Ήταν μεσημέρι, είχε ήλιο και ζέστη και περπατούσα χαρούμενη στον κεντρικό πεζόδρομο. Και ξαφνικά άρχισε ν'ακούγεται αυτό το τραγούδι. Κι ήταν ένας τύπος με κιθάρα και φυσαρμόνικα -που τη φυσούσε όταν δεν τραγουδούσε,γιατί το παιδί ήταν πολυτάλαντο,τραγουδούσε κιόλας- πολύ καλοκαιρινά ντυμένος και καλοκαιρινά χαμογελαστός.
Άρχισα να τραγουδάω όσο πλησίαζα το παγκάκι, γιατί αποφάσισα ακαριαία να του αφήσω λεφτά. Γιατί δεν ακούς κάθε μέρα neil young στους δρόμους της πόλης. Κι ύστερα θύμωσα γιατί σκέφτηκα πως δε θα το εκτίμησε πολύς κόσμος, γιατί αυτοί εδώ έτσι είναι, αχάριστοι. Κι εγώ ήθελα να του πω ευχαριστώ και να τον ρωτήσω που μπορώ να τον ξαναδώ αλλά δεν το κανα. Ελπίζω να'ναι πάλι εκεί κάποια μέρα. Αν ο κόσμος εκτιμούσε τον απροσδόκητο neil young στο κέντρο της πόλης όλα θα ήταν κάπως καλύτερα.
Παραλίγο να ερωτευτώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου