detachment

Ξύπνησα μ'αυτό το τραγούδι,πολύ λίγες ώρες αφού είχα κοιμηθεί. Και δε μ'ένοιαζε που είχα κοιμηθεί τόσο λίγο γιατί αυτό το τραγούδι κάτι μου κάνει. Μάλλον ακούω τους στίχους σαν κάποιος να μου τους μιλάει και να μου λέει "ηρέμισε,δεν τρέχει τίποτα,let down your guard just a little". Κι αυτό είναι τόσο fucking hard.

Είναι τόσο δύσκολο γιατί είμαι άνθρωπος με ελάχιστους αμυντικούς μηχανισμούς. Εμπιστεύομαι τον κόσμο. Πιστεύω ότι όλοι είναι δυνητικά καλοί. Πιστεύω πως τα χαμόγελα είναι σούπερ δύναμη και πως μ'αυτά μπορείς ν'αλλάξεις τον κόσμο ή τουλάχιστον τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να πω ψέματα, αλλά αν εσύ μπορείς μάλλον θα σε πιστέψω. Βασικά τώρα που διαβάζω αυτά που έγραψα,μάλλον χαζή είμαι αλλά τέλος πάντων.

My point is πως όταν είσαι τέτοιος άνθρωπος,τους αμυντικούς μηχανισμούς σου πρέπει να τους φτιάξεις σιγά σιγά,δεν τους έχεις έμφυτους,το να προστατεύσεις τον εαυτό σου είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις. Και πολλές φορές θα πεις "πάλι δεν τα κατάφερα",πάρα πολλές φορές θα το πεις αυτό. Κι ύστερα μια μέρα τα καταφέρνεις και σε προστατεύεις άψογα,δεν έχεις αφήσει ούτε μισό χιλιοστό ανοιχτό κανένα απολύτως παράθυρο.

Και περνάει η μέρα και λες τι στο διαόλο κάνω? Σου κακοφαίνεται,γιατί μεταξύ μας, δε σου πάει το detachment, αλλά δεν το μετανιώνεις κιόλας που ήσουν detached γιατί ορίστε,βρήκες έναν τρόπο τουλάχιστον. Και ξυπνάς και σου λέει ο John Legend "let down your guard just a little". Ε δε γίνεται ρε Τζον.