"Μόνο του ένα χρώμα δεν είναι ούτε όμορφο ούτε άσχημο. Γίνεται είτε το ένα είτε το άλλο μόνο όταν εντάσσεται μέσα στην ενότητα του ζωγραφικού πίνακα."

Ορίστε, ο Ραφαηλίδης βρήκε τρόπο να το πει. Βρήκε τρόπο να εξηγήσει γιατί πιστεύω τόσο πεισματάρικα στους ανθρώπους και στα χαμόγελα. Γιατί μόνος του κανένας άνθρωπος δεν είναι καλός ούτε κακός. Είναι απλά μόνος. Κι αν από μονάδα γίνει δυάδα τότε η καλοσύνη του μπορεί να εξαρτάται από κάτι άλλο, πέρα απ'τον 2ο άνθρωπο; (ναι,εντάξει,μπορεί,αλλά θέλω να πω πως δεν είναι όλοι οι παράγοντες ανεξάρτητοι από μας) Γι αυτό χαμογελάω. Γιατί έτσι γίνεται. Γιατί μου'χουν χαμογελάσει και μ'έχουν εξυπηρετήσει υπέρ του δέοντος υπάλληλοι του ΙΚΑ. Και της τράπεζας. Και της εφορίας. Κι ήταν γιατί δεν ήμουν βέβαιη πως δε θα το κάνουν.

Όσο χαζό κι αν φαίνεται, τα πάντα αντανακλώνται στη φάτσα μας. Κι αυτά που πιστεύουμε κι αυτά που θέλουμε κι αυτά που φοβόμαστε.

Δεν είμαι, ξέρεις, ένα τυχερό κορίτσι. Αυτά που θέλω δεν πέφτουν απ'τον ουρανό. Είμαι ένα κορίτσι που ακόμα κι αν αλλάζει συνέχεια γνώμη, ξέρει κάθε στιγμή ακριβώς αυτό που θέλει. Αυτά που θέλω δεν πέφτουν απ'τον ουρανό. Απλώς τα θέλω με τόσο πάθος που στο τέλος με θέλουν κι αυτά.