welcome

...to the dark side.

Έχουμε αλκοόλ.

όλα από χέρι καμένα*

Η λέξη "οριστικό" δε σας ακούγεται πολύ σοβαρή;
Νομίζω είναι εξαιτίας της γραμματικής.
Νομίζω πως όλα γίνονται πολύ σοβαρά όταν μετατρέπονται από αόριστα
σε οριστικά.

Γίνονται όλα πολύ σοβαρά και επώδυνα
όταν το κάποιος γίνεται εκείνος.

Το να θέλεις, να ελπίζεις, να προσδοκάς
να γνωρίσεις κάποιον
που να μη χρειαστεί ποτέ να ξεπεράσεις
είναι ρομαντικό, αισιόδοξο, ευχάριστο θα έλεγε κανείς.

Το να εύχεσαι ξαφνικά να μη χρειαστεί αυτόν εδώ
να τον ξεπεράσεις
δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Είναι σκέτος τρόμος.

Και ξέρετε ο Δεληβοριάς δε βοηθάει.

Είμαι πιο όμορφη απ' ό,τι ήμουν
και τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό

Κι ίσως
με την ομορφιά μου μόνο
να φτιάξω νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήσουν εκεί

Και σίγουρα
απολύτως σίγουρα όμως
η ζωή που μου απομένει θα 'χει ακόμα ένα χωρίς.

Και θέλω να είσαι εγωιστής.
Να μην τολμήσεις να με προστατεύσεις
για να μη σου σπάσω το όμορφο κεφάλι σου.


ΥΓ Ξέρετε γιατί γράφω, παιδιά; Γιατί αν δεν έγραφα θα έκλαιγα πλένοντας πιάτα.
ΥΓ 2 Αυτός ο αόρατος άνθρωπος πόσα χρόνια ακόμα θα μας διαλύει, αναρωτιέμαι.
*ΥΓ 3 ο τίτλος γιατί δε θα πάω στον Βασίλη σήμερα και στεναχωριέμαι αλλά δεν μπορώ να πάω στον Βασίλη και να είμαι καθιστή. Και τα σπίρτα μας βρεγμένα.

Subject to change

Subject to είναι μια φράση που πρώτη φορά είδα γραμμένη σε συντομογραφία (s.t.)
και άκουσα να προφέρει ο καθηγητής του γραμμικού προγραμματισμού στη σχολή.
 Υπήρχε μία συνάρτηση που ονομαζόταν αντικειμενική,
και που σκοπός ήταν κάθε φορά να βρούμε κάποιο ακρότατό της
-μέγιστο ή ελάχιστο, ανάλογα με το πρόβλημα.
Η συνάρτηση αυτή υπόκειτο σε κάποιους περιορισμούς,
τους οποίους αραδιάζαμε δίπλα από το s.t.
Το μάθημα ήταν ωραίο και για άλλους λόγους αλλά φιλοσοφικά κράτησα τα εξής:

- η συνάρτηση ήταν subject to στους περιορισμούς, η συνάρτηση ήταν δέσμιά τους
- η συνάρτηση ήταν αντικειμενική

Δέκα χρόνια μετά το μάθημα αυτό, παρατηρώ τα σχέδια που στέλνω στους πελάτες,
και βλέπω μια φράση που μπαίνει αυτόματα στο υπόμνημα:
This is a quotation drawing. Subject to change.
Τα σχέδια είναι σε αρχικό στάδιο. Υπόκεινται σε αλλαγές.

Κι έτσι κάπως πήρα να σκέφτομαι σε τι υπόκειται ο καθένας μας.
Σε ό,τι υπόκεισαι, αυτό είναι ο περιορισμός σου.
Αυτό σε κάνει να φτάσεις στα μέγιστα και τα ελάχιστά σου
-είτε για καλό, είτε για κακό.
Σκέφτομαι πόσο μου αρέσει το ρήμα υπόκειμαι
το ρήμα κείμαι
και πόσο μ' αρέσει να κείμαι γενικότερα
ίσως όμως περισσότερο επί.

Σκέφτομαι τον Δημήτρη να μου λέει πόσο ομόρφυνα
και πόση ηρεμία αποπνέω.
Και μόνο σε ένα πράγμα μπορώ να αποδώσω αυτή την αλλαγή,
η οποία σίγουρα αντικειμενική δεν είναι.
Ομόρφυνα όμως στ' αλήθεια κι αποπνέω ηρεμία.
Δεν άλλαξε η μορφή μου· άλλαξα όμως σαν σύνολο.

Ξέρεις γιατί;
Γιατί κάθε βράδυ γυρίζω στο σπίτι μου.
Γιατί λατρεύω τη διαδρομή που ακολουθώ για να φτάσω εδώ
-είναι γεμάτη δέντρα και μεγάλα πεζοδρόμια.
Γιατί για να φτάσω στην είσοδο του σπιτιού μου,
προσπερνάω ένα μπαρ με αυλή κι ένα δέντρο στη μέση
ένα μανάβικο με ευφάνταστο όνομα και υπέροχους ανθρώπους
και -θεέ μου!- προσπερνάω κι ένα θερινό σινεμά.

Ζω δίπλα σε θερινό σινεμά
και σε μπαρ
και σε καλούς ανθρώπους.

Και γυρίζω στο σπίτι και δεν είναι κανείς εδώ.
Δεν υπόκειμαι και δεν επίκειμαι, μόνο κείμαι.
Subject to nothing θα έλεγε κανείς.
Μα όχι, δεν είναι έτσι.
Είμαι κι εγώ - όπως και τα σχέδιά μου- subject to change.

ασεβείς πόθοι

Δεν ξέρω αν φταίει η θερμοκρασία,

τα σατέν σεντόνια, 

ή το κομοδίνο μου, 

μα γίνονται περίεργα πράγματα σήμερα. 

Είναι κάποιος που γουστάρω διαχρονικά 

και δεν μπορώ να φανταστώ το σεξ μαζί του. 

Είναι κάποιος άλλος που μου λείπει πολύ αυτές τις μέρες 

γιατί η ζωή είναι άδικη και δεν είμαι εκεί μαζί του. 

Είναι και κάποιος τρίτος, που ποτέ δε γούσταρα
και πάντα αγαπούσα 

και σήμερα 

-λόγω θερμοκρασίας ή κομοδίνου ή σατέν σεντονιού-

σήμερα έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να γονατίσω μπροστά του. 

Και σκέφτομαι το επόμενο παρεΐστικο ριγιουνιον

Και πόσο παρεΐστικο αυτό θα είναι 

Και για τι ποσοστό του χρόνου θα στέκομαι στα δύο μου πόδια 

Και σε ποιον άραγε να έχω τότε το μυαλό μου. 

Μεγάλωσα, μην γελιέσαι. 

Τώρα είναι όλα συνειδητά. 

Επίπονα συνειδητά. 

Ανακουφιστικά συνειδητά. 

όταν μεγαλώσω θέλω

Χαίρομαι συχνά τελευταία.

Χάρηκα όταν με πήρε τηλ ο Γιώργος·
μου είπε πως θα είναι για ένα μήνα στην πόλη που σπουδάσαμε.
Πήρα μια μέρα άδεια για να πάω εκεί
να τα πούμε
να βγαίνουμε
να πίνουμε
και να πηγαίνουμε στη θάλασσα.

Χαίρομαι κάθε φορά που οδηγάω μέχρι τη δουλειά.
Κάθε στροφή που δεν παίρνω απότομα είναι μια μικρή νίκη.
Κάθε αλλαγή λωρίδας, μια λίγο μεγαλύτερη νίκη.

Μα κυρίως χαίρομαι κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι μου·
χαίρομαι που υπάρχει ένα διαμέρισμα να λέω "σπίτι μου"
και πιο πολύ χαίρομαι που είναι λίγο δροσερό.

Σκέφτομαι τα πράγματα που θέλω να βάλω εδώ μέσα.
Ένα ψηλό τραπεζάκι -για να κάθεται πάνω η ζάμια·
έναν ανεμιστήρα οροφής για το σαλόνι
- απ' αυτούς τους παλιομοδίτικους που αρέσουν σε λίγους-
κορνίζες για να κρεμάσω τις αφίσες μου στους τοίχους
- γιατί μεγάλωσα για μπλου τακ αλλά δεν μεγάλωσα για αφίσες -
ένα τραπέζι για την άδεια γωνία της κουζίνας
- εκεί θα μπει η τοστιέρα και τα υλικά του πρωινού,
θα είναι ο μικρός προσωπικός μου μπουφές.

Είμαι ένα κορίτσι που έχει σπίτι
φίλες
φίλους
δουλειά
μισό αυτοκίνητο.

Κυρίως όμως είμαι ένα κορίτσι που έχει όρεξη.
Νιώθω πάλι όπως εκείνη την άνοιξη που έβγαινα βόλτα
και ήθελα να πάρω μια βαθιά ανάσα και να 'χω μέσα μου όλη την πόλη.

Μόνο που τώρα, αυτό το καλοκαίρι, παίρνω διαφορετικό δρόμο όταν βγαίνω από το σπίτι
κι αυτός ο δρόμος έχει περισσότερα δέντρα και πιο παχιά σκιά
και αγγελικές και αγιοκλίματα και θερινά σινεμά
και νιώθω σα να μπήκα σε κάποια ταινία ή σειρά ή βιβλίο
γιατί δε γίνεται αν είναι όλα τόσο όμορφα.

Είναι όλα τόσο όμορφα.

ΥΓ ψάχνοντας εκείνο το ποστ για εκείνη την άνοιξη, βρήκα αυτό το ποστ και ένιωσα πολύ ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Γιατί μεγάλωσα ακριβώς έτσι.

Ανίκητη γυναίκα

Πρώτα μετακόμισα τα βιβλία.
Ήταν προφανής επιλογή.
Είχα έναν άδειο σπίτι που είχε τους χώρους που ήθελα,
που έβαψα τους τοίχους όπως ήθελα,
αλλά δε μου μιλούσε.
Και δεν ήταν επειδή δεν είχε έπιπλα, ήταν επειδή δεν είχε λέξεις.
Κι αυτό διορθώνεται μόνο με τα βιβλία.

Ύστερα ήρθαν και τα έπιπλα κι εγώ μάζεψα τα τελευταία πράγματα για να μετακομίσω.
Υπήρχαν 3 βαλίτσες με ρούχα και πετσέτες και σεντόνια.
Υπήρχαν 2 κουτιά με κουζινικά.
Υπήρχε μία τσάντα με αφίσες και διακοσμητικά.
Εκεί μέσα ήταν η αφίσα από τις γιορτές τις Σεβίλλης - δώρο από τις Μαρίες-
ο κάκτος που μου πήρε η Αθηνά στα γενέθλιά μου
κάτι καρτ ποστάλ σε κίτρινες αποχρώσεις που είχα πάρει από τον Θερμαϊκό
και που χρόνια τώρα έχουν βρει τη θέση τους πάνω ακριβώς από το κομοδίνο μου.
Τώρα η θέση τους είναι πάλι πάνω από το κομοδίνο μου
σ' έναν τοίχο όμως πιο πράσινο που τους πάει περισσότερο.

Τέλος υπήρχε μια τοσοδούλικη τσάντα πλάτης,
αυτή που αποκαλώ "τσάντα της συναυλίας".
Όταν πηγαίνω σε συναυλίες παίρνω πάντα αυτή τη μινιατούρα σακιδίου.
Τη φοράω ανάποδα, δηλαδή στο στήθος αντί στην πλάτη.
Έτσι μπορώ να τη βλέπω για να είναι ασφαλή τα υπάρχοντά μου
όμως άλλο είναι το μαγικό.
Μπορώ ανάμεσα στα λουριά της και το στήθος μου να σφηνώνω τη μπύρα μου
και να στρίβω τσιγάρο χωρίς να ζητάω από κανέναν να μου κρατάει το ποτήρι.
Μέσα σ' αυτή τη μαγική τσάντα λοιπόν, έβαλα τα αναμνηστικά.

Έβαλα έναν άδειο καπνό πίπας που μου χάρισε ο Δημήτρης πριν δέκα χρόνια.
Έβαλα την πρωτοχρονιάτικη κάρτα της μαμάς από το 2000.
Έβαλα τον χάρτη που μου χάρισε ο μπαμπάς το 1998 και έγραψε πάνω
"για να μη χάνεις τον δρόμο σου".
Έβαλα το καρδιογράφημα από τα επείγοντα από τον Ιανουάριο του 2016
για να μην ξεχάσω ποτέ πως το άγχος είναι ασθένεια.
Έβαλα τις εξετάσεις που έκανα μετά
και που η παθολόγος με ενημέρωσε με το πλατύτερο χαμόγελο
"είναι εξαιρετικές"
και που εγώ προσπαθούσα να προσποιηθώ χαρά ενώ αναρωτιόμουν
"τότε τι φταίει;".

Πίστευα πως στο συρτάρι με τα αναμνηστικά θα έβρισκα κι ένα γράμμα της Ελένης.
Ήμουν σίγουρη πως το είχα κρατήσει, σίγουρα το είχα δει κάπου πρόσφατα.
Δεν το βρήκα όμως και έκλαιγα που δεν το βρήκα.
Ευτυχώς έχω το βιβλίο της και το άρωμά της.
Τα πήρα την τελευταία φορά που πήγα σπίτι της.
Είπα ψέματα πως θα επιστρέψω το βιβλίο - νομίζω πως το ήξερε πως λέω ψέματα.
Το άδειο άρωμα της το ζήτησα και ένιωσα άσχημα που το ζητάω
γιατί το ήξερε πως πεθαίνει και ήξερε πως το ζητάω για να τη θυμάμαι.

Τουλάχιστον τα αναμνηστικά μου εξυπηρετούν τον σκοπό τους.
Ενισχύουν τη μνήμη.
Αυτή την ανίκητη γυναίκα.

Τελευταία νιώθω κι εγώ τέτοια, ξέρεις.
Ανίκητη γυναίκα.

the richest man in Babylon

Κατέβηκα από τον έβδομο όροφο με το ασανσέρ.
Ήταν πολύ αργά το βράδυ μίας Τρίτης.
Ποτέ δε θέλησα να κοιμηθώ μαζί του.
Θέλησα να κάνω άλλα πράγματα μαζί του-
ποτέ όμως να ξαπλώσω δίπλα του.

Έφυγα πάλι πολύ βιαστικά - ίσως περισσότερο απ' όσο περίμενε.
Ένιωσα πως αυτό μου έδωσε μια δόση εξουσίας.
Δεν επιζητώ γενικά την εξουσία - ειδικά όμως την επιζητούσα.

Πριν από αυτό το βράδυ αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να νιώθω για κείνον κάτι βαθύτερο.
Κάτι σαν αυτό για το οποίο παραπονιέται η κοπέλα στον Φάμελο στο "γκομενάκι μου".
Δεν είχα απάντηση μέχρι εκείνη την Τρίτη.

Το βράδυ εκείνο εκείνης της Τρίτης, περπάτησα προς την Εγνατία
πέρασα κάτω από ένα κλειστό μαγαζί.
Ένα μαγαζί που, όταν ήταν ακόμα ανοιχτό, είχα πάει μία μόνο φορά.
Tο ερωτευμένο αγόρι της παρέας μας παρακάλεσε να πιούμε εκεί το ποτό μας
γιατί "ακούστε, παίζει Thievery" και του θύμιζαν την κοπέλα.

Και τότε κατάλαβα γιατί δεν μπορώ να τον γουστάρω.
Γιατί εμένα ποτέ δε με αφορούσε να είμαι -ή να έχω - 
The richest man in Babylon.

Blood Shot Adult Commitment

Εδώ και κάποιο καιρό νιώθω τριαντάρα - χωρίς να είμαι ακόμα.
Και μ' αρέσει.

Νιώθω πως είναι μια μαγική ηλικία
Είμαι αρκετά νέα για να περνάω το σαββατόβραδό μου σ' ένα πεζούλι πίνοντας αλκοόλ
χωρίς να συνιστώ περίεργο θέμα.
Είμαι αρκετά μεγάλη για να μην εξαρτώμαι από κανέναν.

Είμαι αρκετά μεγάλη για να κάνω το δικό μου.
Όχι από καπρίτσιο·
επειδή το να κάνω αυτό που πρέπει
κι αυτό που περιμένει κανείς από μένα
δεν είναι κάτι που με αφορά.

Νιώθω πιο ελεύθερη από ποτέ,
πιο όμορφη από ποτέ,
πιο χαρούμενη από ... καιρό.

Θυμάμαι τον Ιάσονα να μου λέει πως το αγαπημένο του πράγμα σε μένα
είναι το πόσο αγαπώ τους φίλους μου.

Η σύνθεση των φίλων μου έχει αλλάξει
μετά τον γνωστό διασκεδασμό στο τέλος των σπουδών.

Τώρα έχω φίλες.
Και είναι υπέροχες.
Σχεδόν στεναχωριέμαι για όσους δεν ξέρουν τις φίλες μου.

Η Θεσσαλονίκη είναι μαγική την άνοιξη.
Η άνοιξη είναι μαγική παντού.
Και εκεί γύρω στα τριάντα, είναι μια μαγική ηλικία.

Old enough to pay
Young enough to kick around

ταπετσαρίες κι αναφιλητά

Δεν συμπαθώ πολύ τις ταπετσαρίες.
Δεν είναι το ίδιο να βάφεις έναν τοίχο με τον να του κολλάς μια ταπετσαρία.

Το βάψιμο συνιστά επεξεργασία και δημιουργία.
Η ταπετσαρία είναι κάτι που κρύβει.
Η ταπετσαρία είναι το περιτύλιγμα του δωματίου·
αργά ή γρήγορα πρέπει να το βγάλεις για να ανακαλύψεις το περιεχόμενο.

Οι ταπετσαρίες μου φέρνουν στο μυαλό τσακισμένες γωνίες.
Γωνίες που ξεκόλλησε ένα παιδί από περιέργεια και που έτσι
τσακισμένες και σκονισμένες είναι αδύνατον να κολλήσουν ξανά.
Σαν τη γωνία από την ταυτότητά μου.
Πάντα λέω πως έγινε από το βάλε-βγάλε στο πορτοφόλι,
αλλά δεν έγινε έτσι.

Έγινε γιατί ήμουν ένα παιδί με περιέργεια
και δοκίμαζα πόσο καλά είναι κολλημένες αυτές οι πλευρές μεταξύ τους;
Πόσο χοντρό είναι το χαρτί στο εσωτερικό της;
Είναι γαλάζιο το χαρτί ή το πλαστικό πάνω του;

Οι ταπετσαρίες, τα αυτοκόλλητα, κι όλα τα πράγματα που κολλάνε
είναι γραφτό να ξεκολλήσουν.
Να τα ξεκολλήσουν.
Να καταστραφούν με κάποιον τρόπο.
Η κόλλα είναι προσωρινή.
Η κόλλα σε προκαλεί να δοκιμάσεις την αντοχή της.

Η μπογιά δεν το κάνει αυτό.
Τα καρφιά δεν το κάνουν αυτό.

Πώς λοιπόν μπορεί ένας άνθρωπος να ζει σε ένα σπίτι με ταπετσαρία;
Πώς νιώθει ασφάλεια και σιγουριά και μονιμότητα;

Όχι, οι ταπετσαρίες είναι για προσωρινά σπίτια.
Για εκείνα που πηγαίνεις με ανθρώπους που δε θα έπρεπε να πηγαίνεις.
Για εκείνα που πηγαίνεις για μυστικές συναντήσεις.
Μέχρι να βρεις άλλο τρόπο.
Μέχρι να βρεις άλλο χώρο.
Ένα χώρο του οποίου θα βάψεις τον τοίχο.

Δεν είναι απλό πράγμα να βάφεις έναν τοίχο.
Δεν είναι απλό πράγμα να διαλέγεις πώς θα είναι το δωμάτιο
που θα φιλοξενήσει τα αναφιλητά σου.
Και τα αναλγητικά σου.

Κι όλα τα λάθη που δε θα διορθώνονται πια τόσο εύκολα
όσο ξεκολλώντας μια ταπετσαρία.

Τα λάθη στα βαμμένα δωμάτια είναι μόνιμα.

Τέτοια θέλω να κάνω.

I never stick around quite long enough to make it

Κάθε φορά που μετακομίζω -κι έχω μετακομίσει πολλές φορές-
σκέφτομαι το Life for Rent της Dido.
Το ίδιο και κάθε φορά που θέλω να μετακομίσω.
Σήμερα αυτά τα δύο συνδυάζονται
με έναν τρόπο τρομερά λυτρωτικό.
Με όλη την ελευθερία και την αισιοδοξία του
"το θέλω και θα το κάνω".

Αυτό από μόνο του δε μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση
γιατί συνήθως έτσι συμβαίνει η ζωή μου.
Το θέλω,
το κάνω.
Το μαθηματικό μυαλό μου θέλει να βάλει το σύμβολο της συνεπαγωγής (=>)

Τα μαθηματικά σύμβολα είναι σημαντικά.
Σημαντικότερο ίσως όλων είναι το "ισοδυναμεί" ( <=>).
Αυτό που δηλώνει τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες.
Μου αρέσει να δίνω τέτοιους χαρακτηρισμούς στις συνθήκες της ζωής μου.
Έχει σημασία να ξέρεις τι είναι αναγκαίο
και τι είναι απλώς ικανό.

Θέλω έναν τύπο ικανό και αναγκαίο.
Θέλω να του είμαι ικανή και αναγκαία.

Αλλά πιο πολύ απ' όλα ξέρεις τι θέλω;

Θέλω αυτό το σπίτι που θα είναι δικό μου.

Δεν ταυτίζομαι απολύτως με τη Dido,
δεν ισχύει πως I haven't ever found a place that I call home.

Ταυτίζομαι όμως με τη γενικότερη ψυχολογία του τραγουδιού,
γιατί όλα μου τα σπίτια -που σπίτια μου τα ένιωσα- 
έχουν ένα κοινό με όλες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου:
τη δυσάρεστη βεβαιότητα πως είναι προσωρινά.

Αν είναι λοιπόν, να ανακεφαλαιώσω,
θέλω ένα σπίτι χωρίς ημερομηνία λήξης·
μια ευτυχία χωρίς ημερομηνία λήξης.

Και ξέρεις, το αντίθετο του προσωρινά δεν είναι το μόνιμα.
Είναι το  ε λ ε ύ θ ε ρ α .
At will, που λέγαμε και πριν.

Κι αν μιλάμε για πιο απλές επιθυμίες,
τότε το μόνο που θέλω
είναι να ξαπλώσω ανάσκελα στο laminate πάτωμα.

fire at will

Το πρώτο βράδυ που έμεινα σε αυτό το σπίτι ήταν πριν σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο.
Το δεύτερο βράδυ που έμεινα σε αυτό το σπίτι, ήταν πριν ακριβώς 23 μέρες.
Σαν ψέμα.

Το πρώτο βράδυ που γύρισα σε αυτό το σπίτι
ήμουν μεθυσμένη
ήμουν χαρούμενη
ήμουν μαζί με κάποιον.
Στο μυαλό μου είχε κολλήσει το Lucretia my reflection.

Το δεύτερο βράδυ που γύρισα σε αυτό το σπίτι
ήμουν νηφάλια
ήμουν χαρούμενη
ήμουν με φίλο που κουβαλούσε τη βαλίτσα μου.
Εγώ κουβαλούσα το Lucretia my reflection

Το εικοστό-τέταρτο απόγευμα σε αυτό το σπίτι
νιώθω μία θλίψη·
απ' αυτή την προσωρινή μα έντονη θλίψη,
που σε κάνει να νομίζεις πως πράγματι κρύφτηκε ο ήλιος.

Μίλησα στο τηλέφωνο με την αγαπημένη μου φίλη.
Η φωνή της έκανε τον ήλιο να ξαναβγεί.

Όλα θα πάνε καλά, ξέρεις.
Κι αν δεν πάνε, θα το διαχειριστούμε.
Ακόμα κι αν δε γίνουμε τίποτα άλλο,
θα έχουμε γίνει μάστερ στη διαχείριση.

Δε βαριέσαι.
Shoot to kill.

Αυτό το τραγούδι νιώθω πως είναι μέσα στους τοίχους αυτού του σπιτιού.
Αυτού του μικρού, γλυκού, τόσο δικού μου σπιτιού.

I hear the sons of the city and dispossessed

Get down, get undressed

η ευφορία του κουδουνίσματος

Δεν είναι θλιβερό που μας παρέχει προσωρινή ευτυχία ένα κουδούνισμα;
Ένα μήνυμα στο βάιμπερ.
Ένα ματς στο τίντερ.
Γκλιν-γκλον η λήψη τόρρεντ ολοκληρώθηκε.

Ξέρεις τι μου λείπει;

Ο ήχος από ποτήρια που τσουγκρίζουν.
Ο άγνωστος που θα σε σπρώξει —κάτα λάθος ή επίτηδες—
θα γνωριστείτε και θα πιείτε σφηνάκια.
Ίσως κοιμηθείτε και ξυπνήσετε μαζί —ίσως και όχι.

Μου λείπει να πηγαίνω στον dj και να ρωτάω
"πώς λέγεται αυτό το κομμάτι"
γιατί και το shazam είναι παρεμβολή στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ανυπομονώ να κατέβω τα σκαλάκια στο στέκι μου
να αγκαλιαστώ σφιχτά με τη σερβιτόρα
και να μου βάλει ένα Tullamore σκέτο χωρίς να ρωτήσει τίποτα.

The saddest thing that I've ever seen*

Ζούμε στα μπαλκόνια μας.
Στα σπίτια μας ζούσαμε και πριν,
μα τώρα ζούμε και στα μπαλκόνια μας.

Έχω καινούριο μπαλκόνι, μου αρέσει εκεί που κοιτάει.
Η αυλή του σχολείου είναι άδεια
αλλά δεν ξέρω αν ευθύνεται η καραντίνα
ή αν κάτι άλλο το είχε οδηγήσει στην εγκατάλειψη νωρίτερα.

Ο κατηφορικός κεντρικός που περνάει στα δεξιά μου
οδηγεί το νερό της βροχής μακριά
και αυτό το βρίσκω κάπως ανακουφιστικό,
όπως κάθε νερό που κυλάει.
Είναι μια αστική εκδοχή από κάποιο ποτάμι.

Στέκομαι όρθια ακουμπώντας στην κάσα της μπαλκονόπορτας,
μυρίζω τον ζεστό γαλλικό μου,
κι αναζητώ ανθρώπους στα απέναντι μπαλκόνια.

Ένα μεγάλο δέντρο κρύβει τους δύο μεσαίους ορόφους
της απέναντι πολυκατοικίας.
Ίσως παλιά να το θεωρούσαν προστασία της ιδιωτικότητάς τους
κι ίσως τώρα να το θεωρούν έναν έξτρα τοίχο
που συμβάλλει κι αυτό στην απομόνωση.
Ίσως και όχι.
Πώς να σε ενοχλεί ένα δέντρο;

Δεν υπάρχει πια απέναντι τραπέζι·
παραδίπλα σκαμπό·
ο όμορφος ντιτζέυ·
και ο παιχνιδιάρης μπάρμαν.
Υπάρχει μόνο το απέναντι μπαλκόνι·
άνθρωποι που καπνίζουν έξω από την κουζίνα·
άνθρωποι που πίνουν έξω από το σαλόνι.

Κι ίσως μια μέρα να δω κάποιον να βγάζει βόλτα ένα μπαλόνι.

* Editors - Smokers outside the hospital doors

The awful cost of all we've lost*

Έψαχνα κάποιο τηλέφωνο στις επαφές μου
και όπως τα ονόματα κυλούσαν μπροστά μου
είδα το όνομα της Ελένης.

Έχω τόσα πολλά χρόνια το κινητό της, που το επίθετο της δεν το έγραψα ολόκληρο.
Στο κινητό που είχα τότε δε χωρούσαν όλοι οι χαρακτήρες.
Είχε μεγάλο επίθετο.
Όλο το ονοματεπώνυμό της, εγώ το έβρισκα καλλιτεχνικό.
Θα μπορούσε να είναι ηθοποιός - κι όχι μόνο λόγο ονόματος.
Αυτή η γυναίκα ήταν γεμάτη τέχνη σε όλα της.

Κάπου -ίσως σε πολλά διαφορετικά μέρη- έχω ακούσει αυτό το
death puts things in perspective
και πάντα αναρωτιόμουν πώς ακριβώς;
Τι γίνεται δηλαδή μετά;
Θα σας πω τι γίνεται.

Δε σταματάς να στεναχωριέσαι για τα λιγότερο σημαντικά.
Έκλαψα για γκόμενο και αφού πέθανε η Ελένη.
Αλλά το ξέρεις πως κλαις τώρα και πως μετά δε θα κλαις.
Ακόμα και την ώρα που κλαις, το ξέρεις πως δεν έχει σημασία.
Πως κλαις γιατί έτσι έχεις συνηθίσει να κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις
κι όχι επειδή πειράζει τόσο.

Έχεις ξαφνικά μέσα στο κεφάλι σου φωτογραφίες ανθρώπων
από την τελευταία φορά που τους είδες
και τρέμεις πως δεν θα τις ανανεώσεις.
Και βάζεις τους ανθρώπους σε σειρά
ανάλογα με το πόσο θα στεναχωριόσουν αν πέθαιναν.
Ξέρω, ακούγεται κυνικό, μα το κάνω.
Δεν σταματάω να δίνω σημασία στους υπόλοιπους
αλλά πολύ συνειδητά έχω διαλέξει ποιοι δε θα μου έλειπαν αν πέθαιναν.

Και ξέρετε κάτι;
Στην κατηγορία "άνθρωποι που θα στεναχωρεθώ αν τους είδα για τελευταία φορά"
δεν είναι κανένας γκόμενος.
Είναι όλοι μου οι φίλοι που ζούνε μακριά.
Είναι όλοι μου οι φίλοι που ζούνε κοντά.
Είναι οι φίλοι μου και κάποιοι συγγενείς.
Και σίγουρα όχι όλοι οι συγγενείς.

Και δε λυπάμαι καθόλου που το λέω.

Δεν είναι όλοι Ελένη και είναι λάθος να συμπεριφερόμαστε σα να είναι.
Ο χρόνος είναι πεπερασμένος και πρέπει να τον μοιράσουμε δίκαια.
Και δίκαια δε σημαίνει ίσα.

*https://www.youtube.com/watch?v=YWka715ETaQ

girl like you*

Σήμερα άκουσα Rammstein στο τέρμα το τελευταίο δεκάλεπτο της δουλειάς.
Νομίζω δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακούς Rammstein.

Το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα συνδυάσει με τον πρώτο καιρό που ήμουν μαζί με εκείνον.
Σήμερα δεν επικρατούσε η σκέψη του στο μυαλό μου,
ήταν απλώς ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ
και θέλω να το ακούω δυνατά.

Δε θέλω να κάνω σαν καμιά ετοιμοθάνατη γριά που αναπολεί τους έρωτές της
μα καμιά φορά τους σκέφτομαι
και πόσο πολύ τους αγάπησα
για πόσο λίγο
και στεναχωριέμαι.

Θέλω όλοι τους να είναι καλά
όσο πιο χαρούμενοι γίνεται
με κορίτσια που δε θα σταματήσουν να τους αγαπούν
και κορίτσια που δε θα σταματήσουν να αγαπούν.

Χαίρομαι που αγαπάω το παρελθόν μου.
Αγαπάω ολόκληρο το παρελθόν μου
άλλους πιο λίγο κι άλλους πιο πολύ.
Σε κάποιους ίσως να έλεγα και πάλι "ναι".

Όταν γνωρίζω κάποιον για πρώτη φορά,
δεν υπάρχει τίποτα που να μου κάνει χειρότερη εντύπωση,
απ' το να μιλάει υποτιμητικά για κάποια πρώην του.

Όσοι το κάνουν, πάντα προσδίδουν όλη την ευθύνη της αποτυχίας της σχέσης
στην κοπέλα.
Και το θέμα δεν είναι σεξιστικό, θα διαφωνούσα εξίσου με μία γυναίκα γι αυτό.
Κι ούτε εγώ αγαπώ τους πρώην μου επειδή δεν τους φέρθηκα καλά.

Ήμουν η καλύτερη γκόμενα.
Ήμουν η χειρότερη γκόμενα.
Η πιο τρυφερή.
Η πιο νευρική.
Η πιο ερωτική.
Η πιο αδιάφορη.

Κάτι πήγε στραβά.

Πάντα κάτι θα πηγαίνει στραβά.

Αυτό συνηθίζω να λέω σε όσες φίλες μου χωρίζουν και στεναχωριούνται.
Αν θες να μείνεις με κάποιον για πάντα,
θα πρέπει να χωρίσεις όλους τους προηγούμενους.
Αν μείνεις με κάποιον για πάντα, θα είναι ο μόνος που δε χώρισες.

Κι είναι στενάχωρο μα είναι κι αισιόδοξο.

* απαραίτητο αφιέρωμα στη δεκατία του 2000

Starry eyed
Clarified
Over lied
Never had a girl like you

so damn beautiful

Μέσα σ' όλα αυτά, εγώ νιώθω πιο όμορφη από ποτέ
Ίσως φταίει που τα μαλλιά μου έχουν επιτέλους τη σωστή απόχρωση
Ίσως φταίει που όταν τεντώνω το λαιμό μου τα μαλλιά φτάνουν στη βάση της μέσης
Ίσως φταίει η ανάμνηση αυτής ακριβώς της κίνησης
που ίσως είναι η απόλυτη εικόνα της απόλαυσης

Ίσως φταίει που μπορώ να βγω το πρωί από το σπίτι φορώντας φόρμες
Ίσως έτσι θυμήθηκα πως δε χρειάζομαι κραγιόν και υφασμάτινο παντελόνι για να είμαι πανέμορφη
πως είμαι πανέμορφη χωρίς κραγιόν
με t-shirt από συναυλία των Madrugada

Οι Madrugada πάντα θα μου θυμίζουν εκείνον κι ας μην ήμασταν μαζί στη συναυλία
θα είναι πάντα το αγόρι που θα σκέφτομαι όταν θα ακούω το honey bee
Κι όταν σκέφτομαι εκείνον νιώθω πάντα όμορφη
γιατί εκείνος ίσως και να με έβρισκε τέλεια
Ίσως και όχι, μα έτσι με έκανε να νιώθω κι αυτό έχει σημασία

Ίσως καμία αντικειμενικότητα δεν έχει σημασία
παραμόνο το πως αυτή μας έκανε να νιώσουμε

Φυσικά η διαλεκτική μου φύση διαφωνεί κάθετα με αυτό που μόλις έγραψα μα
είμαι μόνο κατά το ήμισυ λογικός άνθρωπος
Κατά το άλλο ήμισυ -που πόσο αστείο θα ήταν αν το έγραφα "έτερον"-
είμαι συναισθηματικός άνθρωπος
Ίσως το έτερον ήμισύ σου να είναι ο άλλος εαυτός σου
αυτός που συχνά ξεχνάς να βγάλεις βόλτα.

η βία δεν είναι λύση

Να σας πω κάτι;
Για να μην πληγωνόμαστε, αυτή είναι η λύση:

Αλλά η βία δεν είναι λύση
κι αυτό είναι βία
αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη*
την αλητεία
με τη μιζέρια
αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη
αυτό είναι τρέλα

Λίγο η δουλειά απ' το σπίτι
λίγο τα λόγια του παπά
Το λες και ασυνάρτητο το μυαλό μου εκτός ωραρίου εργασίας

*Απ' το 2007 που επέλεξα να συνυφάνω το τραγούδι αυτό με το μπλογκ
ούτε μια στιγμή δεν άλλαξα γνώμη

τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια
αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα

absolute*

Ο τύπος είναι από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω συναντήσει από κοντά.

Είναι τόσο όμορφος που θα μπορούσε, όχι απλά να βιοπορίζεται αλλά να είναι διάσημος και πλούσιος χάρη στο πόσο όμορφος είναι - δε χρειάζεται καν να χαμογελάσει. 

Αν θαυμάζω σε αυτόν δύο πράγματα, το ένα είναι πως δεν έχει επιλέξει να κάνει ακριβώς αυτό.

Θα ξεκινήσω με κάτι που σκέφτηκα ενώ στέγνωνα τα μαλλιά μου.

Στέγνωνα τα μαλλιά μου με το πιστολάκι που χρησιμοποιούσα στο φοιτητικό μου σπίτι και το οποίο μου φαινόταν πολύ δυνατό.

Διαπίστωνα πόσο δυνατό είναι κάθε φορά που έμενα σε κάποιον φίλο γιατί όλοι ξέρουμε πώς είναι τα πιστολάκια που βρίσκονται στα αντρικά διαμερίσματα (αν βρίσκονται πιστολάκια εκεί).

Σήμερα το πιστολάκι μου φάνηκε αδύναμο, γιατί το πιστολάκι της μαμάς είναι πιο δυνατό, σαν αυτά που έχουν στα κομμωτήρια.

Και σκέφτηκα πως η λέξη σύγκριση έχει μέσα της αναπόφευκτα τη λέξη κρίση και πως κρίση χωρίς σύγκριση δε γίνεται.

Τίποτα δεν είναι καλό από μόνο του, παρα μόνο σε σύγκριση με κάτι χειρότερο.

Αλλιώς θα μιλούσαμε για το απόλυτο καλό και στο μέρος του λόγου που λέγεται "επίθετο", απόλυτο δεν υπάρχει.

Θέλω να πω πως ο τύπος δεν ήταν κακός.

Δεν ήταν απόλυτα κακός.

Είχε μάλιστα πολλές καλές συμπεριφορές.

Οι καλές του συμπεριφορές χαρακτηρίζονταν ως τέτοιες κατόπιν σύγκρισης με άλλες πρόσφατες συμπεριφορές ανθρώπων. 

Καλών ανθρώπων. 

Με κακές συμπεριφορές.

Οι κακές συμπεριφορές είναι που έφεραν την οριστική ρήξη αλλά αυτό είναι κάτι αρκετά ξεκάθαρο ώστε να μη χρήζει ανάλυσης: δε σου φέρονται καλά, δεν τους έχεις στη ζωή σου, τελεία.

Αυτό που χρήζει ανάλυσης είναι, όπως πάντα, το γκρι.

Το όχι κακό, ούτε καλό· το μέτριο.

Δεν είναι κακό αν το συγκρίνεις με το καλό.

Είναι κακό αν το συγκρίνεις με το τέλειο.

Το απόλυτο.

Όταν λοιπόν υπάρχει σαν μέτρο σύγκρισης το απόλυτο, ας μην γελιόμαστε.

Το παιχνίδι είναι στημένο.

Από σένα.

Δε θα σε κερδίσεις ποτέ.

* δε σε προβληματίζει το πόσο μοιάζει η λέξη αυτή με το obsolete;

Η γλώσσα η ίδια σου υπαγορεύει να το αφήσεις πίσω

όλη μου η στεναχώρια

Έπεσαν πολλά μαζί.
Τίποτα τραγικό, αλλά πολλά μικρά μαζί.
Έκοψα τα χάπια·
μου ήρθε περίοδος·
εσύ φέρεσαι παράξενα.

Κι εγώ κλαίω πάλι με λυγμούς.
Νιώθω μόνη·
σκέφτομαι πως δε θέλω να πάω πάλι στη δουλειά
πως δε θέλω να μένω πια σ' αυτό το σπίτι
πως ίσως έτσι να είναι η πραγματική μου ψυχοσύνθεση χωρίς τα χάπια
πως ποτέ δε θα 'μαι στ' αλήθεια ευτυχισμένη και ξέγνοιαστη
πως δεν ήταν οι συγκυρίες το πρόβλημα, είναι η χημεία του εγκεφάλου μου, δεν ξέρω.
Πως, οκ δε χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες,
αλλά ίσως και να είμαι καταθλιπτική.

Και κλαίω πάλι με λυγμούς
και κοιτάω τα κάγκελα του μπαλκονιού
με τον τρόπο που τα κοιτούσα το 2007
και το 2016
και το 2018
και ποιος ξέρει πότε ξανά.

Είμαι υπερβολική πάλι, φυσικά.
Αυτό σίγουρα είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου αναλλοίωτο στον χρόνο.

Κι ίσως έτσι υπερβολικά γρήγορα το ξεπεράσω κι αυτό.
Όπως όλα. 

Κι όπως τίποτα.

very very extraordinary

Χτες έλεγα πάλι στη φίλη μου για σένα,

κάτι στη συμπεριφορά σου που μου άρεσε πολύ.

Και η φίλη με ρώτησε γιατί εκπλήσσομαι κάθε φορά.

Και δεν έχω απάντηση.

Είναι σα να περιμένω συνέχεια κάτι δυσάρεστο

και να πέφτω απ' τα σύννεφα που συνέβη κάτι ευχάριστο.

Πολύ θα ήθελα να το συνηθίσω αλλά είναι τρομακτικό.

Αλλά σήμερα πάλι με εξέπληξες.

Έκανα σαν κακομαθημένο παιδάκι και θα μπορούσες να το επισημάνεις

αλλά ήσουν τόσο ψύχραιμος και σωστός και έκλαψα λίγο αλλά δε σ' άφησα να το καταλάβεις.

Έκλαψα λίγο για την αλληλεπίδραση που έχουμε.

Γιατί είσαι τζέντλεμαν και τρυφερός -και ενίοτε όχι- και με κακομαθαίνεις

αλλά έχεις κι εσύ άποψη και δε φοβάσαι να διαφωνήσεις έντονα.

Κι αυτή είναι μια σπάνια περίπτωση ισορροπίας.

Και παρόλo που τa λέω όλα αυτά, τρέμω να αφήσω τον εαυτό μου

κι έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως κάτι δεν πάει καλά

και περιμένω να χαλάσει

και δεν ξέρω αν είναι ένστικτο και θα αποδειχτεί σωστό αργά ή γρήγορα

ή αν είναι απλά συνήθεια.

Γιατί πήγα και Μάλαμα χτες και 

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει

πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό

που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει

ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Θα δείξει.

Αυτή τη στιγμή είμαι χαρούμενη.

Για την επόμενη, βλέπουμε.

Welcome to the candy shop

Του αρέσει, λέει, η μέση μου
και η πλάτη μου
και το άρωμά μου
και -
και -
και -

Μου αρέσουν τα μάτια του
και τα χείλη του
και τα χέρια του
και -
και -
και -

Και με μύριζε
και με χάιδευε
και με δάγκωνε
και πιστεύω έχει άλλους χίλιους τρόπους
να με κάνει να ανατριχιάζω.

Have you tried turning me off and on again?

Έχω καινούριο στόχο.

Να σε κάνω να γελάς.

Γελάς πολύ ωραία.

Το ακούσαμε κι αυτό και φυσικά του ψάχνουμε κουσούρια του ανθρώπου.

Που φυσικά μπορεί και να τα έχει.

Αλλά δεν πειράζει.

Θέλει, λέει, να με κάνει να γελάω.

Please do, darling.

Please do.

possible yet improbable

Δεν είναι πως δε θέλω να γνωρίσω κάποιον που να μου είναι αρκετός.
Και να θέλω μόνο αυτόν και να είμαι χαρούμενη.
Να τον βρίσκω όμορφο και ενδιαφέροντα και να με κάνει να γελάω.
Φυσικά και θέλω.

Απλώς η υπόθεση αυτή μου θυμίζει λίγο την τύχη των ανθρώπων στον καπιταλισμό,
όπως την περιέγραψε ο Ντάριο Φο:
άπειρες δυνατότητες και ελάχιστες πιθανότητες.

Πολλές πιθανότητες από την άλλη έχει ο μπάρμαν από το στέκι μου.
Ναι, να με κάνει χαρούμενη. Βραχυπρόθεσμα.

so, let me get right to the point

Είμαι σε αυτή τη συναισθηματική ζώνη.
Αυτή που φέρνεις κάποιον στον μυαλό σου και θέλεις να γράφεις χωρίς ακόμα καλά καλά να τον γνωρίζεις.
Πάντα αισθάνομαι περισσότερα απ' ό,τι θα 'πρεπε
νωρίτερα απ' ό,τι θα 'πρεπε.
Αλλά τώρα εδώ δε μιλάμε για δηλώσεις έρωτα
και αιώνιας αφοσίωσης.
Μιλάμε για μια φάτσα καρφωμένη στο μυαλό μου.
Είναι που
The minute you walked in the joint
I could see you were a man of distinction
και που προσπαθώ να φανταστώ τι ύφος να παίρνεις όταν -
Τι ύφος να παίρνεις οποτεδήποτε.
Oh, damn.

dark necessities

- Έχω δυσκολη ερώτηση, σκέψου καλά. Πες μου 3 χαρακτηριστικά του καλού σεξ.

- Πανεύκολη ερώτηση και θα πω μόνο ένα.

- Μπα! Ακούω με προσοχή.

- Θράσος.

will do

Το μόνο αποδεκτό "θα" είναι το "θα δούμε".

Καμία βεβαιότητα.

φανταστικοί γκόμενοι

- Με τον Γιάννη κρατάς επαφές;
- Λέμε χρόνια πολλά στις γιορτές.
- Μόνο αυτό;
- Μόνο αυτό.
- Πώς κι έτσι;
- Έχει σχέση τώρα.
- Πριν ήταν παντρεμένος!
- Συμπέρασμα: δεν μπορείς να κατοχυρώσεις το συναίσθημα. Ούτε με παπά ούτε με δήμαρχο.
- Αυτά βλέπεις και δε θέλεις να παντρευτείς;
- Όχι. Η απιστία είναι ανθρώπινη.
- Αλλά;
- Αλλά πχ το σαββατοκύριακο που πέρασε ήμουν άρρωστη. Και ξέρεις τι έκανα; Διάβασα 500 σελίδες από το βιβλίο μου. Χωρίς να πρέπει να ασχοληθώ με κανέναν. Και σκεφτόμουν "τι καλά που δεν πρέπει να ασχοληθώ με κανέναν".
- Να μην εξαρτάται κανείς από σένα δηλαδή.
- Ακριβώς. Σαν τον Χάρι Χόλε. Από το βιβλίο μου.
- Ο Ρέμπους ήταν παντρεμένος!
- Ίσως γι αυτό δεν ταυτίστηκα ποτέ μαζί του.
- Ούτε με τον Χάρι Χόλε ταυτίστηκες. Απλώς είναι ο τύπος που ερωτεύεσαι.
- (παύση) Αλήθεια είναι αυτό. Ίσως να φταίει και που τον φαντάζομαι σαν τον Νέσμπο.
- Εσένα οι μελαχρινοί σ' αρέσουν.
- Εκτός αν γράφουν.