I'm gonna give you candy!

Τελευταία κοιμόμουν αργά. Αλλά χτες περπάτησα πολύ -γιατί ήθελα. Γιατί είχα καιρό να δω τη Θεσσαλονική -με ήλιο μάλιστα- και το μόνο που ήθελα να κάνω, εκεί μετά το μεσημέρι, ήταν να την περπατήσω. Μακάρι,λέει μια φίλη, να'χει ήλιο γιατί η Θεσσαλονίκη δεν παλεύεται με βροχή και σκοτεινιά. Εγώ νομίζω πως η Θεσσαλονίκη με τίποτα δεν παλεύεται. Απολαμβάνεται μόνο, ανεξαρτήτων συνθηκών.

Αλλά ήλιο είχε πάντως, και μη γελιόμαστε, ο ήλιος μετράει.
Κι η Ιασωνίδου με ήλιο μετράει, κι η Ναυαρίνου με ήλιο μετράει και φυσικά εκείνες οι άνισες πλάκες κάτω απ' το λευκό πύργο είναι ό,τι πρέπει για καφέ στο χέρι και ψυχανάλυση με φίλη.

Την περπάτησα, που λες, πολύ χτες τη Θεσσαλονίκη κι έτσι γύρισα νωρίς το βράδυ στο σπίτι κι είχα μεγάλη κούραση. Κι έπεσα για ύπνο στις 12. Και με πήρε ο ύπνος γύρω στη μία (μεταξύ μας αυτό το "στη μία" ποτέ δε θα μου βγει αυθόρμητα. Έτσι μου'ρχεται να πεθάνω κάποια μέρα μία η ώρα και να τους βάλω να γράψουνε στον τάφο μου "απεβίωσε ΣΤΙΣ μία"). Κι έτσι ξύπνησα,μάντεψε? Στις 6. Ε ναι γιατί άμα κοιμάσαι συνήθως 4 και ξυπνάς συνήθως 10,αυτά παθαίνεις.

ΑΛΛΑ

σηκώθηκα απ'το κρεβάτι στις 7 παρά και το φεγγάρι ήταν εκεί ακριβώς απέναντί μου κι ήταν ολοστρόγγυλο και ολοπορτοκαλί κι ήταν ήδη μέρα χωρίς να φαίνεται κάπου ο ήλιος. Πίστευα ότι χρωστάω στον εαυτό μου ένα super early τσιγάρο απέναντι απ' το πρωινό φεγγάρι και το κανα το τσιγάρο κι ένιωθα σαν τότε που πήγαινα σχολείο και κάπνιζα στο μπαλκόνι όταν η μαμά κοιμόταν,με τασάκι το μωβ κουτάκι του ικέα. Συνωμοτικά. Μεταξύ μας, η λέξη συνωμοσία μ'αρέσει μάλλον πάρα πολύ.

Ύστερα είδα ένα φως να καλύπτει ξαφνικά το κέντρο σαν σεντόνι και να ψάχνω τον ήλιο και να μην τον βλέπω ρε γαμώτο,μόνο το φως να βλέπω κι ο ήλιος πουθενά. Ύστερα είπα να στροφάρω και είπα στον εαυτό μου "γλυκιά μου, νοτιοδυτικά κοιτάει το σπίτι". Αλλά δεν πειράζει.

Και τώρα ακούω συνεχώς come on-a my house της κυρίας Λόντον, γιατί μια λατρεμένη μου θύμισε ότι είμαστε και κορίτσια και είναι και Κυριακή πρωί. Ε καλημέρα ντε!