Τυχαία το άκουγα
Αλλά how appropriate.
Να μη λέω appropriate.
Τέλος πάντων.
Αναρωτιέμαι αν θα 'ρθει Πρωτομαγιά που δε θα σε σκεφτώ.
Ψέματα λέω, δεν αναρωτιέμαι· θα έρθει, είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μπορεί μάλιστα η αμέσως επόμενη Πρωτομαγιά να είναι αυτή που δε θα σε σκεφτώ.
Μπορεί να μυρίζω γιασεμιά κι αγγελικές και να μην πειράζει.
Να μην το παίρνεις πάνω σου και να μην στεναχωριέσαι που σε σκέφτομαι ακόμα.
Δε σε σκέφτομαι δα και συνέχεια, δε μου λείπεις, δε σε θέλω.
Είναι μόνο το πώς μ' έκανες να νιώθω.
Που και αυτό κάποια στιγμή δε θα 'χει σημασία.
Τη στιγμή που θα το καταφέρει κάποιος ακόμη.
Απλά να, είμαι 25 κι είναι πανέμορφη ηλικία, είναι και περίεργη όμως.
Φοβάμαι πως θα γίνω απαισιόδοξη και κυνική.
Πως θα αρχίσω να πιστεύω πως αυτό ήταν και δε θα είναι τίποτα άλλο.
Ψέμα είναι αυτό, δεν ήσουν η ιστορία μου, αλίμονο αν ήσουν.
Δεν το πιστεύω αυτό.
Δεν το πιστεύω.
Το φοβάμαι όμως.
Όχι επειδή το θεωρώ πιθανό.
Επειδή τείνω να γίνω απαισιόδοξη.
Έχω ανάγκη, όχι κάποιον άνθρωπο να με σώσει,
μα κάποιον να με διαψεύσει τουλάχιστον.
Κι ας μην είναι Πρωτομαγιά,
ας είναι και Πολυτεχνείο βρε αδερφέ.
Απεργία ας είναι κι ό,τι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου