Ο Σοπενχάουερ λέει θεωρεί πως η βούληση είναι η κύρια πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας.
Η Sylvia Plath λέει "I desire the things which will destroy me in the end".
Η Sylvia αυτοκτόνησε με αυτοεπιβεβαίωση.
Για τον Άρθουρ δεν ξέρω. Αυτός ήταν, λέει, ο μέγιστος των ρομαντικών.
Έχω γνωρίσει ρομαντικούς (ανθρώπους,όχι φιλόσοφους). Ίσως.
Ίσως, λέω, γιατί ο ρομαντισμός στις σχέσεις σημαίνει πια λουλούδια, κεριά και τραγούδια. Κι εγώ απ' αυτή την άποψη δεν είμαι καθόλου ρομαντική. Αλλά είμαι ρε συ.
Γιατί ο ρομαντισμός, λέει*, είναι η αντίδραση στον κλασικισμό που τα θέλει όλα μετρημένα και λογικά. Κι εγώ είμαι πιο παρορμητική και τρελή από ένα μάτσο ψευτορομαντικούς. Συγχωρείστε με που δεν ανάβω κεράκια και δεν πηδιέμαι με μπαλάντες και που λέω λέξεις όπως "πηδιέμαι" και που ποτέ δεν έχω πει "κάνω έρωτα". Δεν έχω πει ποτέ "κάνω έρωτα" γιατί η ζωή μου δεν είναι μια ταινία που μεταφράστηκε απ' την Νατάσα Συρεγγέλα. Η ζωή μου δεν είναι καμιά ταινία με σενάριο μετρημένο.
Βλέπεις γιατί είμαι ρομαντική;
Γιατί η ζωή μου σενάριο μπορεί να μην έχει αλλά σε μια συναυλία ο Παυλίδης είπε "θυμήσου σαν ταινία η ζωή σου να κυλά" κι εγώ δεν το ξέχασα ποτέ και σκεφτόμουν όλο κάποιον να γελάει γιατί τον θέλω και να κατεβάζει το καπέλο κι εμένα πάλι η ζωή μου σαν ταινία να κυλά, γιατί ο ρομαντισμός δεν είναι αφέλεια.
Και γιατί δεν είμαι χαζό κορίτσι.
Ξέρεις, ποτέ δεν θα πηδηχτώ με μπαλάντα.
Δε θα κάνω έρωτα.
And why should I? Επειδή έτσι κάνουν τα κορίτσια;
Ποιος νοιάζεται τι κάνουν τα κορίτσια; Κι εγώ κορίτσι είμαι και δε θα 'μαι καν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ποιον κανόνα; Αν χρησιμοποιείς λέξεις όπως "κανόνες" και "κανονικότητα" κι αν είσαι εντός πλαισίων οποιασδήποτε αμερικάνικης κομεντί, είσαι ρομαντικός; Δεν είσαι ρομαντικός. Βαρετός είσαι.
*ο Ραφαηλίδης είναι το υποκείμενο του "λέει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου