Οι απρόβλεπτοι άνθρωποι με εκνευρίζουν σχεδόν όσο με γοητεύουν.
Το πιο απ' τα δύο συναισθήματα θα επικρατήσει εξαρτάται απ' τις συνθήκες.
Κι απ' τους ανθρώπους.
Γιατί όλα εξαρτώνται απ' τους ανθρώπους.
Και καμιά φορά οι άνθρωποι είναι γοητευτικά πλάσματα.

True Romance

Ο Σοπενχάουερ λέει θεωρεί πως η βούληση είναι η κύρια πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας.

Η Sylvia Plath λέει "I desire the things which will destroy me in the end".

Η Sylvia αυτοκτόνησε με αυτοεπιβεβαίωση.
Για τον Άρθουρ δεν ξέρω. Αυτός ήταν, λέει, ο μέγιστος των ρομαντικών.

Έχω γνωρίσει ρομαντικούς (ανθρώπους,όχι φιλόσοφους). Ίσως.
Ίσως, λέω, γιατί ο ρομαντισμός στις σχέσεις σημαίνει πια λουλούδια, κεριά και τραγούδια. Κι εγώ απ' αυτή την άποψη δεν είμαι καθόλου ρομαντική. Αλλά είμαι ρε συ.

Γιατί ο ρομαντισμός, λέει*, είναι η αντίδραση στον κλασικισμό που τα θέλει όλα μετρημένα και λογικά. Κι εγώ είμαι πιο παρορμητική και τρελή από ένα μάτσο ψευτορομαντικούς. Συγχωρείστε με που δεν ανάβω κεράκια και δεν πηδιέμαι με μπαλάντες και που λέω λέξεις όπως "πηδιέμαι" και που ποτέ δεν έχω πει "κάνω έρωτα". Δεν έχω πει ποτέ "κάνω έρωτα" γιατί η ζωή μου δεν είναι μια ταινία που μεταφράστηκε απ' την Νατάσα Συρεγγέλα. Η ζωή μου δεν είναι καμιά ταινία με σενάριο μετρημένο.

Βλέπεις γιατί είμαι ρομαντική;
Γιατί η ζωή μου σενάριο μπορεί να μην έχει αλλά σε μια συναυλία ο Παυλίδης είπε "θυμήσου σαν ταινία η ζωή σου να κυλά" κι εγώ δεν το ξέχασα ποτέ και σκεφτόμουν όλο κάποιον να γελάει γιατί τον θέλω και να κατεβάζει το καπέλο κι εμένα πάλι η ζωή μου σαν ταινία να κυλά, γιατί ο ρομαντισμός δεν είναι αφέλεια.
Και γιατί δεν είμαι χαζό κορίτσι.

Ξέρεις, ποτέ δεν θα πηδηχτώ με μπαλάντα.
Δε θα κάνω έρωτα.
And why should I? Επειδή έτσι κάνουν τα κορίτσια;
Ποιος νοιάζεται τι κάνουν τα κορίτσια; Κι εγώ κορίτσι είμαι και δε θα 'μαι καν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ποιον κανόνα; Αν χρησιμοποιείς λέξεις όπως "κανόνες" και "κανονικότητα" κι αν είσαι εντός πλαισίων οποιασδήποτε αμερικάνικης κομεντί, είσαι ρομαντικός; Δεν είσαι ρομαντικός. Βαρετός είσαι.

*ο Ραφαηλίδης είναι το υποκείμενο του "λέει".

"Μόνο του ένα χρώμα δεν είναι ούτε όμορφο ούτε άσχημο. Γίνεται είτε το ένα είτε το άλλο μόνο όταν εντάσσεται μέσα στην ενότητα του ζωγραφικού πίνακα."

Ορίστε, ο Ραφαηλίδης βρήκε τρόπο να το πει. Βρήκε τρόπο να εξηγήσει γιατί πιστεύω τόσο πεισματάρικα στους ανθρώπους και στα χαμόγελα. Γιατί μόνος του κανένας άνθρωπος δεν είναι καλός ούτε κακός. Είναι απλά μόνος. Κι αν από μονάδα γίνει δυάδα τότε η καλοσύνη του μπορεί να εξαρτάται από κάτι άλλο, πέρα απ'τον 2ο άνθρωπο; (ναι,εντάξει,μπορεί,αλλά θέλω να πω πως δεν είναι όλοι οι παράγοντες ανεξάρτητοι από μας) Γι αυτό χαμογελάω. Γιατί έτσι γίνεται. Γιατί μου'χουν χαμογελάσει και μ'έχουν εξυπηρετήσει υπέρ του δέοντος υπάλληλοι του ΙΚΑ. Και της τράπεζας. Και της εφορίας. Κι ήταν γιατί δεν ήμουν βέβαιη πως δε θα το κάνουν.

Όσο χαζό κι αν φαίνεται, τα πάντα αντανακλώνται στη φάτσα μας. Κι αυτά που πιστεύουμε κι αυτά που θέλουμε κι αυτά που φοβόμαστε.

Δεν είμαι, ξέρεις, ένα τυχερό κορίτσι. Αυτά που θέλω δεν πέφτουν απ'τον ουρανό. Είμαι ένα κορίτσι που ακόμα κι αν αλλάζει συνέχεια γνώμη, ξέρει κάθε στιγμή ακριβώς αυτό που θέλει. Αυτά που θέλω δεν πέφτουν απ'τον ουρανό. Απλώς τα θέλω με τόσο πάθος που στο τέλος με θέλουν κι αυτά.

out of the blue and into the black

Ήταν μεσημέρι, είχε ήλιο και ζέστη και περπατούσα χαρούμενη στον κεντρικό πεζόδρομο. Και ξαφνικά άρχισε ν'ακούγεται αυτό το τραγούδι. Κι ήταν ένας τύπος με κιθάρα και φυσαρμόνικα -που τη φυσούσε όταν δεν τραγουδούσε,γιατί το παιδί ήταν πολυτάλαντο,τραγουδούσε κιόλας- πολύ καλοκαιρινά ντυμένος και καλοκαιρινά χαμογελαστός.

Άρχισα να τραγουδάω όσο πλησίαζα το παγκάκι, γιατί αποφάσισα ακαριαία να του αφήσω λεφτά. Γιατί δεν ακούς κάθε μέρα neil young στους δρόμους της πόλης. Κι ύστερα θύμωσα γιατί σκέφτηκα πως δε θα το εκτίμησε πολύς κόσμος, γιατί αυτοί εδώ έτσι είναι, αχάριστοι. Κι εγώ ήθελα να του πω ευχαριστώ και να τον ρωτήσω που μπορώ να τον ξαναδώ αλλά δεν το κανα. Ελπίζω να'ναι πάλι εκεί κάποια μέρα. Αν ο κόσμος εκτιμούσε τον απροσδόκητο neil young στο κέντρο της πόλης όλα θα ήταν κάπως καλύτερα.

Παραλίγο να ερωτευτώ.

medium

Έχω ό,τι χρειάζομαι.
Δηλαδή αλληγορικά αν το δούμε έχω οξυγόνο,έχω νερό κι η μέρα με τη νύχτα έχουν καλή αναλογία.
Η μια παραπάνω ηλιόλουστη μέρα,δεν είναι κάτι που χρειάζομαι.
Θα 'ταν απλά μια ευχάριστη έκπληξη.
Έχω,που λες, ό,τι χρειάζομαι.
Αλλά αυτό πότε ήταν αρκετό;


Είναι τώρα.
Τώρα ο,τιδήποτε άλλο θα ήταν too much.

Άποψη για τον εαυτό μου πάντα είχα,
δεν την απόκτησα σήμερα ξαφνικά.
Τι άποψη είχα;
Λάθος άποψη.

φωσφορίζουνε και πάνε

Υπάρχει ένα χρονικό περιθώριο, μία ηλικία μέχρι την οποία δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα που δε θέλεις να κάνεις. Αυτή η ηλικία έχει περάσει, ή ίσως ποτέ να μην υπήρχε στ'αλήθεια -γιατί αλήθεια αν υπήρχε μόνο τώρα θα την σκεφτόμουν;- αλλά δεν πειράζει. Δεν πειράζει γιατί όταν κάνεις και κάποια πράγματα που πρέπει ύστερα αυτά που θέλεις είναι επιβράβευση δεν είναι απλά σαν να κακομαθαίνεις τον εαυτό σου.

Αλλά είμαι κι ένα κορίτσι που δεν του αρέσουν τα πρέπει και τα σωστά και τα λάθος. Το πρέπει το σωστό και το λάθος είναι πάντα οι λάθος λέξεις. Κι έτσι θυμάμαι το Δεληβοριά που ψάχνει λέει καινούριες λέξεις αλλά ας το αφήσουμε αυτό.

Και δεν πειράζει και γι άλλους λόγους. Γιατί πες πως κάτι πρέπει να κάνεις. Και δε θες. Μπορεί να το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Αλλά πάντα θα μπορείς να μην το κάνεις. Γιατί ο Μπουκάι έχει πει και δυο-τρεις σωστές κουβέντες για την ευτυχία και λέει πως φυσικά δε θα μπορείς πάντα να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά μπορείς πάντα να μην κάνεις αυτό που δε θέλεις and that's pretty damn good.

Αλλά άλλα ήθελα να πω. Ήθελα να πω κάτι για το μυρωδάτα τσάγια και τον ήλιο,για τις στενές φούστες και για όλους αυτούς τους τρόπους που προσπαθώ να με κακομάθω γιατί, μη γελιόμαστε, κανείς δε θα το κάνει για μένα, κι ας το κάναν πολλοί στο παρελθόν. Με είχες ρωτήσει κάποτε ποιος μ'έχει καλομάθει περισσότερο στη ζωή μου και είπα "οι άντρες". Ναι, αλήθεια είναι.  Και δεν είναι κακό -βαρετό ναι, κακό όχι. Αλλά είναι καλύτερο να σε καλομαθαίνεις πρώτα μόνη σου. Πρώτον είναι κάποια πράγματα που κανείς δεν τα κάνει καλύτερα απ'τον εαυτό μας -ας μην αναλύσω :Ρ. Και δεύτερον πρέπει να 'χεις μέτρο σύγκρισης. Γιατί αν τα χατίρια δε στα'χεις κάνει ποτέ τότε την πρώτη φορά που θα στα κάνουν θα σου φανεί παράδεισος και δε θα ξεκολλάς. Αυτό είναι κακό. Και λάθος. Ναι η λέξη λάθος είναι καμιά φορά η σωστή λέξη.

Κι άλλα όμως ήθελα να πω, κάτι για  ωραία ρεμίξ και τα πνευστά, για την άνοιξη και τα ανοιξιάτικα ρούχα και την ανοιξιάτικη διάθεση. Α για τα λουλούδια. Τα λουλούδια είναι ωραίο δώρο. Κι αν δε στα παίρνει κανείς πάρτα μόνη σου. Και πάρε και σε μια φίλη σου. Mrs Dalloway said she would buy the flowers herself. Ξέρεις εσύ και δεν ξέρει η κυρία Ντάλλογουευ? Μην τρελαθούμε.

κυριακάτικο παραλήρημα

Το "κάνε μου αναπάντητη όταν φτάσεις" είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Οι Κυριακές είναι οι μέρες που γυρνάω σπίτι πιστεύοντας πως είναι πολύ πιο αργά απ' ότι στ' αλήθεια είναι. Στο γυρισμό άναψα τσιγάρο. Πάντα πατάω το τσιγάρο μου με το παπούτσι όταν το πετάω στο πεζοδρόμιο. Αλλά τώρα είχε βρέξει. Και το πέταξα σε μια λακούβα με νερό κι άκουσα το τσαφ. Το τσαφ είναι ωραίος ήχος. Το τζιν είναι βαρύ ποτό,ειδικά όταν έχεις μέρες να πιεις. Κι ειδικά όταν έχεις φίλο που έχει μπαρ και ξέρεις πως ακόμα κι αν πιεις την κάβα ολόκληρη θα δώσεις 5 ευρώ. Είναι ωραία να 'χεις φίλο που έχει μπαρ. Είναι ωραία να έχεις φίλους. Είναι ωραίες οι εποχές που εκτιμάς τους φίλους σου και που κανένας στη ζωή σου δεν είναι σημαντικότερος από αυτούς. Κι από εσένα. Είναι ωραία να μην έχεις κάποιον να μιλάς κάθε μέρα στο τηλέφωνο και να μην έχεις κάποιον να είναι σπίτι κάθε φορά που επιστρέφεις και να μη σου λείπει κάποιος και να μην τον ζηλεύεις. Είναι ωραία. Και το μόνο που σκέφτομαι είναι κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα,ήταν ωραία η ζωή,ήταν ωραία.

αν θέλεις έλα,είσαι μεγάλη κοπέλα

Η Θεσσαλονίκη μου ξυπνάει πάντα μια ανάγκη να ακούσω Μακεδόνα.
Τη Θεσσαλονίκη τελευταία δεν τη χορταίνω,δε μου φτάνουν οι μέρες και τις ώρες δεν τις διαχειρίζομαι όπως πριν. Έγινα σπιτόγατα κι εγώ. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις φορές που προσπαθούσα όλους να τους χωρέσω σε μιάμιση μέρα και κανόνιζα τους καφέδες τον έναν πίσω απ'τον άλλον και μετά μπιτ παζαρ και μετά μπύρα και μετά ποτό και μετά και μετά και μετά πάντα κάτι. Τα σκέφτομαι και κουράζομαι. Δε λέω ότι μεγάλωσα, δε νιώθω old. Ούτε grown up νιώθω. Αλλά τελευταία νιώθω μεγάλο κορίτσι. Αυτό μόνο. Μεγάλο κορίτσι.

Κι όσο πολύ και να 'βγαινα και να ξενυχτούσα και να πήγαινα σ' όλα τα αγαπημένα μου μαγαζιά...πάλι η αγαπημένη μου στιγμή του σαββατοκύριακου θα ήταν εκείνη η στιγμή που το λεωφορείο έβγαινε στην εθνική και δεν είχε πολύ ήλιο αλλά ούτε συννεφιά είχε, και τα φώτα του δρόμου με προσπερνούσαν από δεξιά κι από αριστερά και τα κοιτούσα απ' το μεγάλο τζάμι του οδηγού σαν μια πύλη που όλο μεγαλώνει. Κι είχα συγχρονίσει  τέλεια τη μουσική* για την έξοδο απ'τη Θεσσαλονίκη ν' ακούω το χάλια. Κοίταξέ την πώς σερβίρει..

Κι όσο κι αν αγαπώ τον Μακεδόνα ακόμα δεν έχω βρει γιατί πρέπει να κοιτάει κανείς χαμηλά.

Οι φωτογραφίες στο μυαλό υπάρχουν για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Γιατί κάποια πράγματα δεν έχει σημασία να τα φωτογραφήσεις στ' αλήθεια. Γιατί αν τα φωτογραφήσεις στ' αλήθεια, θα κοιτάς την οθόνη της φωτογραφικής μηχανής. Και έτσι βασικά δε θα τα' χεις ζήσει στ' αλήθεια. Και κάποια πράγματα πρέπει να τα κοιτάς κατάματα κι απλώς να ελπίζεις πως θα τα θυμάσαι. Ένα κόλπο για να τα θυμάσαι είναι να γράφεις γι αυτά :)

χιλιάδες φορές

Πήγα και το δανείστηκα, που λες, εκείνο το βιβλίο, γιατί δεν μπορούσα να υπάρχει βιβλίο με τίτλο το πάθος χιλιάδες φορές και να μην το'χω διαβάσει. Και γιατί αν όλες οι εποχές είναι οι εποχές κάποιου πράγματος, τότε αυτή εδώ είναι η εποχή του πάθους.

Θα 'λεγα πως για μένα το πάθος είναι συνώνυμο της όρεξης. Γιατί αν έχω όρεξη να κάνω κάτι, θα το κάνω με πάθος. Σκέφτομαι πως, εντάξει, αυτό δεν ισχύει για όλους τους ανθρώπους, ούτε για όλες τις ώρες. Αλλά εγώ μιλάω για μένα και για τώρα. Ε και μ'αυτά και μ'αυτά πώς να μη σκεφτείς την υπέρτατη ατάκα

για σένα και γι'απόψε μέγας ανατολικός !?

words disappear

Αυτές τις μέρες ακούω soundtrack. who did that to you, there is an end, far from any road. Και σκέφτομαι τον Μπιλ Μάρεϋ με μια ροζ ανθοδέσμη να χτυπάει πόρτες και δε νιώθω θλίψη. Νιώθω πως καλά κάνει,κάτι ψάχνει και ίσως να μην το βρει και δεν πειράζει. Δεν ψάχνουμε πάντα για να βρούμε, καμιά φορά ψάχνουμε για τη βόλτα.

Και τον Django -the d is silent- πολύ τον χαίρομαι γιατί αυτός έψαξε και βρήκε και καμιά φορά η εκδίκηση είναι μεγάλο πράγμα και μην ακούσω μαλακίες για ανωτερότητες,μερικοί άνθρωποι τη χρειάζονται την εκδίκησή τους.

Σ'αυτά τα σάουντρακ κάπως μου κόλλησαν και οι στέρεο νόβα γιατί λέει σ'έναν τοίχο στη θεσσαλονίκη υπάρχει αυτό:

Μ'αρέσει να βρίσκω στίχους γραμμένους σε τοίχους. Κάπου είχα βρει ένα "κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς" γραμμένο με ροζ σπρέυ και κάθε φορά σκεφτόμουν "να ρθω να το φωτογραφήσω" και ποτέ δεν το κανα και τώρα το βάψανε και την έχασα την ευκαιρία μου και σ'αντίθεση με τον Μπιλ Μάρεϋ, αυτό μου δημιουργεί θλίψη.


Και σκέφτομαι πως οι άνθρωποι ποτέ δε μας δημιουργούν θλίψη. Θλίψη μας δημιουργούν οι αποφάσεις τους.

Κι ύστερα σκέφτομαι τις δικές μου αποφάσεις. Μ'αρέσουν.