shake my body, release my soul

- Ρε έχω πολύ καιρό να δώσω αίμα. Νιώθω τύψεις.
- Ηρέμισε. Δε θα σώσεις εσύ όλο τον κόσμο.

Να, βλέπεις, αυτό όλο το ξεχνάω.
Ότι δε θα σώσω εγώ όλο τον κόσμο.

~

- Τι έγινε, μικρή; Νόμιζα τα 'χες κόψει τα μαύρα.
- Δεν είναι η θλίψη, είναι η κομψότητα.

Είναι όντως.
Κομψότητα.
Κατά το "όταν δεν έχω καλό φήλινγκ φοράω κραγιόν για να 'μαι όμορφη τουλάχιστον"

~

- Έχεις αλλάξει πολύ, λάμπεις, πες μου τα νέα σου, φαίνεσαι πολύ χαρούμενη!!
- Είμαι σκατά.
- ...το κρύβεις άψογα.

oh, that I do. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.

Αλλά ψέματα μωρέ, σκατά δεν είμαι. Νιώθω ότι η φάση είναι δημιουργική, clean slate, ξέρεις; Σα να μου είπανε "ορίστε μάνα μου ο καμβάς, κάνε ό,τι γουστάρεις". Και κάνω. Και διάβασμα πέφτει, και αυθορμητισμός πέφτει και γράψιμο πέφτει και πιώμα και ύπνος και όλα. Και κραγιόν δε φοράω, γιατί είναι καλοκαίρι και δε μ'αρέσει να βάφομαι το καλοκαίρι, ο ήλιος ξέρει τι κάνει και φέρεται καλά στο δέρμα μου. Κι εκεί πού βασικά τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο -ούτε και προς το χειρότερο to be fair- τρώω μια φλασιά ευτυχίας και κάτι μου κανε και γέλασα τρελά. 

Τι ωραία να υπάρχουν άνθρωποι να σε κάνουν να γελάς τρελά :)

ΥΓ Α και άκυρη συμβουλή: να ακούτε το σώμα σας. Όλα τα ξέρει το σώμα σας. Ξέρει τα προβλήματα που αγνοείς και αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις, στα δείχνει αρκεί να το ακούς. Και ξέρει και τι σε καίει αλλά προσπαθείς να συγκρατηθείς και σε σπρώχνει. Άκου το σώμα σου. Εγώ με το δικό μου κάνουμε τρομερές συζητήσεις, νομίζω είναι ευχαριστημένο με την πάρτη μου τον τελευταίο χρόνο. Του κάνω τα χατίρια και μου τα κάνει κι αυτό.

*punish my senses, lose control

Whatever you do, don't fall asleep*

Κλείνω τα φώτα,κλείνω τα πατζούρια,κλείνω τα τηλέφωνα.
Κάνω ό,τι προβλέπεται για να έχεις ήσυχο ύπνο.
Αλλά ήσυχος ύπνος δεν προβλέπεται.

Και τώρα θυμήθηκα ότι μόνη μου κοιμάμαι καλύτερα.
Μεταξύ μας, όποιος λέει πως δεν κοιμάται καλύτερα μόνος του, λέει ψέματα,έτσι;
Δε γίνεται να προτιμάς να μοιράζεσαι το κρεβάτι.
Δηλαδή, πράγματι, καλύτερα κοιμάμαι μόνη μου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως κοιμάμαι καλά.

Εκτός από κείνη τη μέρα.
Που παραδέχτηκα πως, εντάξει, προτιμώ να κοιμάμαι μόνη μου.
Κι ύστερα,για να με διαψεύσω, έκανα τον πιο ήσυχο ύπνο, δεν είδα όνειρα, και ξύπνησα ακριβώς στη στάση που με πήρε ο ύπνος σα να μη μεσολάβησε καθόλου χρόνος.

Να, αυτά σκεφτόμουν χτες κι άλλαζα συνέχεια θέση και κοιμόμουν και ξυπνούσα και όλα μ'ενοχλούσαν και έβλεπα κι αυτά τα όνειρα.
Κοιμόμουν,ξυπνούσα κι ήταν σα ν' αλλάζω κανάλι.
Αλλά ξέρεις, όλα έπαιζαν κάποιο άρρωστο θρίλερ.
Ε βέβαια.
Ροδοζαχαρένια είμαι στον ξύπνιο μου.
Στον ύπνο μου είναι στοιχειωμένη.

*αυτό είναι το περίφημο tagline απ'τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, το οποίο δεν εxω δει και ποτέ δε θα δω, γιατί είπαμε, εγώ τα θρίλερ τα βλέπω στον ύπνο μου, δεν ψήνομαι να τα βλέπω και στον ξύπνιο μου. και μεταξύ μας ποτέ δεν κατάλαβα την ψυχαγωγία του να φοβάσαι. δεν είναι κάτι που μ'αρέσει να νιώθω και δεν θα το προκαλούσα ποτέ από μόνη μου.

Ρε παιδιά όταν το λέτε αυτό για τα χριστούγεννα, δεν το καταλαβαίνω.
Ο αύγουστος είναι η πιο μελαγχολική περίοδος του χρόνου.
Κάθε χρόνου.
Κάθε αύγουστος.
Είναι αυτό που, θες δε θες, έχεις χρόνο να σκεφτείς όλα αυτά που πρέπει να κάνεις και τα γαμημένα κάθε αύγουστο είναι πολλά.
Δε μ'αρέσει.
Είναι ύπουλος.
Ο σεπτέμβρης είναι πιο τίμιος μήνας, σου λέει "ό,τι σκέφτηκες, σκέφτηκες, τώρα action".
Δεν τα πάω καλά με το planning.
Είμαι κορίτσι της δράσης.
Κι ας τολμήσει κανείς να το αμφισβητήσει.
Άντε γιατί.

Εξάλλου τα χριστούγεννα έχουν κρύο και λαμπάκια και κασκόλ και αγκαλιές.
Όποια κατάθλιψη κι αν ντύσεις με κασκόλ γίνεται καλύτερη.
Ενώ αυτή η ηλίθια ζέστη, πόσο πια να τη φυσήξεις για να φύγει;

I just wanna know when it stops hurting

- You wanna talk about it?
- No. I just wanna know when it stops hurting.
- Well, here's the deal and you won't wanna hear it, but if you're lucky,

 never.

- Έχεις δει τα φτηνά τσιγάρα;
- Όχι.

Καμία ελπίδα.

είσαι μανάρι και μετράς!

Που λες, αυτές τις μέρες τραβούσα ζόρια και μια φίλη μου είπε "είσαι μανάρι και μετράς".Αυτό παραδόξως μου έφτιαξε τρομερά τη διάθεση οπότε είπα να spread the joy.

Έτσι πήρα έναν καινούριο μου φίλο που τραβάει ζόρια και του είπα "είσαι μανάρι και μετράς" κι έσκασε χαμογελάρα - ή έτσι φαντάζομαι.

Και σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να 'ναι ένα πανέμορφο ντόμινο και θα ήταν πολύ ωραία να λέμε στους φίλους μας πως είναι μανάρια και μετράνε, είναι τόσο απλό, τόσο ωραίο και τόσο χαζό που σε κάνει τσακ μπαμ να γελάσεις και να διαρκέσει κιόλας.

Είστε μανάρια και μετράτε!

ΥΓ όταν τραβάς ζόρια και θες να σταματήσεις να τραβάς ζόρια άσε το γαμημένο το σκοινί και σταμάτα να το τραβάς. So simple. Mind over matter και τέτοια. Α και δεν πιστεύω πως η φράση τραβάω ζόρι βγήκε τυχαία. Δεν έρχεται μόνο του το ζόρι. Το τραβάς. Το τράβηξα με πολύ δύναμη. Και προσπαθώ να το αφήσω.

be my friend, hold me

Οι παλιοί φίλοι, αν ήταν καλοί φίλοι
ξαναβλέπονται ύστερα από χρόνια
σε κοιτάνε όπως σε κοιτούσαν πριν χρόνια
σ' αγαπάνε όπως σ' αγαπούσαν πριν χρόνια
σε κάνουν να νιώθεις όπως ένιωθες πριν χρόνια.
Κι ακόμα κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια
-εφτά, σε περίπτωση που αναρωτιόταν κανείς-
αν είχες κάτι να τους πεις που δεν το 'χες πει, να το πεις.
Έτσι εγώ καθόμουν σε κάποιο ροκάδικο και τον ευχαρίστησα που υπήρχε
και που έκανε όλη εκείνη τη μαυρίλα κάπως πιο υποφερτή, ή μάλλον όχι.
Όχι υποφερτή
που με έκανε να γελάω και να νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη μια στο τόσο. Του είπα "σ'ευχαριστώ" 
κι έβαλα τα κλάματα πάνω σε μια βαρελίσια μπύρα
για να ακούσω ένα
"είσαι χαζή;".
Γιατί έτσι είναι οι φίλοι.

τα δάκρυα ταιριάζουν σ' αυτούς που αντέχουν τις λύπες

Άκουγα ένα τραγουδάκι που έλεγε ότι τα δάκρυα ταιριάζουν σ' αυτούς που αντέχουν τις λύπες. Κι αν τα δάκρυα ήταν στ' αλήθεια προνόμιο μόνο αυτών των ανθρώπων, τότε αυτό ίσως ήταν απ' τα δίκαια της ζωής.

Η αλήθεια είναι πως αντέχω. Είμαι πολλά πράγματα σαν άνθρωπος, αλλά αν ήταν να διαλέξω μια λέξη για να με περιγράψω δε θα 'λεγα ούτε αισιόδοξη, ούτε αστεία,ούτε κακομαθημένη πριγκιπισσούλα. Θα 'λεγα ανθεκτική.

Γιατί πιστεύω πως όλα περνάνε. Όχι όλα εύκολα, όχι όλα γρήγορα. Αλλά όλα eventually περνάνε. Δεν το λέω γιατί είμαι ρηχή, δε δίνω σημασία και δε νιώθω. Δίνω ίσως παραπάνω σημασία απ' όση χρειάζεται, στα περισσότερα πράγματα. Και νιώθω με τόση ένταση τις χαρές και τις λύπες και όλα, που στ' αλήθεια καμιά φορά πονάει.

Κι έτσι έντονα έχω και το ένστικτο της επιβίωσης και δεν εννοώ πως δεν χρειάζεται κανείς να με προσέχει. Ή μάλλον όχι, αυτό εννοώ. Δε χρειάζεται κανείς να με προσέχει. Το έχω μάθει πια το τασκ.

Και οι αποφάσεις μου μπορεί να μην είναι πάντα ροδοζαχαρένιες αλλά είναι αυτές που είναι γιατί με έμαθα πια.
Ξέρω πια τι χρειάζομαι και ξέρω πως δε γίνεται πάντα να συμπίπτει μ' αυτό που θέλω.
Κι αυτό είναι απ' τα άδικα του κόσμου, αλλά τι να γίνει.

too sad to give a fuck

But you, you write such pretty words

but life is no storybook

Θέλω να τελειώσει αυτό το καλοκαίρι. Ήταν πολύ ωραίο και πολύ συγκινητικό και πολύ θλιβερό και φτάνει τόσο.

Θέλω να 'ναι φθινόπωρο και να 'χω διάβασμα και μαθήματα και εργασίες και να δουλεύω τα σαββατοκύριακα και να χορεύω τα απογεύματα και να 'χω συνέχεια το μυαλό μου απασχολημένο.

Και θέλω να 'ρθει το φθινόπωρο γιατί απλά τον Σεπτέμβρη είναι όλα καλύτερα.
Το Σεπτέμβρη η θλίψη γίνεται νοσταλγία και όλα τα άγνωστα κι άγρια φαίνονται απλά καινούρια κι ανεξερεύνητα και, Θε μου, δε θέλω τίποτα, ούτε καινούριο ούτε παλιό, δε θέλω τίποτα, θέλω μόνο να'ναι το μυαλό μου απασχολημένο.

whatever works

Γι αυτά τα μικρά τρελά ξεσπάσματα που δεν έχουν και μεγάλη λογική και στους άλλους φαίνονται χαζά και άχρηστα αλλά για σένα είναι απολύτως ζωτικής σημασίας:

- Why are you doing this?
- Because I don't want to wake up one morning with a sudden urge to blow my brains out.

Το τι μας κρατάει μακριά απ'την παράνοια, well, μόνο εμείς το ξέρουμε.

είσαι να κάνουμε τον άνεμο κουβάρι;

Εχεις να θυμάσαι νύχτες με αλκοόλ, φιλιά και κλάματα;
Εγώ έχω ρε φίλε.
Και δεν πειράζει που έκλαιγα.
Και δεν πειράζει που κλαίω ακόμα.
Γιατί είμαι απ'τα κορίτσια που πιστεύουν στα γράμματα
που γράφουν γράμματα
και στέλνουν γράμματα
και κλαίνε και στο ταχυδρομείο
και ο υπάλληλος τους λέει να περιμένουν να πάρουν την απόδειξή τους
κι ύστερα τσαλακώνουν την απόδειξη με βία
και με βία την πετάνε στα σκουπίδια
λες και η απόδειξη φταίει
λες κι ο υπάλληλος φταίει
κι ύστερα περπατάνε απορημένες στη Βασιλέως Ηρακλείου
κι αναρωτιούνται τι στο διάολο πάει στραβά στον κόσμο
και πόσο καλύτερα θα ήταν όλα
αν όλα τα κορίτσια έγραφαν γράμματα
κι αν όλα τα αγόρια τα αντιμετώπιζαν σαν εσένα
κι όλα αυτά πειράζουν, φυσικά και πειράζουν
αλλά βασικά τίποτα δεν πειράζει τόσο πολύ
γιατί ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.

-Are you happy here, Arlene?
-I fake it! See, my hope is the more I fake it, the more I'll believe it, until the happiness becomes real.But, no, Sam, I ain't happy. But there ain't a chance in hell I'm gonna stop trying to be.

μαραμένα και τα γιασεμιά

you moved me in a way that I've never known

Σήμερα που λες είναι αυτή η αυγουστιάτικη πανσέληνος κι έχει ένα σωρό εκδηλώσεις στην πόλη μου και ελπίζω σε κάποια να πάω. Έτσι για να δω αυτή τη φοβερή φεγγαράρα με μουσική υπόκρουση. Θα 'λεγα "χωρίς εσένα" αλλά αυτό δε θα σήμαινε και πολλά γιατί είναι τόσα λίγα αυτά που ήταν "με εσένα". Το πορτοκαλί φεγγάρι, που λες, κάπως με κάποιον θα το δω, δε θα πάει χαμένο.

Αλλά είναι που you confused me in a way that I've never known.

Αλλά έχω και τη ροδοζαχαρένια κατάρα και όποτε ακούω Αλάνις δεν μπορώ να σκέφτομαι πως όλα θα πάνε στραβά. Σκέφτομαι πως, εντάξει, όλα καλά μπορεί να μην πάνε, αλλά μπορεί να πάνε quite alright. Κι η περσινή χρονιά ξεκίνησε, όχι καλά, μόνο quite alright. Το quite alright έχει ζουμί, λοιπόν, έτσι μπορώ να συμπεράνω.

Και σκέφτομαι εκείνη τη στιχομυθία που πόσο διαφορετική μου φαίνεται τώρα.

- Δε μου είπες τελικά, είσαι ευτυχισμένη;
- Θα γίνω.

Μόνο που δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν τρόπο. Αλλά κάπως θα γίνω. Κάποτε.
Κι αν όχι ευτυχισμένη, τουλάχιστον quite alright.

και δικαίως

πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες.

και φοβάμαι