words disappear

Αυτές τις μέρες ακούω soundtrack. who did that to you, there is an end, far from any road. Και σκέφτομαι τον Μπιλ Μάρεϋ με μια ροζ ανθοδέσμη να χτυπάει πόρτες και δε νιώθω θλίψη. Νιώθω πως καλά κάνει,κάτι ψάχνει και ίσως να μην το βρει και δεν πειράζει. Δεν ψάχνουμε πάντα για να βρούμε, καμιά φορά ψάχνουμε για τη βόλτα.

Και τον Django -the d is silent- πολύ τον χαίρομαι γιατί αυτός έψαξε και βρήκε και καμιά φορά η εκδίκηση είναι μεγάλο πράγμα και μην ακούσω μαλακίες για ανωτερότητες,μερικοί άνθρωποι τη χρειάζονται την εκδίκησή τους.

Σ'αυτά τα σάουντρακ κάπως μου κόλλησαν και οι στέρεο νόβα γιατί λέει σ'έναν τοίχο στη θεσσαλονίκη υπάρχει αυτό:

Μ'αρέσει να βρίσκω στίχους γραμμένους σε τοίχους. Κάπου είχα βρει ένα "κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς" γραμμένο με ροζ σπρέυ και κάθε φορά σκεφτόμουν "να ρθω να το φωτογραφήσω" και ποτέ δεν το κανα και τώρα το βάψανε και την έχασα την ευκαιρία μου και σ'αντίθεση με τον Μπιλ Μάρεϋ, αυτό μου δημιουργεί θλίψη.


Και σκέφτομαι πως οι άνθρωποι ποτέ δε μας δημιουργούν θλίψη. Θλίψη μας δημιουργούν οι αποφάσεις τους.

Κι ύστερα σκέφτομαι τις δικές μου αποφάσεις. Μ'αρέσουν.