:)

-καημό το 'χω να μου στείλουν μια φορά λουλούδια.
-πού μένεις;

ήπια σήμερα,στο είπα;

Ή θα πιεις ή δε θα πιεις.
Εγώ, προφανώς, ήπια.
Α και σ' ένα μάθημα πήρα 8. Οκτώ! στο είπα;
Στο είπα.
Και δεν πρόκειται να ξαναγίνει.
Αλλά έγινε.
Είσαι περήφανος για μένα;
Είσαι, το ξέρω.
Κι εγώ είμαι.
Και σε θέλω. Αυτό στο είπα; Στο είπα κι αυτό.

Αυτή η κατάσταση που ο άλλος σου σπάει τα νεύρα κ ανεβάζεις παλμούς και μετά θέλεις κι άλλο, λέγεται κάπως; Γιατί φοβάμαι πως κάπως λέγεται.

my person

Λοιπόν ας το παραδεχτώ.Σ' αυτή τη συναυλία έκανα ένα λάθος. Άκουγα ένα σωρό ωραία τραγούδια και πάσχιζα να μπορέσω να τα συνδυάσω με εκείνον -ακόμα κι αν δε γινόταν. Κάθε στίχος σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε να με εκφράσει σε σχέση με εκείνον -ακόμα κι αν δεν μπορούσε.

Κι είμαι σίγουρη πως κι εσύ, αν κάποια σκεφτόσουν εκείνη την ώρα, τότε σκεφτόσουν εκείνη. Κι εκείνη ήταν τόσο λάθος για σένα όσο κι εκείνος για μένα κι όμως χάσαμε όλα εκείνα τα τραγούδια για να τους σκεφτόμαστε, θε μου πόσο χρόνο χάσαμε. Πόσο χρόνο χάσαμε και πριν απ' αυτούς, πόσο χρόνο χάσαμε τόσα χρόνια.

Ήμασταν εκεί, ήσουν δίπλα μου, ήμασταν οι δυο μας.
Εγώ γούσταρα που ο Κότσιρας ξανάφησε μαλλί.
Εσύ γούσταρες που η Ρίτα κουνούσε έτσι ωραία τη μέση της.
Και το ρήμα γουστάρω έχει παθητική φωνή μόνο στον πληθυντικό
(εγώ το λέω αυτό, μην το ψάχνετε στη γαλάζια γραμματική του τριανταφυλλίδη)

Το μόνο που λέω είναι ας σταματήσουμε να χάνουμε χρόνο.
Έχουμε ακόμα συναυλίες για να πάμε.
Κι αυτή τη φορά να σκεφτόμαστε τα σωστά άτομα.
Και να σου πω ένα μυστικό;
Το σωστό άτομο είναι το άτομο που είναι εκεί.
Δεν είναι το σωστό άτομο επειδή είναι εκεί.
Είναι εκεί επειδή είναι το σωστό άτομο.

Γιατί το σωστό άτομο,θα είναι εκεί,ο κόσμος να χαλάσει.

να 'χεις χάρη μάγκα

Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο το να βολευτώ σ'αυτή την καρέκλα. Το δωμάτιο μ'αρέσει, αν και το επισκέπτομαι σπάνια. Ποτέ όμως δεν τα πήγαινα καλά μ'αυτή την καρέκλα. Δεν είναι καθόλου συνεργάσιμη* τα ροδάκια πηγαίνουν όπου θέλουν αυτά και το πλάτος της ταιριάζει οριακά στο άνοιγμα μεταξύ από τις δύο συρταριέρες κάτω απ' το γραφείο. Επιπλέον γράφω σε ένα λαπτοπ με αντιολισθητικές βλακείες στον πάτο του οπότε ούτε καν αυτό δεν μπορώ να προσαρμόσω όπως ακριβώς το θέλω. Και τι μας το λες θα μου πεις; Στο λέω γιατί είχα έναν κάποιο ειρμό πριν, αλλά τώρα δεν.

Που λες, κάτι θα 'γραφα αλλά να πω την αλήθεια δεν είχα καταλήξει ακριβώς.
Στην αρχή είπα να γράψω κάτι για τη μοίρα, στην οποία δεν είναι ότι πιστεύω και σίγουρα δεν την εμπιστεύομαι γιατί αυτό σημαίνει να επαναπαύεσαι και να την αφήνεις να κάνει τη δουλειά για σένα κι αυτό καθόλου δε μου πάει με το χαρακτήρα που 'χω (που θα 'λεγε και η Μαλβίνα, να μην ξεχνάμε τη Μαλβίνα παρακαλώ). Πιστεύω στη μοίρα με την εξής έννοια: κάποια πράγματα είναι γραφτό να συμβαίνουν. Και με τη ρομαντική της επέκταση: κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να 'ναι μαζί. Και πάνω σ' αυτό θα 'λεγα πως παιδιά, μην περιμένετε οι συνθήκες να είναι ιδανικές. Οι συνθήκες, παιδιά, ποτέ δε θα είναι ιδανικές. Πες το τώρα. Κάν' το τώρα.

Μετά καθόμουν στην κουνιστή πολυθρόνα και κάπνιζα (αυτή η στιγμή είναι άνετα η καλύτερη κάθε σαββατοκύριακου στη Θεσσαλονίκη, όσο επικό κι αν είναι κατά τ' άλλα το σαββατοκύριακο) κι είχε ησυχία γιατί όλοι είχαν κοιμηθεί και κοιτούσα τα φώτα του δρόμου, αλλά όχι στ' αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν κοιτούσα πουθενά. Μόνο σκεφτόμουν στιγμές που κάνουν το λαιμό να τεντώνεται και τη λεκάνη να σηκώνεται, χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Σκεφτόμουν κομμένες ανάσες και κάτι μελανιές και μπλεγμένα δάχτυλα.

Δάχτυλα που λες και μετά κοίταξα τα δάχτυλα των ποδιών μου, που συνήθως τα βρίσκω όχι όμορφα αλλά σήμερα μ' άρεσαν και μετά συνειδητοποίησα πως είναι ένα απ' τα πιο δύσκολα πράγματα να ανακαλέσει η μνήμη σου. Τα δάχτυλα των ποδιών. Πόσων ανθρώπων τα δάχτυλα των ποδιών νομίζεις πως θυμάσαι;

Κι ύστερα κοίταξα την καμάρα του ποδιού μου και σκέφτηκα πως μου θυμίζει μια τεντωμένη πλάτη και έτσι γυρίσαμε στο πλάνο της προ-προηγούμενης παραγράφου αλλά χαλάλι. Αυτό το πλάνο αξίζει δικιά του παράγραφο και επιπλέον αναφορά και όλες τις μελανιές που του αναλογούν.

Α ναι κι αφού αποφάσισα πως δε θα 'γραφα τίποτα απ' όλα αυτά που εν τέλει έγραψα (σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να πάρουμε ένα λεπτό και να αναλογιστούμε την αποφασιστικότητά μου), είπα πως αντί να γράψω θα βάλω τραγούδι. Να, αυτό:

πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Στο γυμνάσιο που ανακάλυψα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, είχα αγοράσει τη Διαίρεση κι είχα κολλήσει με το Πριν το Τέλος. Είχα εκστασιαστεί δε όταν πρωτοπήγα σε συναυλία του κι άκουσα τόσο κόσμο να το τραγουδάει μαζί μου γιατί μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει τι βεληνεκούς τραγούδι είναι.

Και μου κανε μεγάλη εντύπωση αυτός ο στίχος που λέει "σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι", στίχος με τον οποίο εκείνη την περίοδο κανένα λόγο δεν είχα να ταυτιστώ. Οι άνθρωποι ήταν πολλοί και καμία σκάλα δεν ήταν σιδερένια. Οπότε απλά σκεφτόμουν μια μαύρη στριφογυριστή σιδερένια σκάλα που 'χαμε δει με τους γονείς μου όταν ψάχναμε σπίτια και τη φανταζόμουν αραχνιασμένη και σκονισμένη και μόνη της. Κι είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως ίσως, κάποτε, κάτι να σημαίνει και για μένα αυτός ο στίχος.

Και ξέρεις οι σκάλες στη σχολή,είναι όλες σιδερένιες.
Βλέπεις ήταν εργοστάσιο παλιά.
Και μείναμε λίγοι.

a very,very hard time

Χτες βράδυ έφτιαξα σάλτσα καραμέλας. Γιατί έτσι.
Και σήμερα το motivational κείμενο στο ξυπνητήρι μου έλεγε "καφέ με καραμέλα :) ".

Και τώρα η ώρα είναι 3
και στο κασετόφωνο πάτησα το κουμπί ρουλέτα
και διάλεξε την πιο κατάλληλη λίστα
κι αφού λοιπόν άκουσα
"I feel like I only go backwards"
τώρα ακούω
"my body is a cage" 
και βλέπω αυτή την ταινία μ'αυτή την ηθοποιό που δεν πολυσυμπαθώ
αλλά δεν μπορώ να μην ταυτιστώ
απ' την αφίσα και μόνο δηλαδή
και πίνω ακόμα τον εν λόγω καφέ με καραμέλα

στεναχωρέθηκα λίγο πριν, αλλά δε φταις εσύ
δηλαδή εσύ φταις, αλλά δε φταις εσύ
με εκνευρίζεις που αυτά που λες είναι τόσο διαφορετικά απ'αυτά που ίσως θα 'θελες να πεις
αλλά καμιά φορά λες κάτι ωραίο που στ'αλήθεια το εννοείς
κι αυτό είναι ωραίο
κι είναι επίσης ωραίο που ό,τι και να γίνει στο τέλος
θα ξέρω ότι μ'αγαπάς
μ' αγαπάς πάρα πολύ κι ίσως δεν ξέρεις τι να την κάνεις τόση αγάπη
μ' αγαπάς όμως
και καμιά φορά
αρκεί

καμιά φορά.

cupid carries a gun

Όπως έλεγα μόλις στη λορέλ, η σημερινή μέρα δεν είναι για μένα ιδιαίτερη, ούτε με την καλή αλλά ούτε και με την κακή έννοια.

Δε με κάνει να χαίρομαι για τον έρωτα καθόλου περισσότερο απ' τις υπόλοιπες μέρες, ούτε να λυπάμαι για την έλλειψη του περισσότερο απ' τις υπόλοιπες μέρες.

Είναι ένα Σάββατο που είχε ήλιο κι είχα φίλους κι ήταν ωραία,που θα δω Γκρέυ'ς ανάτομυ και βάμπαιρ ντάιαριζ γιατί έτσι γίνεται τα Σάββατα, που δεν καθάρισα το σπίτι,όπως συνήθως γίνεται τα Σάββατα, γιατί παρουσίαζα εργασία.

Και που θα μου λείψεις.
Όπως ακριβώς και τις υπόλοιπες μέρες.
Και που ξέρω πως αν στο πω θα μου πεις κι εγώ πως σου έλειψα.
Και ξέρω πως θα το εννοείς μ' όλη την ψυχή σου.
Δεν ξέρω όμως πώς θα το εννοείς.
Θα μάθω όμως και δεν πειράζει.

Προς το παρόν θα ακούσω αυτήν εδώ τη σεξολίστα και τίποτα περισσότερο ρομαντικό.
Γιατί πρόσφατα ενημερώθηκα για τον όρο vanilla,ε, και δε μου πάει.

the devil's love song 8tracks Radio.

&

θέλω να σε δω

κάθε φορά που μιλάμε

απομακρύνομαι

και λίγο ακόμα

θα'πρεπε να 'σουν εδώ

που η κάθε μας πρόταση

τελειώνει με κόμμα,

θα βρούμε λύση

κι άμα δε βρούμε

θα ξεχάσουμε το πρόβλημα

I'm not gonna crack

Δε θα σπάσω,που λες, είμαι ανθεκτικό παιδί.
Δε θα σπάσω γιατί όταν κάνεις πολλή εξάσκηση σε κάτι,το καταφέρνεις στο τέλος. Κι εξασκήθηκα πολύ,πάνω από ένα χρόνο τώρα, στο να μη νιώθω πράγματα που δε χρειάζεται -correction: που δε χρειάζομαι- να νιώσω κι ομολογουμένως υπήρχαν κάποια setbacks, αλλά τα ξεπεράσαμε κι αυτά γιατί είμαστε δυνατά παιδιά κι έτσι τώρα που χρειάζεται, είμαι εντάξει γιατί το 'χα προβλέψει πως θα χρειαστώ τη δύναμή μου και δεν την είχα ξοδέψει στο να νιώθω για σένα πράγματα που δε θα 'πρεπε να νιώθω. Για λίγο μόνο πήγα λίγο ν' αφεθώ γιατί λίγο μ' έκανες να πιστεύω πως υπάρχει αυτή η δυνατότητα αλλά whatever.
Not gonna crack.

Αλλά ρε πούστη μου έτσι είναι να μεγαλώνεις;
Να λες "ευτυχώς τουλάχιστον που δεν ερωτεύτηκα";

Δε θέλω έτσι.
Θέλω απλά κάποιον απ' τον οποίο να μη χρειάζεται να με προστατεύσω.

I miss you.
I'm not gonna crack.

ανατινάζεται το φως

Μωρέ το θέμα ξέρεις ποιο είναι;
Το θέμα είναι οι doors και τα ξύλινα σπαθιά και το γεγονός πως δεν ξέρουν πολλοί άνθρωποι όλα τα τραγούδια τους απέξω.
Αυτό είναι το θέμα.

the moon is fully risen*

Χτες ξάπλωσα να κοιμηθώ με τις κουρτίνες μισόκλειστες.
Συνήθως κοιμάμαι με κουρτίνες και παντζούρια ανοιχτά κι αυτό κάνει σε πολύ κόσμο εντύπωση. Το κάνω γιατί δε μ' αρέσει να βλέπω μια συμπαγή επιφάνεια πριν κοιμηθώ,θέλω να κοιτάω προς τα έξω και να βλέπω όντως το έξω.

Χτες όμως οι κουρτίνες ήταν μισόκλειστες κι από ένα κομμάτι ουρανού φαινότανε τα σύννεφα κι ήταν πάρα πολύ φωτεινά. Ήταν πανσέληνος. Και το είχα ξεχάσει. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πώς ό,τι είχα κάνει αφού έπεσε ο ήλιος, το είχα κάνει με πανσέληνο και δεν το ήξερα καν.

Άνοιξα τις κουρτίνες και κοιτούσα τα σύννεφα μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου.

Δε μ' αρέσει να χάνω τα φεγγάρια.

*and shines over the sea.

for crying out loud

Ξέρεις σε κάποια φάση είπα στην Κ. νομίζοντας πως το ξέρει,πως πήγαινα σε ψυχολόγο.

κ εκείνη απόρησε και τότε της είπα πως
κανένας άνθρωπος δε χαμογελάει συνεχώς χωρίς να έχει χοντρά προβλήματα.

Αλλά ο Αντώνης είναι διαισθητικό παιδί και δεν εξεπλάγη καθόλου.

-Μερικοί άνθρωποι κλαίνε γελώντας. Κι απ' όταν σε γνώρισα το ήξερα αυτό για σένα. 
Ότι κλαις γελώντας.

so fucking true.