Ένα σκαλί στην ανηφόρα, όσο χαμηλό κι αν είναι, θα'ναι πάντα δύσκολο όπως τα σκαλιά στην ανηφόρα.

Ισχύει και κυριολεκτικά.

talking is overrated

Το καινούριο μου βιβλίο λέει για τη Σοβιετική Ένωση και λέει πως επειδή η έκτασή της ήταν τόσο μεγάλη,οι συναντήσεις ήταν δύσκολες,γι αυτό έγραφαν γράμματα ο ένας στον άλλον. Το έλεγε κυριολεκτικά. Σε ένα μέρος που πιάνει το 1/6 του κόσμου,οι συναντήσεις είναι κυριολεκτικά δύσκολες. Ειναι δύσκολο να συμβούν.

Εγώ το σκέφτομαι μεταφορικά. Γιατί τώρα που οι συναντήσεις δεν είναι δύσκολο να συμβούν,πάλι υπάρχουν ένα σωρό τρόποι για να γράψεις σε κάποιον. Γιατί οι συναντήσεις είναι δύσκολες.

αντίλογος: silence is overrated

να λησμονήσω μπορεί

Μου έκανα δώρο ένα σετ από κάτι πετρόλ και το καινούριο βιβλίο της πιο ταλαντούχας αχώνευτης γυναίκας. Ύστερα θα πήγαινα στο αγαπημένο μου μαγαζί για να το διαβάσω αλλά έκανα μια στάση. Έκανα μια στάση γιατί στην Αριστοτέλους ήταν κάτι παιδιά με πνευστά και τύμπανα κι έπαιζαν Bregovic. Κι αυτά τα σκηνικά-ή η πιθανότητα αυτών των σκηνικών- είναι που με κάνουν να λατρεύω αυτή την πόλη.

Τους άφησα λίγα λεφτά κι άκουσα το βενζινάδικο (του οποίου ο ορίτζιναλ τίτλος προφανώς δεν είναι το βενζινάδικο αλλά δεν ξέρω και ποιος είναι) όσο κάπνιζα ένα κάμελ και παρατηρούσα τον κόσμο.  Σκεφτόμουν όλη την ώρα από μέσα μου τους στίχους κι ένας μου κόλλησε στο μυαλό αλλά αυτό θα το πω αργότερα.Το χειροκρότημα ήταν λιγοστό σε σχέση με τον κόσμο,όμως τους συγχώρεσα γιατί σκέφτηκα πως ίσως κι αυτοί να φορούσαν γάντια σαν κι εμένα και να χειροκροτούσαν μάταια,σαν κι εμένα.

Φεύγοντας θυμήθηκα πως κάπνισα το τελευταίο κάμελ και σκεφτόμουν πού να χει περίπτερο. Έκανα στο μυαλό μου ένα σενάριο στο οποίο το περίπτερο είχε μόνο τα καινούρια συλλεκτικά πακέτα,που είναι μια γελοιότητα και σε τίποτα δε θυμίζουν τον τρυποκάρυδο ακυρώνοντας έτσι τον λόγο που καμιά φορά θυσιάζω τα στριφτά για χάρη τους, και σκέφτηκα πως θα τα παιρνα και θα απογοητευόμουν και πως δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτό γιατί τι να πεις στον περιπτερά? γιατί δεν κράτησες ένα παλιό πακέτο? Ευτυχώς όταν έφτασα στο περίπτερο δεν είπα στον περιπτερά να πάει να γαμηθεί κι αυτός κι ο γρύλος του. Αντ' αυτού ζήτησα ένα γαλάζιο κάμελ κι εκείνος μου δωσε ένα γαλάζιο κάμελ απ'τα παλιά,απ'αυτά με την καμήλα που θυμίζουν τον τρυποκάρυδο. Μόλις το είδα είπα "δόξα το θεό!" κι ο περιπτεράς μάλλον με πέρασε για εντελώς ηλίθια.

Ο στίχος που λέτε είναι όλα τα χατίρια μου τ'άργησες πολύ.

a walk to remember

Σήμερα πέρασα από ένα σημείο της πόλης που δεν είχα ξαναπεράσει ποτέ. Κι ήταν παράλογο να μην έχω διασχίσει αυτό το τόσο δα παρκάκι. Έχω περάσει απ'το σινεμά -έχω πάει στο σινεμά- κι έχω περάσει απ'το πεζοδρόμιο -αμέτρητες φορές- ομώς ποτέ δεν είχα ανεβοκατεβεί τα σκαλάκια,ποτέ δεν παρατήρησα τα παγκάκια,ποτέ δεν έδωσα σημασία. Κι υπάρχουν τόσα μέρη σ'αυτή την πόλη που δεν έχω περπατήσει -είναι σίγουρα περισσότερα απ'όσα έχω περπατήσει.

Και σκέφτομαι πως ίσως μια έννοιατου επωφελούμαι να'ναι αυτή. Να νιώθεις πως δεν έχεις περπατήσει αρκετά και πως δεν πειράζει. Πάντα θα υπάρχουν δρόμοι που δεν περπάτησες και πάρκα που δε διέσχισες και γωνίες που δεν έστριψες. Και δεν πειράζει. Αρκεί να μην εύχεσαι να το είχες κάνει. Γιατί οι ευχές είναι για τα παιδιά. Εμείς μπορούμε απλώς να περπατήσουμε και να μη λέμε "τι κρίμα". Μη λες τι κρίμα Πες πως δεν τέλειωσε ο κόσμος. Κι αν αυτό το παρκάκι είναι κάτι που θες να 'χεις δει στη ζωή σου, τότε γαμώτο πήγαινε και δες το!

21/12/13

21 Δεκεμβρίου είναι η μεγαλύτερη νύχτα, κάτι που υποτίθεται πως είναι αισιόδοξο,υποτίθεται πως όλη μέρα έχεις στο μυαλό σου μια φωνή που φωνάζει ενθουσιασμένα "τώρα κάθε μέρα θα'ναι όλο και μεγαλύτερηηηη".

Παράξενο. Εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν "αυτή είναι η μεγαλύτερη νύχτα" κι αν στο μυαλό μου υπήρχε μια φωνή ήταν μάλλον η Melissandre κι έλεγε "for the night is dark and full of terrors".

η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα

Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερή όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.

Αγαπούσα πάντα τους συνανθρώπους μου κι αυτό είναι μία απ'τις αρετές στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου.
Διότι και το να'σαι συνεχώς απελπισμένος προσβάλλεις το Θεό.

~

Κι αυτή η αλλόκοτη ευδαιμονία που νιώθεις καμιά φορά,ακόμα κι όταν όλα γύρω σου έχουν γίνει στάχτη - ίσως αυτό είναι ο Θεός.

Κι ίσως σκέφτομαι, η Κόλαση είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεις.
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ'την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ'το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό.*

Για κάτι πιο συναρπαστικό εγώ θα έλεγα. Για κάτι που σε πιάνει απ'τη μέση και σε πετάει στον ουρανό και χαίρεσαι ακόμα και την πτώση- χαίρεσαι κυρίως την πτώση γιατί βλέπεις πόσο υπέροχη είναι η ζωή σου ακόμα κι από ψηλά και πόση τύχη -θεέ μου πόση τύχη!- είχες για να τα ζήσεις όλα αυτά. Κι όταν τελειώσει η πτώση και τότε θα χαίρεσαι γιατί θα σκέφτεσαι "έφτασα επιτέλους,πόσο χαίρομαι που είμαι και πάλι κοντά". Κι αν κάτι απ'αυτά που λέω βγάζει κάποιο νόημα τότε το νόημα είναι πως ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω μια φόρα στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.**

Και παρόλα αυτά τα όμορφα ή έστω γλυκόπικρα,παρόλη την τρυφερότητα που κρύβουν οι βιολέτες και οι εποχές εγώ μόνο έναν στίχο σκέφτομαι κι αυτός είναι για "μια γυναίκα τόσο θλιμμένη που ο κόσμος θα'πρεπε να ξαναρχίσει".*

*Τάσος Λειβαδίτης-Βιολέτες για μια εποχή
**Διονύσης Χαριτόπουλος-Ο άνεμος κουβάρι


ΥΓ καμιά φορά το πάω καλά με τη θεωρία περί αισιοδοξίας και έρωτα και χαράς και I feel pretty oh so pretty. Αλλά μη γελιέστε,στην πράξη ακούω διάφανα κρίνα.

Αν ήμουν ερωτευμένη με κάποια Βιολέτα, ίσως να έγραφα μια ποιητική συλλογή χωρίς ομοιοκαταληξία που θα την ονόμαζα "εποχές για μια Βιολέτα".

Όμως δεν είμαι ερωτευμένη με καμιά Βιολέτα. Γι αυτό απλώς διαβάζω Λειβαδίτη. Για μια εποχή.

shine on me, crazy diamond

Τα στολίδια δεν είναι μόνο αντικείμενα.
Λάθος.
Στολίδια δεν είναι μόνο τα αντικείμενα.
Κι όλων των ειδών τα στολίδια δεν είναι για να τα έχεις.
Είναι για να τα κοιτάς.

Ένιωσες ποτέ πως θες να κάνεις ένα μπάνιο για να φύγουν από πάνω σου οι μέρες?

Ούτε η τσιγαρίλα,ούτε το αλκοόλ,ούτε ο ιδρώτας.

Μόνο όλες αυτές οι μέρες.

clean slate

Θυμήθηκα εκείνο το καλοκαίρι,εκείνο το συγκρότημα,εκείνο το τραγούδι.
Εκείνο το κορίτσι.

Κι ύστερα είδα ωραία σειρά με ωραίες ατάκες και μία απ'αυτές ήταν "you will never know the girl she was back then. And that's my consolation". Kι όντως μάλλον αυτή είναι η παρηγοριά κάθε πρώην και η ζήλια κάθε νυν.

Μετά σκεφτόμουν αν οι φίλοι μου ξέρουν εκείνο το κορίτσι. Νομίζω πως το ξέρουν. Κι αν δεν το ξέρουν σίγουρα δεν ξέρουν κάτι τελείως διαφορετικό. Νομίζω από κείνο το κορίτσι κράτησα ακριβώς ό,τι ήθελα.

Κι ύστερα σκεφτόμουν όλα τα πράγματα που δεν ξέρουμε ο ένας για τον άλλον. Όχι τα μεγάλα και σκοτεινά μυστικά -αυτά στην τελική μάλλον τα ξέρουμε. Αλλά είναι κάτι χαζές λεπτομέρειες που δεν μας λείπει να μην τις ξέρουμε για τους άλλους. Μέχρι να μας λείψει.

Πχ φοράτε πρώτα το δεξί ή το αριστερό παπούτσι? Πόσες φορές κλειδώνετε το βράδυ? πόσες φορές στη ζωή σας έχετε βάλει σίδερο?

Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοώ, αλλά εννοώ πως μερικοί άνθρωποι γνωριζόμαστε τόσο καλά μεταξύ μας κι όμως δεν ξέρουμε τίποτα. You know nothing, Jon Snow.

Δεν εννοώ πως αυτές οι λεπτομέρειες έχουν την παραμικρή σημασία. Εννοώ πως όταν αυτές οι λεπτομέρειες αποκτήσουν σημασία...αυτό έχει κάποια σημασία.

με διαμάντια και ρουμπίνια

τη μιζέρια και τη γκρίνια

θα σου στολίσω

the sound of silence

Είναι κάποια παζλ που είναι ωραία. Κι είναι και κάποια άλλα που διαλύονται στον αέρα.

Κι όμως με κάποιον τρόπο, όχι με τον ιδανικό και ρομαντικό τρόπο που λέει συχνά η Ε., αλλά με κάποιον άλλον παράλογο τρόπο νιώθω ότι κι εγώ κάπου χωράω.

Γιατί είναι ωραίες οι Παρασκευές και 13,τα απογεύματα με λίγο ήλιο και χωρίς πολύ κρύο, τα γαλάζια Κάμελ και οι πόλεις με θάλασσα. Γιατί όσο μπορείς να περπατάς σε μια παραλία και να κοιτάς τον ουρανό και να νιώθεις ότι είσαι ελεύθερη κι ότι κάπου ανήκεις κι ότι υπάρχει κάτι που το κάνεις καλά και ίσως και κάτι που το χεις διαλύσει...όσο τα'χεις αυτά καμιά μέρα δε θα'ναι άδεια,καμιά δε θα'ναι έστω και λίγο αδιάφορη.

Θα'ναι μέρες παράξενες,θαυμάσιες μέρες. Κι οι μέρες που γαμιέται το σύμπαν? Αυτές να δεις πόσο παράξενες. Πόσο θαυμάσιες.

ΥΓ ντάξει μεταξύ μας,όταν είσαι γαμάτα ούτε Στέρεο Νόβα ακούς,ούτε Active Member. Αλλά το θαυμαστά και το γαμάτα δεν είναι το ίδιο. Γι αυτό επιμένω. Θαυμάσιες μέρες.

Έλεγα πως είμαι αισιόδοξη κι είπα στον Σ. να σταματήσει να σκέφτεται τόσο απαισιόδοξα -οκ,στην καλύτερη περίπτωση ρεαλιστικά- γιατί είμαστε τοξότες after all.

Αυτό ήταν δύο μέρες πριν πω την πιο αμφιλεγόμενη φράση που έχω ξεστομίσει. Δύο μέρες πριν από χτες. Μια φράση που σημαίνει "η ζωή μου είναι υπέροχη" και ταυτόχρονα "η ζωή μου δε γίνεται καλύτερη,μόνο χειρότερη γίνεται".

Είπα,

μάλλον τους ανθρώπους που μ'αρέσουν,τους έχω ήδη γνωρίσει. 

necessities

Η σχέση ανάμεσα στο "γράφω" και στο "διαβάζω" είναι περίπου ίδια με τη σχέση ανάμεσα στο "μιλάω" και στο "ακούω". Είπα περίπου γιατί δε γίνεται να μη μιλάς. Αλλά μήπως να μη γράφεις γίνεται?

δεν είχε δίλημμα*

Ένα πράγμα θέλω.Θέλω να δω μόνη μου το Blue Valentine και να κλαίω ασταμάτητα.Θέλω να κλαίω με λυγμούς.

Γιατί το κλάμα δεν είναι απαραίτητα ο συμβολισμός της θλίψης.Κάποιες φορές το κλάμα είναι ό,τι πρέπει.Είναι να νιώθεις τόσα πολλά που δεν τα χωράς.
Θέλω να κλάψω που λες γιατί αυτά τα πράγματα που νιώθω δεν έχω τι να τα κάνω,οπότε θα τα κλάψω.

Κι αφού θα'χουν γίνει όλα αυτά και θα'μαι πια εντάξει,τότε θέλω να νιώσω κι άλλα, απ'αυτά που περιγράφει ο Δεληβοριάς. Γιατί αν κάποιος ξέρει από τρυφερότητα, είναι ο Δεληβοριάς. Που κάνει και τη μεγαλύτερη προστυχιά να φαίνεται γλυκιά.

Αυτά που περιγράφει ο Δεληβοριάς που λες, δηλαδή θέλω να νιώσω πόσο είμαι ξένη,την αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών*.

Κι ο προορισμός που λες είναι ό,τι πρέπει, γιατί αν είμαι σε κάτι στ'αλήθεια καλή το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω.

Έχει πλάκα, γιατί σκεφτόμουν πως ίσως με περιγράφει κι εκείνος ο άλλος στίχος, αυτός που λέει "κι αν είναι ένας τρόπος για να'ρθω είναι αυτός: ν'αλλάζω στη διαδρομή συνεχώς",κι έχει πλάκα γιατί αυτό είναι που κάνω πάντα και που δε θα'πρεπε.

Νομίζω πως κάθε φορά που άλλαζα ήταν λάθος. Ήταν κάτι σαν αρρώστια που με έκανε όλο και πιο αδύναμη και ο μόνος τρόπος για να γίνω καλά ήταν ν'αντιστρέψω τη διαδικασία με όλους τους σημαντικούς κι ασήμαντους τρόπους. Και να'ναι καλά η θερμοδυναμική και οι αντιστρεπτές μεταβολές. Γιατί οι πλαστικές παραμορφώσεις της μηχανικής υλικών είναι δύσκολο πράγμα.

η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία

Όταν ήμασταν μικρές ερωτευόμασταν πολλές μαζί. Μαζί μ'εμένα ζούσε τον έρωτα και η κολλητή. Αυτή που την παίρνεις τηλέφωνο κάθε φορά που άλλος σε κοιτάει ή σε ακουμπάει κατά λάθος ή στις πολύ σημαντικές κι αξέχαστες στιγμές που σου απευθύνει το λόγο - ξέρει πως υπάρχεις!

Κι όλα αυτά όταν είσαι μικρή θες να τα μοιραστείς λες κι αν δεν άκουγες τον εαυτό σου να τα λέει δε θα τα εμπέδωνες.

Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι ερωτευτήκαμε αληθινά. Ερωτευτήκαμε ολομόναχες. Κι αυτά που λεγαμε είχαν πραγματικά σημασία -για μας που είμαστε τίμιοι άνθρωποι,όχι για όλους. Και νιώθουμε τόσα πολλά που πονάμε στ'αλήθεια και γνωρίζουμε τόσο υπέροχους ανθρώπους που τους σκεφτόμαστε και κλαίμε από συγκίνηση.

Κι όλα αυτά έχουμε αυτή την τεράστια ανάγκη να μην τα πούμε σε κανέναν. Παρά μόνο σ'αυτόν που πρέπει στ'αλήθεια να τ'ακούσει.

Γιατί μεγαλώσαμε και πρέπει να προσέχουμε τι λέμε.

Γιατί τα λόγια έχουν κάποια σημασία.

Ο Όλυμπος είναι κατάλευκος.
Ο Δεληβοριάς μου τραγουδάει τον καθρέφτη στ'αυτιά

δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι

δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό 

κι όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"

είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

 Τραίνο που λες, που πάντα θα γράφεται με "αι", χιόνια στα βουνά, Δεληβοριάς κι εγώ να γράφω και να κλαίω. Θα 'κανα αυτό το λογοπαίγνιο με το "κλαίω γράφοντας" ή "γράφω κλαίγοντας" αλλά είναι πολύ κλισέ,που γενικά είμαι κι εγώ πολύ κλισέ,αλλά επιπρόσθετα δεν είναι κι αλήθεια. Απλώς γράφω και κλαίω. Δεν κάνω κάνοντας τίποτα Νομίζω αντιπαθώ τις μετοχές σαν μέρος του λόγου.

[...]

Είμαι κι εγώ απ'αυτά τα κορίτσια που κατά βάθος λατρεύουνε να γράφουν και να κλαίνε, γιατί λατρεύουν να γράφουν και το κλάμα προσθέτει νόημα. Απλά είμαι κι απ'αυτά τα κορίτσια τα ανόητα. Απ'αυτά που το όνομά τους αρχίζει από Σ. κι ερωτεύονται πανεύκολα.

05/12/13, 02:55 am

Το θέμα είναι τι σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια και τι σε βοηθάει να κοιμάσαι ήσυχα. Τα υπόλοιπα απλώς δεν έχουν σημασία. Τα υπόλοιπα απλώς υπάρχουν.

22

Ξαφνικά πήρα τη σφουγγαρίστρα κι άρχισα να σφουγγαρίζω στις 9 το βράδυ. Γιατί σκέφτηκα πως αύριο θα ξυπνήσω και θέλω να μοσχοβολάει το σπίτι,γιατί απ'όλες τις μέρες του χρόνου αν πρέπει να διαλέξω μία που να μπορώ να ξυπνήσω και να μοσχοβολάει το σπίτι,θα διαλέξω τα γενέθλιά μου.

Κι ύστερα σκέφτηκα πως όλα τα πράγματα αν πρέπει να διαλέξεις μια μέρα για να τα κάνεις,διάλεξε τη μέρα των γενεθλίων σου. Αν μου έλεγαν "πρέπει να κάνεις αυτό,διάλεξε ποια μέρα θα το κάνεις",θα διάλεγα τη μέρα των γενεθλίων μου. Ο,τιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω.

Ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνω. Γιατί τότε σκέψου πόσο συμμετρικά θα είχα ζήσει.

πήγα στη Βιβλιοθήκη και δανείστηκα βιβλία -πήγα να γράψω το "βιβλία" με κεφαλαίο,σκέψου πόσο σημαντικά μου φαίνονται αυτή τη στιγμή. Διαβάζω το "βιολέτες για μια εποχή" του Λειβαδίτη και λέει "όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε". Με είχες ρωτήσει τι θέλω απ'τη ζωή μου. Θέλω όταν μεγαλώσω,να μη νιώθω έτσι. Θέλω να επωφεληθώ.

και μόλις συνειδητοποίησα πως τη βιβλιοθήκη την έγραψα όντως με κεφαλαίο. Μα αφού είναι τόσο μεγάλο πράγμα.

I'm so tired of playing

Λοιπόν ξέρουμε όλοι πόσο πολύ μ'αρέσει να κάνω τους άλλους χαρούμενους έτσι? Τρελαίνομαι ν'αγαπώ ανθρώπους και να τους βλέπω να χαμογελάνε και να το'χω προκαλέσει εγώ. Τρελαίνομαι.

Και ξέρουμε όλοι πώς γίνομαι χαρούμενη με το παραμικρό έτσι? Έχει ήλιο,είμαι χαρούμενη. Βρέχει,είμαι χαρούμενη. Βγαίνω έξω,είμαι χαρούμενη. Μένω μέσα,είμαι χαρούμενη.

We've established λοιπόν πόσο αισιόδοξη,χαρούμενη κι ολιγάρκης είμαι.

Ας το ξε-establish τώρα γιατί it's getting fucking old.

Γιατί έχω κάνει πολύ κόσμο να γελάσει και ,don't get me wrong,όντως με κάνει χαρούμενη. Αλλά ρε σύμπαν,θέλω λίγο γαμημένο feedback,θέλω να σου φέρω τα κουπόνια μου και να τα εξαργυρώσω γιατί δεν έχω πάρει πίσω όσα έχω δώσει, γκέγκε?

Γιατί ρε παιδιά,το κορίτσι μπορεί να τα μπορεί όλα,το κορίτσι μπορεί να είναι χαρούμενο αλλά αυτό δε σημαίνει πως το κορίτσι δε χρειάζεται. Δε σημαίνει πως το κορίτσι δε θέλει. Είναι ξεκάθαρο εξάλλου: το κορίτσι απλά θέλει πολλά.

Είναι γαμάτο να είσαι χαρούμενος χωρίς λόγο. Αλλά πού και πού είναι ωραίο να είσαι χαρούμενος και με λόγο. Και θέλω έναν λόγο.

Give me a reason.

It's Friday I'm in love (with Friday)*

Ήλιος,σπίτι,φούτερ,κολάν,γκέτες,τσάι και βιβλίο
Ή τσάι και σειρά.
Ή τσάι και ταινία.
Ή καφές.
Ή κάτι με μουσική.
Ή ύπνος.

Είναι η καλύτερη ώρα της καλύτερης μέρας της βδομάδας...για να'σαι μόνος στο σπίτι.


*αυτό ατάκα φίλου.

key words

Η βασική διαφορά μεταξύ στο να είσαι παιδί και να είσαι ενήλικας είναι η

κλειδαριά.

Αυτή η κλειδαριά που το ημερολόγιό σου δεν τη χρειάζεται όταν μεγαλώνεις.

Και που έχεις τόσα άλλα κλειδιά για να ανοίγεις δικά σου πράγματα.

Γι αυτό ο τύπος απ' το sex,lies and videotape ήταν τόσο ανώριμος. Ήθελε λέει να'χει μόνο ένα κλειδί. Κι αφού είχε αυτοκίνητο δεν ήθελε να'χει σπίτι. Όσο μεγαλώνεις το να μη θες ν'αναλάβεις την ευθύνη των κλειδιών σου είναι παράταιρο.

Το ίδιο παράταιρο με το να 'χεις κλειδωμένο ημερολόγιο.

lost and found

It is what you read when you don't have to that determines what you will be when you can't help it.

Εγώ που λες όταν I don't have to διαβάζω Μαλβίνα και Neruda. Οπότε μάλλον δίκιο έχει η φρασούλα γιατί εγώ όταν I can't help it, γίνομαι ερωτευμένη.

Ήθελα μόνο να πάω σ'εκείνο το καφέ,να πίνω τσάι,να καπνίζω και να ακούω προσεκτικά τη Μαίρη γράφοντας τους στίχους της στο τετράδιό μου. Και το έκανα και κοίτα τι κατάλαβα:

Τα κουπλέ είναι λέει μινόρε. Χωράνε σε μια γραμμή.
Τα ρεφραίν είναι λέει ματζόρε. Δε χωράνε σε μια γραμμή.

Συμπέρασμα: η ευτυχία πιάνει περισσότερο χώρο.

Απ' την άλλη μπορεί να το 'κανα επίτηδες, μπορεί να ήθελα να μου δείξω πως η ευτυχία δε χωράει, η ευτυχία ξεχειλίζει. Θα προσπαθήσω να γράψω συμμαζεμένα το επόμενο ρεφραίν.

Λέει πως θα γίνουμε καταζητούμενοι

ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι 

Bonnie and Clyde έστω για μια

βραδιά

Για λίγο κρατήθηκα και συμπίεσα τις χαρούμενες λέξεις και λίγο χωρέσανε η καθεμία στη γραμμή της. Κι ύστερα αφέθηκα πάλι και οι λέξεις ξεφύγανε.

Συμπέρασμα: η ευτυχία δεν είναι αποτέλεσμα προσπάθειας. Μόνο παρόρμησης.

Κάποτε ήμουν παρορμητική.
Πρέπει να ξαναγίνω.
Γιατί καταζητούμενη,ερωτευμένη και πολύ χαρούμενη, δε γίνεσαι προσέχοντας.


ΥΓ μάλλον ήθελα πολύ να γράψω. Κρατάω το τσιγάρο με το αριστερό. Εγώ που έμαθα να κουμπώνω το μπουφάν μου με το αριστερό,γιατί με το δεξί καπνίζω.

oh well

Η Μαίρη λέει να παει απόψε σινεμά
θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ
σβήνουν τα φώτα κι η ταινία ξεκινά
λίγο μετά το πιο βαθύ σκοτάδι.

Βλέπει τους ανθρώπους στο πανί να τρέχουνε
τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε
κι ο ένας τον άλλο σημαδεύει και πυροβολά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
σ' αυτό το σπίτι δεν αντέχει άλλο
αυτοί οι τοίχοι της πλακώνουν την καρδιά
θέλει ένα χώρο κάπως πιο μεγάλο.

Θέλει μια ζούγκλα αριστερά κι απέναντι
μια Σαχάρα σιωπηλή κι απέραντη
κι ο Δούναβης κάπου στη μέση να κυλά.

Κλέφτες κι αστυνόμοι σαν τρελοί να τρέχουνε
τόσο μισιούνται πια που δεν αντέχουνε
να ζουν οι μεν από τους δε ξεχωριστά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
τι να την κάνει την παλιά ζωή της
μου' στειλε μήνυμα γι'απόψε στις 9
σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της..

Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι
ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι
Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.

Κι έτσι πια θα ζήσουμε και μεις το ρίσκο μας
στην Πατησίων και στο San Francisco μας
γράφουν police και ΄δω τα περιπολικά.

Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά
θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ
μες τις οθόνες της αρέσει να κοιτά
όλα αυτά που ζούνε όλοι οι άλλοι.

Οι φωτογραφίες μ'αρέσουν γιατί σημαίνουν "θα σε θυμάμαι".

Όχι.

Αυτό είναι υπόσχεση και τις υποσχέσεις δεν τις κρατάμε.

Οι φωτογραφίες είναι επιθυμία.

Οι φωτογραφίες σημαίνουν "θέλω να σε θυμάμαι".

γκρι

Χτες ήταν μια ωραία μέρα. Νομίζω πως αν την περιγράψω θα την αδικήσω γι αυτό δε θα το κάνω. Κι έπεσα στο κρεβάτι όταν τέλειωσε η μέρα και σκεφτόμουν "τι άλλο να 'χει μια μέρα για να μπορείς να την πεις υπέροχη?". Οκ, κάτι μπορούσα να σκεφτώ.

Αλλά το κλειδί για να απολαμβάνεις τις μέρες, είναι να μη σκέφτεσαι τα περιθώρια βελτίωσης. Γιατί απλά,πάντα υπάρχουν. Το ότι γινόταν και καλύτερα δε σημαίνει πως δεν ήταν υπέροχα. Ξέρεις, shades of gray και τέτοια. Δεν είναι άσπρο/μαύρο,είναι και γκρι κι όχι άσχημο γκρι, γιατί ξέρεις το γκρι είναι ωραίο χρώμα,τελευταία είναι απ'τα αγαπημένα μου χρώματα κι ίσως μόλις κατάλαβα γιατί.

Γιατί αν άσπρο είναι η τελειότητα και μαύρο το χάος τότε γκρι είναι οι άνθρωποι.

κάτι ήθελα να γράψω εδώ αλλά αυτολογοκρίνομαι.

Η πιο αγαπημένη μου φίλη μου είπε σήμερα με απογοήτευση "αφήνω τον εαυτό μου να πληγωθεί πάλι".

Ναι,τέτοιες είμαστε. Τον αφήνουμε τον εαυτό μας να πληγωθεί. Τι να κάνουμε; Είμαστε κορίτσια,είμαστε ευαίσθητα,είμαστε φαντασιόπληκτα,αισιόδοξα και υπερβολικά. Ερωτευόμαστε απότομα,απόλυτα και αδιάλλακτα.

Και σκέφτομαι όλο και συχνότερα κάτι που είχε πει η Μ. και τώρα δεν ξέρω καν η ίδια αν το θυμάται. Ας πληγωθώ. Ας πάθω νευρικό κλονισμό,δε μ'ενδιαφέρει.

 Ούτε εμένα μ'ενδιάφερει κι ούτε κι εσένα να σ'ενδιαφέρει. Ας πάθουμε νευρικό κλονισμό. Γιατί κάπου άκουσα πρόσφατα "if you're gonna be a bear,be a grizzly".

Να πάθεις έρωτα. 

Η βροχή κάνει τα ρούχα σου βρεγμένα και τα παπούτσια σου λασπωμένα απ'τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτό σκέφτηκα κοιτώντας τα μποτάκια μου τα χαράματα της Παρασκευής. Αυτό και κάτι άλλο.

Πως αυτό που χωρίζει το καθαρό απ'το βρώμικο και το ξεκάθαρο απ'το πολύπλοκο και το εύκολο απ'το δύσκολο...είναι συνήθως αυτό που χωρίζει όλες τις λέξεις απ'τις αντίθετές τους: μια στιγμή.

pas mal

Βγήκα απ'το σπίτι με σκοπό να πάρω μια σοκολάτα απ'το σούπερ μάρκετ. Αλλά η βροχή είχε μόλις σταματήσει κι ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη. Οι δρόμοι μύριζαν χώμα και νερό -ναι,νερό*το νερό μυρίζει κι έχει γεύση και κανένα νερό δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο. Και περπάτησα πέρα απ'το σούπερ μάρκετ και οι δρόμοι ήταν άδειοι και σκοτεινοί και βρεγμένοι,σχεδόν συνωμοτικοί, και στο κενό από κάτι πολυκατοικίες πήγε να φανεί το φεγγάρι αλλά είχε σύννεφα κι αυτό το κανε ακόμα πιο όμορφο,ήταν μια ασημένια μουτζούρα.

Κι όπως άρχισα να κατηφορίζω σ'έναν φαρδύ πεζόδρομο ένιωσα ξαφνικά πως ίσως όλα να πάνε καλά. Όχι. Πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρω, είναι χαζό απλώς να το πιστεύεις και να πιστεύεις πως επειδή το πιστεύεις θα γίνει κιόλας. Όμως έχω πλέον πειστεί πως όσο δεν αρκεί η πίστη τόσο δεν αρκεί και η προσπάθεια. Και τα δύο πρέπει να τα κάνεις, και να προσπαθείς και να πιστεύεις και τότε...και τότε πάλι μπορεί να μην πάνε όλα καλά. Αλλά ποιος νοιάζεται? Τουλάχιστον δε θα είναι άσχημη η διαδρομή.

Μα πώς αλλιώς; Αφού είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, δεν υπάρχει αμφιβολία. Φταίει που τα πράγματα είναι μ'ένα χαζό τρόπο, ούτε καλά αλλά ούτε και άσχημα. Και τώρα σκέφτομαι εκείνο το διάλογο:

-What was he like?

-He wasn't a bad man.

-That's not the same as being a good man.*

Κι αυτό είναι καλό,γιατί το να μην είναι καλά τα πράγματα δε σημαίνει πως είναι και άσχημα. Και το pas mal αν μπορείς να πεις με σιγουριά τι ΔΕΝ είναι,ξέρεις τι είναι αυτό? Σίγουρα δεν είναι mal.

*quote από το Masters Of Sex

Τελευταία σκέφτομαι πως αν αυτό που ελπίζεις κι αυτό που περιμένεις ότι θα γίνει, είναι το ίδιο πράγμα,τότε όλα πάνε καλά.

Αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι accurate ή αν είναι απλώς ο ορισμός του αισιόδοξου ανθρώπου.

Και πρέπει να μάθω, για να ξέρω: ή όλα δεν πάνε καλά ή δεν είμαι πια αισιόδοξος άνθρωπος.

To be honest,το δεύτερο σενάριο το βρίσκω χειρότερο.

κι αν δε φύγεις,θα φύγω,για πάντα,για λίγο

Για τον Νταλάρα πείτε ό,τι θέλετε,κανένα πρόβλημα.
Αλλά όπου μπλέκεται ο Bregovic γίνεται τέχνη.
Κι αυτό εδώ είναι για μένα το ΤΟΠ τσιφτετέλι.

Κι επειδή έχω λιώσει το σιντάκι τελευταία -ναι το σιντί,το άκτσουαλ σιντί,αυτό που μπαίνει στο στερεοφωνικό και γυρίζει- πάρτε και τούτο που δεν ξεκολλάει απ'το μυαλό μου για κανένα λόγο..και καλά κάνει δηλαδή:

έμαθα να παίζω να κερδίζω και να χάνω
και να ζω σαν να μην είναι να πεθάνω.

I rest my case.

Je bois
A trop forte dose
Je vois
Des éléphants roses

"Δεν μπορώ όταν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί τρώμε μπουγάτσα και κακάο μετά τα ξενύχτια."

Ο σοφός καλός φίλος μου, ο Σ.

I'm only happy when it rains

Μετά τα μέσα του καλοκαιριού η βροχή δε μυρίζει μόνο χώμα. 

Μυρίζει φθινόπωρο,καινούρια χρονιά και ζεστό καφέ. 

Πλαστικές κασετίνες,μπλε τετράδια κι ανεξίτηλους μαρκαδόρους.

Καλοριφέρ,κυλικείο και χοντροκομμένα λατρεμένα αστεία.

Βρεγμένα ποδήλατα,καμένα ξύλα και παγωμένες αίθουσες.

Και άλλα πράγματα που δε μυρίζουν ευτυχία. Γιατί είμαστε και μηχανικοί και κάθε δράση έχει αντίδραση. Κι εκεί που απολαμβάνεις ωραία και καλά μια απρόσμενη βροχούλα,προστατευμένη για πρώτη φορά εδώ και χρόνια από ομπρέλα -γιατί δε σ'αρέσουν οι ομπρέλες,προτιμάς να βρέχεσαι παρά να μην έχεις ελεύθερα χέρια,προτιμάς να βρέχεσαι παρά να κρατάς στα χέρια σου ένα πράγμα με φονικές ακτίνες που ξεπροβάλουν απ΄το ύφασμα κι απειλούν αθώους περαστικούς,προτιμάς να βρέχεσαι παρά να είσαι απ'αυτούς τους μαλάκες που νομίζουν πως στο πεζοδρόμιο υπάρχουν μόνο αυτοί και η ομπρέλα τους κι όποιον πάρει ο χάρος-κι εκεί που λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά κι είσαι τρομερά ευχαριστημένη απ'τον εαυτό σου και καθόλου απογοητευμένη απ'τον -αν είναι δυνατόν- χειμωνιάτικο καιρό, ξαφνικά το σύμπαν θυμάται πως έχει ξεχάσει την αντίδραση. Κι αρχίζει να βρέχει από το δρόμο αντί από τον ουρανό,η ομπρέλα προστατεύει μόνο τα κωλόπουλα που πετάνε από πάνω σου,τα πεζοδρόμια είναι πια υπόστεγα και τα υπόστεγα είναι πατώματα μπαλκονιού. Τα μπαλκόνια είναι άχρηστα και τα ταβάνια πατώματα. Κι εσύ είσαι ένα κορίτσι που περπατάει με τα χέρια -είδες που πρέπει να χουμε ελεύθερα χέρια?ποτέ δεν ξέρεις πόσο μπορεί να τα χρειαστείς. Και με τα χέρια δεν έμαθες ποτέ να περπατάς. Και συνεχίζεις με τα πόδια. Κι αυτό είναι ακόμα καλύτερο γιατί τώρα είσαι ένα κορίτσι που περπατάει στον ουρανό. In your face,universe.

Διαπιστώσεις του Σαββάτου

-το τάργκετ γκρουπ ενός κάμπινγκ το καταλαβαίνεις από το μέγεθος του μπιτς μπαρ. όσο περισσότερα τετραγωνικά,τόσο μικρότερες ηλικίες.
-ακόμα και οι αντιπαθητικοί άντρες,όταν χορεύουν σε μια συναυλία με το παιδί τους,είναι λιγότερο ενοχλητικοί για τα μάτια.
-ακόμα κι αν δεν έχω σκοπό να πάω σε μια συναυλία,αν ξεκινήσει πρέπει να'μαι τέρμα μπροστά. δε μου πάει η καρδιά να πάω πιο πίσω.
-αν θυμάσαι πόσα τσιγάρα έκανες σε μια συναυλία,δεν πέρασες καλά στη συναυλία.
-σ'όποιον ξέρει να κοιτάζει φαίνονται όλα μαγικά.

ωραίο είναι το γλέντι σας,κι ας μην πολυμιλάω.

Καμιά φορά αμφιβάλω και λέω ρε γαμώτο εγώ πού ξέρω πως θέλω αυτή τη συγκεκριμένη δουλειά να κάνω? Σάματι έχω δει και κανέναν να την κάνει? Έχω μήπως την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται?

Αλλά μετά είμαι με μια συμφοιτήτρια και προσπαθούμε να βρούμε κάτι. Και ξέρουμε το αποτέλεσμα αλλά δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο θα καταλήξουμε εκεί. Και κάνουμε δοκιμές. Και τα νούμερα στο κομπιουτεράκι σβήνονται σιγά σιγά (φυσικά και υπερβάλω). Και μετά από το νιοστό έντερ που πατάω βλέπω το σωστό νούμερο στην οθόνη.

Καύλα.


τραγούδι που έχει σχέση με την τελευταία λέξη και με τίποτα άλλο:

http://www.youtube.com/watch?v=OyrHIWLK7tI

και τώρα πάω να ζεστάνω το σετσουάν που μου έκανα δώρο χτες.

We don't know if we'll know joy. 
But sometimes we just have to act as if we do.

In treatment

Wintertime Love

Κι όσο ευχάριστα κι ανοιξιάτικα κι αν φαίνονται όλα, όμως άνοιξη δεν είναι. Είναι καλοκαίρι, απ'αυτά με τη ζέστη, όμως όχι πολλή, και με τις λίγες βροχές και τα κοκτέιλ. Κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι

είχα ένα ψέμα για να ζω,κι εκτοξευμένος στο κενό

δεν μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα

Don't get me wrong, είμαι χαρούμενο παιδί. Αλλά κατά βάθος πάντα ήμουν απ'αυτά τα κορίτσια που δε σταμάτησαν ποτέ να ακούνε διάφανα κρίνα.

Βρήκα εποχή ν'αποφασίσω πως είμαι παιδί του χειμώνα.

Μα αφού κανείς μας δε διαλέξει πότε και πού θα γεννηθεί. Κι εγώ ο πρώτος ουρανός που αντίκρισα ήταν χιονισμένος.

please excuse my french

η καινούρια μου ανακάλυψη,άι λοβ χερ!

la primavera

Άλλοι χαλαρώνουν με ένα κρύο ντους,άλλοι με ένα ζεστό μπάνιο κι άλλοι με κάποια συγκεκριμένη μουσική. Εγώ χαλαρώνω με το σκοτάδι.

Τέτοια εποχή (άνοιξη), με τέτοια θερμοκρασία (28C) δεν υπάρχει τίποτα που να με χαλαρώνει περισσότερο από το κρύο τσάι και τα κλειστά παντζούρια.

Αν ήταν χειμώνας μάλλον θα ήθελα ήλιο και ζεστή σοκολάτα. Αλλά δεν είναι χειμώνας. Είναι άνοιξη. Κι αγαπώ το σκοτάδι,την υγρασία και τον κρύο αέρα.

Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής,αγαπώ και την άνοιξη του Βιβάλντι.

Αλλά ποιον κοροϊδεύω? Άνοιξη είναι, όλα τ' αγαπάω. Εκτός,προφανώς, απ' τον ήλιο,την ξηρασία και τον ζεστό αέρα.

Και το game of thrones με αρέσει.
Και τα χάρρυ πόττερ με αρέσαν.
Κι αυτή η κοπελίτσα έπαιζε και στα δύο (την Όσσα και την Τονκς,αντίστοιχα) και έχει κι αυτό το υπέροχο συγκροτηματάκι και παραθέτω σαν δείγμα αυτό το υπέροχο τραγουδάκι!

Enjoy the fabulous Natalia Tena.

Σήμερα είχα ένα μάθημα που μ'αρέσει πολύ με έναν καθηγητή πολύ αμφιλεγόμενο. Κάνει πολύ καλό και...έξυπνο μάθημα αλλά έχει κάτι που δε μ'αφήνει να τον συμπαθήσω απολύτως. Κάνει ωραία αστεία κι είναι πολύ κουλ αλλά με κάποιο τρόπο αυτό είναι ενοχλητικό. Κι ένας φίλος βρήκε την τέλεια περιγραφή: "καλό παιδί αλλά λαϊκιστής". Ω ναι,that's it. Τέλος πάντων,ήταν ωραίο μάθημα,αυτό ήθελα να πω.

Αλλά...

Αλλά σ'αυτό το μάθημα νιώθω πως το περιβάλλον είναι εχθρικό. Νιώθω σαν να βρίσκομαι ανάμεσα σε αγνώστους. Είμαστε λίγα άτομα κι είναι όλοι τόσο...αδιάφοροι. Μόνο έναν φίλο έχω κι αυτός έχει άλλη μια φίλη που δεν είναι και πολύ φαν μου. Κι έτσι αυτοί κάνουν παρέα οι δυο τους κι εγώ με κανέναν. Εντάξει δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται,βασικά δεν είναι καθόλου χάλια. Αισθάνομαι σαν το παιδί που πάει εκεί μόνο για να απαντάει ερωτήσεις και για να μην πιει καφέ με κανέναν. Professional.

Σήμερα ήταν μια συννεφιασμένη ζεστή μέρα αλλά καθόλου αποπνικτική. Η συννεφιά ήταν σκέτη ανακούφιση. Ήταν σαν να είχε ανεβάσει πολύ θερμοκρασία το διαμέρισμα και κάποιος να άνοιξε το παράθυρο. Και στη σχολή δεν έχουν κουρέψει τα χόρτα -το οποίο αν με ρωτούσες άλλη μέρα,δεν είναι και πολύ ωραίο,κυρίως επειδή υποδεικνύει πως μέχρι και τα λεφτά για το κούρεμα του γκαζόν κατάφεραν να φάνε- κι ένιωθες λες και κάποιος έχει ρίξει ένα αμφιθέατρο στη μέση ενός χωριού.

Στο διάλειμμα βγήκα έξω απ'την άλλη πόρτα,απ'την πόρτα που δε βγαίνει κανείς. Και κάθισα σε ένα κυβικό κομμάτι τσιμέντο,άναψα ένα τσιγάρο και κοίταζα τους φοιτητές που περνούσαν. Και σκεφτόμουν πως όλοι είναι κάποιου κάποιοι. Εγώ δεν ήμουν κανενός κανένας. Όχι δεν έπαθα υπαρξιακή κρίση,ούτε το λέω με θλίψη. Άδειασε το μυαλό μου.

Κι όλα ήταν ανακουφιστικά,απλά και άδεια. Κι αυτή η πρόταση συνοψίζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να είναι κανείς μόνος.

μου είχες πει πως θα'ρθει κάποια μέρα...

που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι.

-You're tougher now.
-Is this good or bad?
-Probably neither,just necessary.

Από το The Good Wife

και στέλνω σ'όλους σας φιλάκια

Είναι μια κρέμα σώματος που μυρίζει παιδική ηλικία.

Μυρίζει σαν να είσαι παιδί που ζηλεύεις τις κρέμες της μαμάς.

Δεν ξέρω ακριβώς τι μου θυμίζει,ξέρω μόνο ότι μου θυμίζει κάτι,κάτι που χαίρομαι πολύ να θυμάμαι και τώρα νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι στην κρέμα,θέλω να πω "κρέμα,σ' ευχαριστώ πολύ".

Είναι όμορφη μέρα. Κυριακή με πολύ ήλιο,ξύπνησα με ντους και μετά πασαλείφτηκα την εν λόγω κρέμα,κυρίως για να μυρίζει η μπλούζα μου. Το καλύτερο με τις κρέμες είναι που μυρίζει η μπλούζα σου κι αν μετά από μέρες θες να την ξαναφορέσεις τότε θυμάσαι εκείνη τη μέρα που η μπλούζα ποτίστηκε με τη μυρωδιά κι ήταν σίγουρα καλή μέρα γιατί αν δεν ήταν καλή δε θα καθόσουν να βάζεις κρέμες.

Η κρέμα μου θυμίζει τη μαμά λοιπόν,είναι όμως και κάτι που μου θυμίζει τον μπαμπά.

Αρχικά να πω πως όταν ήμουν μικρή άλλαζα συχνά γνώμη για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Για ένα πράγμα δεν άλλαξα γνώμη: όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καπνίστρια. Μην κατηγορείτε τους γονείς μου,εγώ δεν τους κατηγορώ. Η μαμά πάντα κάπνιζε σε ξεχωριστό δωμάτιο ή στον απορροφητήρα και δε μ'άφηνε να είμαι μπροστά όταν κάπνιζε. Τον μπαμπά δεν τον θυμάμαι να καπνίζει γιατί σε κάποια φάση το 'κοψε μαχαίρι. Θέλω να πω ποτέ οι γονείς μου δε μου είπαν πως το κάπνισμα είναι καλό. Έχω φίλες με γονείς μανιώδεις καπνιστές που δε θέλουν ούτε να βλέπουν τσιγάρα. Δεν κατηγορούμε λοιπόν τους γονείς μου. Όμως καπνίστρια έγινα.

Και συχνά σκεφτόμουν μια μέρα που ένας φίλος του μπαμπά του είχε δώσει κάτι χαρτάκια που ήταν εντελώς διάφανα,λεία,γυαλιστερά,πανέμορφα,σαν να καπνίζεις γυαλί. Κι από τότε σκεφτόμουν "όταν μεγαλώσω θα τα βρω αυτά τα χαρτάκια,αρκεί να μην ήταν συλλεκτική λίμιτεντ εντίσιον". Και τώρα τα βρήκα! Και καπνίζω σ'αυτά τις τελευταίες δύο μέρες και σκέφτομαι τότε που ο μπαμπάς δεν είχε κόψει το κάπνισμα.

Το παράθυρο του σαλονιού μου είναι ανοιχτό και πολύ χαίρομαι που έχω βάλει ένα τραπέζι εκεί από κάτω. Έτσι μπορείς να διαβάζεις μπροστά σ'ένα παράθυρο.

it's a cruel cruel world to face on your own

a heavy cross to carry along

seriously, αν είχε μόνο τη μουσική δε θα ήταν πολύ χαρουμενιάρικο τραγούδι?

PS πολύ χρυσάφι η μαντάμ στο βίντεο,μέχρι και το μαύρο που φοράει,χρυσό είναι κι αυτό :Ρ