Και το ραδιόφωνο ανοιχτό μες στο απαλό σκοτάδι..

κι εσύ να στολίζεις το πάτωμά μου. Κι εγώ να σε κοιτάω στα μάτια και να γελάω και να γελάς κι εσύ και να γελάμε γιατί χαιρόμαστε που βλεπόμαστε. Δεν τα είπα με τη σειρά. Στην αρχή σου άνοιξα την πόρτα κι εσύ άνοιξες τα χέρια και χώθηκα εκεί μέσα . Μετά κάθησες.Κάθεσαι πάντα στο ίδιο σημείο , στο μεγάλο μαξιλάρι στο πάτωμα.

Στα μαξιλάρια και στο χαλί

Να ξεχαστώ να μου λες πολύ..

Δεν ξέρω τι να γράψω για σένα. Νομίζω πως θα έφτανε αν έλεγα πως όλο το βράδυ μύριζα τα μαλλιά μου και γελούσα μόνη μου σαν χαζή επειδή είχαν τη μυρωδιά σου πάνω. Και σήμερα οποιαδήποτε απόπειρα να μου χαλάσει το κέφι έπεσε στο κενό. Στο πρόσωπό μου ήταν ζωγραφισμένο ένα πλατύ χαμόγελο και τόσο ακούνητο απ τα χείλια μου που μόνο με μόνιμο μακιγιάζ παρομοιάζεται.

Τώρα κρύωσα και τύλιξα ένα ύφασμα γύρω απ ‘ τους ώμους. Είναι ασπρόμαυρο καρό.θα ’πρεπε να με ‘βλεπες από μια μεριά με το ιμιτασιόν επαναστατικό μου μαντήλι. Αλλά δε θα με κορόιδευες. Είσαι ο πιο δίκαιος άνθρωπος που ξέρω. Τόσο που κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι

Στις κρίσεις και συγκρίσεις που κάνεις

Θα μένω εκτός

Τις ώρες που τα παίζεις και χάνεις

Εγώ σταθερός..

Νομίζω πως πρόκειται για λόγια που λες εσύ. Και τα έχεις πει.. με κάποιον τρόπο. Κι αν δεν τα ‘χεις πει εγώ ξέρω πως αυτά εννοείς... πως «δε θα ρωτήσεις τίποτα με ξέρεις κι αλλιώς// δε θα ζητήσεις τίποτα θα είσαι απλός»..

Σήμερα έγραψα σε ένα κομμάτι χαρτί χωρίς γραμμές τα δύο αγαπημένα μου τραγούδια αυτόν τον καιρό, τα καρφίτσωσα στον πίνακα από φελό και πέρασα από μέσα το λουλούδι σου και τώρα όποιος μπαίνει θα το βλέπει. Ε δεν μπορούσα πια να το ‘χω στριμωγμένο μαζί με ασήμαντα μπιχλιμπίδια. Αφού είναι δικό σου..

...θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα.