Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

έφυγε και το παλιό μου κενό

Νομίζω πως ο αόρατος άνθρωπος είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που δεν του έχουμε δώσει όλη τη σημασία που του αξίζει.

Το μπολερό σκεφτόμουν τις προάλλες και πως
τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό.

Αλλά το να σκέφτεται και να ακούει κανείς το μπολερό είναι κλισεδιά όσο να πεις.
Το μπολερό όλοι το ακούμε.
Ενώ αυτό πχ μπορεί να μην έχει λάβει τον θαυμασμό που του αναλογεί.
Αυτό άκουσα τώρα κι αναρωτήθηκα αν τα 'χω καταφέρει.
Αν έχω καταφέρει αυτό που με παράπονο τραγουδάει ο Φοίβος.
Εγώ θα το 'λεγα, όχι για κάποιον άλλον, αλλά για τον εαυτό μου
και θα το 'λεγα, όχι με παράπονο, αλλά με αέρα νικητή.

με την ομορφιά σου μόνο
θα φτιάξεις νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήμουνα εκεί.

Μπορεί και να το 'χω κάνει.
Μάλλον το 'χω κάνει.
Ας πιούμε σ' αυτό.

2 σχόλια:

Manolo7 είπε...

O αορατος ανθρωπος προσωπικα για μενα ειναι απο τα πιο ολοκληρωμενα αλμπουμ του (αγαπημενου) Δεληβορια. Λες και ωριμασε αποτομα σε σχεση με παλιοτερα...τα τραγουδια του εχουν αλλο υφος και αλλο βαρος.

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Ακριβώς αυτό.
Χωρίς όμως να είναι ένα βαρετό grown up άλμπουμ.
Πάρα πολύ μ' αρέσει.