κάτι να γυαλίζει

Το αδιάφορο γκρι μπλουζάκι με το ινδιάνικό στολίδι μου για το λαιμό, έμοιαζε ξαφνικά έθνικ.

Έθνικ και καλοκαίρι. Καλοκαίρι στην αιώρα του ethnic με τα σανίδια πάνω απ την άμμο , κάτω από αχυρένιες ομπρέλες, πάνω από ένα χρωματιστό αλκοολούχο κοκτέιλ κι απέναντι απ το εντυπωσιακότερο ηλιοβασίλεμα που έχεις δει.

Η αιώρα δεν είναι από δίχτυ αλλά από ύφασμα μαλακό. Και όταν βουλιάζω εκεί δεν κάνω καμία προσπάθεια να επικοινωνίσω με την παρέα. Όλοι θέλουν να με ρωτήσουν τι έχω κι εγώ κλείνω τα μάτια κι ελπίζω να μην το κάνουν «για να μη με ξυπνήσουν».

Μαγεία είναι οι καταστάσεις που στο μυαλό σου έχουν καταχωριθεί σαν καλοκαιρινές παρόλο που θυμάσαι πως χιόνιζε. Είναι οι άνθρωποι που σου δίνουν την αίσθηση πως τα μάτια τους είναι γαλανά. Αλλά δεν είναι. Μαγεία είναι τα καλειδοσκόπια κόντρα στο φως και να κοιτάς την ομίχλη μέσα από γυμνά κλαδιά.

Το όμορφο δεν είναι τα κλαδιά, είναι η ομίχλη πίσω τους. Το ήξερα πως δε θα καταλάβαινες. Ήξερα πως δε θα καταλάβαινες και πάλι και θα μου λεγες «το διατύπωσες λάθος, τα κλαδιά εννοείς πως σ αρέσουν, όχι η ομίχλη». Ήμουν μικρή για να παρατηρώ πως μ αρέσει η ομίχλη μέσα από χειμωνιάτικα δέντρα κι ήταν λογικό να νομίζεις πως κάτι λέω λάθος. Αλλά δεν είχα ανάγκη καμία λογική αντίδραση. Κι εσύ ακόμα δεν το χεις καταλάβει αυτό και νομίζεις πως όσα γράφω έχουν κάποιο λάθος γιατί δεν είναι και τόσο λογικά. Αλλά ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος. Για μένα, φυσικά.

Λυπάμαι που σου θυμώνω, εσύ δε θυμάσαι καν εκείνο το ταξίδι αλλά εμένα το δασκαλίστικο ύφος σου με πλήγωσε και σκέφτηκα «λες να μην καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μ αρέσει και να το λέω έτσι γιατί δεν μπορώ να το πω αλλιώς?».

Ξέρεις δεν μ αρέσουν τα κλαδιά. Μ’αρέσει η ομίχλη πίσω τους. Και κάποιος με ρώτησε αν τα μάτια μου ήταν πάντα ίδιο χρώμα. Γιατί τα θυμόταν, λέει, γαλανά. Πού να χωρέσει εδώ λογική που σε ένα μήνα κλείνω τα 17 και θέλω δώρο τα άπαντα της Σώτης Τριανταφύλλου, ένα κάτι οτιδήποτε σε χρώμα τιρκουάζ, και ένα ζευγάρι παραμυθένια μάτια που να ξεγαλάνε πως είναι τάχα γαλάζια .

Ξέρω πως τα μάτια σου είναι γαλαζοπράσινα, αλλά εγώ πάντα τα θυμάμαι καστανά.

la vita e bella!

Μ’αρέσει το μπλε. Θέλω να πω δε μ’ άρεζε πάντα, τώρα μ’αρέσει. Και δεν μ’ αρέσει πολύ, μ ‘ αρέσει λίγο. Αλλά το συμπαθώ πολύ. Και νιώθω ωραία όταν βλέπω μπλε. Όχι όμως όταν φοράω. Μάλλον είναι ωραία να φοράς μπλε αλλά νομίζω πως δε μου πάει.

Μ’αρέσει να κοιτάω τη θάλασσα και τον ουρανό που είναι μπλε. Και πήρα ένα μπλε σκουλαρίκι για τη μύτη, γαλαζοπράσινο για την ακρίβεια. Και τα ζαφείρια είναι μπλε, ε? Μια φορά σ ένα τεστ ψυχολογικό μου λεγε πως το χρώμα της αύρας μου είναι ζαφειρένιο. Η αγγλική λέξη μ’αρέσει περισσότερο: sapphire.

Το μπλε μου φαίνεται μυστηριώδες και ήρεμο, σαν να κρύβει κάτι και σαν να σε κοιμίζει ήσυχα αλλά και σαν ένας ωραίος λόγος για να μείνεις ξύπνιος.

Τελευταία νομίζω πως όλα είναι ωραίοι λόγοι να μένεις ξύπνιος. Νομίζω πως ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου, κι αν μπορείς να κάνεις μια βόλτα ή να κοιτάς απ το παράθυρο, τότε γιατί να κοιμηθείς? Και νομίζω πως όλα έχουν νόστιμες μυρωδιές και γοητευτική όψη.

Μοιάζεις κι εσύ σαν στολίδι, σαν μαύρο διαμάντι σε οπάλινη θάλασσα (το χω ξαναπεί αυτό,ε?) και μοιάζω κι εγώ ικανή να τα ξεχάσω όλα. Μοιάζει το 07 να μην έγινε ποτέ και το 09 τρομακτικά κοντά. Και πού θα είσαι αύριο ιδέα δεν έχω κι ούτε αν ζηλεύω το εκεί σου ξέρω και δε μ απασχολεί.

Ξέρω μόνο πως πάλι θα ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω κι έχω την πεποίθηση πως έκανα όλες τις ασκήσεις μου σωστά . Σήμερα έφαγα σοκολάτα χωρίς τύψεις και διάβασα Σώτη Τριανταφύλλου στον καναπέ.

La vie est belle et facile*

Μα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μείνεις ζωντανός. Κατά τ άλλα δεν είναι όλα πολύ ... πρωτότυπα και μοναδικά και βρεφικά εύθραστα? * *

* δε θυμάμαι ποιος το είπε

** Μαλβίνα, φυσικά

7 αλήθειες again!

έλεγα να μην το παίξω αυτό το παιχνιδάκι γιατί το έχω ξαναποστάρει με τίτλο "7 κακά της μοίρας μου". Αλλά μετά αποφάσισα να μη βαριέμαι και πως έχουν αλλάξει κάποια από τότε, οπότε χίαρ ιτ ιζ!! ΑΑΑΑΑΑ η μορφούλα μου με κάλεσε :* θένκιου αρτεμούκι!edit: επίσης με κάλεσε η ανύποπτη, η χίπισσα και η άρτεμις φρί! ευχαριστώ όλους!

!) είναι κλεμμένο απ την christina noe αλλά από τότε που το διάβασα στο μπλογκ της κατάλαβα πως το παθαίνω κι εγώ.. λοιπόν το 99% των περιπτώσεων που πίνω νερό πνίγομαι!

@) κάνω πολύ άτσαλο ύπνο, ξυπνάω κάθε 3 και λίγο για να δω τι ώρα είναι και στριφογυρίζω συνεχώς μέχρι να βολευτώ και μου πέφτει το πάπλωμα και ρίχνω τα πράγματα απ το κομοδίνο όπως κουνιέμαι. εκτός απ τις τελευταίες μέρες που πέφτω και ξεραίνομαι κι όπως ξαπλώνω έτσι σηκώνομαι!

#) είμαι πολύ ευσυγκίνητη τελευταία.. χαίρομαι και στεναχωριέμαι με το παραμικρό. το ΠΑΡΑμικρό όμως. Απογοητεύομαι με το παραμικρό, ενθαρρύνομαι με το παραμικρό, νιώθω καλά με το παραμικρό και μου ρχεται να βάλω τα κλάματα ή να αρχίσω τα καντήλια.. με το παραμικρό πάντα.

$) τρώω κολλήματα με τραγούδια. Αν δηλαδή ανακαλύψω κάποιο που μ αρέσει πολύ το ακούω καμιά 50αριά φορές στη σειρά (δηλαδή για καμιά βδομάδα κάθε μέρα μόνο αυτό όλη μέρα) και μετά το βαριέμαι και κάνω καιρό να το ξανακούσω. Αλλά δεν παθαίνω αυτό που λέμε να σιχαθώ κάτι απ το πολύ το άκουσμα.

%) λατρεύω το χορό. Δεν πήγαινα ποτέ αλλά θα ήθελα. Και δεν μπορώ να ακούω μουσική και να μένω ακίνητη. Με τίποτα.

^) μου αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες και μετά να πηγαίνω κάπου για ποτό ή κγια καφέ ή για γλυκό και να συζητάω για την ταινία. ή και να μη συζητάω για την ταινία. Απλώς να πηγαίνω σινεμά και μετά να βγαίνω έξω κάπου ήσυχα.

&) δε μ' αρέσει να λέω ψέμματα. Μερικές φορές όταν χρειάζεται να κρύψω κάτι το κάνω πολύ καλά αλλά αυτό γίνεται σπάνια και σε πολύ σημαντικές καταστάσεις.

αχ άντε τώρα πήρα φόρα κι ήθελα να γράψω κιάλλα.. θα ψάξω να δω αν με κάλεσε κανείς στα 10+1 πράγματα για μένα =Ρ χιχι!

μάκιαααααα!

edit: ντάξει πιστεύω πως πρέπει να προσθέσω άλλη μια αλήθεια : είμαι εντελώς μα εντελώς και ακόμα πιο εντελώς αφηρημένη.. καλέ πείτε μου κάποιος πως ξέχασα να καλέσω άτομα δλδ, τι συμπλογκίτες είστε???

λοιπόν καλώ :
-την καταλανή που την είδε δημοσιογράφος =Ρ
-τον χόπκινς, τον διάσημο μπλόγκερ
-την μικρή εύθραυστη ψυχή και
-τον ήρεμο νυχτερινό τύπο

μίνι διακοπές =)

το τελειότερο πράγμα όταν ζεις στο δήμο Θεσσαλονίκης είναι πως όλα τα άλλα σχολεία κάνουν γιορτή παραμονή 28ης κι εσύ κάνεις παραμονή 26ης Οκτωβρίου =) και κοίτα να δεις που του αγίου Δημητρίου έπεσε Κυριακή.. δηλαδή κάτσε να μετρήσω..αράζω ντεμί σήμερα, αύριο, το σάββατο, την κυριακή, τη δευτέρα, την τρίτη... χμμμμμμ, τι καλά =)

Καλημέρααααααα!!

αυτός που φεύγει πριν το τέλος της ταινίας..

H morpheus φταίει που μου κόλλησε το τραγουδάκι να ξέρετε!!

ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ- Ο ΕΡΩΤΑΣ

Δε είναι υπόθεση ο έρωτας φτηνών σουξέ.
Δεν είναι της μαθήτριας το πρώτο δάκρυ.
Είναι απειλή-είναι ζημιά.
Δεν είναι βάρκα με καρδιές στην άκρη.

Είναι σιωπή - είναι φωτιά.
Είναι αυτός που καίγεται στη μέση της πλατείας.
Είναι σιωπή - είναι φωτιά.
Είναι σιωπή - είναι φωτιά.
Είναι αυτός που φεύγει πρίν το τέλος της ταινίας.
Είναι θεός κι εγκληματίας.
Είναι σιωπή - είναι φωτιά...

Ο έρωτας βουτάει απ'τις ταράτσες στο κενό.
Χώνει το χέρι σε νερό,νερό που βράζει.
Δεν έχει σώμα-ούτε μυαλό.
Δεν αρρωσταίνει-δεν πονάει-δεν δειλιάζει.

Ο έρωτας δεν είναι η μελωδία που θα φάς,
ούτε μπουκέτο με λουλούδια να στολίσεις.
Τραβάει μακριά-καθώς τραβάς,
απ'το συρτάρι της καρδιάς δυο μάτσα αναμνήσεις.

Δεν είναι "μπόμπα"σε σκυλάδικο ο έρωτας,
ούτε ο εύχαρις και πλούσιος μαλακας.
Είναι αυτόχειρας φυγάς.

40 λεπτά περπάτημα

Προσπαθώ να γεμίσω 40 λεπτά με περπάτημα. Παίρνω την ευθεία απ το φροντιστήριο μα δε μ’αρέσει να περπατάω στη Μητροπόλεως, έχει πολύ κόσμο. Πιάνω Προξένου Κορομηλά και ανυπομονώ να φτάσω σ εκείνο το μικρό δρομάκι που το όνομά του θυμίζει αφρικάνικη πόλη: Μορκεντάου. Μετά η προέκταση της Κορομηλά λέγεται Λώρου Μαργαρίτη κι έχει όλα τα στέκια στη σειρά: τρυποκάρυδος, chris café, εναλλάξ, βυθός. Κοιτάω σε όλα μέσα μα είναι κλειστά με σβησμένα φώτα και κούτες στις πόρτες.

Προσπερνάω ένα στενό με δέντρα και ατμοσφαιρικά καφέ και στρίβω στο επόμενο. Μουντό , άδειο με ένα πάρκινγκ , ένα γιαπί και τα σκαλιά που κάθομαι. Στην αρχή βγήκα στην παραλιακή κι είπα να καθίσω σ αυτά τα σκαλάκια για τους ψαράδες(δεν ξέρω αν είναι για ψαράδες, αλλά εμένα πάντα αυτή την εντύπωση μου διναν) γιατί μου φάνηκε πιο λογικό να εμπνευστώ και να γράψω δίπλα στη θάλασσα. Λες κι έχει λογική η έμπνευση. Αφού..-

Πρέπει να σταματήσω να γράφω για σένα.

ζεστός καφές και τζαζ

Ακούω τζαζ τελευταία. Μ’ αρέσει να πηγαίνω σ εκείνο το ζεστό μαγαζάκι που φέρει όνομα πλοίου κι έχει βαμμένα πράσινα τούβλα. Φτιάχνει ωραίο γαλλικό και τον σερβίρει σε κούπες σαν βγαλμένες απ το μεσαίωνα, πράσινες κι αυτές. Και κάτι στην αρμόσφαιρα μου θυμίζει Χριστούγεννα και μου φέρνει στο μυαλό αγκαλιές.

Όλη αυτή την ώρα δεν σκεφτόμουν τι έγραφα, μόνο άφηνα το χέρι μου ελεύθερο και ξαφνικά το χαρτί γέμισε σκέψεις. Το παθαίνω καμιά φορά όταν γράφω με μολύβι ή με στυλό με υγρή μελάνη. Αλλά το μολύβι το αγαπώ περισσότερο. Δεν είναι γλυκός ο τρόπος που εξαφανίζεται αν σύρεις πάνω του ένα λαστιχένιο αντικείμενο?

Ακόμα δεν έχω ιδέα τι σκέφτομαι, αν σκέφτομαι, ξέρω μόνο αυτή την αίσθηση όταν γράφω πως όλα αποκτούν νόημα. Κι αν σε κάτι δίνω πολλή σημασία είναι γιατί έτσι νιώθω καλά και δεν μπορώ να ακούω «σε μερικά πράγματα δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από όση αξίζουν».

Και ποιος ορίζει δηλαδή την αξία κάθε πράγματος αν όχι εμείς που προσφέρουμε τα κατά τη γνώμη μας αξιοπρόσφερτα?

Θέλω να σου πω πως όσα σου δίνω όλα αυτά που μπορώ και που αν τα κρατούσα θα πνιγόμουν. Γιατί αν τ’αξίζω δεν μπορώ να το πω εγώ κι αν μου τα δώσεις πίσω τότε θα ‘μαι ευτυχισμένη κι όχι πνιγμένη πια. Γεμάτη.

Πλαγιομετωπική

-->

Το διάβασα χτες κι από τότε το ξαναδιαβάζω συνεχώς.. Μαλβίνα γαρ..:

Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός ίλιγγος.
Στη Φυσική ορίζεται ως “εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο”. Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση.

Από όταν έμαθα πως οι ερωτευμένοι κινδυνεύουν από τους χειρότερους ιλίγγους,
με όλο το σεβασμό προς τη Φυσική,τσεκάριζα καθημερινά πάνω στα τακούνια μου το Επίπεδο Ταλάντωσης.Το έβρισκα σταθερό, ανακουφιζόμουν κι έτρεμα.Πως όπου να’ ναι, θα έπαυα ν’ αντιστέκομαι στη δύναμη Κοριόλις,το επίπεδο θα άλλαζε κι εγώ θα έβλεπα τη Γη να έρχεται τα πάνω κάτω…

Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες.Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης.
Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό.
Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν.
Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι,
πιστεύουν πως, όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.

Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς.Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου,τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό…
Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς,γιατί μπορεί να σε τσακίσει, ή να σε υποπτευθεί,
ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψειςτην (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση.

Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου.
Οι έρωτές μας, έλεγες στα ψέματα, ,πίστεψέ με,
δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά
αλλά από ευθραυστότητα…

Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι,
(αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)

Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα.
Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό:

“Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο”.

Όλο λόγια, και πόσο με βλάπτεις έρωτά μου, αφού από όταν σ’ ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…

Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη.

Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις.
Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς.
Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία - Κάθετη Πτώση.
Φοβάσαι τον ίλιγγο μα τώρα, πιο πολύ απ’ όλα,

φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…

Και πάλι η αμφιβολία.
Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια, για το αυτεξούσιο σου που απόλλυται;

Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου,
αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου;

Και, αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου,
για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας, αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο;

Εκεί όπου το εξομολογημένο “αγαπώ” σου
δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό “αγάπα με κι εσύ”.

Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις,
σκέφτομαι τελευταία,
μπορείς τουλάχιστον να το πεις
και, όχι να φύγεις - να χαθείς…

Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει.Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι - και όχι όταν φεύγεις – είναι πάντα η εγκατάσταση…

Διάλειμμα: ο Φλωμπέρ μου:
“ξέρεις τι θα χρειαζόταν γιε μου, η γυναίκα σου η Έμμα; Βαριές δουλειές, χειρωνακτικές δουλειές.

Αν εργαζόταν, δε θα διάβαζε βλαβερά ρομάντζα και δεν θα είχε αυτή τη θολούρα στο κεφάλι…”!

Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι,

λεγόταν Μύθος…

Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις,και η μία,αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα απ’το θάνατο.Πάνω απ’ το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: “Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά”…

Τηλέφωνο-
” Τι γράφεις τώρα; “με ρωτάνε.
“Κάτι για το πώς να μην μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα”,
απαντάω η ψεύτρα…

ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ