Βλέπω όνειρα,πολλά,κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα ξυπνάω και σκέφτομαι τον ίδιο στίχο.
Πάλι ξύπνησα με κάτι όνειρα μισά και τρομαγμένα.
Κοίταξα από ένα παράθυρο στο κέντρο της πόλης
και κάπου υπήρχε ένα μακρόστενο κομμάτι ουρανού.
Κλισέ,ξέρω
πόσες φορές θα το πούμε;
Ύστερα παρατήρησα τους φίλους μου και σκέφτηκα πως έχουν στα μάτια τους ρυτίδες γέλιου και πως αν δεν έχουν τότε θα αποκτήσουν.
Είναι οι καλύτερες ρυτίδες,ξέρεις.
Έχω στο μυαλό μου συνέχεια μουσική
Αυτό με το γρήγορο πλάνο που καίγεται ολοσχερώς
Κι εκείνο τον στίχο που είναι γραμμένος στον μικρό μαυροπίνακα
αν δεν φαντάζεσαι φωτιές,με κάρβουνα μην παίζεις.
And I've been putting out the fire with gasoline.
Κι είναι κι εκείνη η παρομοίωση η τόσο πετυχημένη.
Πετυχημένες παρομοιώσεις κάνεις μόνο όταν τις χρειάζεσαι,
αυτό έχω καταλάβει.
Ναι,οι παρομοιώσεις είναι καμιά φορά αναγκαίες
Περιορίζουν τη μοναξιά
Όταν κάτι μοιάζει με κάτι άλλο τότε αυτό το κάτι δεν είναι μοναδικό.
Είδα στον ύπνο μου πως τέλειωσε η σβήστρα μου.
Μα πότε έκανα τόσα πολλά λάθη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου