Το πού διαλέγεις να καθίσεις σε ένα μέρος με κόσμο αντανακλά το πώς νιώθεις.
Έτσι κάθισα στο πιο μόνο του, στο πιο ακριανό τραπέζι του σταθμού των ΚΤΕΛ. Γύρισα και πλάτη στους λιγοστούς ανθρώπους που καθόντουσαν σε ακτίνα 10 μέτρων και άκουσα ραδιόφωνο.
Λίγο αργότερα γύρισα το βλέμμα μου κι εντόπισα μια κοπέλα με ακουστικά στο απέναντι τραπεζάκι. Το αμέσως επόμενο κατά σειρά μοναχικότητας. Σκούπιζε κ εκείνη κάτι δάκρυα.
ΥΓ το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ ή αγαπημένη μου εποχή, κι ας είχε μέσα του τόσο ήλιο κ τόσες θάλασσες κ σχεδόν καθόλου υποχρεώσεις. Δεν εμπιστεύομαι λοιπόν το καλοκαίρι. Εμπιστεύομαι εσένα όμως κ εμπιστεύομαι εμάς και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου