Κάποτε πήγα μόνη σ' ένα λάιβ.

29 Ιουλίου 2016,
Θεσσαλονίκη

Φορούσε κολλητό τζην με στρασάκια σε διάφορα σημεία.
Ζώνη επίσης με στρασάκια.
Μπλούζα που περισσότερο έμοιαζε με ένα μεγάλο σουτιέν.
Από κάτω ένα μάλλον πολύ άβολο σουτιέν,
απ' αυτά που κάνουν το στήθος σου να μοιάζει πως θα ακουμπήσει στο σαγόνι σου.
Είχε και κάτι κορδόνια που παρέπεμπαν σε bondage καταστάσεις.
Α για το παπούτσι δεν είπα.
Αν βγαίνουν και πάνω από 15ποντα τακούνια, τότε τέτοιο ήταν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του μαλλιού της ήταν μάλλον εξτένσιον.
Βαμμένη προφανώς.
Σκέφτηκα πώς μάλλον δεν ήξερε πως πάει ν' ακούσει Blues Wire.

Παρόλα αυτά, όταν άρχισε το λάιβ, την είδα να τραγουδάει.
Και χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια της στο τραπέζι,
με τρόπο που έδειχνε πως δεν το έλεγχε, της έβγαινε αυθόρμητα ο ρυθμός.
Σωστός ρυθμός.

Αυτό δεν ήρκεσε βέβαια για να τη συμπαθήσω,
κυρίως επειδή ο τρόπος που έκανε νόημα στον μπάρμαν
έμοιαζε πολύ με τον τρόπο που τεντώνεις το χέρι
όταν θέλεις κάποιος να σταματήσει να μιλάει
και τον κοιτούσε με ύφος που δήλωνε πως είναι σίγουρη
ότι ο τύπος είναι χαζός.

Είχε μια έκφραση μόνιμης δυσαρέσκειας.
Ο τρόπος που μιλούσε σου έδινε την εντύπωση πως καβγαδίζει για πράγματα
που δε χρειάζεται να καβγαδίσει κανείς.

Έπιασα και μια ατάκα
"μα αν δεν έχω νέα και δεν έχεις κι εσύ νέα, τότε τι να πούμε;"
Σκέφτηκα πως είναι προβληματικό να 'χεις περάσει μια ηλικία
και να μπορείς να συζητάς μόνο πράγματα που σου συμβαίνουν.
Λες και τίποτα δε γεννάται από αυτά.
Απλά συμβαίνουν, τα αναφέρεις και τελειώνει η υπόθεση.
Εδώ και κάποιο καιρό έχω συνειδητοποιήσει πως αυτό είναι από τα πράγματα
που βαριέμαι περισσότερο στις παρέες που θεωρώ βαρετές.
Τον περιορισμό των συζητήσεων στα χειροπιαστά.
Ίσως τώρα η τύπισσα αυτή να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι
και να λέει στον γκόμενό της
"Καλά την είδες αυτή που καθόταν δίπλα μας;
Ήρθε χωρίς παρέα, ήπιε ένα ουίσκυ, έκανε και μισό πακέτο τσιγάρα
κι έφυγε πριν καν τελειώσει το λάιβ. 
Και φορούσε φόρμα κι αθλητικό παπούτσι.
Δηλαδή πού νόμιζε ότι πήγαινε, λαϊκή;"

Βέβαια ο μπάρμαν, τον οποίο δεν κοιτούσα σα να ήταν χαζός,
μπορεί να λέει κάτι του στυλ
"το κοριτσάκι και μόνο του ήρθε, κι ούτε σ' όλο το λάιβ δεν έκατσε
κι ένα ευρώ πουρμπουάρ μου άφησε".

Εγώ θα λέω πως οι άνθρωποι είναι όπως είναι
και ντύνονται όπως ντύνονται
κι αυτό δε σημαίνει ούτε πως ξέρουν ούτε πως δεν ξέρουν από μουσική.
Το πώς μιλάνε όμως και το πώς κοιτάνε,
αυτό πάντα κάτι σημαίνει.