κι ύστερα να κοιμάσαι δίπλα στους αγαπημένους σου άνθρώπους
και να μην πειράζει τόσο πολύ.

Κι ύστερα να ξυπνάς και να είναι κι αυτός εκεί.
Και να σε κάνει να γελάς και να σ' αγκαλιάζει σφιχτά
και να νιώθεις τόσο τυχερή που τον έχεις κάπως
και τόσο άτυχη που δεν τον έχεις κάπως αλλιώς.

Κι ύστερα να μπαίνεις στο αμάξι με την κολλητή και να φεύγεις
και να βάζεις τα κλάματα στη διαδρομή
και να σου κρατάει το χέρι όταν δεν αλλάζει ταχύτητες.

Ύστερα να φτάνεις σπίτι, να αγαπάς τη μαμά σου, να σου 'χει λείψει
αλλά να μη θες να σε δει ξανά να κλαις
γιατί σ' έχει δει τόσο πολύ κλαμένη που είναι κρίμα.
Να την αγκαλιάζεις σφιχτά και να της λες πως την αγαπάς
και να περιμένεις να φύγει απ' το σπίτι
για να βάλεις αυτό το τραγούδι πάλι
και να κλαις μέχρι να μην μπορείς άλλο.

Hey.
Ok.

things to (not) do

Πάλι με τα μούτρα έπεσα, λες κι υπάρχει άλλος τρόπος να πέσει κανείς.
Δεν είμαι δα και καμιά γάτα να προσγειωθώ στα τέσσερα.
Όλο σκέφτομαι πως τζάμπα στεναχωριέμαι και πως
θα μπορούσα όλα να τα περνάω πιο ανώδυνα
αρκεί να με ένοιαζαν οι άνθρωποι λίγο λιγότερο.
Αρκεί να τους καταλάβαινα λίγο λιγότερο.
Αρκεί να ερωτευόμουν λίγο λιγότερο
και να έδινα σε όλους λίγo λιγότερη σημασία.

Και τότε τι θα ευχαριστιόμουν, σε ρωτώ;

Εσύ δεν ήσουνα ριμπάουντ.
Δεν το ήξερες, δε στο είχα πει, το είχα πει όμως σε μένα.
Ξέρεις τι σημαίνει να διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου για κάτι;
Σημαίνει πως δεν είναι ψέματα.
Δε διαβεβαίωσα εσένα, δεν είναι δικιά μου δουλειά η δική σου ανασφάλεια.
Δικιά μου δουλειά είναι η δική μου ανασφάλεια.

Εσύ ίσως να μην ήσουνα ριμπάουντ.
Εγώ ήμουν σίγουρα.
Ποιος λες να κέρδισε περισσότερα απ' την αντιμετώπισή του;
Θα πω εγώ.

Θα πω εγώ, γιατί εγώ έστω και για λίγο
αγαπώ πολύ
αγαπώ βαθιά
αγαπώ αληθινά
και νοιάζομαι ειλικρινά.

Και φαίνεται πως το να μην λογαριάζω το μέλλον
και τα προγνωστικά, δεν ήταν γνώρισμα της ηλικίας μου·

ήταν γνώρισμα του χαρακτήρα μου.

Και σκέφτομαι δύο φράσεις τώρα:

η μία είναι από ταινία και λέει

I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed

και η άλλη είναι από βιβλίο και λέει

κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις 
τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα

this game is always wicked

Κάποια στιγμή σύντομα ίσως χρειαστεί να σε ξεπεράσω.
Δεν ξέρω πόσο σύντομα θα χρειαστεί
και πόσο αργότερα θα επιτευχθεί.
Σίγουρα όμως πρέπει πρώτα να φύγουν
οι μελανιές απ' τους καρπούς μου.

αλλιώς τώρα

Σήμερα ξύπνησα στις 06:10 όπως κάθε μέρα.
Αντίκρυσα έναν ουρανό μπλε πολύ σκούρο
γεμάτο με σύννεφα φωτισμένα απ' την πανσέληνο, με χρώμα ασημί.
Το θέαμα έμοιαζε πολύ με περιτύλιγμα γνωστού σοκολατακίου.
Δεν είχα ποτέ μέχρι τώρα πρόβλημα με το να ξυπνάω τόσο νωρίς για τη δουλειά.
Σκεφτόμουν όμως πως ίσως να με ενοχλεί όταν θα ξυπνάω νύχτα.
Ε όχι απλά δε μ' ενοχλεί...νιώθω πως είναι άδικο να μη βλέπουν όλοι αυτό τον ουρανό.
Νιώθω πως είναι τεράστιο προνόμιο.

Φταίει βέβαια και που σήμερα ήταν η πρώτη εντελώς φθινοπωρινή μέρα.
Δεν έχει έρθει ακόμα η χρονιά που θα με διαψεύσει:
το φθινόπωρο είναι ό,τι καλύτερο συμβαίνει στον χρόνο.

Θυμάμαι εκείνο το φθινόπωρο που ήμουν πρωτοετής σε καινούρια πόλη, μόνη.
Σε καινούριο σπίτι, μόνη.
Και μόνο μόνη δεν ένιωθα.
Ένιωθα γαλήνη.
Ξάπλωνα μόνη στο κρεβάτι μου το απόγευμα,
κοιτούσα τις πορτοκαλί κουρτίνες μου
και άκουγα την Αλεξάνδρεια στο ριπήτ.
Το σπίτι ήταν σχεδόν άδειο αλλά καθόλου μίζερο.
Δεν ήταν άδειο έχοντας υπάρξει γεμάτο.
Ήταν άδειο επειδή δεν είχε γεμίσει ακόμα.
Και συνειδητοποιώ πως η έλλειψη περιεχομένου από μόνη της ποτέ δε συνιστά κακή κατάσταση.
Η έλλειψη περιεχομένου μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο σε σύγκριση με την προηγούμενη κατάσταση.
Έτσι το σπίτι δεν ήταν άδειο, ήταν μονάχα καινούριο.
Κι επειδή οι καταστάσεις ορίζονται από γεγονότα κι όχι από λόγια,
έτσι κι εγώ δεν είμαι χωρισμένη· είμαι ελεύθερη.

Κι εσύ δεν είσαι ριμπάουντ·
είσαι ένας τύπος που μου φέρεται όμορφα και αξίζεις όλη μου την προσοχή.
Και θα την έχεις.

ΥΓ ελπίζω να 'χετε μάθει μέχρι τώρα πως τα τραγούδια είναι συχνότατα άσχετα με τα γραφόμενα, γι αυτό θα αφήσω εδώ το κιφ του Μητροπάνου διότι αυτό έχω κολλήσει τελευταία.

...in spite of me

.....βρε λέτε;

Ποια θυσία

Έχει νόημα η οποιαδήποτε θυσία όταν δεν οδηγεί στην επίτευξη μιας κάποιας συναισθηματικής ικανοποίησης;

Απαντήστε μου σ' αυτή την ερώτηση σας παρακαλώ.

Βιώνω κάτι που σίγουρα δεν είναι ουσιώδης ευτυχία, σίγουρα όμως είναι ουσιαστική απελευθέρωση και προκύπτει από την παύση μιας συνεχούς θυσίας χωρίς νόημα.

Όχι δεν είμαι ευτυχισμένη.
Αυτή τη στιγμή όμως δεν είμαι και δυστυχισμένη.
Τείνω να ξανασκεφτώ τον στίχο που μου στείλε ένας καλός μου φίλος λίγο πριν χωρίσω τον πρώτο μου γκόμενο:

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
Κι αν ο κλοιός στενεύει....

Διαστατική ανάλυση

Καμιά φορά νιώθω διδιάστατη.
Νιώθω πως μια πρέσσα με οριζόντια κίνηση με ζούληξε σε έναν τοίχο με αποτέλεσμα την απώλεια του βάθους μου.
Έτσι, καμιά φορά, έχω μόνο ύψος και πλάτος.
Νιώθω πως αν κάποιος προσπαθήσει να με αγγίξει, το χέρι του θα διαπεράσει το απειροστό μου δέρμα , και προς μεγάλη του έκπληξη θα ακουμπήσει τον παγωμένο τοίχο πίσω μου.
Όταν όμως είσαι κοντά μου και μου γελάς,
ή όταν είσαι μακριά μου και μου γελάει η φωνή σου,
τότε η καρδούλα μου φουσκώνει περήφανη που την αγαπάς κι έτσι ανακτώ την τρίτη μου διάσταση.

Τις κακές μέρες όμως είναι σαν φουσκωτό που του άνοιξες τη βαλβίδα.
Τις κακές μέρες σκέφτομαι το φέρετρο μου, που θα ήταν διδιάστατο κι αυτό, σαν ζελατίνα από ντοσιέ και θα χωρούσε όλο το ύψος μου που πλέον θα ήταν μήκος.

Τις κακές μέρες σκέφτομαι πως δε θέλω να φουσκώσει ξανά η καρδιά μου•
τις κακές μέρες σκέφτομαι πως πεθαίνω.
Κι η σκέψη αυτή με κάνει να κλαίω με λυγμούς και να τραντάζομαι προς όλες τις κατευθύνσεις και τους άξονες.
Σαν μηδενικό διάνυσμα.

People are fragile things you should know by now*

Σήμερα ένιωσα κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να νιώσω.
Ένιωσα πως είμαι σκληρή, πως κάποιον πλήγωσα, πως τον έκανα να νιώσει άσχημα.
Θυμάμαι ότι το έχω ξανανιώσει αυτό στο παρελθόν,
κάποτε είχα γράψει πως έχω συνηθίσει τον ρόλο του "πληγωτή"· αλήθεια ήταν.

Δεν προκάλεσα κανένα μεγάλο κακό, μόνο μία σφαίρα διαπέρασε κάποιου τον εγωισμό
με τρόπο αρκετά βάναυσο πρέπει να παραδεχτώ.

Κι έβαλα τα κλάματα όταν συνειδητοποίησα πως
σήμερα ήταν η στιγμή που με έδεσε μαζί του.
Τα μόνα πράγματα που στ' αλήθεια έχουμε νιώσει ο ένας για τον άλλον
—ή καλύτερα με αφορμή ο ένας τον άλλον—
είναι απόρριψη και ενοχές.

Και μ' αυτή τη συνειδητοποίηση έκλαψα.

*be careful what you put them through

I forget myself, I want you to remind me

Σήμερα δεν είμαι για πολλές φιλοσοφίες.

Σήμερα είμαι μόνο για να πω

when I feel down, I want you above me

η βλάβη της γενικότητας

Σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνω τόσο λειαίνω τις γωνίες που παλιά αποτελούσαν τις απόψεις, τις αξίες και τις αρχές μου.
Μικρή είχα ένα σωρό τεθλασμένες στο μυαλό μου· τώρα έχω καμπύλες.
Και σκέφτομαι πως κι η υπερβολή είναι μια καμπύλη και πως
κατ' αυτό τον τρόπο η υπερβολή στα μαθηματικά είναι καμπύλη,
ενώ στο μυαλό είναι ευθεία.
Οι σκέψεις με γωνίες και πολλές τεθλασμένες γραμμές,
αυτές οι σκέψεις είναι που γεννιούνται από τις υπερβολές.
Ενώ οι πιο χαλαρές και διαλλακτικές σκέψεις, αυτές γεννοούν καμπύλες,
καμπύλες όπως για παράδειγμα την υπερβολή.
Κι έτσι ούτε το μυαλό,αλλά ούτε κι η επιστήμη σε αφήνει να αποφύγεις
τις υπερβολές.
Κι έτσι είσαι καταδικασμένη να υπερβάλεις
—με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο—
να υποφέρεις
— με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο—
να θυμώνεις για τον τρόπο που νιώθεις
και να συνειδητοποιείς πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούνε τις γενικότητες
μόνο για να περιγράψουν κάτι πολύ συγκεκριμένο που νιώθουν
και που κατά πάσα πιθανότητα σε αφορά.
Μόνο τότε οι άνθρωποι καταφεύγουν στη γενικότητα,
για να είναι ειλικρινείς χωρίς να σε προσβάλλουν.
Κι έτσι με βρίσκω για δεύτερη φορά σήμερα να διαφωνώ με τα μαθηματικά
και τη φράση που συχνά χρησιμοποιείται στην μαθηματική επαγωγή,
αυτό το "χωρίς βλάβη της γενικότητας".
Αυτό βασικά σημαίνει πως αν αντικαταστήσεις κάτι γενικό
(πχ "έναν περιττό αριθμό") με κάτι πιο συγκεκριμένο ("μία δύναμη του 3")
αυτό δε θα αλλοιώσει το συμπέρασμά στο οποίο οδηγεί αυτό που βάλθηκες να αποδείξεις.
Το συγκεκριμένο δηλαδή, δε θα βλάψει το γενικό.
Χωρίς βλάβη της γενικότητας.
Από τις αγαπημένες μου μαθηματικές φράσεις, και πόσο διαφωνώ.

Με βλάβη της γενικότητας, κύριε Ευκλείδη μου.
Με κλασική περίπτωση βλάβης της γενικότητας.

Αφίξεις

Μου αρέσουν πολύ τα αεροδρόμια.
Μικρή σκεφτόμουν να γίνω αεροσυνοδός.
Ύστερα έγινα σερβιτόρα εδάφους και είπα ότι αρκεί.
Πιο ύστερα έγινα μηχανικός, και πλέον παρατηρώ τους ανελκυστήρες των αεροδρομίων μέσα στα γυάλινα φρεάτιά τους και τους βρίσκω συναρπαστικούς.

Πρώτη φορά όμως περιμένω στις αφίξεις.
Εγώ πάντα έφευγα.
Στις αφίξεις πρώτη φορά περιμένω.
Ο χρόνος για πρώτη φορά περνάει τόσο αργά.

great expectations

Όταν νομίζεις πως μπροστά σου υπάρχει ένα σκαλοπάτι,
αλλά δεν υπάρχει,
χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Κι όταν νομίζεις πως το ασανσέρ έφτασε,
αλλά έχει έναν όροφο ακόμα,
χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Έτσι λειτουργούν οι προσδοκίες·
όταν δεν υπάρχει κάτι εκεί που το περίμενες,
χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Welcome to the dark side

Όταν είμαι ο κακός μου εαυτός, όπως χτες βράδυ για παράδειγμα, σκέφτομαι πως τα δικά μου χέρια είναι πάντα τα λάθος χέρια, και για τα κορμιά και για τα μαχαίρια.
Κυρίως για τα κορμιά όμως.

my heart is in Havana

Μια μέρα ο κόσμος μου είχε γυρίσει ανάποδα.
Ο φρεσκοφτιαγμένος και επιτέλους χαρούμενος κόσμος μου σκοτείνιασε πολύ απότομα
κι έβρεχε πάλι άσχημα συναισθήματα.
Εκείνη τη μέρα όλα είχανε πάει στραβά.

Σαν παιδιά κι εμείς, λοιπόν, μια μέρα, για λίγες ώρες, χωρίσαμε.
Ούτε που θέλω να θυμάμαι πώς ένιωθα, μα δε με τρομάζει η ανάμνηση,
δε νιώθω πως με απειλεί.
Όπως όλα τα τραύματα - μικρά ή μεγάλα - έρχεται μια στιγμή
που μπορείς να μιλήσεις γι αυτό.

Εκείνη τη μέρα όλα πήγαν στραβά.
Ξύπνησα στραβά, δεν είχα όρεξη, θύμωνα μόνη μου κι έκλαιγα μόνη μου.
Κι ήξερα πως θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στραβά, το ένιωθα.

Και χωρίσαμε.
Και μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα να βρω τις φίλες μου.
Και είχαν καθίσει σε μαγαζί που απαγορευόταν το κάπνισμα -πήγαν ΟΛΑ στραβά!

Ύστερα πήγα σε πιο ταιριαστό μαγαζί, με πιο ταιριαστή φίλη.
Και ήπια.

Και βγήκες κι εσύ μ' έναν φίλο σου.
Και ήπιες.

Κι ύστερα κοιμηθήκαμε μαζί.
Και την άλλη μέρα πήγαμε για καφέ.
Κι αποφασίσαμε πως θα το λύσουμε.

Και την παρα-άλλη μέρα πήγαμε για μπόουλινγκ.
Το κόνσεπτ ήταν πως θα ηρεμήσουμε,
θα κάνουμε σα να μην έγινε τίποτα,
απλά θα παίξουμε μπόουλινγκ.

Κι ήταν σαν μην έγινε τίποτα,
απλά παίζαμε μπόουλινγκ.
Θυμάμαι πως έκανα σαν παιδάκι,
ήμουν πολύ χαρούμενη που ήμουν εκεί μαζί σου
κι έπαιζα ένα παιχνίδι.

Κάποια στιγμή μπήκε αυτό το τραγούδι που δεν το ήξερα,
και χόρευα μπροστά στον διάδρομο του μπόουλινγκ
κι εσύ γελούσες.
Κι ένιωσα πως χαίρεσαι που είμαι το κορίτσι σου,
ένιωσα πως είσαι περήφανος που το δικό σου κορίτσι χορεύει.
Ένιωσα πως με επέλεξες πάλι.

Κι έτσι αυτό το τραγούδι πάντα θα το αγαπώ
και πάντα θα με ηρεμεί.

Αβάνα ου-να-να.

Παραμένουσες θλιπτικές τάσεις

Ο Λειβαδίτης είχε γράψει

Άνθρωποι κυριακάτικα θλιμμένοι κάθε Δευτέρα

εγώ κοιτώντας το ημερολόγιο από πιο μακριά
σκέφτομαι

Άνθρωποι χειμωνιάτικα θλιμμένοι κάθε άνοιξη

επέστρεφε

Τις προάλλες περπατούσα και χαμογελούσα πολύ ναζιάρικα μόνη μου.
Σκεφτόμουν το πρώτο μας ραντεβού και μετά το δεύτερο και μετά το τρίτο.
Σκεφτόμουν γενικά τις πρώτες μέρες που ήμασταν μαζί και όλες τις πρώτες μας φορές.
Το μυαλό μου είχε γεμίσει με ένα σωρό αξιαγάπητες λεπτομέρειες.

Κάνω κάτι κακό γενικά: συγκρίνω.
Έτσι, αμέσως μετά έφερα στο μυαλό μου τις άλλες φορές
που έπαιζα στο μυαλό μου σκηνές στο replay.
Και υπήρχε μια τεράστια διαφορά μεταξύ σε σένα και τους άλλους.
Τις άλλες φορές το έκανα αυτό με τρόμο
μην τυχόν και ξεχάσω κάποια αξιαγάπητη λεπτομέρεια
γιατί ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναέβλεπα τον άλλον;
Εγώ βέβαια ήξερα πως δε θα τον ξαναέβλεπα ποτέ μάλλον.
Τα ξέρουν αυτά οι γυναίκες νομίζω.
Οι γυναίκες ξέρουν πολλά.

Και τώρα έπαιζα όλες αυτές τις σκηνές μαζί σου,
χωρίς τρόμο, χωρίς θλίψη, χωρίς κανένα αρνητικό συναίσθημα.
Μόνο με τη σιγουριά πως θα επαναληφθούν
και μη βλέποντας την ώρα.

ΥΓ απ' τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο, είναι το χαμόγελό σου όταν χαίρομαι.

ΥΓ 2 Μη γελιέστε με το τραγουδάκι, καλά είμαι. Απλά έχω πάθει εφηβεία αυτές τις μέρες κι ακούω κάτι dark, post punk, gothic και τέτοια. Είναι το οικείο μου.

Αυτός ο παλιόγερος ο Τσάρλι

Είμαι σίγουρη πως αν υπάρχει μετά θάνατον ύπαρξη, τοτε ο Τσαρλς —ο Μπουκόβσκι ντε— είναι μια πολύ ευτυχισμένη τέτοια ύπαρξη.

Κάθε φορά που κάποια γυναίκα καυλώνει διαβάζοντας τα βιβλία του, τον φαντάζομαι να ανοίγει τα σκασμένα χείλια του σε σατανικό γελάκι, να μας δείχνει τα δόντια του με ένα τσιγάρο φυσικά ανάμεσά τους, και κλείνοντας πονηρά το μάτι κατά Γη μεριά, να κάνει "γειά μας" με μια μεγάλη βαρελίσια.

Στην υγειά σου, ρε παλιο-Τσάρλι.

κι αν τραγούδια σου γράψω, κι αν θάλασσες κλάψω

Σήμερα πάλι έκλαιγα χωρίς να το θέλω.
Είναι αυτό το πράγμα που κάνουν τα μάτια μου, νομίζω το βλέπουν σαν παιχνίδι.
Φαντάζομαι μια σφαλιστή σιδερένια πύλη και πίσω της στριμωγμένα ένα σωρό δάκρυα με πρόσωπα, να περιμένουν με ανυπομονησία μια αφορμή να ανοίξει λίγο η πόρτα και να ξεχυθούν ανεμπόδιστα και να κάνουν τσουλήθρα στα μάγουλά μου.

Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ μεταφορές και παρομοιώσεις, αισθάνομαι δήθεν.
Νιώθω πως κάποιος θα το διαβάσει και θα πιστέψει πως προσπαθώ να δείξω ότι έχω ταλέντο.
Δεν έχω, δε με ενδιαφέρει.
Δεν έχω κανένα ταλέντο, τα 'χουμε ξαναπει, είμαι κλασική περίπτωση "καλή σε όλα, τέλεια σε τίποτα".
Κι ούτε αυτό μου αρέσει που το 'γραψα γιατί κάποιος θα βρεθεί να πει "μα έχεις ταλέντο, γράφεις τόσο ωραία" και κάποιος άλλος θα βρεθεί να πει "ορίστε, επιβεβαιώθηκε άλλη μια attention whore με τη βοήθεια του διαδικτύου".

Δε με μισώ.
Δε με λατρεύω κιόλας.

Τέλος πάντων, με χρήση ή όχι σχημάτων λόγου, εγώ έτσι νιώθω καμιά φορά, μια τεράστια πίεση να ανοίξω τη βαλβίδα στα μάτια μου που θα επιτρέψει σ' όλα τα δάκρυα να απελευθερωθούν.
Είδες πώς μετέτρεψα την πύλη σε βαλβίδα; Να αυτά κάνει το πολυτεχνείο.

Θυμήθηκα φυσικά το αλλάζει πρόσωπα η θλίψη και πιο συγκεκριμένα το
ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕΙ.

Δε βαριέσαι, πόρτες, βαλβίδες, τίποτα αναντικατάστατο.
Απλός εξοπλισμός.
Ίσως γι αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη βαλβίδα.
Επειδή έχει μικρότερο κόστος από ολόκληρη πόρτα.
Ίσως ήθελα να μην κοστίζουν τόσο τα κλάματα.

η άνοιξη με τις κερασιές

Η άνοιξη είναι πάντα όμορφη, ακόμα και τώρα που λείπεις.
Νομίζω πως αν πρέπει να πούμε πως η άνοιξη έχει μια συγκεκριμένη μοναδική μυρωδιά, θα έλεγα λουλούδι χαμομηλιού.
Έχει υποχωρήσει η ομίχλη και η μούχλα   ̶που καθόλου τυχαίο δε μου φαίνεται που έχουν τα ίδια σύμφωνα- ̶ και γίνονται τα γνωστά: έχει ήλιο, οι αμυγδαλιές ανθίζουν, οι κερασιές το ίδιο, φοράμε ελαφριά πανωφόρια και κοντομάνικα, κάνουμε βόλτες στον ήλιο.

Τα κάνω όλα αυτά και χωρίς εσένα. Κάνω πολλά χωρίς εσένα και δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν τα κάνω για να μη μου λείπεις ή παρόλο που λείπεις. Η εκτίμησή σου ήταν πως καλά που έφυγες και βρήκα χρόνο να κάνω όσα ήθελα. Δεν είναι αλήθεια, μπορούσα να τα κάνω και πριν. Σκεφτόμουν όμως πως θα έφευγες και δεν ήθελα να χάνω χρόνο μαζί σου. Είμαι χαζοβιόλα αφού, που λες κι εσύ.

Μου λείπεις και θα μου λείψεις κι άλλο. Αλλά ένας λόγος που σε λατρεύω   ̶μάλλον ο σημαντικότερος, τώρα που το σκέφτομαι  ̶ είναι ότι με έκανες ανεξάρτητη. Με έκανες τόσο ανεξάρτητη ώστε να μ' αρέσω περισσότερο. Και σε λατρεύω γι αυτό, είσαι η αγαπημένη μου πρόκληση, είσαι ο αγαπημένος μου άνθρωπος, είσαι ένα σωρό λέξεις που δεν ξέρω.

Κι εγώ σου λείπω και θα σου λείψω κι άλλο, το ξέρω.
Αλλά δεν πειράζει.
Ευτυχώς είναι άνοιξη γιατί αν συνέβαιναν όλα αυτά με ομίχλη και μούχλα και τόσα μι και χι και λάμδα, δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο αισιόδοξη.
Τώρα βοηθάει η άνοιξη και οι κερασιές και το ότι σε φαντάζομαι σε μέρη ηλιόλουστα.

Κεφάτα πρωινά, it is.

The rain again

Για πολλές μέρες έβρεχε και είχε σύννεφα και ομίχλη και κρύο.
Δεν με πειράζει η βροχή, τα σύννεφα, η ομίχλη και το κρύο.
Με πειράζει το σκοτάδι εκεί που δεν ταιριάζει.
Με πειράζει το σκοτάδι κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Για πολλές μέρες δεν ξημέρωνε καθόλου.
Ένιωθα για πολλές μέρες άσχημα και ανυπόφορα.
Όχι πως έφταιγε αποκλειστικά ο καιρός, αλλά σίγουρα συνέβαλε.

Ύστερα βγήκε ήλιος• το κρύο παρέμεινε αλλά αυτό δεν πειράζει.
Σημασία έχει το φως.

Πιο ύστερα έφτασα πάλι σ' αυτή την πόλη που σε καλωσορίζει πάντα με ένα θλιβερό, άδειο ποτάμι.
Για πολλές μέρες έβρεχε όμως και το ποτάμι είχε τώρα νερό.
Και μετά από όλες αυτές τις γκρι και κρύες και σκοτεινές μέρες, σκέφτηκα πως ακόμα κι όλα αυτά που μας αδειάζουν ίσως και κάτι να γεμίζουν.

Αφού το ποτάμι έχει τώρα νερό.

Your lady of the various sorrows*

Αυτή η περίοδος της ζωής μου είναι μια πολύ καλή περίοδος. Είναι πολλά πράγματα καινούρια και κάποια δεν είναι, όμως υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση πιθανότητας και μία μυρωδιά πλαστικού, με την καλή έννοια, αυτή του περιτυλίγματος. Και πλησιάζει και η αγαπημένη μου άνοιξη και στο βάθος μυρίζει λίγο κερασιές.
 

Αλλά εγώ είμαι εγώ, κι ακόμα και τώρα που είμαι χαρούμενη, ερωτευμένη και αισιόδοξη, να, ακόμα και σήμερα δηλαδή, περπατούσα και είχα ένα βλέμμα αδιέξοδο, σοβαρό και βαρύ. Ύστερα άρχισα να κλαίω περπατώντας. Ύστερα μπήκα στο ασανσέρ και με κοίταξα, και είμαι, νομίζω, πολύ όμορφη όταν κλαίω. Τι να την κάνω άραγε αυτή την διαπίστωση;

Ύστερα σε πήρα αγκαλιά και σου έδωσα πολλά μικρά σπουργιτένια φιλιά και ξαναέφυγα. Και πάλι έκλαιγα περπατώντας αλλά είχα χαρεί πολύ που έκανα ντετούρ για να σε φιλήσω.

Είμαι σίγουρα πολύ όμορφη όταν κλαίω.

* Do you love me? – Nick Cave

Pierce right through me

Ακίδες
Αχινοί
Μικροσκοπικά κομμάτια γυαλιού
Τόσα πράγματα που χωρίς να τα προσκαλέσεις
διαπερνούν το δέρμα σου
και σε πονάνε
και χρειάζεται κόπος για την απομάκρυνσή τους.

Ακίδες
Αχινοί
Μικροσκοπικά κομμάτια γυαλιού
Κι εσύ.

Tangled

Τα μαλλιά μου έχουν μεγαλώσει πολύ.
Μπλέκονται στα κουμπιά από το παλτό μου.
Κι εγώ έχω μεγαλώσει και, όπως τα μαλλιά μου, μπλέκομαι κι εγώ.
Και σκέφτομαι πως οι άνθρωποι, όπως και τα μαλλιά, όταν μεγαλώνουν μπορεί να μπλέκονται• κάνουν όμως τόσο όμορφα χτενίσματα.

θα σου βρω της χαράς μαγαζί

Την καρδιά μου θα κάνω χαλί

να σβηστεί ο μεγάλος καημός σου

είσαι άχνα από ένα φιλί

είναι θρόϊσμα το σ' αγαπώ σου...

και τη νύχτα που καιν οι ματιές

κι η κρυφή πεθυμιά με κυκλώνει

στο κορμί σου ν' ανάβω φωτιές

μ' ένα μου άγγιγμα που θα σε λιώνει...

Τ' ουρανού μου θα στείλω το φως

ν' ανεβείς τη νυχτιά στο σκαλί μου

ήταν πόθος παλιός μου κρυφός

να σπαρτάραγες σ' ένα φιλί μου...

Μη μου πεις "είναι αργά δεν μπορείς"

η καρδιά σου πως είναι στ' αγιάζι

φεύγει ο χρόνος δεν είναι νωρίς

και του έρωτα τ' όχι κουράζει...

Θα σου βρω της χαράς μαγαζί

να μου λες πόσα θέλεις χατίρια

να τσουγκρίζουμε ώρες μαζί

της αγάπης γεμάτα ποτήρια...

κι όταν λες σ' αγαπώ  με λυγμό

της ζωής μας να φεύγει το γκρίζο

με τα χείλη, γλυκά στο λαιμό

το παλιό μου σημάδι ν' αγγίζω...

Είναι αργά δεν είν' οι ώρες πολλές

μα στην μπόρα με στέκεις και στάζεις

αφού θέλει η καρδιά σου, μου λες, 

τι σε κάνει κι ακόμα διστάζεις...

Πες το ναι κι άσε εδώ το ακριβό

το βραχιόλι σου στο κομοδίνο

των ματιών σου το μπλε να διαβώ

κι όσα όνειρα θες θα σου δίνω...

ΥΓ Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους γκόμενους που με παράτησαν ή δε με γουστάρησαν, δημιουργώντας έτσι τις κατάλληλες συνθήκες ώστε εγώ κι αυτός να βρεθούμε στο ίδιο μέρος και να είμαστε ταυτόχρονα σινγκλ. Καλή χρονιά, μάγκες ;) (με καμία διάθεση ειρωνείας, ειλικρινά, να 'στε καλά όπου είστε)