είναι του δρόμου η χαρά

Κυριακή,19.07.15, 16:21

Κτελ προς Θεσσαλονίκη

Κοροϊδεύω καμιά φορά όταν διαβάζω το ζώδιό μου (ναι, "καμιά φορά" όχι "όλες τις φορές") γιατί όλο ταξίδια λέει και σκέφτομαι "εντάξει ρε παιδιά, τοξότες είμαστε,ούτε αεροσυνοδοί ούτε λεφτάδες να την κοπανάμε όποτε τύχει ή όποτε γουστάρουμε".

Αλλά ύστερα ξεκίνησε το λεωφορείο και κάθε φορά που ξεκινάει ένα λεωφορείο με μένα μέσα, νιώθω τέτοια ευφορία. Λες και τα πάντα που θέλω απ' τη ζωή είναι αυτό το ταξίδι. Όσο μικρό και να 'ναι. Και σκέφτομαι πως,ε ναι, προφανώς η δικιά μου η διπλωματική με ταξίδια έχει σχέση. Τι άλλο; :)

Και το σπίτι μου μού 'χει λείψει πρωτόγνωρα πολύ. 

Τόσο που έβαλα ν' ακούσω Μαζωνάκη ft Going thru, "θέλω να γυρίσω στα παλιά"!

Κάθομαι πολύ κοντά στον οδηγό και σκέφτομαι πως φαίνεται συμπαθητικός και κομψός κι οδηγάει πολύ καλά κι αναρωτιέμαι πώς να 'ναι στη ζωή του, στο σπίτι του, με την οικογένειά του- αν έχει.

Ύστερα σκέφτομαι πως ευτυχώς που έγινε οδηγός κι είναι εδώ και μας πηγαίνει στα σπίτια μας.Ελπίζω να του αρέσει η δουλειά του.

Χτες πήγα στον γάμο του Γιάννη και της Νικολέττας. 

Πρώτη φορά χαίρομαι τόσο πολύ που παντρεύονται δυο άνθρωποι! 

Οπότε να άλλος ένας λόγος να χαίρομαι σήμερα.

Και χαίρομαι και για σένα, που υπάρχειςκαι είσαι στη ζωή μου.

Τι ωραία που τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.

Το λέει εξάλλου και το χαρτί πάνω απ' το γραφείο μου:

είμαι τυχερή!

Καμιά φορά λέω πράγματα χωρίς απαραίτητα να τα πιστεύω,απλώς επειδή μ' αρέσει ο τρόπος που τα σκέφτηκα ή ο τρόπος που ακούγονται.

Αυτό μάλλον πρέπει να το κόψω, γιατί δεν είναι να γαμάς την ψυχολογία σου για να 'σαι λογοτεχνικός ή κινηματογραφικός ή, τέλος πάντων, με οποιονδήποτε τρόπο, αξιοσημείωτος. Χαρούμενος αρκεί να είσαι.

Entertain us

Δεν ήθελα να βγω.
Ήθελα να μείνω στο σπίτι· στο σκοτάδι και στη μουσική μου.
Βγήκα όμως και δεν είναι άσχημα.
Το φως κι εδώ είναι λίγο κι η μουσική κι εδώ είναι καλή.

Ακούω συζητήσεις δεξιά κι αριστερά μου· δε με ενδιαφέρει καμία τους. 

Στ' αριστερά μου βρισιές, στα δεξιά μου πειράζονται. 

Εγώ κοιτάω το ρολόι απέναντι κι ούτε ξέρω τι σκέφτομαι.

Ξέρω μόνο πως το ρολόι θολώνει γιατί δεν το κοιτάω στ' αλήθεια, 

μόνο έχω το βλέμμα μου στραμμένο προς τα εκεί.

Νιώθω ίσως άδεια, ίσως χαμένη κι ίσως μια θλίψη.

Αλλά το σκοτάδι είναι καλό κι η μουσική είναι καλή.
Κι έτσι κάπως θα περάσει κι αυτό το βράδυ.

nevermind

Κάνω μπάνιο.
Βάζω μουσική.
Στρίβω τσιγάρο.
Κάθομαι με σβηστά φώτα, τυλιγμένη με μια πετσέτα και καπνίζω.
Κι είναι ίσως η στιγμή της μέρας που είμαι περισσότερο ο εαυτός μου.
Με μουσική, με ησυχία και με σκοτάδι.

6 am

Η εξεταστική τελείωσε. Πράγμα που σημαίνει πως μπορώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω και χωρίς τύψεις. Και "ό,τι ώρα θέλω, χωρίς τύψεις" σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα μετά τις 3, γιατί η ώρα που συνήθως πέφτω για ύπνο είναι γύρω στις 2.

Λοιπόν καθώς ξημέρωνε η Πέμπτη, κι ενώ ακόμα είχε πηχτό σκοτάδι, η ώρα περνούσε γρήγορα. Ήταν ήδη 3μιση. Ύστερα η ώρα πέρασε ακόμα πιο γρήγορα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι κι άνοιξα να δω τον καιρό για αύριο -για σήμερα δηλαδή, που ήταν ήδη η ίδια μέρα με τη στιγμή που ξάπλωσα...γουατέβερ. Κι είδα πως ξημερώνει στις 6:07 κι ένιωσα πως θα 'ναι πολύ κρίμα να κοιμηθώ μισή ώρα πριν ξημερώσει, ειδικά εφόσον δε νύσταζα καθόλου.

Αλλά δε μου αρκούσε να δω να ξημερώνει και να κοιμηθώ. Δε νύσταζα αφού.
Σηκώθηκα λοιπόν απ' το κρεβάτι, έπλυνα το πρόσωπό μου, ετοίμασα πρωινό.

Άνοιξα τα παντζούρια και παρατήρησα τα πάντα να αλλάζουν χρώμα.
Στην αρχή το μόνο που φαινόταν από τις απέναντι πολυκατοικίες ήταν το φως από τους καυστήρες στα μπαλκόνια. Ύστερα από λίγο, αυτό ήταν το μόνο που δε φαινόταν.

Κάθισα στο τραπέζι που είναι κάτω απ το παράθυρο. Εννοώ κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι, κι έτσι ήμουν στο ίδιο επίπεδο με το περβάζι (κάτι που αν έβλεπε η μαμά μου -ή και η κυρία απ το δίπλα μπαλκόνι- θα θεωρούσε τρομερά επικίνδυνο). Εκεί, κάτω απ' το παράθυρο και μακριά απ' τον υπολογιστή, ήπια λίγη από την αυτοσχέδια μόκα μου (δε μ' αρέσει πολύ ο φραπές, όμως θέλω λίγο καφέ το πρωί, κι έτσι πίνω ένα κρύο πράγμα που έχει μέσα νεσκαφέ,κακάο,ζάχαρη και παγάκια).

Ώσπου έγινε τελείως μέρα και σκέφτηκα πως όπου να 'ναι θα πάψει η ησυχία και κάτι πρέπει να κάνω για να νιώθω πως την έχω εκμεταλλευτεί πλήρως, πριν ο κόσμος αρχίσει να πηγαίνει στις δουλειές του. Έτσι αποφάσισα να κάνω γιόγκα, αλλά για πρώτη φορά χωρίς βίντεο. Έκανα απλά ό,τι ένιωθα πως θέλω να κάνω. Κι είχε ησυχία και ένα τόσο ξεκούραστο φως.

Ύστερα έβαλα δεύτερο πρόγραμμα, ήπια το υπόλοιπο πρωινό μου ρόφημα κάτω απ' το παράθυρο κι ένιωσα ευγνωμοσύνη για τη θερμοκρασία, το φως αλλά και για το σήμα της ερτ.

Έχω καιρό να σε δω
δεν ξέρω ακόμη στ’ αλήθεια αν γιατρεύτηκα
θέλω να ’ρθω να σε βρω
χθές το βράδυ ξανά σ’ ονειρεύτηκα 

ΥΓ νόμιζα πως το τραγούδι λέει "χτες το βράδυ ξανά σ' ερωτεύτηκα". θα προτιμούσα να λέει αυτό.

Je veux partir

Σου 'χει τύχει ποτέ να είναι κάτι που περιμένεις να συμβεί, χωρίς όμως να το θέλεις, να θέλεις να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο και να νομίζεις πως ποτέ δε θα 'σαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις, πως απλά κάποια στιγμή θα αναγκαστείς και θα 'ναι τρομερά επίπονο, έως και αβάσταχτο;

Κάπως έτσι ένιωθα για την επικείμενη μετακόμιση.
Και τώρα πιστεύω πως θα 'ναι επίπονο.
Αλλά τώρα είμαι έτοιμη.

Γιατί όταν έβγαζα αυτή τη φωτογραφία στα 16 μου, ήξερα ήδη πόσο θα λάτρευα μεγαλώνοντας τη φυγή.

Οπότε ένα έχω να πω στο μέλλον και στη μοίρα και σε όλους γενικά:

BRING IT ON.

All the lonely people

Το πού διαλέγεις να καθίσεις σε ένα μέρος με κόσμο αντανακλά το πώς νιώθεις.

Έτσι κάθισα στο πιο μόνο του, στο πιο ακριανό τραπέζι του σταθμού των ΚΤΕΛ. Γύρισα και πλάτη στους λιγοστούς ανθρώπους που καθόντουσαν σε ακτίνα 10 μέτρων και άκουσα ραδιόφωνο.

Λίγο αργότερα γύρισα το βλέμμα μου κι εντόπισα μια κοπέλα με ακουστικά στο απέναντι τραπεζάκι. Το αμέσως επόμενο κατά σειρά μοναχικότητας. Σκούπιζε κ εκείνη κάτι δάκρυα.

ΥΓ το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ ή αγαπημένη μου εποχή, κι ας είχε μέσα του τόσο ήλιο κ τόσες θάλασσες κ σχεδόν καθόλου υποχρεώσεις. Δεν εμπιστεύομαι λοιπόν το καλοκαίρι. Εμπιστεύομαι εσένα όμως κ εμπιστεύομαι εμάς και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά.