“Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ.” -Αντιγόνη, στίχος 523, να αναλυθεί.
Μια αντίθεση. Όλος ο κόσμος είναι μια μεγάλη αντίθεση ή ένα σύνολο από επιμέρους αντιθέσεις. Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας μια αντίφαση. Το καλό και το κακό κομμάτι του εαυτού μας. Κι όταν κάνουμε κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε ή μετανιώνουμε λέμε «συγγνώμη, ήμουν εκτός εαυτού». Όχι, καθόλου εκτός εαυτού δεν είμαστε, είμαστε πιο εντός εαυτού από ποτέ. Είμαστε ο εαυτός μας στην πιο έντονη έκφρασή του. Από πότε το να εκφράζεις τον εαυτό σου είναι αφορμή για απολογίες;
Ένα σωρό λέξεις έχουμε πλάσει για να δείχνουμε πόσο αντιφατικά νιώθουμε. Αγαπομισώ, γλυκόπικρο, γλυκόξινο, χαρμολύπη, κλαυσίγελος. Νομίζω πως είναι περισσότερο σχέσεις εξάρτησης παρά αντίθεσης. Αν υπάρχει κάτι που το αγαπάς χωρίς να υπάρχουν στιγμές που το μισείς και θέλεις να το καταστρέψεις, τότε μάλλον δεν το αγαπάς πραγματικά. Και πώς θα καταλαβαίναμε τη γλύκα του γλυκού αν δεν είχαμε γευτεί την πίκρα του πικρού; Και πως θα ξέραμε αν είμαστε αρκετά δυστυχισμένοι ώστε να κλαίμε αν δεν είχαμε ποτέ την εμπειρία μια ευτυχισμένης κατάστασης;
Ακόμα και η τέχνη που φτιάχνουμε είναι γεμάτη αντιθέσεις, δε θα υπήρχε τέχνη αν δεν υπήρχαν αντιθέσεις. Τα κομμάτια με την σκληρότερη μουσική κρύβουν μέσα τους πάντα μια μπαλάντα. Και οι μπαλάντες έναν κυνισμό –γιατί όλοι αφιερώνουν μπαλάντες ο ένας στον άλλον; Γιατί μόνο οι μπαλάντες λένε ακριβώς αυτό που θα ευχόσουν να σου αφιερώσουν. Και υπάρχει κάτι πιο απάνθρωπο απ’ το να σου χαρίζουν λόγια μόνο και μόνο επειδή θέλεις να τα ακούσεις;
Αν κάποιος πει πως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν έλειπαν οι αντιθέσεις και επικρατούσε ομοιομορφία, θα λέει ψέματα. Τίποτα δε θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε αν δεν είχαμε κίνητρο να το κάνουμε. Και το μόνο κίνητρο για την αγάπη είναι το μίσος που προηγήθηκε.
9 σχόλια:
Αν ο καθηγητής σου είναι ηλίθιος, θα σου πει ότι δεν ανέλυσες τη φράση. Αν έχει λίγο μυαλό, θα σου πει ότι πραγματικά σκέφτηκες πριν γράψεις και δεν προτίμησες να κάνεις μια ανάλυση του στυλ 1+1=2. Μ' αρέσουν πολύ αυτά που έγραψες.
Λες: "Αν υπάρχει κάτι που το αγαπάς χωρίς να υπάρχουν στιγμές που το μισείς και θέλεις να το καταστρέψεις, τότε μάλλον δεν το αγαπάς πραγματικά.". Ω, μα πόσο συμφωνώ. Η αγάπη και το μίσος, είναι και τα δύο ακραία πάθη της ίδιας έντασης. Στην πραγματικότητα, είναι αδέρφια. Και είναι πιο κοντά απ' όσο νομίζει ο περισσότερος κόσμος.
Αλλά διαφωνώ με την τελευταία πρόταση. Εγώ την βλέπω ανάποδα. Το μόνο κίνητρο για το μίσος, είναι η αγάπη που προηγήθηκε...
Συμφωνώ με την hopkins ...
Αλλο ένα υπέροχο post !
Αν έχεις χρόνο κάνε μια επίσκεψη στο μπλογκ μου , θέλω την γνώμη σου για κάτι στίχους που έγραψα .
Συμφωνώ με ΤΟΝ hopkins ... sorry για το λάθος !!!
Δε πειράζει. :)
hop, o φιλόλογος είναι απλώς υπέροχος και μάλλον του άρεσε από ό,τι κατάλαβα :)
Όσο για την τελευταία φράση την έγραψα έτσι για να δικαιολογήσω την ύπαρξη του μίσους. Όπως ξέρεις δε χρειάζεται δικαιολόγηση η ύπαρξη της αγάπης, τουλάχιστον σύμφωνα με τους περισσότερους.
Ευχαριστώ παιδάκια..
Έπαισα πάνω σου εκ μιας ιστιολογικής σύστασης μιας εξαιρετικής διαδικτυακής κοινής μας φίλης(Baby Lemonade), όπως φαίνεται, και πολύ το χάρηκα το κειμενό σου... Αν δεν υπήρχε ψέμμα τότε ποια αλήθεια θα σήμαινε φως μες στις σκοτεινές μας περιπλανήσεις; Οι αντιφάσεις ή οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι κάτι πολύ παραπάνω από καθημερινό. Ποια κατάσταση δεν ερμηνεύεται ως προς την εσωτερική της συνοχή από μια σύγκρουση; Έστω ανεπαίσθητη, αλλά πάντα υπαρκτή...
Μετά έπεσα στο προφίλ σου και έπεσα
στη βιολογική σου ηλικία... Και πολύ το χάρηκα που μου επαληθεύεις πως η ωριμότητα δεν συνδέεται με αυτό που προσπαθούν να μας πείσουν οι χρονολογικά καταγεγραμένοι ως μεγαλύτεροι! Όσο για τον κύριο καθηγητή, είτε είναι super είτε όχι να μην αγχώνεσαι! Αυτό που έγραψες είναι θαυμαστό, και δεν έχει κανενός ανάγκη την αναγνώριση για να γίνει σπουδαιότερο! .-
Χάρηκα για την "γνωριμία".
Α, και η παραπάνω σου μπαλάντα πολύ τρυφερή είναι...
Σ'ευχαριστώ πολύ kioy!!
Είναι πολύ ενθαρρυντικά αυτά που μου λες κι όλοι έχουν ανάγκη από κάποιον να τους δίνει κουράγιο.
Επίσης χάρηκα που με σύστησε κάποια σαν την baby lemonade, γιατί θεωρώ πως το ιστολόγιο της έχει επίπεδο και τη θαυμάζω πολύ γι αυτά που γράφει.. :)
Καλησπέρα!
Μακάρι να μπορώ να είμαι μια πηγή ενθάρρυνσης για σένα!
Όσο για την σύσταση για να μην παρεξηγηθώ, σε ανακάλυψα ψαχουλεύοντας τα links στο πολύ ενδιαφέρον blog της αγαπητής Baby L.!
Την δική μου καλησπέρα επίσης!
Μέσα από αυτή την αντίφαση είμαστε αυτοί που είμαστε.
Θα συμφωνήσω σχεδόν με όλο το κείμενο εκτός από το κομμάτι του μίσους.
Όταν κάτι μας έλκει τόσο πολύ, είναι φυσικό να προσπαθούμε να του αντισταθούμε γιατί αλλιώς φοβόμαστε ότι ίσως θα χάσουμε τον έλεγχο.
Όμως δεν θα το ονόμαζα μίσος, αλλά μια φυσιολογική ροπή προς την ισορροπία.
Όταν κάποιος αγαπήσει πραγματικά, ποτέ δεν θα μπορέσει να μισήσει γιατί δεν θα έχει χώρο στην καρδιά του για κάτι τέτοιο.
Μόνο που προσπαθώντας να βρει την ισορροπία του σε αυτή την έλξη θα έχει μερικές φορές τον ίδιο φαινότυπο με αυτό που περιέγραψες.
Δημοσίευση σχολίου