the show must go on

-->

Έχω ένα κενό τόσο μεγάλο που χωράς ολόκληρος μέσα του. Χωράς, ωστόσο δεν είμαι σίγουρη αν θα ήθελα να είσαι εδώ. Μάλλον είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα να μην είσαι.

Και πώς γίνεται να ήσουν,αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να ήσουν εδώ και με ποιον ακριβώς τρόπο δήλωνες παρόν. Με κανέναν, απλώς με την ιδέα της ύπαρξής σου γέμιζες συρτάρια και μάντεψε? Τα άδειασα χτες.

Έχω καταλάβει πως όλα τα προβλήματά μου πηγάζουν από μία και μοναδική εμμονή. Απ’ την εμμονή μου να μην ενδίδω όταν συναντάω κάποιον που είναι ακριβώς όπως τον φαντάστηκα. Πες μου γιατί το κάνω αυτό. Ναι , εσένα ρωτάω, γιατί εσύ φταις. Ξέρεις έχω γνωρίσει κόσμο που είναι έτσι, έτσι ακριβώς όπως φαντασιώνομαι κάποιον όταν βγαίνω απ το σινεμά. Αλλά δε θέλω κανέναν τους. Δε θέλω κανέναν τους, θέλω εσύ να αλλάξεις μ έναν τρόπο μαγικό και να γίνεις σαν αυτούς. Και δες τι ειρωνία, κι εκείνοι δεν μ αρέσουν γιατί δε σου μοιάζουν.

Ξέρεις χαίρομαι που σε γνώρισα, μου έδειξες την κακιά πλευρά αυτού του κόσμου. Δε θα πάψω όμως να είμαι αισιόδοξη. Αν και είμαι σίγουρη πως είσαι κι εσύ απ αυτούς που μπερδεύουν την αισιοδοξία με την άγνοια κινδύνου και την πολεμάνε σαν ανίατη ασθένεια. Εμπρός λοιπόν πολέμησέ με. Τι περιμένεις; Διώξε με. Διώξε με γαμώτο σου αυτό περιμένω τόσο καιρό, να μου πεις να σηκωθώ και να φύγω, να μην περιμένω τίποτα άλλο από σένα.

Και κατά μία έννοια το έκανες. Το έκανες αλλά κι αυτό, το μόνο καλό που προέκυψε, έσπευσες να το διορθώσεις. Με ένα δεύτερο τηλεφώνημα, με ένα ακόμη μήνυμα. Δε θέλω. Δε θέλω να διορθώνεις τίποτα πια, βαρέθηκα να ακούω συγγνώμη. Και δε θέλω να μου πεις συγγνώμη ούτε τώρα. Γιατί η δικιά σου η συγγνώμη σημαίνει «ξέχασέ το». Εγώ καταδέχομαι μόνες αυτές που σήμαινουν «το μετάνιωσα και δε θα ξαναγίνει».

Σου είπα ότι άδειασα το συρτάρι;