εδώ είναι ωραία, μίστερ

Είμαστε ωραία παιδιά.
Πηγαίνουμε σε λάιβ όσο πιο συχνά μπορούμε —κι επειδή θέλουμε, μπορούμε συχνά.
Πηγαίνουμε σε μικρά λάιβ σε υπόγεια και σε μεγάλα λάιβ σε συναυλιακούς χώρους.
Και παίρνουμε δεύτερο ουίσκυ ενώ δεν έχουμε λεφτά για δεύτερο ουίσκυ·
προτιμάμε όμως να γυρίσουμε με τα πόδια,
παρά να περάσει στεγνή η συναυλία.
Και καμιά φορά μας παίρνουν τα ζουμιά σε ορισμένα τραγούδια, έτσι αναπάντεχα.
Όχι ακριβώς αναπάντεχα δηλαδή,
ξέρουμε ποια τραγούδια είναι επικίνδυνα για τον καθένα μας·
αλλά πάντα έχουμε την ελπίδα ή την ψευδαίσθηση πως "αυτή τη φορά δε θα πειράξει".
Αλλά πειράζει.
Δε θα πω "πειράζει ακόμα", γιατί δεν πειράζει ακόμα.
Πειράζει καμιά φορά.
Κι όσο να πεις λάιβ είναι αλλιώς το φήλινγκ,
δεν κλαίμε δα και με youtube.

Είμαστε ωραία παιδιά.
Γυρνάμε με τα πόδια και δε μας νοιάζει.
Και χορεύουμε όσο μπορούμε ό,τι χορεύεται
αλλά και ό,τι συμβατικά δε χορεύεται.
Εμείς το χορεύουμε όμως.

Νιώθω πολύ καλύτερα απ' όταν ήμουν 17 και χόρευα.
Νιώθω πολύ καλύτερα κι απ' όταν ήμουν 20 και χόρευα.
Στα 17 σε κοιτάνε επειδή είσαι πολύ μικρή.
Στα 20 σε κοιτάνε πρόστυχα, επειδή είσαι 20 κι ομορφούλα.
Στα 25 δε δίνεις δεκάρα ποιος και γιατί σε κοιτάει.

Είναι πολύ ωραία να είσαι 25.
Εντάξει δεν είμαι ακόμα.
Είναι πολύ ωραία να είσαι σχεδόν 25.

ΥΓ εδώ θα έμπαινε το two twenty-five-year-olds της Debbie Davies, αλλά δεν το βρίσκω στο youtube, μπορείτε όμως να κατεβάσετε το άλμπουμ από εδώ: https://soundpark.online/album/torrent-123468-debbie-davies-love-spin-2015 

Κι αυτό όμως μας κάνει και μας περισσεύει.