δεν είχε δίλημμα*

Ένα πράγμα θέλω.Θέλω να δω μόνη μου το Blue Valentine και να κλαίω ασταμάτητα.Θέλω να κλαίω με λυγμούς.

Γιατί το κλάμα δεν είναι απαραίτητα ο συμβολισμός της θλίψης.Κάποιες φορές το κλάμα είναι ό,τι πρέπει.Είναι να νιώθεις τόσα πολλά που δεν τα χωράς.
Θέλω να κλάψω που λες γιατί αυτά τα πράγματα που νιώθω δεν έχω τι να τα κάνω,οπότε θα τα κλάψω.

Κι αφού θα'χουν γίνει όλα αυτά και θα'μαι πια εντάξει,τότε θέλω να νιώσω κι άλλα, απ'αυτά που περιγράφει ο Δεληβοριάς. Γιατί αν κάποιος ξέρει από τρυφερότητα, είναι ο Δεληβοριάς. Που κάνει και τη μεγαλύτερη προστυχιά να φαίνεται γλυκιά.

Αυτά που περιγράφει ο Δεληβοριάς που λες, δηλαδή θέλω να νιώσω πόσο είμαι ξένη,την αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών*.

Κι ο προορισμός που λες είναι ό,τι πρέπει, γιατί αν είμαι σε κάτι στ'αλήθεια καλή το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω.

Έχει πλάκα, γιατί σκεφτόμουν πως ίσως με περιγράφει κι εκείνος ο άλλος στίχος, αυτός που λέει "κι αν είναι ένας τρόπος για να'ρθω είναι αυτός: ν'αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς",κι έχει πλάκα γιατί αυτό είναι που κάνω πάντα και που δε θα'πρεπε.

Νομίζω πως κάθε φορά που άλλαζα ήταν λάθος. Ήταν κάτι σαν αρρώστια που με έκανε όλο και πιο αδύναμη και ο μόνος τρόπος για να γίνω καλά ήταν ν'αντιστρέψω τη διαδικασία με όλους τους σημαντικούς κι ασήμαντους τρόπους. Και να'ναι καλά η θερμοδυναμική και οι αντιστρεπτές μεταβολές. Γιατί οι πλαστικές παραμορφώσεις της μηχανικής υλικών είναι δύσκολο πράγμα.