Λογικό, αφού αν η ιστορία ήταν άνθρωπος
θα ήταν ένα παιδάκι που χτυπάει κουδούνια και τρέχει.
Θα μπορούσα βέβαια, μεταφορικά πάντα, να αλλάξω διεύθυνση
και να μη μπορεί το παιδάκι να μου χτυπάει το κουδούνι.
Δεν το κάνω όμως.
Και για να είμαι και πιο δίκαιη,
όχι απλά δεν το κάνω,
αλλά ενίοτε χτυπάω κι εγώ το κουδούνι.
Τώρα, ας πούμε, εγώ το χτύπησα.
Βέβαια έσπευσες να με προσκαλέσεις για δείπνο και ταινία
—μεταφορικά πάντα.
Θέλω να πω, μόνο διστακτικός δεν είσαι.
Ούτε εγώ είμαι.
Ε τότε τι το συζητάω, θα μου πεις,
αν δύο άνθρωποι θέλουν να να αλληλοκαταστρέφονται,
είναι ελεύθεροι να το κάνουν.
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Εγώ αυτή την ιστορία δεν την μισώ,
δεν την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που μου κάνει κακό.
Την επόμενη στιγμή μπορώ να σε ξεχάσω, μπορώ να το ξεχάσω,
μπορώ στ' αλήθεια —μεταφορικά— ν' αλλάξω διεύθυνση και να μη με βρίσκεις.
Θα σου χτυπήσω όμως μάλλον πάλι το κουδούνι.
Και θα μου ανοίξεις πάλι διάπλατα γιατί είναι πράγματα που,
όχι δεν τα ελέγχουμε, μα δεν θέλουμε να τα ελέγξουμε.
Δε θέλουμε να μας βγάλουμε έξω με λουράκι,
θέλουμε να μας αφήσουμε σε ένα πάρκο να τρέχουμε.
Αυτή η ιστορία μου λέει πολλά για μένα και συγχρόνως δε λέει και τίποτα.
Δε θεωρώ πως με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο,
δε νομίζω πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες και πως η μία είναι
"άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίζουν σ' αυτή την ιστορία" και πως η άλλη είναι
"άνθρωποι που δε θα το έκαναν ποτέ".
Τι λέει λοιπόν για μένα;.
Δε θα πω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Μέσα από αυτή την κατάσταση όμως νιώθω πως με γνωρίζω καλύτερα,
με καταλαβαίνω περισσότερο κι ίσως τείνω να με αποδεχτώ κιόλας.
Αυτή η ιστορία μου αρέσει ακριβώς όπως μου αρέσει και το walking dead:
μπορεί τα ζόμπι να είναι μια αηδία και να τα σιχαίνομαι και να μη θέλω να τα βλέπω
και να στρέφω το βλέμμα κάθε φορά που κάνει εκεί φόκους η κάμερα,
η δυστοπία όμως και η μετα-αποκαλυπτική τοποθέτηση της ιστορίας,
προσφέρεται για ανάπτυξη χαρακτήρα.
Εκεί καταλαβαίνεις τι άνθρωποι είναι στ' αλήθεια οι άνθρωποι.
Έτσι κι εγώ καμιά φορά δεν αντέχω όχι απλά να σε κοιτάω
αλλά ούτε και να σε σκέφτομαι·
υπάρχουν στ' αλήθεια φορές που είσαι στο μυαλό μου
και κυριολεκτικά στρέφω απότομα το κεφάλι μου
λες και στέκεσαι δίπλα μου κι αποφεύγω το βλέμμα σου.
Όμως παρόλο που αποφεύγω το βλέμμα σου σαν το μάτι του Σάουρον,
όσο κοντά ή μακριά μου και αν είναι,
δε θυμάμαι μια φορά να 'χω αποφύγει το άγγιγμά σου.
Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι.
Είμαι το κορίτσι που θα το ζήσει έστω και μόνο για να το θυμάται·
έστω και μόνο για να γράψει γι αυτό.
Κι ύστερα θα σε ξεχάσω.
ΥΓ αυτό το ποστ κάνει αυτή την ιστορία να φαίνεται πολύ σημαντικότερη απ' ό,τι στ' αλήθεια είναι. Προκείται για μία καθ' όλα ασήμαντη ιστορία. Όμως μου αρέσει να γράφω τα πράγματα σαν να είναι όμορφα κι έτσι κάνω πάντα. Όπως ο τύπος στο Big Fish. Θα μου πεις δε δικαιολογούμαι πάντα. Ε τώρα ένιωθα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.
6 σχόλια:
Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να παίξουν σε οποιαδήποτε ιστορία, είναι θέμα συνθηκών, όχι επιλογής. Ως ένα σημείο τουλάχιστον...
Είναι σίγουρα και θέμα επιλογής, αλλά οι συνθήκες θα επηρεάσουν την επιλογή σου.
Παλιά ήμουν αυστηρή.
Πίστευα πως κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα λάθος.
Πως κάποια πράγματα είναι ασυγχώρητα.
Τώρα δεν πιστεύω τίποτα τόσο απόλυτα.
Τα περισσότερα είναι γκρι.
Το άσπρο και το μαύρο ειναι εξαιρετικά σπάνια όσο αφορά τις ανθρώπινες συμπεριφορές (εξαιρώντας φυσικά τις εγκληματικές).
Είτε σημαντική είτε ασήμαντη, είναι ωραία ιστορία!
και το άσμα που τη συνοδεύει, πολυαγαπημένο!
είναι η άτιμη,βρε αρτίστα μου, είναι παναθεμάτηνε.
το άσμα σχεδόν αυτοεπιλέχθηκε χαχα!
μιλάμε γάντι.
Ξέρεις τι γίνεται; Όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Το αν θα περάσουν την γραμμή των ορίων τους, του σωστού, του λάθους, του ηθικού, του ανήθικου, βάλε ό, τι θες, είναι επιλογή τους. Άσχετα αν οι συνθήκες θα μπορούσαν να τους δικαιολογήσουν.
όου γιες.
Δημοσίευση σχολίου