Ένα σκαλί στην ανηφόρα, όσο χαμηλό κι αν είναι, θα'ναι πάντα δύσκολο όπως τα σκαλιά στην ανηφόρα.

Ισχύει και κυριολεκτικά.

talking is overrated

Το καινούριο μου βιβλίο λέει για τη Σοβιετική Ένωση και λέει πως επειδή η έκτασή της ήταν τόσο μεγάλη,οι συναντήσεις ήταν δύσκολες,γι αυτό έγραφαν γράμματα ο ένας στον άλλον. Το έλεγε κυριολεκτικά. Σε ένα μέρος που πιάνει το 1/6 του κόσμου,οι συναντήσεις είναι κυριολεκτικά δύσκολες. Ειναι δύσκολο να συμβούν.

Εγώ το σκέφτομαι μεταφορικά. Γιατί τώρα που οι συναντήσεις δεν είναι δύσκολο να συμβούν,πάλι υπάρχουν ένα σωρό τρόποι για να γράψεις σε κάποιον. Γιατί οι συναντήσεις είναι δύσκολες.

αντίλογος: silence is overrated

να λησμονήσω μπορεί

Μου έκανα δώρο ένα σετ από κάτι πετρόλ και το καινούριο βιβλίο της πιο ταλαντούχας αχώνευτης γυναίκας. Ύστερα θα πήγαινα στο αγαπημένο μου μαγαζί για να το διαβάσω αλλά έκανα μια στάση. Έκανα μια στάση γιατί στην Αριστοτέλους ήταν κάτι παιδιά με πνευστά και τύμπανα κι έπαιζαν Bregovic. Κι αυτά τα σκηνικά-ή η πιθανότητα αυτών των σκηνικών- είναι που με κάνουν να λατρεύω αυτή την πόλη.

Τους άφησα λίγα λεφτά κι άκουσα το βενζινάδικο (του οποίου ο ορίτζιναλ τίτλος προφανώς δεν είναι το βενζινάδικο αλλά δεν ξέρω και ποιος είναι) όσο κάπνιζα ένα κάμελ και παρατηρούσα τον κόσμο.  Σκεφτόμουν όλη την ώρα από μέσα μου τους στίχους κι ένας μου κόλλησε στο μυαλό αλλά αυτό θα το πω αργότερα.Το χειροκρότημα ήταν λιγοστό σε σχέση με τον κόσμο,όμως τους συγχώρεσα γιατί σκέφτηκα πως ίσως κι αυτοί να φορούσαν γάντια σαν κι εμένα και να χειροκροτούσαν μάταια,σαν κι εμένα.

Φεύγοντας θυμήθηκα πως κάπνισα το τελευταίο κάμελ και σκεφτόμουν πού να χει περίπτερο. Έκανα στο μυαλό μου ένα σενάριο στο οποίο το περίπτερο είχε μόνο τα καινούρια συλλεκτικά πακέτα,που είναι μια γελοιότητα και σε τίποτα δε θυμίζουν τον τρυποκάρυδο ακυρώνοντας έτσι τον λόγο που καμιά φορά θυσιάζω τα στριφτά για χάρη τους, και σκέφτηκα πως θα τα παιρνα και θα απογοητευόμουν και πως δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτό γιατί τι να πεις στον περιπτερά? γιατί δεν κράτησες ένα παλιό πακέτο? Ευτυχώς όταν έφτασα στο περίπτερο δεν είπα στον περιπτερά να πάει να γαμηθεί κι αυτός κι ο γρύλος του. Αντ' αυτού ζήτησα ένα γαλάζιο κάμελ κι εκείνος μου δωσε ένα γαλάζιο κάμελ απ'τα παλιά,απ'αυτά με την καμήλα που θυμίζουν τον τρυποκάρυδο. Μόλις το είδα είπα "δόξα το θεό!" κι ο περιπτεράς μάλλον με πέρασε για εντελώς ηλίθια.

Ο στίχος που λέτε είναι όλα τα χατίρια μου τ'άργησες πολύ.

a walk to remember

Σήμερα πέρασα από ένα σημείο της πόλης που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ. Κι ήταν παράλογο να μην έχω διασχίσει αυτό το τόσο δα παρκάκι. Έχω περάσει απ'το σινεμά -έχω πάει στο σινεμά- κι έχω περάσει απ'το πεζοδρόμιο -αμέτρητες φορές- ομώς ποτέ δεν είχα ανεβοκατεβεί τα σκαλάκια,ποτέ δεν παρατήρησα τα παγκάκια,ποτέ δεν έδωσα σημασία. Κι υπάρχουν τόσα μέρη σ'αυτή την πόλη που δεν έχω περπατήσει -είναι σίγουρα περισσότερα απ'όσα έχω περπατήσει.

Και σκέφτομαι πως ίσως μια έννοιατου επωφελούμαι να'ναι αυτή. Να νιώθεις πως δεν έχεις περπατήσει αρκετά και πως δεν πειράζει. Πάντα θα υπάρχουν δρόμοι που δεν περπάτησες και πάρκα που δε διέσχισες και γωνίες που δεν έστριψες. Και δεν πειράζει. Αρκεί να μην εύχεσαι να το είχες κάνει. Γιατί οι ευχές είναι για τα παιδιά. Εμείς μπορούμε απλώς να περπατήσουμε και να μη λέμε "τι κρίμα". Μη λες τι κρίμα Πες πως δεν τέλειωσε ο κόσμος. Κι αν αυτό το παρκάκι είναι κάτι που θες να 'χεις δει στη ζωή σου, τότε γαμώτο πήγαινε και δες το!

21/12/13

21 Δεκεμβρίου είναι η μεγαλύτερη νύχτα, κάτι που υποτίθεται πως είναι αισιόδοξο,υποτίθεται πως όλη μέρα έχεις στο μυαλό σου μια φωνή που φωνάζει ενθουσιασμένα "τώρα κάθε μέρα θα'ναι όλο και μεγαλύτερηηηη".

Παράξενο. Εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν "αυτή είναι η μεγαλύτερη νύχτα" κι αν στο μυαλό μου υπήρχε μια φωνή ήταν μάλλον η Melissandre κι έλεγε "for the night is dark and full of terrors".

η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα

Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερή όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.

Αγαπούσα πάντα τους συνανθρώπους μου κι αυτό είναι μία απ'τις αρετές στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου.
Διότι και το να'σαι συνεχώς απελπισμένος προσβάλλεις το Θεό.

~

Κι αυτή η αλλόκοτη ευδαιμονία που νιώθεις καμιά φορά,ακόμα κι όταν όλα γύρω σου έχουν γίνει στάχτη - ίσως αυτό είναι ο Θεός.

Κι ίσως σκέφτομαι, η Κόλαση είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεις.
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ'την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ'το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό.*

Για κάτι πιο συναρπαστικό εγώ θα έλεγα. Για κάτι που σε πιάνει απ'τη μέση και σε πετάει στον ουρανό και χαίρεσαι ακόμα και την πτώση- χαίρεσαι κυρίως την πτώση γιατί βλέπεις πόσο υπέροχη είναι η ζωή σου ακόμα κι από ψηλά και πόση τύχη -θεέ μου πόση τύχη!- είχες για να τα ζήσεις όλα αυτά. Κι όταν τελειώσει η πτώση και τότε θα χαίρεσαι γιατί θα σκέφτεσαι "έφτασα επιτέλους,πόσο χαίρομαι που είμαι και πάλι κοντά". Κι αν κάτι απ'αυτά που λέω βγάζει κάποιο νόημα τότε το νόημα είναι πως ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω μια φόρα στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.**

Και παρόλα αυτά τα όμορφα ή έστω γλυκόπικρα,παρόλη την τρυφερότητα που κρύβουν οι βιολέτες και οι εποχές εγώ μόνο έναν στίχο σκέφτομαι κι αυτός είναι για "μια γυναίκα τόσο θλιμμένη που ο κόσμος θα'πρεπε να ξαναρχίσει".*

*Τάσος Λειβαδίτης-Βιολέτες για μια εποχή
**Διονύσης Χαριτόπουλος-Ο άνεμος κουβάρι


ΥΓ καμιά φορά το πάω καλά με τη θεωρία περί αισιοδοξίας και έρωτα και χαράς και I feel pretty oh so pretty. Αλλά μη γελιέστε,στην πράξη ακούω διάφανα κρίνα.

Αν ήμουν ερωτευμένη με κάποια Βιολέτα, ίσως να έγραφα μια ποιητική συλλογή χωρίς ομοιοκαταληξία που θα την ονόμαζα "εποχές για μια Βιολέτα".

Όμως δεν είμαι ερωτευμένη με καμιά Βιολέτα. Γι αυτό απλώς διαβάζω Λειβαδίτη. Για μια εποχή.

shine on me, crazy diamond

Τα στολίδια δεν είναι μόνο αντικείμενα.
Λάθος.
Στολίδια δεν είναι μόνο τα αντικείμενα.
Κι όλων των ειδών τα στολίδια δεν είναι για να τα έχεις.
Είναι για να τα κοιτάς.

Ένιωσες ποτέ πως θες να κάνεις ένα μπάνιο για να φύγουν από πάνω σου οι μέρες?

Ούτε η τσιγαρίλα,ούτε το αλκοόλ,ούτε ο ιδρώτας.

Μόνο όλες αυτές οι μέρες.

clean slate

Θυμήθηκα εκείνο το καλοκαίρι,εκείνο το συγκρότημα,εκείνο το τραγούδι.
Εκείνο το κορίτσι.

Κι ύστερα είδα ωραία σειρά με ωραίες ατάκες και μία απ'αυτές ήταν "you will never know the girl she was back then. And that's my consolation". Kι όντως μάλλον αυτή είναι η παρηγοριά κάθε πρώην και η ζήλια κάθε νυν.

Μετά σκεφτόμουν αν οι φίλοι μου ξέρουν εκείνο το κορίτσι. Νομίζω πως το ξέρουν. Κι αν δεν το ξέρουν σίγουρα δεν ξέρουν κάτι τελείως διαφορετικό. Νομίζω από κείνο το κορίτσι κράτησα ακριβώς ό,τι ήθελα.

Κι ύστερα σκεφτόμουν όλα τα πράγματα που δεν ξέρουμε ο ένας για τον άλλον. Όχι τα μεγάλα και σκοτεινά μυστικά -αυτά στην τελική μάλλον τα ξέρουμε. Αλλά είναι κάτι χαζές λεπτομέρειες που δεν μας λείπει να μην τις ξέρουμε για τους άλλους. Μέχρι να μας λείψει.

Πχ φοράτε πρώτα το δεξί ή το αριστερό παπούτσι? Πόσες φορές κλειδώνετε το βράδυ? πόσες φορές στη ζωή σας έχετε βάλει σίδερο?

Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοώ, αλλά εννοώ πως μερικοί άνθρωποι γνωριζόμαστε τόσο καλά μεταξύ μας κι όμως δεν ξέρουμε τίποτα. You know nothing, Jon Snow.

Δεν εννοώ πως αυτές οι λεπτομέρειες έχουν την παραμικρή σημασία. Εννοώ πως όταν αυτές οι λεπτομέρειες αποκτήσουν σημασία...αυτό έχει κάποια σημασία.

με διαμάντια και ρουμπίνια

τη μιζέρια και τη γκρίνια

θα σου στολίσω

the sound of silence

Είναι κάποια παζλ που είναι ωραία. Κι είναι και κάποια άλλα που διαλύονται στον αέρα.

Κι όμως με κάποιον τρόπο, όχι με τον ιδανικό και ρομαντικό τρόπο που λέει συχνά η Ε., αλλά με κάποιον άλλον παράλογο τρόπο νιώθω ότι κι εγώ κάπου χωράω.

Γιατί είναι ωραίες οι Παρασκευές και 13,τα απογεύματα με λίγο ήλιο και χωρίς πολύ κρύο, τα γαλάζια Κάμελ και οι πόλεις με θάλασσα. Γιατί όσο μπορείς να περπατάς σε μια παραλία και να κοιτάς τον ουρανό και να νιώθεις ότι είσαι ελεύθερη κι ότι κάπου ανήκεις κι ότι υπάρχει κάτι που το κάνεις καλά και ίσως και κάτι που το χεις διαλύσει...όσο τα'χεις αυτά καμιά μέρα δε θα'ναι άδεια,καμιά δε θα'ναι έστω και λίγο αδιάφορη.

Θα'ναι μέρες παράξενες,θαυμάσιες μέρες. Κι οι μέρες που γαμιέται το σύμπαν? Αυτές να δεις πόσο παράξενες. Πόσο θαυμάσιες.

ΥΓ ντάξει μεταξύ μας,όταν είσαι γαμάτα ούτε Στέρεο Νόβα ακούς,ούτε Active Member. Αλλά το θαυμαστά και το γαμάτα δεν είναι το ίδιο. Γι αυτό επιμένω. Θαυμάσιες μέρες.

Έλεγα πως είμαι αισιόδοξη κι είπα στον Σ. να σταματήσει να σκέφτεται τόσο απαισιόδοξα -οκ,στην καλύτερη περίπτωση ρεαλιστικά- γιατί είμαστε τοξότες after all.

Αυτό ήταν δύο μέρες πριν πω την πιο αμφιλεγόμενη φράση που έχω ξεστομίσει. Δύο μέρες πριν από χτες. Μια φράση που σημαίνει "η ζωή μου είναι υπέροχη" και ταυτόχρονα "η ζωή μου δε γίνεται καλύτερη,μόνο χειρότερη γίνεται".

Είπα,

μάλλον τους ανθρώπους που μ'αρέσουν,τους έχω ήδη γνωρίσει. 

necessities

Η σχέση ανάμεσα στο "γράφω" και στο "διαβάζω" είναι περίπου ίδια με τη σχέση ανάμεσα στο "μιλάω" και στο "ακούω". Είπα περίπου γιατί δε γίνεται να μη μιλάς. Αλλά μήπως να μη γράφεις γίνεται?

δεν είχε δίλημμα*

Ένα πράγμα θέλω.Θέλω να δω μόνη μου το Blue Valentine και να κλαίω ασταμάτητα.Θέλω να κλαίω με λυγμούς.

Γιατί το κλάμα δεν είναι απαραίτητα ο συμβολισμός της θλίψης.Κάποιες φορές το κλάμα είναι ό,τι πρέπει.Είναι να νιώθεις τόσα πολλά που δεν τα χωράς.
Θέλω να κλάψω που λες γιατί αυτά τα πράγματα που νιώθω δεν έχω τι να τα κάνω,οπότε θα τα κλάψω.

Κι αφού θα'χουν γίνει όλα αυτά και θα'μαι πια εντάξει,τότε θέλω να νιώσω κι άλλα, απ'αυτά που περιγράφει ο Δεληβοριάς. Γιατί αν κάποιος ξέρει από τρυφερότητα, είναι ο Δεληβοριάς. Που κάνει και τη μεγαλύτερη προστυχιά να φαίνεται γλυκιά.

Αυτά που περιγράφει ο Δεληβοριάς που λες, δηλαδή θέλω να νιώσω πόσο είμαι ξένη,την αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών*.

Κι ο προορισμός που λες είναι ό,τι πρέπει, γιατί αν είμαι σε κάτι στ'αλήθεια καλή το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω.

Έχει πλάκα, γιατί σκεφτόμουν πως ίσως με περιγράφει κι εκείνος ο άλλος στίχος, αυτός που λέει "κι αν είναι ένας τρόπος για να'ρθω είναι αυτός: ν'αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς",κι έχει πλάκα γιατί αυτό είναι που κάνω πάντα και που δε θα'πρεπε.

Νομίζω πως κάθε φορά που άλλαζα ήταν λάθος. Ήταν κάτι σαν αρρώστια που με έκανε όλο και πιο αδύναμη και ο μόνος τρόπος για να γίνω καλά ήταν ν'αντιστρέψω τη διαδικασία με όλους τους σημαντικούς κι ασήμαντους τρόπους. Και να'ναι καλά η θερμοδυναμική και οι αντιστρεπτές μεταβολές. Γιατί οι πλαστικές παραμορφώσεις της μηχανικής υλικών είναι δύσκολο πράγμα.

η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία

Όταν ήμασταν μικρές ερωτευόμασταν πολλές μαζί. Μαζί μ'εμένα ζούσε τον έρωτα και η κολλητή. Αυτή που την παίρνεις τηλέφωνο κάθε φορά που άλλος σε κοιτάει ή σε ακουμπάει κατά λάθος ή στις πολύ σημαντικές κι αξέχαστες στιγμές που σου απευθύνει το λόγο - ξέρει πως υπάρχεις!

Κι όλα αυτά όταν είσαι μικρή θες να τα μοιραστείς λες κι αν δεν άκουγες τον εαυτό σου να τα λέει δε θα τα εμπέδωνες.

Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι ερωτευτήκαμε αληθινά. Ερωτευτήκαμε ολομόναχες. Κι αυτά που λεγαμε είχαν πραγματικά σημασία -για μας που είμαστε τίμιοι άνθρωποι,όχι για όλους. Και νιώθουμε τόσα πολλά που πονάμε στ'αλήθεια και γνωρίζουμε τόσο υπέροχους ανθρώπους που τους σκεφτόμαστε και κλαίμε από συγκίνηση.

Κι όλα αυτά έχουμε αυτή την τεράστια ανάγκη να μην τα πούμε σε κανέναν. Παρά μόνο σ'αυτόν που πρέπει στ'αλήθεια να τ'ακούσει.

Γιατί μεγαλώσαμε και πρέπει να προσέχουμε τι λέμε.

Γιατί τα λόγια έχουν κάποια σημασία.

Ο Όλυμπος είναι κατάλευκος.
Ο Δεληβοριάς μου τραγουδάει τον καθρέφτη στ'αυτιά

δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι

δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό 

κι όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"

είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

 Τραίνο που λες, που πάντα θα γράφεται με "αι", χιόνια στα βουνά, Δεληβοριάς κι εγώ να γράφω και να κλαίω. Θα 'κανα αυτό το λογοπαίγνιο με το "κλαίω γράφοντας" ή "γράφω κλαίγοντας" αλλά είναι πολύ κλισέ,που γενικά είμαι κι εγώ πολύ κλισέ,αλλά επιπρόσθετα δεν είναι κι αλήθεια. Απλώς γράφω και κλαίω. Δεν κάνω κάνοντας τίποτα Νομίζω αντιπαθώ τις μετοχές σαν μέρος του λόγου.

[...]

Είμαι κι εγώ απ'αυτά τα κορίτσια που κατά βάθος λατρεύουνε να γράφουν και να κλαίνε, γιατί λατρεύουν να γράφουν και το κλάμα προσθέτει νόημα. Απλά είμαι κι απ'αυτά τα κορίτσια τα ανόητα. Απ'αυτά που το όνομά τους αρχίζει από Σ. κι ερωτεύονται πανεύκολα.

05/12/13, 02:55 am

Το θέμα είναι τι σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια και τι σε βοηθάει να κοιμάσαι ήσυχα. Τα υπόλοιπα απλώς δεν έχουν σημασία. Τα υπόλοιπα απλώς υπάρχουν.

22

Ξαφνικά πήρα τη σφουγγαρίστρα κι άρχισα να σφουγγαρίζω στις 9 το βράδυ. Γιατί σκέφτηκα πως αύριο θα ξυπνήσω και θέλω να μοσχοβολάει το σπίτι,γιατί απ'όλες τις μέρες του χρόνου αν πρέπει να διαλέξω μία που να μπορώ να ξυπνήσω και να μοσχοβολάει το σπίτι,θα διαλέξω τα γενέθλιά μου.

Κι ύστερα σκέφτηκα πως όλα τα πράγματα αν πρέπει να διαλέξεις μια μέρα για να τα κάνεις,διάλεξε τη μέρα των γενεθλίων σου. Αν μου έλεγαν "πρέπει να κάνεις αυτό,διάλεξε ποια μέρα θα το κάνεις",θα διάλεγα τη μέρα των γενεθλίων μου. Ο,τιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω.

Ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνω. Γιατί τότε σκέψου πόσο συμμετρικά θα είχα ζήσει.

πήγα στη Βιβλιοθήκη και δανείστηκα βιβλία -πήγα να γράψω το "βιβλία" με κεφαλαίο,σκέψου πόσο σημαντικά μου φαίνονται αυτή τη στιγμή. Διαβάζω το "βιολέτες για μια εποχή" του Λειβαδίτη και λέει "όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε". Με είχες ρωτήσει τι θέλω απ'τη ζωή μου. Θέλω όταν μεγαλώσω,να μη νιώθω έτσι. Θέλω να επωφεληθώ.

και μόλις συνειδητοποίησα πως τη βιβλιοθήκη την έγραψα όντως με κεφαλαίο. Μα αφού είναι τόσο μεγάλο πράγμα.