το κενό

28/2/2016,13:13

Artcore

Δε φταίει η πόλη, το αποφάσισα.

Η πόλη μου κάνει καλό. Ξυπνάω κι έχω όρεξη να την περπατήσω. Σήμερα σκεφτόμουν να περπατήσω στην παραλία, αφού θα περνούσα πρώτα από το πάρκο της ΕΡΤ3. Τελικά όμως πέρασα έξω από την ΕΡΤ3 και συνέχισα κι ανέβηκα την Αγγελάκη, ύστερα Σβώλου, ύστερα έφερα δύο γύρες την Αγία Σοφία, μετά διέσχισα την Εγνατία, μετά Ολύμπου και ήρθα εδώ. Γιατί το ανακάλυψα χτες αυτό το μέρος και μου άρεσε και όταν κάτι σ' αρέσει πρέπει να το επαναλαμβάνεις, τα έχουμε πει αυτά.

Ναι, και που λες, δε φταίει η πόλη.

Φταίει το σπίτι λίγο, χωρίς να 'χει κάνει κάτι για να φταίει, φταίει όμως γιατί δεν το νιώθω δικό μου. Λένε όλοι πως ο Βόλος ήταν κάτι το προσωρινό κι ότι εδώ είναι η βάση μου και το λένε με σιγουριά μαθηματικού αξιώματος, σαν να πρόκειται για κάτι που δε χρειάζεται απόδειξη, λες και ξεστομίζουν καμία βασική αρχή του σύμπαντος.

Ποιος σας τα είπε αυτά;

Ποιος σας είπε ότι πέρασα εγώ τα τελευταία 7 χρόνια με αίσθηση του προσωρινού;

Ποιος σας είπε πως εδώ νιώθω σαν στο σπίτι μου κι ότι εδώ είναι η βάση μου;

Και κυρίως τι είστε όλοι εσείς και μου εξηγείτε πώς νιώθω και γιατί, και βρίσκετε ευκαιρία για φιλοσοφία με αφορμή το δικό μου το ζόρι;

Δεν ξέρετε γιατί νιώθω όπως νιώθω και δε θα το μάθετε αν ξαφνικά, την ώρα που αντιλαμβάνεστε πως θα βάλω τα κλάματα, με ρωτήσετε επιτακτικά "τώρα! πες μου τι σκέφτεσαι τώρα"!

Ξέρω πολύ καλά πώς νιώθω.

Νιώθω απελπισία.

Νιώθω πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.

Νιώθω πως οι ώρες που περνάω με τους φίλους μου είναι παυσίπονα, εφόσον μπορώ να περάσω για λίγο καλά κι ύστερα να βυθιστώ πάλι στο κενό και να κοιτάζω το κενό.

Νιώθω πως όσοι δεν είναι φίλοι μου θέλω να εξαφανιστούν, να σταματήσουν να νοιάζονται και να με αφήσουν ήσυχη.

Νιώθω πως τίποτα δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.

Κι αυτό με κάνει δυστυχισμένη.

Κι όποιος δεν έχει νιώσει έτσι για παραπάνω από μια κακή βδομάδα στη ζωή του, παρακαλείται να μην έχει την εντύπωση πως καταλαβαίνει.