Τη Θεσσαλονίκη τελευταία δεν τη χορταίνω,δε μου φτάνουν οι μέρες και τις ώρες δεν τις διαχειρίζομαι όπως πριν. Έγινα σπιτόγατα κι εγώ. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις φορές που προσπαθούσα όλους να τους χωρέσω σε μιάμιση μέρα και κανόνιζα τους καφέδες τον έναν πίσω απ'τον άλλον και μετά μπιτ παζαρ και μετά μπύρα και μετά ποτό και μετά και μετά και μετά πάντα κάτι. Τα σκέφτομαι και κουράζομαι. Δε λέω ότι μεγάλωσα, δε νιώθω old. Ούτε grown up νιώθω. Αλλά τελευταία νιώθω μεγάλο κορίτσι. Αυτό μόνο. Μεγάλο κορίτσι.
Κι όσο πολύ και να 'βγαινα και να ξενυχτούσα και να πήγαινα σ' όλα τα αγαπημένα μου μαγαζιά...πάλι η αγαπημένη μου στιγμή του σαββατοκύριακου θα ήταν εκείνη η στιγμή που το λεωφορείο έβγαινε στην εθνική και δεν είχε πολύ ήλιο αλλά ούτε συννεφιά είχε, και τα φώτα του δρόμου με προσπερνούσαν από δεξιά κι από αριστερά και τα κοιτούσα απ' το μεγάλο τζάμι του οδηγού σαν μια πύλη που όλο μεγαλώνει. Κι είχα συγχρονίσει τέλεια τη μουσική* για την έξοδο απ'τη Θεσσαλονίκη ν' ακούω το χάλια. Κοίταξέ την πώς σερβίρει..
Κι όσο κι αν αγαπώ τον Μακεδόνα ακόμα δεν έχω βρει γιατί πρέπει να κοιτάει κανείς χαμηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου