Προσπαθώ να γεμίσω 40 λεπτά με περπάτημα. Παίρνω την ευθεία απ το φροντιστήριο μα δε μ’αρέσει να περπατάω στη Μητροπόλεως, έχει πολύ κόσμο. Πιάνω Προξένου Κορομηλά και ανυπομονώ να φτάσω σ εκείνο το μικρό δρομάκι που το όνομά του θυμίζει αφρικάνικη πόλη: Μορκεντάου. Μετά η προέκταση της Κορομηλά λέγεται Λώρου Μαργαρίτη κι έχει όλα τα στέκια στη σειρά: τρυποκάρυδος, chris café, εναλλάξ, βυθός. Κοιτάω σε όλα μέσα μα είναι κλειστά με σβησμένα φώτα και κούτες στις πόρτες.
Προσπερνάω ένα στενό με δέντρα και ατμοσφαιρικά καφέ και στρίβω στο επόμενο. Μουντό , άδειο με ένα πάρκινγκ , ένα γιαπί και τα σκαλιά που κάθομαι. Στην αρχή βγήκα στην παραλιακή κι είπα να καθίσω σ αυτά τα σκαλάκια για τους ψαράδες(δεν ξέρω αν είναι για ψαράδες, αλλά εμένα πάντα αυτή την εντύπωση μου διναν) γιατί μου φάνηκε πιο λογικό να εμπνευστώ και να γράψω δίπλα στη θάλασσα. Λες κι έχει λογική η έμπνευση. Αφού..-
Πρέπει να σταματήσω να γράφω για σένα.
4 σχόλια:
δυνατό κείμενο μικρή μου!
γράψτα εσύ, χαμένα δεν πάνε ποτέ, να το ξέρεις!
μόνο εσύ θα το χαρακτήριζες δυνατό.. καλό μου το 90% είναι ονόματα οδών =Ρ
αλλά ξέρω γιατί το λες.... =)
λες να τα γράφω , ε?
Ξεχασες το αγαπημένο μου μαγαζάκι κόφιξ!!!!
απο 12 χρονών σαυτο το μαγαζάκι "ζω"!
πολύ όμορφο το μπλογκ σου!
γράφω για τα στέκια κάποιου άλλου εδώ.. και είναι και το κόφιξ αλλά δεν το γραψα γιατί όλα τ άλλα είναι στο ίδιο κλίμα.. άσε με το που διάβασα το σχόλιό σου χωρίς να διαβάσω όνομα κατατρόμαξα, λέω αμάν ανακάλυψε το μπλογκ μου καήκαμε =Ρ
χιχι, τα λέμε!
Δημοσίευση σχολίου