painkiller

Μαθαίνω πολλά τον τελευταίο καιρό. Μαθαίνω συναρτήσεις στο εξέλ που δεν ήξερα καν ότι το εξέλ καταλαβαίνει συναρτήσεις, αλλά τι νόμιζα δηλαδή; ότι I am the smart and excell is the stupid? Πλέον όταν έχει λάθος ο κώδικας το βρίσκουμε με τη μία, ενώ στην αρχή μπορεί να μας έπαιρνε και πάνω από ώρα και οι μεταπτυχιακοί που έρχονται στο εργαστήριο για να δουλέψουν εργασίες μας ρωτάνε ό,τι απορίες έχουνε κι αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό τολμώ να πω.

Τι άλλο μαθαίνω,να δεις;
Σκέφτομαι διάφορα που θα μπορούσαν να είναι one line ηλίθια ανέκδοτα όπως πχ "- πώς λένε αυτό που βγαίνεις πάντα εσύ και καμιά δεκαριά αγόρια; - Πολυτεχνείο" αλλά δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση στο "πώς λένε αυτό που το στενότερο παντελόνι σου σού πέφτει κι έχεις αρχίσει να φοράς αυτά απ' το γυμνάσιο;", δεν είμαι σίγουρη αν η απάντηση είναι "διπλωματική" ή απλά "ΣΚΑΤΑ ΦΑΣΗ".

Δε μ' αρέσει καθόλου αυτή η φάση, όχι απλά επειδή δεν είμαι εγώ καλά, επειδή κανένας δε μοιάζει να είναι καλά. Θυμάμαι τότε που έλεγα ότι νιώθω σα να 'χει ρίξει μια βροχή με πολύ χοντρές ψιχάλες και οι ψιχάλες ήταν άσχημα συναισθήματα και γίναμε όλοι μούσκεμα. Αλλά ρε η βροχή κάποια στιγμή στεγνώνει, εμείς ακόμα χάλια είμαστε. Και δε φταίει προφανώς ο κυριολεκτικός καιρός γιατί κυριολεκτικά στεγνοί είμαστε και σήμερα είχε έναν ήλιο ΝΑ κι ήμουν στο εργαστήριο κι έκανα παλιοεξέλ και δε με πείραζε γιατί έμπαινε ήλιος απ' το παράθυρο κι ήταν η στιγμή της μέρας που ήμουν χαρούμενη. Η στιγμή. Ενικός αριθμός. 

Στη γενική περίπτωση είναι ενικός ο αριθμός των κακών στιγμών κι όλες οι υπόλοιπες είναι πανευτυχείς, υπέροχες, απλές στιγμές, κι ίσως και τώρα να ' ναι έτσι αλλά και μόνο που δεν έχω τη διάθεση να μεταφράσω τη μέρα αισιόδοξα, ε, αυτό κάτι σημαίνει.

Στη γενική περίπτωση επίσης δε μου δημιουργούσαν θλίψη ή τσατίλα οι πρωτοχρονιές, οι πρωτοχρονιές ήταν απλά άλλη μια μέρα, αλλά τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι "άι στο διάολο η κωλοχρονιά, να φύγει να μην ξανάρθει" και σήμερα αναρωτιόμουν αν αυτό είναι κάτι που παθαίνει ο κόσμος μεγαλώνοντας, και δε θέλω να είναι έτσι τα πράγματα γιατί εγώ ήμουν πάντα αισιόδοξο παιδί και δε γίνεται τώρα να συμβιβαστώ με την ιδέα του κάθε πέρσι και καλύτερα.

Αλλά είναι που η χρονιά πέρασε υπερβολικά γρήγορα και τίποτα δεν είχε καλή κατάληξη, κι ό,τι είχε καλή εξέλιξη κόπηκε στη μέση και τίποτα όμορφο δεν έχει ολοκληρωθεί γιατί βασικά τίποτα απολύτως όμορφο δεν υπήρξε, μόνο κάποια προσωρινά παυσίπονα και δε γίνεται δουλειά με παυσίπονα. Γίνεται δηλαδή, το διαπιστώνω κάθε μήνα, αλλά σαν την αίσθηση του να μη χρειάζεσαι πλέον παναντόλ έξτρα αναβράζον επειδή το ζόρι πέρασε, δεν έχει.

Τόσες μέρες αναρωτιέμαι τι θέλω απ' τη ζωή μου και νιώθω πως μου φταίνει όλα, γιατί τίποτα δε μ' αρέσει πια πολύ, αλλά να, ορίστε, το βρήκα: θέλω να περάσει το ζόρι και να μη θέλω πια παυσίπονα. Αυτό θέλω.