Σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε έναν τύπο σε ένα πάρτυ,
να συζητάτε για ποίηση,
να είναι πολύ μελαχρινός και όμορφος,
αλλά εσύ μόλις να 'χεις ξεκινήσει ωραία σχέση,
κι έτσι να μην κάνετε τίποτα πέρα απ' το να μένετε ώρα αγκαλιασμένοι,
και να πίνετε τζιν σκέτο;
Και μετά να περάσουν εφτά χρόνια,
να είστε σινγκλ,
να τον συναντήσετε τυχαία σε ένα πάρτυ,
να χαρείτε,
να χορέψετε,
να πάτε ξημερώματα στο πιο ροκ ξενυχτάδικο,
και να φιληθείτε αφού έχει βγει ο ήλιος με σάουντρακ διάφανα κρίνα;
Υποθετικά, αν σας συνέβαινε κάτι τέτοιο
θα ήταν ίσως ωραίο.
ΥΓ Σκέφτομαι το μέλλον απ' το παρελθόν και θέλω να δείξω κωλοδάχτυλο στο παρελθόν και να φορέσω κοκάλινο γυαλί ηλίου και να σκάσω χαμογελάρα στο μέλλον.
ΥΓ2 ο καλύτερός μου φίλος μόλις μου έστειλε μία εικόνα που έχει τον Τζόννυ Ντεπ και λέει "If you love two people at the same time, choose the second. Because if you really loved the first one you wouldn't have fallen for the second". Kαι χαμογέλασα γιατί 1.Τζόννυ Ντεπ. 2.αυτό που λέει είναι ολόσωστο, 3. αν το σκεφτόμουν αυτό πριν 7 χρόνια ποιος ξέρει πώς θα ήταν τώρα τα πράγματα; και 4. επειδή ο φίλος μου το είδε και μου το 'στειλε επειδή με ξέρει τόσο καλά και τον αγαπώ.
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016
ο άντρας, Ντένη μου, θα σε κερατώσει, είναι νόμος.
— Ρε δε γίνεται να είναι έτσι τα πράγματα. Δηλαδή θα μεγαλώσω, θα παντρευτώ και θα φοβάμαι μήπως με κερατώνει κι εμένα ο άντρας μου;
— Μα σίγουρα θα σε κερατώνει. Για να μη σε κερατώνει πρέπει να παντρευτείς κάποιον με εσωτερική δυσαρμονία.
— Εσύ θα κερατώνεις τη γυναίκα σου δηλαδή;
— Όχι.
— Ε τότε;
— Εγώ είμαι δυσαρμονικός.
— Έναν τέτοιον θα παντρευτώ.
Απ' την άλλη, νόμος Φλωράνς, είναι το δίκιο του εργάτη.
— Μα σίγουρα θα σε κερατώνει. Για να μη σε κερατώνει πρέπει να παντρευτείς κάποιον με εσωτερική δυσαρμονία.
— Εσύ θα κερατώνεις τη γυναίκα σου δηλαδή;
— Όχι.
— Ε τότε;
— Εγώ είμαι δυσαρμονικός.
— Έναν τέτοιον θα παντρευτώ.
Απ' την άλλη, νόμος Φλωράνς, είναι το δίκιο του εργάτη.
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016
πάντα προτιμούσα να καταστραφώ, παρά να φύγω ανειδοποίητος
Μόλις συνειδητοποίησα πως εκείνη τη μέρα το είχα μαζί μου εκείνο το τετράδιο.
Λέω για το τετράδιο στο οποίο έγραφα τους αγαπημένους μου στίχους
από τις Βιολέτες για μια Εποχή. Το είχα μαζί μου.
Στεναχωρέθηκα όταν το κατάλαβα,
στεναχωρέθηκα που δεν το έβγαλα από την τσάντα μου
να το διαβάσουμε μαζί.
Αυτά παθαίνεις με τις συνήθειες.
Έχω πάντα μαζί μου το τετράδιό μου κι έτσι ξεχνάω πως το έχω μαζί μου.
Σαν τα γυαλιά ηλίου που τα ψάχνεις όταν τα φοράς στο κεφάλι σου.
Δεν πειράζει όμως, είχα καιρό να κάνω αφιέρωμα στον Λειβαδίτη.
Για πάμε —που θα 'λεγε κι ένας γνωστός μου.
~
Όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε
~
—αλλά η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον που διέκοψε για λίγο
τα μεγάλα μας όνειρα—
~
Κι αυτή η νοσταλγία μας για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε
—αχ, όλες οι ευτυχίες ήταν προορισμένες για σένα,
αλλά από μια παρανόηση ή απρονοησία
είχες κατέβει στην προηγούμενη στάση.
~
Μια γυναίκα τόσο θλιμμένη που ο κόσμος θα 'πρεπε να ξαναρχίσει.
~
Τελικά όλα περνάνε χωρίς να το καταλάβει κανείς
σα να συνέβησαν
κάπου αλλού ή σ' έναν άλλον
~
Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει
~
άνθρωποι κυριακάτικα θλιμμένοι κάθε Δευτέρα.
~
Μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο,
η μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί.
~
Κι αυτή η αλλόκοτη ευδαιμονία που νιώθεις καμιά φορά,
ακόμα κι όταν όλα γύρω έχουν γίνει στάχτη —ίσως αυτό είναι ο Θεός.
~
Κι ίσως, σκέφτομαι, Κόλαση είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεις.
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό.
~
Τώρα αν θυμάμαι κάτι απ' τη ζωή μου είναι δύο τρία ήρεμα βράδια
και λίγη μουσική απ' το ανεκπλήρωτο
— κι αυτά τα γλυκά λόγια που λέμε στον εαυτό μας όταν μας έχουν όλοι απαρνηθεί.
~
Κάποτε θα σου διηγηθούν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου,
αλλά εσύ δε θα τις γνωρίζεις.
~
—μην παραξενεύεστε λοιπόν που έμεινα τόσο νέος: εγώ δεν είχα ιστορία,
όπως και τα πιο ωραία λόγια που τα βρίσκουμ όταν είναι πλέον αργά.
Οι πιο ωραίες ιστορίες είναι όταν δε μας γνωρίζουν.
~
σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο,
νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
~
Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερη όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.
~
αγαπούσα πάντα τους συναθρώπους μου κι αυτό είναι μία απ' τις αρετές
στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου
~
μπορεί να είμαι υπερήφανος αλλά θέλω να ξέρω τι χάνω, έτσι είμαι πλασμένος,
δεν μπορώ να εθελοτυφλώ—ίσως γι αυτό γίνομαι αντιπαθητικός
~
γιατί βέβαια, το βλέπετε, εγώ όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα —
μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατελείωτη
μπορεί να είναι μια νύχτα.
~
Το τελευταίο θα μπει σε φωτογραφία από το τετράδιο που λέγαμε.
Επειδή το αγαπώ ιδιαιτέρως.
Κι επειδή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που διάβασα κάτι
που είχε γράψει κάποιος άλλος
και που περιέργαφε τόσο εύστοχα ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου.
Λέω για το τετράδιο στο οποίο έγραφα τους αγαπημένους μου στίχους
από τις Βιολέτες για μια Εποχή. Το είχα μαζί μου.
Στεναχωρέθηκα όταν το κατάλαβα,
στεναχωρέθηκα που δεν το έβγαλα από την τσάντα μου
να το διαβάσουμε μαζί.
Αυτά παθαίνεις με τις συνήθειες.
Έχω πάντα μαζί μου το τετράδιό μου κι έτσι ξεχνάω πως το έχω μαζί μου.
Σαν τα γυαλιά ηλίου που τα ψάχνεις όταν τα φοράς στο κεφάλι σου.
Δεν πειράζει όμως, είχα καιρό να κάνω αφιέρωμα στον Λειβαδίτη.
Για πάμε —που θα 'λεγε κι ένας γνωστός μου.
~
Όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε
~
—αλλά η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον που διέκοψε για λίγο
τα μεγάλα μας όνειρα—
~
Κι αυτή η νοσταλγία μας για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε
—αχ, όλες οι ευτυχίες ήταν προορισμένες για σένα,
αλλά από μια παρανόηση ή απρονοησία
είχες κατέβει στην προηγούμενη στάση.
~
Μια γυναίκα τόσο θλιμμένη που ο κόσμος θα 'πρεπε να ξαναρχίσει.
~
Τελικά όλα περνάνε χωρίς να το καταλάβει κανείς
σα να συνέβησαν
κάπου αλλού ή σ' έναν άλλον
~
Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει
~
άνθρωποι κυριακάτικα θλιμμένοι κάθε Δευτέρα.
~
Μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο,
η μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί.
~
Κι αυτή η αλλόκοτη ευδαιμονία που νιώθεις καμιά φορά,
ακόμα κι όταν όλα γύρω έχουν γίνει στάχτη —ίσως αυτό είναι ο Θεός.
~
Κι ίσως, σκέφτομαι, Κόλαση είναι ένα παιχνίδι που κερδίζεις.
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ' το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό.
~
Τώρα αν θυμάμαι κάτι απ' τη ζωή μου είναι δύο τρία ήρεμα βράδια
και λίγη μουσική απ' το ανεκπλήρωτο
— κι αυτά τα γλυκά λόγια που λέμε στον εαυτό μας όταν μας έχουν όλοι απαρνηθεί.
~
Κάποτε θα σου διηγηθούν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου,
αλλά εσύ δε θα τις γνωρίζεις.
~
—μην παραξενεύεστε λοιπόν που έμεινα τόσο νέος: εγώ δεν είχα ιστορία,
όπως και τα πιο ωραία λόγια που τα βρίσκουμ όταν είναι πλέον αργά.
Οι πιο ωραίες ιστορίες είναι όταν δε μας γνωρίζουν.
~
σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο,
νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
~
Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερη όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.
~
αγαπούσα πάντα τους συναθρώπους μου κι αυτό είναι μία απ' τις αρετές
στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου
~
μπορεί να είμαι υπερήφανος αλλά θέλω να ξέρω τι χάνω, έτσι είμαι πλασμένος,
δεν μπορώ να εθελοτυφλώ—ίσως γι αυτό γίνομαι αντιπαθητικός
~
γιατί βέβαια, το βλέπετε, εγώ όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα —
μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατελείωτη
μπορεί να είναι μια νύχτα.
~
Το τελευταίο θα μπει σε φωτογραφία από το τετράδιο που λέγαμε.
Επειδή το αγαπώ ιδιαιτέρως.
Κι επειδή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που διάβασα κάτι
που είχε γράψει κάποιος άλλος
και που περιέργαφε τόσο εύστοχα ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου.
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016
very square peg, very round hole.
Σήμερα σκέφτηκα πάλι αυτή τη φράση που περνάει συχνά πυκνά από το μυαλό μου
και μου την είχε γράψει και η Λορέλ σε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα
και την είχα γράψει κι εγώ το τέλος από τον τρυποκάρυδό μου.
Μία φράση που συνοψίζει όλους τους λόγους που πολλά πράγματα στη ζωή μου
δεν πάνε όπως θα ήθελα
όπως θα μπορούσα
ή όπως ήξερα ότι γινόταν να γίνουν.
very square peg, very round hole.
και μου την είχε γράψει και η Λορέλ σε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα
και την είχα γράψει κι εγώ το τέλος από τον τρυποκάρυδό μου.
Μία φράση που συνοψίζει όλους τους λόγους που πολλά πράγματα στη ζωή μου
δεν πάνε όπως θα ήθελα
όπως θα μπορούσα
ή όπως ήξερα ότι γινόταν να γίνουν.
very square peg, very round hole.
κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
Λοιπόν η Αθήνα μου αρέσει πάρα πολύ.
Νομίζω πως θα περνούσα πολύ ωραία αν έμενα εκεί
και θα ήθελα να το κάνω κιόλας.
Αλλά όσο ωραία κι αν έχω περάσει στην Αθήνα
—πόσο μάλλον αν "όχι και τόσο"—
όταν φτάνω στη Θεσσαλονίκη έχω στο στήθος ένα φτερούγισμα
σα να πηγαίνω να συναντήσω γκομενο.
Έχει αυτή την ατμόσφαιρα
υγρή
μελαγχολική
και πανέμορφη.
Νομίζω πως αν μου άρεσαν οι γυναίκες, έτσι θα μου άρεσαν.
Υγρές, μελαγχολικές και πανέμορφες.
Και μου ανεβαίνει στο στόμα ένα μακρόσυρτο
αχ.
Κι έτσι ξέρω.
Νομίζω πως θα περνούσα πολύ ωραία αν έμενα εκεί
και θα ήθελα να το κάνω κιόλας.
Αλλά όσο ωραία κι αν έχω περάσει στην Αθήνα
—πόσο μάλλον αν "όχι και τόσο"—
όταν φτάνω στη Θεσσαλονίκη έχω στο στήθος ένα φτερούγισμα
σα να πηγαίνω να συναντήσω γκομενο.
Έχει αυτή την ατμόσφαιρα
υγρή
μελαγχολική
και πανέμορφη.
Νομίζω πως αν μου άρεσαν οι γυναίκες, έτσι θα μου άρεσαν.
Υγρές, μελαγχολικές και πανέμορφες.
Και μου ανεβαίνει στο στόμα ένα μακρόσυρτο
αχ.
Κι έτσι ξέρω.
Κάποιοι στίχοι από αυτό, ήταν γραμμένοι στα πρώτα, μπλε σταράκια μου.
Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016
εκεί που όλα είν' ωραία*
Χαιρόμουν που θα επέστρεφα με το τραίνο. Μία 50λεπτη πτήση δε θα μου αρκούσε για να γίνω κουκλίτσα και να παρουσιαστώ στη μάνα μου, να της πω "είμαι καλά" και να με πιστέψει. Είχα προετοιμαστεί για βαρύ ταξίδι.
Δεν ήταν τελικά. Σε σχεδόν ανάλογη φάση στα 22 μου χρειάστηκα ένα δίμηνο να κλαίω για να με πάρει ο ύπνος. Τώρα μου έφτασε —ελπίζω δηλαδή— ένα απόγευμα. Ένα πολύ κακό απόγευμα. Μάλλον μεγαλώνω υπέρ μου.
— Την κόκκινη γραμμή παίρνω,ε;
— Ναι, προς Ανθούπολη.
— Αλίμονο.
Συνάντησα φίλη στο σταθμό. Στην αρχή απογοητεύτηκα που η τύχη δε με άφησε να μείνω μόνη μου. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως κι αυτή δεν ήταν στα καλύτερά της και έτσι κάπνισα κάποια τσιγάρα Κάμελ συζητώντας με τη Μαρίνα και περιμένοντας το τραίνο και ελπίζοντας Θέε μου μακάρι να με πάρει ο ύπνος. Βρήκα τον τέλειο τρόπο να περιγράψω αυτό που ένιωθα:
Μεθαύριο είναι Χριστούγεννα, αλλά εγώ θα ήθελα να είναι απλά Κυριακή.
Το ταξίδι ωστόσο δεν ήταν άσχημο. Άκουσα γι άλλη μια φορά Δεληβοριά ταξιδεύοντας. Δεν το έκανα τόσο επειδή ήθελα μουσική, όσο για να μην ακούω την ανακοίνωση των στάσεων μπας και καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου. Τα μάτια μου, που χτες δεν ήταν ούτε καφέ, ούτε πράσινα, ούτε κανένας συνδυασμός τους. Χτες ήταν κόκκινα.
Ήμουν στο σπίτι στις 7 ακριβώς.
Έστρωσα.
Κοιμήθηκα.
Ξύπνησα το απόγευμα.
Σκέφτηκα για λίγο τι θέλω να κάνω τον εαυτό μου.
Δε μου πήρε πολλή ώρα να αποφασίσω πως πάντως στη μοίρα του δε θα τον αφήσω κι αν μη τι άλλο του χρωστάω βόλτα. Πήρα το βιβλίο μου, το τετράδιό μου, την κασετίνα και τα Κάμελ μου και ξεκίνησα.
Θυμήθηκα πως αυτό το έκανα τον περασμένο Μάρτιο και δε μου άρεσε αυτή η ομοιότητα. Τον περασμένο Μάρτιο δεν είχα όρεξη για τίποτα. Περπατούσα στην πόλη ανικανοποίητη, δεν ήξερα πού πάω, ήξερα μόνο πως δεν αντέχω να είμαι στο σπίτι. Περπατούσα κι ένιωθα να με κυνηγάνε και να μου λείπει ένας προορισμός. Στάθηκα στο φανάρι, τράβηξα μια τζούρα, και είπα στον εαυτό μου "Τώρα δεν είναι ο περασμένος Μάρτιος. Είναι αυτός εδώ ο Δεκέμβρης".
Συνέχισα την πολύ συγκεκριμένη διαδρομή που κάνω όταν κατεβαίνω στο κέντρο και που δεν είναι η συντομότερη. Είναι αυτή που μ' αρέσει. Περνώντας όμως από τον γνωστό καθρέφτη του παιχνιδάδικου στον οποίο πάντα τσεκάρω τα μαλλιά μου, άκουσα δυνατή μουσική να έρχεται από το στενό. Τότε θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η Θεσσαλονίκη είναι ολόκληρη μια μεγάλη γιορτή. Έστριψα για να περάσω μέσα από τη γιορτή. Ένα χέρι έσφιξε το μπράτσο μου και σχεδόν το ένιωσα να χαμογελάει. Ήταν ο φίλος μου ο Ν. που είχα καιρό να δω. Ήπια έναν καφέ, με ρώτησε τι έχω, είπα τίποτα. Κάποιοι τύποι με πνευστά και κρουστά έπαιξαν δίπλα στ' αυτιά μας το να 'ταν η χαρά οικόπεδο. Η χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη κέρδιζε έδαφος σιγά-σιγά.
Θυμήθηκα το αδιάκοπα που το άκουσα πολλές φορές στο τραίνο και τον στίχο
η Θέσσαλονίκη σου θ' ανάβει για μας
και σκέφτηκα πως εμείς δεν είμαστε
η Θεσσαλονίκη μου όμως είναι.
*Θεσσαλονίκη με φεγγάρι / όλους τους πόνους μου να πάρει
Δεν ήταν τελικά. Σε σχεδόν ανάλογη φάση στα 22 μου χρειάστηκα ένα δίμηνο να κλαίω για να με πάρει ο ύπνος. Τώρα μου έφτασε —ελπίζω δηλαδή— ένα απόγευμα. Ένα πολύ κακό απόγευμα. Μάλλον μεγαλώνω υπέρ μου.
— Την κόκκινη γραμμή παίρνω,ε;
— Ναι, προς Ανθούπολη.
— Αλίμονο.
Συνάντησα φίλη στο σταθμό. Στην αρχή απογοητεύτηκα που η τύχη δε με άφησε να μείνω μόνη μου. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως κι αυτή δεν ήταν στα καλύτερά της και έτσι κάπνισα κάποια τσιγάρα Κάμελ συζητώντας με τη Μαρίνα και περιμένοντας το τραίνο και ελπίζοντας Θέε μου μακάρι να με πάρει ο ύπνος. Βρήκα τον τέλειο τρόπο να περιγράψω αυτό που ένιωθα:
Μεθαύριο είναι Χριστούγεννα, αλλά εγώ θα ήθελα να είναι απλά Κυριακή.
Το ταξίδι ωστόσο δεν ήταν άσχημο. Άκουσα γι άλλη μια φορά Δεληβοριά ταξιδεύοντας. Δεν το έκανα τόσο επειδή ήθελα μουσική, όσο για να μην ακούω την ανακοίνωση των στάσεων μπας και καταφέρω να κλείσω τα μάτια μου. Τα μάτια μου, που χτες δεν ήταν ούτε καφέ, ούτε πράσινα, ούτε κανένας συνδυασμός τους. Χτες ήταν κόκκινα.
Ήμουν στο σπίτι στις 7 ακριβώς.
Έστρωσα.
Κοιμήθηκα.
Ξύπνησα το απόγευμα.
Σκέφτηκα για λίγο τι θέλω να κάνω τον εαυτό μου.
Δε μου πήρε πολλή ώρα να αποφασίσω πως πάντως στη μοίρα του δε θα τον αφήσω κι αν μη τι άλλο του χρωστάω βόλτα. Πήρα το βιβλίο μου, το τετράδιό μου, την κασετίνα και τα Κάμελ μου και ξεκίνησα.
Θυμήθηκα πως αυτό το έκανα τον περασμένο Μάρτιο και δε μου άρεσε αυτή η ομοιότητα. Τον περασμένο Μάρτιο δεν είχα όρεξη για τίποτα. Περπατούσα στην πόλη ανικανοποίητη, δεν ήξερα πού πάω, ήξερα μόνο πως δεν αντέχω να είμαι στο σπίτι. Περπατούσα κι ένιωθα να με κυνηγάνε και να μου λείπει ένας προορισμός. Στάθηκα στο φανάρι, τράβηξα μια τζούρα, και είπα στον εαυτό μου "Τώρα δεν είναι ο περασμένος Μάρτιος. Είναι αυτός εδώ ο Δεκέμβρης".
Συνέχισα την πολύ συγκεκριμένη διαδρομή που κάνω όταν κατεβαίνω στο κέντρο και που δεν είναι η συντομότερη. Είναι αυτή που μ' αρέσει. Περνώντας όμως από τον γνωστό καθρέφτη του παιχνιδάδικου στον οποίο πάντα τσεκάρω τα μαλλιά μου, άκουσα δυνατή μουσική να έρχεται από το στενό. Τότε θυμήθηκα! Θυμήθηκα πως τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η Θεσσαλονίκη είναι ολόκληρη μια μεγάλη γιορτή. Έστριψα για να περάσω μέσα από τη γιορτή. Ένα χέρι έσφιξε το μπράτσο μου και σχεδόν το ένιωσα να χαμογελάει. Ήταν ο φίλος μου ο Ν. που είχα καιρό να δω. Ήπια έναν καφέ, με ρώτησε τι έχω, είπα τίποτα. Κάποιοι τύποι με πνευστά και κρουστά έπαιξαν δίπλα στ' αυτιά μας το να 'ταν η χαρά οικόπεδο. Η χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη κέρδιζε έδαφος σιγά-σιγά.
Θυμήθηκα το αδιάκοπα που το άκουσα πολλές φορές στο τραίνο και τον στίχο
η Θέσσαλονίκη σου θ' ανάβει για μας
και σκέφτηκα πως εμείς δεν είμαστε
η Θεσσαλονίκη μου όμως είναι.
*Θεσσαλονίκη με φεγγάρι / όλους τους πόνους μου να πάρει
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016
It's a self preservation thing, you see.
Είναι μια σκηνή στο love actually που πάει η Τζούλιετ στο σπίτι του Μαρκ, που είναι ο καλύτερος φίλος του άντρα της και ερωτευμένος μαζί της. Εκεί βλέπει τα πλάνα που τράβηξε ο Μαρκ από τον γάμο τους και που ήταν μόνο πλάνα της Τζούλιετ και καταλαβαίνει πώς νιώθει για εκείνη. Και του λέει "but you don't even talk me".
Και της απαντάει:
It's a self preservation thing, you see.
Κι εγώ δεν μπορώ να του δώσω άδικο.
Του Μαρκ.
Και της απαντάει:
It's a self preservation thing, you see.
Κι εγώ δεν μπορώ να του δώσω άδικο.
Του Μαρκ.
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016
Enough now
19.12.16, 21:06
Αεροδρόμιο
Πήρα το 78 προς Αεροδρόμιο.
Χαίρομαι που ήρθα με το λεωφορείο, δεν το είχα ξανακάνει.
Ήταν γεμάτο. Αυτό μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη, δεν περίμενα να πηγαίνει τόσος κόσμος στο αεροδρόμιο· πήγαινε όμως.
Στάθηκα όρθια και κοιτούσα έξω από τη δεξιά σειρά παραθύρων. Σκέφτηκα αν κοιτάω πάντα από τη δεξιά πλευρά. Όχι, μου απάντησα. Περίεργο.
Όταν πηγαίνω στο κέντρο κοιτάω πάντα από την αριστερή, το ίδιο και όταν γυρίζω στο σπίτι. Χμ, είναι επειδή έχω συγκεκριμένη θέση στα αστικά λεωφορείο, πολυτέλεια που δε μου προσφερόταν αυτή τη στιγμή. Ωραία, έλυσα το μυστήριο, μπορώ να συνεχίσω.
Κοιτούσα λοιπόν έξω και είχα την σίγουρα εσφαλμένη αίσθηση πως δεν έχω ξαναδεί αυτό το κομμάτι της πόλης. Σίγουρα όμως δεν το είχα ξαναδεί πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Αυτή ήταν η σωστή αίσθηση.
Ένα βενζινάδικο με πληροφόρησε πως η θερμοκρασία είναι στους 3 βαθμούς Κελσίου και ένα επόμενο πως η τιμή της αμόλυβδης είναι ένα και σαράντα οκτώ.
Έφτασα και κατευθύνθηκα προς το έβερεστ.
— Νεράκι;
— Και νεράκι.
— Και τι καφέ;
— Καπουτσίνο.
Η κοπέλα ζήτησε τέσσερα και σαράντα, εγώ άκουσα δεκατέσσερα και σαράντα και έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό αλλά γρήγορα αποκαταστάθηκε η αλήθεια.
Με είχε φάει το άγχος όλη μέρα —και όλες τις προηγούμενες μέρες— κι έτσι αποφάσισα να πιω σήμερα.
Ρακή το μεσημέρι.
Μπύρα πριν πάρω το λεωφορείο.
Και τώρα καφέ.
Χτες είδα ξανά το love actually και τώρα λέω στον εαυτό μου
Το τραγουδάκι μη με ρωτάτε από πού μας προέκυψε. Ξέρω κι εγώ;
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016
Χτες βρήκα άσπρη τρίχα.
Το δωμάτιό μου μυρίζει κολόνια και προϊόντα για τα μαλλιά.
Μου αρέσει η μυρωδιά των προϊόντων για τα μαλλιά.
Μου αρέσει με τον ίδιο τρόπο που μου αρέσει και ο ήχος
που κάνουν τα καλλυντικά όταν τα ψαχουλεύεις.
Η διαφορά με παλιότερα που ήμουν πιο μικρή
και που δεν είχα βγάλει ακόμα την πρώτη μου άσπρη τρίχα,
είναι πως τώρα μου αρέσει και να τα χρησιμοποιώ αυτά τα πράγματα.
Δεν αγαπώ τη διαδικασία του μακιγιάζ κι έχω ένα σωρό άγνωστες λέξεις
—κοντούρινγκ ας πουμε—
αλλά μ' αρέσει να φοράω κραγιόν και μάσκαρα·
αυτά μόνο. Είναι αρκετά.
Και ακολουθώ πλέον τις συμβουλές της κομμώτριας
και βάζω μάσκα ή κοντίσιονερ στα μαλλιά μου, εναλλάξ.
και πάντα λαδάκι μετά το λούσιμο.
Γιατί μπορεί να έχει πλάκα να βγαίνεις απ' το μπάνιο και να 'σαι έτοιμη
αλλά πιο πολύ διασκεδάζω πλέον όταν βλέπω τα μαλλιά μου
να λάμπουν κι όταν τα αγγίζω να είναι απαλά.
Μεγάλωσα, θα μου πεις.
Χαίρω πολύ, θα σου πω.
Χτες βρήκα άσπρη τρίχα.
ΥΓ Σκέφτομαι πως τα μαλλιά των ανθρώπων ή πέφτουν ή ασπρίζουν.
Σχεδόν όπως οι έρωτες.
Μου αρέσει η μυρωδιά των προϊόντων για τα μαλλιά.
Μου αρέσει με τον ίδιο τρόπο που μου αρέσει και ο ήχος
που κάνουν τα καλλυντικά όταν τα ψαχουλεύεις.
Η διαφορά με παλιότερα που ήμουν πιο μικρή
και που δεν είχα βγάλει ακόμα την πρώτη μου άσπρη τρίχα,
είναι πως τώρα μου αρέσει και να τα χρησιμοποιώ αυτά τα πράγματα.
Δεν αγαπώ τη διαδικασία του μακιγιάζ κι έχω ένα σωρό άγνωστες λέξεις
—κοντούρινγκ ας πουμε—
αλλά μ' αρέσει να φοράω κραγιόν και μάσκαρα·
αυτά μόνο. Είναι αρκετά.
Και ακολουθώ πλέον τις συμβουλές της κομμώτριας
και βάζω μάσκα ή κοντίσιονερ στα μαλλιά μου, εναλλάξ.
και πάντα λαδάκι μετά το λούσιμο.
Γιατί μπορεί να έχει πλάκα να βγαίνεις απ' το μπάνιο και να 'σαι έτοιμη
αλλά πιο πολύ διασκεδάζω πλέον όταν βλέπω τα μαλλιά μου
να λάμπουν κι όταν τα αγγίζω να είναι απαλά.
Μεγάλωσα, θα μου πεις.
Χαίρω πολύ, θα σου πω.
Χτες βρήκα άσπρη τρίχα.
ΥΓ Σκέφτομαι πως τα μαλλιά των ανθρώπων ή πέφτουν ή ασπρίζουν.
Σχεδόν όπως οι έρωτες.
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016
το μέλλον απ' το παρελθόν
Αυτό είναι ένα τραγούδι που έχω ακούσει πολλές φορές
και που δεν έχω νιώσει καμία.
Δεν υπερβάλω.
Δεν εννοώ πως δεν έχω ζήσει καμία ωραία ιστορία
άξια να τραγουδιστεί.
Αλλά αυτό το τραγούδι πέρα από τον έρωτα
και την τρυφερότητα
και τη μουσική,
τη φασαρία,
και τα αρώματα
έχει και κάτι άλλο.
Το βασικότερο συναίσθημα που μου δημιουργεί αυτό το τραγούδι
είναι αυτό του αναπόφευκτου.
Ότι αυτοί οι δύο δεν υπήρχε πιθανότητα να μην φιληθούν.
Ήταν αναπόφευκτο.
Αυτό ήθελα να πω σήμερα.
και που δεν έχω νιώσει καμία.
Δεν υπερβάλω.
Δεν εννοώ πως δεν έχω ζήσει καμία ωραία ιστορία
άξια να τραγουδιστεί.
Αλλά αυτό το τραγούδι πέρα από τον έρωτα
και την τρυφερότητα
και τη μουσική,
τη φασαρία,
και τα αρώματα
έχει και κάτι άλλο.
Το βασικότερο συναίσθημα που μου δημιουργεί αυτό το τραγούδι
είναι αυτό του αναπόφευκτου.
Ότι αυτοί οι δύο δεν υπήρχε πιθανότητα να μην φιληθούν.
Ήταν αναπόφευκτο.
Αυτό ήθελα να πω σήμερα.
σημείο φυγής
Περπατούσα προς το σημείο όπου είχα ραντεβού με τη φίλη μου.
Έβλεπα το σημείο, ήξερα όμως πως θα αργούσα 3 λεπτά με μια πρόχειρη εκτίμηση.
Το σημείο φαινόταν κοντά, δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σ' εμένα και το σημείο·
κι όμως θ' αργούσα 3 λεπτά.
Τότε σκέφτηκα πως αν βλέπεις τον προορισμό
αυτό δε σημαίνει πως θα τον φτάσεις και γρήγορα
και πως αντίστοιχα, αν δεν τον βλέπεις δε σημαίνει πως είναι μακριά.
Είμαι σίγουρη πως δεν ξεστομίζω καμιά πρωτάκουστη σοφία αυτή τη στιγμή
πως σίγουρα κάποιος το 'χει ξανασκεφτεί
ξαναπεί
ξαναγράψει
και πως κι εγώ ίσως κάποτε κάπου το διάβασα.
Σημασία όμως δεν έχει πότε διαβάζεις κάτι
αλλά πότε το καταλαβαίνεις.
Έβλεπα το σημείο, ήξερα όμως πως θα αργούσα 3 λεπτά με μια πρόχειρη εκτίμηση.
Το σημείο φαινόταν κοντά, δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα σ' εμένα και το σημείο·
κι όμως θ' αργούσα 3 λεπτά.
Τότε σκέφτηκα πως αν βλέπεις τον προορισμό
αυτό δε σημαίνει πως θα τον φτάσεις και γρήγορα
και πως αντίστοιχα, αν δεν τον βλέπεις δε σημαίνει πως είναι μακριά.
Είμαι σίγουρη πως δεν ξεστομίζω καμιά πρωτάκουστη σοφία αυτή τη στιγμή
πως σίγουρα κάποιος το 'χει ξανασκεφτεί
ξαναπεί
ξαναγράψει
και πως κι εγώ ίσως κάποτε κάπου το διάβασα.
Σημασία όμως δεν έχει πότε διαβάζεις κάτι
αλλά πότε το καταλαβαίνεις.
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016
morning rumble*
Σκεφτόμουν εκείνη την ταινία που μου είχε προτείνει η Λορέλ. Λεγόταν Man up και ήταν από τις πολύ ωραίες ρομαντικές κομεντί —ναι φυσικά βλέπω ρομαντικές κομεντί. Θυμάμαι μία σκηνή που ο άντρας ψάχνει τη γυναίκα και ρωτάει διάφορους αν την έχουνε δει και για να την περιγράψει λέει "she has very cool hair". Μόνο για σήμερα έχω τα μαλλιά της και μου φαίνονται στ' αλήθεια βέρυ κουλ. Μόνο για σήμερα, επειδή τα μαλλιά μου αντιστέκονται σθεναρά σε οποιονδήποτε κυματισμό, αλλά ο καλλιτέχνης κομμωτής φίλος μου το έκανε το θαύμα. Αλλά όπως είπα, θα κρατήσει μόνο για σήμερα.
Μου αρέσουν τα κυματιστά μαλλιά. Κάπου έχω ξαναπει τι μου εμπνέει κάθε τύπος μαλλιού. Τα ίσια μου φαίνονται αυστηρά και τα κυματιστά γαλήνια. Τέλος πάντων, πήρα τα βέρυ κουλ μαλλιά μου και τα εξίσου κουλ γυαλιά μου, φόρεσα και το παλτό μου (το οποίο προ ολίγου επιδιόρθωσα με συρραπτικό κι έτσι ένιωσα πιο μηχανικός από ποτέ) και βγήκα να πάω στον φούρνο. Ήθελα οπωσδήποτε κάτι να συνοδεύσω τον καφέ. Τον επόμενο καφέ γιατί τον πρώτο τον έριξα στο γραφείο, στο πάτωμα, στην καρέκλα και πάνω μου. Και πάνω στην καινούρια μου εσάρπα που εκείνη τη στιγμή περιεργαζόμουν για να δω αν ακόμα μαδάει παρόλο που την κατέψυξα για 24 ώρες. Μη με κοιτάτε σαν εξωγήινη, η Λέττα είπε πως τα πράγματα που μαδάνε σταματάνε να μαδάνε αν τα βάλεις στην κατάψυξη για 24 ώρες. Το έκανα. Να σας πω ότι έπιασε; Δε θα σας το πω. Και η εσάρπα μαδάει και τον καφέ έριξα ολ όβερ δε πλέις. Αλλά δεν πειράζει, τώρα πήγαινα στο φούρνο για να πάρω πράγματα να συνοδεύσω τον επόμενο καφέ.
Πήρα. Περπατούσα πολύ πολύ χαρούμενη, πολύ πολύ ανάλαφρη και πολύ πολύ όμορφη (το ξέρω πως αυτά είναι για να τα κρίνουνοι άλλοι, αλλά έτσι ένιωθα και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε). Σκεφτόμουν πυρετωδώς "Είμαι 25! Είμαι 25! Είμαι 25!" λες και το να είσαι 25 είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Αυτή τη στιγμή πιστεύω πως είναι. Ύστερα πήρα και διπλό καπουτσίνο για να ξεπλύνω το φιάσκο του πρώτου καφέ. Συνέχισα να περπατάω ανάλαφρα και πανέμορφα και τώρα σκεφτόμουν "Είμαι 25 κι έχω διάβασμα. Είμαι 25 και έχω διάβασμα. Είμαι 25. Και έχω διάβασμα". Και είπα στον εαυτό μου πως εντάξει, σε καλοέπιασες, τράβα να διαβάσεις τώρα γιατί κούκλα μου αν είχες πτυχίο θα πήγαινες στη δουλειά, έτσι δεν είναι; Μα δεν έχεις άλλη δουλειά, έχεις μόνο να διαβάσεις. Μην είσαι τεμπέλα.
Ύστερα σκέφτηκα κάτι κάπως άσχετο με αφορμή τη χτεσινή μέρα: σκέφτηκα πως για μένα η ορκωμοσία είναι η μέρα που σταματάς να είσαι στο σωματείο επισιτισμού και είσαι πλέον στο συνδικάτο μετάλλου. Βέρυ κουλ συνδικάτο αν θες τη γνώμη μου (από άποψη ονόματος,μου ακούγεται όμορφο). Χωρίς να θέλω να μειώσω τον επισιτισμό. Σερβιτόρες ενωμενες κι αγάπη ολούθε.
ΥΓ μέχρι κι εγώ εκπλήσσομαι από την καλή μου διάθεση, φτύστε με.
*εδώ η αγαπημένη μου πρωινή λίστα. Όταν τελειώνει βάζω Smiths.
Μου αρέσουν τα κυματιστά μαλλιά. Κάπου έχω ξαναπει τι μου εμπνέει κάθε τύπος μαλλιού. Τα ίσια μου φαίνονται αυστηρά και τα κυματιστά γαλήνια. Τέλος πάντων, πήρα τα βέρυ κουλ μαλλιά μου και τα εξίσου κουλ γυαλιά μου, φόρεσα και το παλτό μου (το οποίο προ ολίγου επιδιόρθωσα με συρραπτικό κι έτσι ένιωσα πιο μηχανικός από ποτέ) και βγήκα να πάω στον φούρνο. Ήθελα οπωσδήποτε κάτι να συνοδεύσω τον καφέ. Τον επόμενο καφέ γιατί τον πρώτο τον έριξα στο γραφείο, στο πάτωμα, στην καρέκλα και πάνω μου. Και πάνω στην καινούρια μου εσάρπα που εκείνη τη στιγμή περιεργαζόμουν για να δω αν ακόμα μαδάει παρόλο που την κατέψυξα για 24 ώρες. Μη με κοιτάτε σαν εξωγήινη, η Λέττα είπε πως τα πράγματα που μαδάνε σταματάνε να μαδάνε αν τα βάλεις στην κατάψυξη για 24 ώρες. Το έκανα. Να σας πω ότι έπιασε; Δε θα σας το πω. Και η εσάρπα μαδάει και τον καφέ έριξα ολ όβερ δε πλέις. Αλλά δεν πειράζει, τώρα πήγαινα στο φούρνο για να πάρω πράγματα να συνοδεύσω τον επόμενο καφέ.
Πήρα. Περπατούσα πολύ πολύ χαρούμενη, πολύ πολύ ανάλαφρη και πολύ πολύ όμορφη (το ξέρω πως αυτά είναι για να τα κρίνουνοι άλλοι, αλλά έτσι ένιωθα και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε). Σκεφτόμουν πυρετωδώς "Είμαι 25! Είμαι 25! Είμαι 25!" λες και το να είσαι 25 είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Αυτή τη στιγμή πιστεύω πως είναι. Ύστερα πήρα και διπλό καπουτσίνο για να ξεπλύνω το φιάσκο του πρώτου καφέ. Συνέχισα να περπατάω ανάλαφρα και πανέμορφα και τώρα σκεφτόμουν "Είμαι 25 κι έχω διάβασμα. Είμαι 25 και έχω διάβασμα. Είμαι 25. Και έχω διάβασμα". Και είπα στον εαυτό μου πως εντάξει, σε καλοέπιασες, τράβα να διαβάσεις τώρα γιατί κούκλα μου αν είχες πτυχίο θα πήγαινες στη δουλειά, έτσι δεν είναι; Μα δεν έχεις άλλη δουλειά, έχεις μόνο να διαβάσεις. Μην είσαι τεμπέλα.
Ύστερα σκέφτηκα κάτι κάπως άσχετο με αφορμή τη χτεσινή μέρα: σκέφτηκα πως για μένα η ορκωμοσία είναι η μέρα που σταματάς να είσαι στο σωματείο επισιτισμού και είσαι πλέον στο συνδικάτο μετάλλου. Βέρυ κουλ συνδικάτο αν θες τη γνώμη μου (από άποψη ονόματος,μου ακούγεται όμορφο). Χωρίς να θέλω να μειώσω τον επισιτισμό. Σερβιτόρες ενωμενες κι αγάπη ολούθε.
ΥΓ μέχρι κι εγώ εκπλήσσομαι από την καλή μου διάθεση, φτύστε με.
*εδώ η αγαπημένη μου πρωινή λίστα. Όταν τελειώνει βάζω Smiths.
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016
as pretty as a picture*
Κάποια πράγματα είναι σαν τις κορδέλες από τα κουτιά των ζαχαροπλαστείων.
Δεν τις κρατάς επειδή τις θέλεις απαραίτητα.
Τις κρατάς επειδή είναι πολύ όμορφες για τα σκουπίδια.
Δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω αυτή τη διαπίστωση.
*άπλα έψαχνα αφορμή να παραθέσω αυτό το τραγουδάκι, μου είχε λείψει.
Δεν τις κρατάς επειδή τις θέλεις απαραίτητα.
Τις κρατάς επειδή είναι πολύ όμορφες για τα σκουπίδια.
Δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω αυτή τη διαπίστωση.
*άπλα έψαχνα αφορμή να παραθέσω αυτό το τραγουδάκι, μου είχε λείψει.
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016
devil may care
— Θα σου ζητούσα συγγνώμη που στο κάνω αυτό, αλλά διασκεδάζω.
— Είσαι ο διάολος. Απλά δεν πρέπει να βλεπόμαστε, αυτό είναι όλο.
— Αυτό είναι πανεύκολο.
— Κι όταν ξανάρθεις;
— Θα ξαναδιασκεδάσω με την εσωτερική σου πάλη.
— Είσαι ο διάολος.
— Το ξέρω.
— Είσαι ο διάολος. Απλά δεν πρέπει να βλεπόμαστε, αυτό είναι όλο.
— Αυτό είναι πανεύκολο.
— Κι όταν ξανάρθεις;
— Θα ξαναδιασκεδάσω με την εσωτερική σου πάλη.
— Είσαι ο διάολος.
— Το ξέρω.
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016
our sharp blade eyes cut like knives (25)
Είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν να έχουν γενέθλια.
Θα ήθελα να κρατάνε 3 μέρες, δε νιώθω πως μου αρκεί το 24ωρο.
Αλλά επειδή, τέλος πάντων, τόσο είπαμε να κρατάει μια μέρα,
στις 9 ξύπνησα και στις 10 ήμουν ήδη για πρωινό καφέ. Αχά.
Μ' αρέσει, που λέτε, να έχω γενέθλια.
Είμαι το κορίτσι που πίνει καταχαρούμενο διπλό καπουτσίνο με μέλι
—μέλι στον καπουτσίνο;! Μέλι παντού, θα απαντήσω—
φοράει φουστάνι και τα καινούρια σκουλαρίκια·
λιποζάν με χρώμα, γιατί το κραγιόν είναι υπερβολή τόσο πρωί.
Και την κλασική κολόνια που φέτος —ίσως και σήμερα—
κλείνει δεκαετία πάνω στο δέρμα μου.
Κι είμαι το κορίτσι που μετά απολίγο θα κοιτάξει το κενό
θα νιώσει θλίψη·
θα φύγει από τον καφέ και η καρδιά της θα χτυπάει γρήγορα,
θα νιώθει ότι την κυνηγάνε,
θα θέλει να κάνει εμετό,
θα κρατιέται όμως.
Θα την χτυπάει ο ήλιος και θα βάλει τα γυαλιά της.
Όταν θα κοιτάει κάτω θα βλέπει τον καραμελένιο σκελετό τους
κι έτσι απλά θα χαρεί πάλι.
Γιατί είναι ωραία τα καραμελένια γυαλιά ηλίου,
πόσο μάλλον αν τα 'χεις αγοράσει 2 ευρώ από ένα παλιατζίδικο στη Ναυαρίνου.
Το κορίτσι χαίρεται που έχει γενέθλια.
Το κορίτσι ακούει στο ριπήτ το kids of December
κι ανανεώνει ανελλιπώς το λιποζάν του
μέχρι να έρθει η ώρα για το κραγιόν.
Θα ήθελα να κρατάνε 3 μέρες, δε νιώθω πως μου αρκεί το 24ωρο.
Αλλά επειδή, τέλος πάντων, τόσο είπαμε να κρατάει μια μέρα,
στις 9 ξύπνησα και στις 10 ήμουν ήδη για πρωινό καφέ. Αχά.
Μ' αρέσει, που λέτε, να έχω γενέθλια.
Είμαι το κορίτσι που πίνει καταχαρούμενο διπλό καπουτσίνο με μέλι
—μέλι στον καπουτσίνο;! Μέλι παντού, θα απαντήσω—
φοράει φουστάνι και τα καινούρια σκουλαρίκια·
λιποζάν με χρώμα, γιατί το κραγιόν είναι υπερβολή τόσο πρωί.
Και την κλασική κολόνια που φέτος —ίσως και σήμερα—
κλείνει δεκαετία πάνω στο δέρμα μου.
Κι είμαι το κορίτσι που μετά απολίγο θα κοιτάξει το κενό
θα νιώσει θλίψη·
θα φύγει από τον καφέ και η καρδιά της θα χτυπάει γρήγορα,
θα νιώθει ότι την κυνηγάνε,
θα θέλει να κάνει εμετό,
θα κρατιέται όμως.
Θα την χτυπάει ο ήλιος και θα βάλει τα γυαλιά της.
Όταν θα κοιτάει κάτω θα βλέπει τον καραμελένιο σκελετό τους
κι έτσι απλά θα χαρεί πάλι.
Γιατί είναι ωραία τα καραμελένια γυαλιά ηλίου,
πόσο μάλλον αν τα 'χεις αγοράσει 2 ευρώ από ένα παλιατζίδικο στη Ναυαρίνου.
Το κορίτσι χαίρεται που έχει γενέθλια.
Το κορίτσι ακούει στο ριπήτ το kids of December
κι ανανεώνει ανελλιπώς το λιποζάν του
μέχρι να έρθει η ώρα για το κραγιόν.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016
για σένα και γι απόψε
— Να ξέρεις, ετοιμάζομαι να σε φλερτάρω.
— Δεν το αφήνεις μωρέ καλύτερα;
— Όχι. Κάτι παίζει με την πάρτη σου.
— Ρε συ, πανέμορφος είσαι αλλά δεν έχω όρεξη.
— Για τι έχεις όρεξη;
— Για κάτι με ουσία.
— Θες να ερωτευτούμε απόψε;
— Δεν το αφήνεις μωρέ καλύτερα;
— Όχι. Κάτι παίζει με την πάρτη σου.
— Ρε συ, πανέμορφος είσαι αλλά δεν έχω όρεξη.
— Για τι έχεις όρεξη;
— Για κάτι με ουσία.
— Θες να ερωτευτούμε απόψε;
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016
πληθυντικός
Αγαπώ τον πληθυντικό αριθμό.
Όχι με τη ρομαντική έννοια του "εμείς".
Αγαπώ να τον χρησιμοποιώ.
Λέω "σας παρακαλώ" και "αν σας είναι εύκολο"
στις πωλήτριες και στις σερβιτόρες
και στους πωλητές και στους σερβιτόρους
και σε όλους τους ανθρώπους που δε γνωρίζω.
Μου άρεσε και όταν μου απευθύνονταν στον πληθυντικό
οι άνθρωποι που τους σέρβιρα.
Δε μου άρεσε πάντα·
στην αρχή ζητούσα να μου μιλάνε στον ενικό
κάνοντας το γνωστό ηλικιακό αστείο.
Το συνήθισα όμως σε βαθμό που το υιοθέτησα κιόλας.
Δε νιώθω πως ο πληθυντικός κρατάει τους ξένους πιο μακριά.
Δε νιώθω πως είναι ψυχρός κι απόμακρος.
Νιώθω πως είναι ένας τρόπος να δώσεις στους ανθρώπους
τη σημασία που ίσως έχουν.
Μπορεί να μην αξίζουν τον πληθυντικό σου.
Το να τους τον στερείς όμως είναι αγενές για τον εξής λόγο:
είναι σα να έχεις ήδη αποφασίσει πως δεν τον αξίζουν,
χωρίς καν να τους γνωρίσεις.
Όλοι οι άγνωστοι δικαιούνται να τους μιλάς στον πληθυντικό.
Όλοι οι άγνωστοι δικαιούνται να σκέφτεσαι γι αυτούς
πως μάλλον έχουν σημασία.
Όχι με τη ρομαντική έννοια του "εμείς".
Αγαπώ να τον χρησιμοποιώ.
Λέω "σας παρακαλώ" και "αν σας είναι εύκολο"
στις πωλήτριες και στις σερβιτόρες
και στους πωλητές και στους σερβιτόρους
και σε όλους τους ανθρώπους που δε γνωρίζω.
Μου άρεσε και όταν μου απευθύνονταν στον πληθυντικό
οι άνθρωποι που τους σέρβιρα.
Δε μου άρεσε πάντα·
στην αρχή ζητούσα να μου μιλάνε στον ενικό
κάνοντας το γνωστό ηλικιακό αστείο.
Το συνήθισα όμως σε βαθμό που το υιοθέτησα κιόλας.
Δε νιώθω πως ο πληθυντικός κρατάει τους ξένους πιο μακριά.
Δε νιώθω πως είναι ψυχρός κι απόμακρος.
Νιώθω πως είναι ένας τρόπος να δώσεις στους ανθρώπους
τη σημασία που ίσως έχουν.
Μπορεί να μην αξίζουν τον πληθυντικό σου.
Το να τους τον στερείς όμως είναι αγενές για τον εξής λόγο:
είναι σα να έχεις ήδη αποφασίσει πως δεν τον αξίζουν,
χωρίς καν να τους γνωρίσεις.
Όλοι οι άγνωστοι δικαιούνται να τους μιλάς στον πληθυντικό.
Όλοι οι άγνωστοι δικαιούνται να σκέφτεσαι γι αυτούς
πως μάλλον έχουν σημασία.
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016
we only say goodbye with words
Αυτή την ιστορία την έχω σκεφτεί πολύ αυτές τις μέρες.
Λογικό, αφού αν η ιστορία ήταν άνθρωπος
θα ήταν ένα παιδάκι που χτυπάει κουδούνια και τρέχει.
Θα μπορούσα βέβαια, μεταφορικά πάντα, να αλλάξω διεύθυνση
και να μη μπορεί το παιδάκι να μου χτυπάει το κουδούνι.
Δεν το κάνω όμως.
Και για να είμαι και πιο δίκαιη,
όχι απλά δεν το κάνω,
αλλά ενίοτε χτυπάω κι εγώ το κουδούνι.
Τώρα, ας πούμε, εγώ το χτύπησα.
Βέβαια έσπευσες να με προσκαλέσεις για δείπνο και ταινία
—μεταφορικά πάντα.
Θέλω να πω, μόνο διστακτικός δεν είσαι.
Ούτε εγώ είμαι.
Ε τότε τι το συζητάω, θα μου πεις,
αν δύο άνθρωποι θέλουν να να αλληλοκαταστρέφονται,
είναι ελεύθεροι να το κάνουν.
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Εγώ αυτή την ιστορία δεν την μισώ,
δεν την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που μου κάνει κακό.
Την επόμενη στιγμή μπορώ να σε ξεχάσω, μπορώ να το ξεχάσω,
μπορώ στ' αλήθεια —μεταφορικά— ν' αλλάξω διεύθυνση και να μη με βρίσκεις.
Θα σου χτυπήσω όμως μάλλον πάλι το κουδούνι.
Και θα μου ανοίξεις πάλι διάπλατα γιατί είναι πράγματα που,
όχι δεν τα ελέγχουμε, μα δεν θέλουμε να τα ελέγξουμε.
Δε θέλουμε να μας βγάλουμε έξω με λουράκι,
θέλουμε να μας αφήσουμε σε ένα πάρκο να τρέχουμε.
Αυτή η ιστορία μου λέει πολλά για μένα και συγχρόνως δε λέει και τίποτα.
Δε θεωρώ πως με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο,
δε νομίζω πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες και πως η μία είναι
"άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίζουν σ' αυτή την ιστορία" και πως η άλλη είναι
"άνθρωποι που δε θα το έκαναν ποτέ".
Τι λέει λοιπόν για μένα;.
Δε θα πω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Μέσα από αυτή την κατάσταση όμως νιώθω πως με γνωρίζω καλύτερα,
με καταλαβαίνω περισσότερο κι ίσως τείνω να με αποδεχτώ κιόλας.
Αυτή η ιστορία μου αρέσει ακριβώς όπως μου αρέσει και το walking dead:
μπορεί τα ζόμπι να είναι μια αηδία και να τα σιχαίνομαι και να μη θέλω να τα βλέπω
και να στρέφω το βλέμμα κάθε φορά που κάνει εκεί φόκους η κάμερα,
η δυστοπία όμως και η μετα-αποκαλυπτική τοποθέτηση της ιστορίας,
προσφέρεται για ανάπτυξη χαρακτήρα.
Εκεί καταλαβαίνεις τι άνθρωποι είναι στ' αλήθεια οι άνθρωποι.
Έτσι κι εγώ καμιά φορά δεν αντέχω όχι απλά να σε κοιτάω
αλλά ούτε και να σε σκέφτομαι·
υπάρχουν στ' αλήθεια φορές που είσαι στο μυαλό μου
και κυριολεκτικά στρέφω απότομα το κεφάλι μου
λες και στέκεσαι δίπλα μου κι αποφεύγω το βλέμμα σου.
Όμως παρόλο που αποφεύγω το βλέμμα σου σαν το μάτι του Σάουρον,
όσο κοντά ή μακριά μου και αν είναι,
δε θυμάμαι μια φορά να 'χω αποφύγει το άγγιγμά σου.
Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι.
Είμαι το κορίτσι που θα το ζήσει έστω και μόνο για να το θυμάται·
έστω και μόνο για να γράψει γι αυτό.
Κι ύστερα θα σε ξεχάσω.
ΥΓ αυτό το ποστ κάνει αυτή την ιστορία να φαίνεται πολύ σημαντικότερη απ' ό,τι στ' αλήθεια είναι. Προκείται για μία καθ' όλα ασήμαντη ιστορία. Όμως μου αρέσει να γράφω τα πράγματα σαν να είναι όμορφα κι έτσι κάνω πάντα. Όπως ο τύπος στο Big Fish. Θα μου πεις δε δικαιολογούμαι πάντα. Ε τώρα ένιωθα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.
Λογικό, αφού αν η ιστορία ήταν άνθρωπος
θα ήταν ένα παιδάκι που χτυπάει κουδούνια και τρέχει.
Θα μπορούσα βέβαια, μεταφορικά πάντα, να αλλάξω διεύθυνση
και να μη μπορεί το παιδάκι να μου χτυπάει το κουδούνι.
Δεν το κάνω όμως.
Και για να είμαι και πιο δίκαιη,
όχι απλά δεν το κάνω,
αλλά ενίοτε χτυπάω κι εγώ το κουδούνι.
Τώρα, ας πούμε, εγώ το χτύπησα.
Βέβαια έσπευσες να με προσκαλέσεις για δείπνο και ταινία
—μεταφορικά πάντα.
Θέλω να πω, μόνο διστακτικός δεν είσαι.
Ούτε εγώ είμαι.
Ε τότε τι το συζητάω, θα μου πεις,
αν δύο άνθρωποι θέλουν να να αλληλοκαταστρέφονται,
είναι ελεύθεροι να το κάνουν.
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Εγώ αυτή την ιστορία δεν την μισώ,
δεν την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που μου κάνει κακό.
Την επόμενη στιγμή μπορώ να σε ξεχάσω, μπορώ να το ξεχάσω,
μπορώ στ' αλήθεια —μεταφορικά— ν' αλλάξω διεύθυνση και να μη με βρίσκεις.
Θα σου χτυπήσω όμως μάλλον πάλι το κουδούνι.
Και θα μου ανοίξεις πάλι διάπλατα γιατί είναι πράγματα που,
όχι δεν τα ελέγχουμε, μα δεν θέλουμε να τα ελέγξουμε.
Δε θέλουμε να μας βγάλουμε έξω με λουράκι,
θέλουμε να μας αφήσουμε σε ένα πάρκο να τρέχουμε.
Αυτή η ιστορία μου λέει πολλά για μένα και συγχρόνως δε λέει και τίποτα.
Δε θεωρώ πως με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο,
δε νομίζω πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες και πως η μία είναι
"άνθρωποι που θα μπορούσαν να παίζουν σ' αυτή την ιστορία" και πως η άλλη είναι
"άνθρωποι που δε θα το έκαναν ποτέ".
Τι λέει λοιπόν για μένα;.
Δε θα πω, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Μέσα από αυτή την κατάσταση όμως νιώθω πως με γνωρίζω καλύτερα,
με καταλαβαίνω περισσότερο κι ίσως τείνω να με αποδεχτώ κιόλας.
Αυτή η ιστορία μου αρέσει ακριβώς όπως μου αρέσει και το walking dead:
μπορεί τα ζόμπι να είναι μια αηδία και να τα σιχαίνομαι και να μη θέλω να τα βλέπω
και να στρέφω το βλέμμα κάθε φορά που κάνει εκεί φόκους η κάμερα,
η δυστοπία όμως και η μετα-αποκαλυπτική τοποθέτηση της ιστορίας,
προσφέρεται για ανάπτυξη χαρακτήρα.
Εκεί καταλαβαίνεις τι άνθρωποι είναι στ' αλήθεια οι άνθρωποι.
Έτσι κι εγώ καμιά φορά δεν αντέχω όχι απλά να σε κοιτάω
αλλά ούτε και να σε σκέφτομαι·
υπάρχουν στ' αλήθεια φορές που είσαι στο μυαλό μου
και κυριολεκτικά στρέφω απότομα το κεφάλι μου
λες και στέκεσαι δίπλα μου κι αποφεύγω το βλέμμα σου.
Όμως παρόλο που αποφεύγω το βλέμμα σου σαν το μάτι του Σάουρον,
όσο κοντά ή μακριά μου και αν είναι,
δε θυμάμαι μια φορά να 'χω αποφύγει το άγγιγμά σου.
Γιατί τέτοιος άνθρωπος είμαι.
Είμαι το κορίτσι που θα το ζήσει έστω και μόνο για να το θυμάται·
έστω και μόνο για να γράψει γι αυτό.
Κι ύστερα θα σε ξεχάσω.
ΥΓ αυτό το ποστ κάνει αυτή την ιστορία να φαίνεται πολύ σημαντικότερη απ' ό,τι στ' αλήθεια είναι. Προκείται για μία καθ' όλα ασήμαντη ιστορία. Όμως μου αρέσει να γράφω τα πράγματα σαν να είναι όμορφα κι έτσι κάνω πάντα. Όπως ο τύπος στο Big Fish. Θα μου πεις δε δικαιολογούμαι πάντα. Ε τώρα ένιωθα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.
Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016
νο φιλτερ γαμώτη μου
Ήθελα να βάλω φούστα — δε φοράω συχνά φούστες.
Είχε λάστιχο στη μέση, υπέθεσα πως δε θα μου πηγαίνει γιατί θα με πιέζει και θα με δείχνει χοντρή, κι έτσι φόρεσα ένα λαστεξ για να συμμαζέψει λίγο τους γοφούς μου.
Φόρεσα τη φούστα και τη μπλούζα που είχα διαλέξει και απογοητεύτηκα.
Με ζουλούσαν πολύ τα ρούχα και φαινόμουν χοντρή.
Στεναχωρέθηκα.
Αποφάσισα να φορέσω τελείως άλλα πράγματα.
Άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου ξεκινώντας από το λαστεξ.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη φορώντας τη φούστα, το καλσόν, και το κολλητό μπλουζάκι μου
και ήμουν πανέμορφη.
Το σώμα μου ήταν πανέμορφο.
Οι καμπύλες μου ήταν ομοιόμορφες χωρίς κάτι να προσπαθεί να τις διορθώσει.
Κι είπα ένα μεγάλο "άντε γαμηθείτε" σ' όλα τα πράγματα που φτιάχτηκαν για να μας δείχνουν πιο αδυνάτες.
Ήθελα πολύ να με βρίσω γιατί είχα αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά καλή,
χωρίς καν να το διαπιστώσω πρώτα.
Κάθε φορά που προσπαθείς να σε διορθώσεις σου λες ότι δεν είσαι αρκετά καλός.
Και δε λέω, καμιά φορά καλά κάνουμε και μας διορθώνουμε,
γιατί προφανώς δεν είμαστε σ' όλα τέλειοι.
Αλλά όχι ρε, δεν ξαναφοράω λαστέξ.
Οι καμπύλες μου είναι τέλειες.
Όλες οι καμπύλες είναι τέλειες.
Γαμώ τις ανασφάλειες.
Είχε λάστιχο στη μέση, υπέθεσα πως δε θα μου πηγαίνει γιατί θα με πιέζει και θα με δείχνει χοντρή, κι έτσι φόρεσα ένα λαστεξ για να συμμαζέψει λίγο τους γοφούς μου.
Φόρεσα τη φούστα και τη μπλούζα που είχα διαλέξει και απογοητεύτηκα.
Με ζουλούσαν πολύ τα ρούχα και φαινόμουν χοντρή.
Στεναχωρέθηκα.
Αποφάσισα να φορέσω τελείως άλλα πράγματα.
Άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου ξεκινώντας από το λαστεξ.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη φορώντας τη φούστα, το καλσόν, και το κολλητό μπλουζάκι μου
και ήμουν πανέμορφη.
Το σώμα μου ήταν πανέμορφο.
Οι καμπύλες μου ήταν ομοιόμορφες χωρίς κάτι να προσπαθεί να τις διορθώσει.
Κι είπα ένα μεγάλο "άντε γαμηθείτε" σ' όλα τα πράγματα που φτιάχτηκαν για να μας δείχνουν πιο αδυνάτες.
Ήθελα πολύ να με βρίσω γιατί είχα αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά καλή,
χωρίς καν να το διαπιστώσω πρώτα.
Κάθε φορά που προσπαθείς να σε διορθώσεις σου λες ότι δεν είσαι αρκετά καλός.
Και δε λέω, καμιά φορά καλά κάνουμε και μας διορθώνουμε,
γιατί προφανώς δεν είμαστε σ' όλα τέλειοι.
Αλλά όχι ρε, δεν ξαναφοράω λαστέξ.
Οι καμπύλες μου είναι τέλειες.
Όλες οι καμπύλες είναι τέλειες.
Γαμώ τις ανασφάλειες.
Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016
Η όμορφη πόρτα
Αν τους ζήτησες το ίδιο με μένα
τότε τους ζήτησες να σε αγαπούν
να σε δέχονται σαν κάτι που φεύγει
σαν μελωδία που ξεφεύγει
να σε θυμούνται και να μην απιστούν
τότε τους ζήτησες να σε αγαπούν
να σε δέχονται σαν κάτι που φεύγει
σαν μελωδία που ξεφεύγει
να σε θυμούνται και να μην απιστούν
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016
κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά
Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε, αλλά κάθε φορά που δε σκέφτομαι τίποτα,
ακούω αυτό το τραγούδι.
Δεν το βάζω όντως να το ακούσω, το ακούω στο κεφάλι μου.
Είναι πλέον σίγουρα πάνω από μήνας.
Κάθε φορά που δε σκέφτομαι τίποτα, σκέφτομαι δε με νοιάζει πού τραβάμε και πώς ζούμε/ δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά/ την αγάπη μια ζωή θα απομυζούμε/ και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.
ακούω αυτό το τραγούδι.
Δεν το βάζω όντως να το ακούσω, το ακούω στο κεφάλι μου.
Είναι πλέον σίγουρα πάνω από μήνας.
Κάθε φορά που δε σκέφτομαι τίποτα, σκέφτομαι δε με νοιάζει πού τραβάμε και πώς ζούμε/ δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά/ την αγάπη μια ζωή θα απομυζούμε/ και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016
do no harm
—Είναι κι αυτό μες στις επόμενες μέρες και το σκέφτομαι. Τι λες να κάνω;
—Ε και δεν το κάνεις;Αυτό που ψάχνουμε κάποιον να συμφωνήσει μαζί μας πάντως, τρελό,ε; Ξέρεις ότι θα κάνεις μαλακία αλλά θέλεις να σου πω κι εγώ ότι είμαι κομπλέ με τη μαλακία. Μα δεν είναι απίστευτες οι ανθρώπινες σχέσεις; Βέβαια κι εγώ σκέφτομαι να του στείλω.
—Και το δικό σου μαλακία είναι, αλλά δε θα σου πω να το κάνεις. Και ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στη δικιά μου μαλακία και στη δικιά σου. Η δικιά μου είναι κακή για το γενικό καλό, η δικιά σου είναι κακή για σένα.
—Αντιλαμβάνεσαι γενικά πως γενικό καλό > ατομικό καλό;
—Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά οι φίλοι μας εμάς προστατεύουν, όχι τους άλλους.Ή τέλος πάντων, περισσότερο από τους άλλους. Οπότε προφανώς θα με αφήσεις και θα σε αφήσω να κάνουμε κάτι που είναι μαλακία γενικά αλλά δε θα το πάρουμε ελαφρά τη καρδία αν κάνουμε κάτι που πληγώνει εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλον.
—Το βρίσκω βαθυστόχαστο το πρωινό μας!
—Μα αν είναι δυνατόν τι μας απασχολεί στις 10 το πρωί.
—Μα ναι.
—Ε και δεν το κάνεις;Αυτό που ψάχνουμε κάποιον να συμφωνήσει μαζί μας πάντως, τρελό,ε; Ξέρεις ότι θα κάνεις μαλακία αλλά θέλεις να σου πω κι εγώ ότι είμαι κομπλέ με τη μαλακία. Μα δεν είναι απίστευτες οι ανθρώπινες σχέσεις; Βέβαια κι εγώ σκέφτομαι να του στείλω.
—Και το δικό σου μαλακία είναι, αλλά δε θα σου πω να το κάνεις. Και ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στη δικιά μου μαλακία και στη δικιά σου. Η δικιά μου είναι κακή για το γενικό καλό, η δικιά σου είναι κακή για σένα.
—Αντιλαμβάνεσαι γενικά πως γενικό καλό > ατομικό καλό;
—Το αντιλαμβάνομαι. Αλλά οι φίλοι μας εμάς προστατεύουν, όχι τους άλλους.Ή τέλος πάντων, περισσότερο από τους άλλους. Οπότε προφανώς θα με αφήσεις και θα σε αφήσω να κάνουμε κάτι που είναι μαλακία γενικά αλλά δε θα το πάρουμε ελαφρά τη καρδία αν κάνουμε κάτι που πληγώνει εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλον.
—Το βρίσκω βαθυστόχαστο το πρωινό μας!
—Μα αν είναι δυνατόν τι μας απασχολεί στις 10 το πρωί.
—Μα ναι.
Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016
Κάποτε πήγα μόνη σ' ένα λάιβ.
29 Ιουλίου 2016,
Θεσσαλονίκη
Θεσσαλονίκη
Φορούσε κολλητό τζην με στρασάκια σε διάφορα σημεία.
Ζώνη επίσης με στρασάκια.
Μπλούζα που περισσότερο έμοιαζε με ένα μεγάλο σουτιέν.
Από κάτω ένα μάλλον πολύ άβολο σουτιέν,
απ' αυτά που κάνουν το στήθος σου να μοιάζει πως θα ακουμπήσει στο σαγόνι σου.
Είχε και κάτι κορδόνια που παρέπεμπαν σε bondage καταστάσεις.
Α για το παπούτσι δεν είπα.
Αν βγαίνουν και πάνω από 15ποντα τακούνια, τότε τέτοιο ήταν.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του μαλλιού της ήταν μάλλον εξτένσιον.
Βαμμένη προφανώς.
Σκέφτηκα πώς μάλλον δεν ήξερε πως πάει ν' ακούσει Blues Wire.
Παρόλα αυτά, όταν άρχισε το λάιβ, την είδα να τραγουδάει.
Και χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια της στο τραπέζι,
με τρόπο που έδειχνε πως δεν το έλεγχε, της έβγαινε αυθόρμητα ο ρυθμός.
Σωστός ρυθμός.
Αυτό δεν ήρκεσε βέβαια για να τη συμπαθήσω,
κυρίως επειδή ο τρόπος που έκανε νόημα στον μπάρμαν
έμοιαζε πολύ με τον τρόπο που τεντώνεις το χέρι
όταν θέλεις κάποιος να σταματήσει να μιλάει
και τον κοιτούσε με ύφος που δήλωνε πως είναι σίγουρη
ότι ο τύπος είναι χαζός.
Είχε μια έκφραση μόνιμης δυσαρέσκειας.
Ο τρόπος που μιλούσε σου έδινε την εντύπωση πως καβγαδίζει για πράγματα
που δε χρειάζεται να καβγαδίσει κανείς.
Έπιασα και μια ατάκα
"μα αν δεν έχω νέα και δεν έχεις κι εσύ νέα, τότε τι να πούμε;"
Σκέφτηκα πως είναι προβληματικό να 'χεις περάσει μια ηλικία
και να μπορείς να συζητάς μόνο πράγματα που σου συμβαίνουν.
Λες και τίποτα δε γεννάται από αυτά.
Απλά συμβαίνουν, τα αναφέρεις και τελειώνει η υπόθεση.
Εδώ και κάποιο καιρό έχω συνειδητοποιήσει πως αυτό είναι από τα πράγματα
που βαριέμαι περισσότερο στις παρέες που θεωρώ βαρετές.
Τον περιορισμό των συζητήσεων στα χειροπιαστά.
Ίσως τώρα η τύπισσα αυτή να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι
και να λέει στον γκόμενό της
"Καλά την είδες αυτή που καθόταν δίπλα μας;
Ήρθε χωρίς παρέα, ήπιε ένα ουίσκυ, έκανε και μισό πακέτο τσιγάρα
κι έφυγε πριν καν τελειώσει το λάιβ.
Και φορούσε φόρμα κι αθλητικό παπούτσι.
Δηλαδή πού νόμιζε ότι πήγαινε, λαϊκή;"
Βέβαια ο μπάρμαν, τον οποίο δεν κοιτούσα σα να ήταν χαζός,
μπορεί να λέει κάτι του στυλ
"το κοριτσάκι και μόνο του ήρθε, κι ούτε σ' όλο το λάιβ δεν έκατσε
κι ένα ευρώ πουρμπουάρ μου άφησε".
Εγώ θα λέω πως οι άνθρωποι είναι όπως είναι
και ντύνονται όπως ντύνονται
κι αυτό δε σημαίνει ούτε πως ξέρουν ούτε πως δεν ξέρουν από μουσική.
Το πώς μιλάνε όμως και το πώς κοιτάνε,
αυτό πάντα κάτι σημαίνει.
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016
darker*
Πόσο ανακουφιστικό είναι το σκοτάδι.
Θυμάμαι τον γιατρό να προσπαθεί να καταλάβει τι φοβάμαι, τις φοβίες μου
να με ρωτάει τι σχέση έχω με το σκοτάδι;
να του απαντάω "εξαιρετική"
να νομίζει πως ειρωνεύομαι
να του εξηγώ πως μιλάω σοβαρά.
Το σκοτάδι είναι ένα μαύρο, σέξυ, υγρό πράγμα.
Κάπως σαν το αγαπημένο σου εσώρουχο.
Σκέφτομαι, που λες, σκοτάδι
ένα υγρό πάτωμα που μετά από λίγη ώρα κολλάει
κι είναι σκεπασμένο με γόπες·
γόπες κόκκινου χρώματος.
Ήθελα να σου δαγκώσω τον σβέρκο σχεδόν βίαια.
Δεν ήθελα να σου γλείψω το αυτί αργά.
Ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στον σβέρκο σου.
Το σκοτάδι με κάνει να θέλω τέτοια πράγματα·
το αλκοόλ επίσης.
υγρά πατώματα
υγρά εσώρουχα
υγρά μάτια
υγρά παρμπρίζ.
Όλα μ' αρέσουν περισσότερο όταν βρέχονται.
*I want it darker
Θυμάμαι τον γιατρό να προσπαθεί να καταλάβει τι φοβάμαι, τις φοβίες μου
να με ρωτάει τι σχέση έχω με το σκοτάδι;
να του απαντάω "εξαιρετική"
να νομίζει πως ειρωνεύομαι
να του εξηγώ πως μιλάω σοβαρά.
Το σκοτάδι είναι ένα μαύρο, σέξυ, υγρό πράγμα.
Κάπως σαν το αγαπημένο σου εσώρουχο.
Σκέφτομαι, που λες, σκοτάδι
ένα υγρό πάτωμα που μετά από λίγη ώρα κολλάει
κι είναι σκεπασμένο με γόπες·
γόπες κόκκινου χρώματος.
Ήθελα να σου δαγκώσω τον σβέρκο σχεδόν βίαια.
Δεν ήθελα να σου γλείψω το αυτί αργά.
Ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στον σβέρκο σου.
Το σκοτάδι με κάνει να θέλω τέτοια πράγματα·
το αλκοόλ επίσης.
υγρά πατώματα
υγρά εσώρουχα
υγρά μάτια
υγρά παρμπρίζ.
Όλα μ' αρέσουν περισσότερο όταν βρέχονται.
*I want it darker
έφυγε και το παλιό μου κενό
Νομίζω πως ο αόρατος άνθρωπος είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που δεν του έχουμε δώσει όλη τη σημασία που του αξίζει.
Το μπολερό σκεφτόμουν τις προάλλες και πως
τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό.
Αλλά το να σκέφτεται και να ακούει κανείς το μπολερό είναι κλισεδιά όσο να πεις.
Το μπολερό όλοι το ακούμε.
Ενώ αυτό πχ μπορεί να μην έχει λάβει τον θαυμασμό που του αναλογεί.
Αυτό άκουσα τώρα κι αναρωτήθηκα αν τα 'χω καταφέρει.
Αν έχω καταφέρει αυτό που με παράπονο τραγουδάει ο Φοίβος.
Εγώ θα το 'λεγα, όχι για κάποιον άλλον, αλλά για τον εαυτό μου
και θα το 'λεγα, όχι με παράπονο, αλλά με αέρα νικητή.
με την ομορφιά σου μόνο
θα φτιάξεις νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήμουνα εκεί.
Μπορεί και να το 'χω κάνει.
Μάλλον το 'χω κάνει.
Ας πιούμε σ' αυτό.
Το μπολερό σκεφτόμουν τις προάλλες και πως
τα μαλλιά μου αλλάξανε χρώμα
το σώμα μου άρωμα και λένε ακόμα
πως έφυγε και το παλιό μου κενό.
Αλλά το να σκέφτεται και να ακούει κανείς το μπολερό είναι κλισεδιά όσο να πεις.
Το μπολερό όλοι το ακούμε.
Ενώ αυτό πχ μπορεί να μην έχει λάβει τον θαυμασμό που του αναλογεί.
Αυτό άκουσα τώρα κι αναρωτήθηκα αν τα 'χω καταφέρει.
Αν έχω καταφέρει αυτό που με παράπονο τραγουδάει ο Φοίβος.
Εγώ θα το 'λεγα, όχι για κάποιον άλλον, αλλά για τον εαυτό μου
και θα το 'λεγα, όχι με παράπονο, αλλά με αέρα νικητή.
με την ομορφιά σου μόνο
θα φτιάξεις νέο χρόνο
μ' όλες τις μέρες που δεν ήμουνα εκεί.
Μπορεί και να το 'χω κάνει.
Μάλλον το 'χω κάνει.
Ας πιούμε σ' αυτό.
Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016
Wrong
Τo wrong από depeche mode.
Να το βάλουμε στο ριπητ μπας και σιάξουμε.
Ναι, είπα "σιάξουμε".
Και θα το ξαναπώ.
Πρέπει λιγάκι να σιάξουμε.
Να το βάλουμε στο ριπητ μπας και σιάξουμε.
Ναι, είπα "σιάξουμε".
Και θα το ξαναπώ.
Πρέπει λιγάκι να σιάξουμε.
Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016
ήσουν ωραία όταν γελούσες
Ακούω το ήσουν ωραία που εντελώς τυχαία άκουγα συνέχεια εκείνες τις μέρες.
Τυχαία το άκουγα
Αλλά how appropriate.
Να μη λέω appropriate.
Τέλος πάντων.
Αναρωτιέμαι αν θα 'ρθει Πρωτομαγιά που δε θα σε σκεφτώ.
Ψέματα λέω, δεν αναρωτιέμαι· θα έρθει, είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μπορεί μάλιστα η αμέσως επόμενη Πρωτομαγιά να είναι αυτή που δε θα σε σκεφτώ.
Μπορεί να μυρίζω γιασεμιά κι αγγελικές και να μην πειράζει.
Να μην το παίρνεις πάνω σου και να μην στεναχωριέσαι που σε σκέφτομαι ακόμα.
Δε σε σκέφτομαι δα και συνέχεια, δε μου λείπεις, δε σε θέλω.
Είναι μόνο το πώς μ' έκανες να νιώθω.
Που και αυτό κάποια στιγμή δε θα 'χει σημασία.
Τη στιγμή που θα το καταφέρει κάποιος ακόμη.
Απλά να, είμαι 25 κι είναι πανέμορφη ηλικία, είναι και περίεργη όμως.
Φοβάμαι πως θα γίνω απαισιόδοξη και κυνική.
Πως θα αρχίσω να πιστεύω πως αυτό ήταν και δε θα είναι τίποτα άλλο.
Ψέμα είναι αυτό, δεν ήσουν η ιστορία μου, αλίμονο αν ήσουν.
Δεν το πιστεύω αυτό.
Δεν το πιστεύω.
Το φοβάμαι όμως.
Όχι επειδή το θεωρώ πιθανό.
Επειδή τείνω να γίνω απαισιόδοξη.
Έχω ανάγκη, όχι κάποιον άνθρωπο να με σώσει,
μα κάποιον να με διαψεύσει τουλάχιστον.
Κι ας μην είναι Πρωτομαγιά,
ας είναι και Πολυτεχνείο βρε αδερφέ.
Απεργία ας είναι κι ό,τι είναι.
Τυχαία το άκουγα
Αλλά how appropriate.
Να μη λέω appropriate.
Τέλος πάντων.
Αναρωτιέμαι αν θα 'ρθει Πρωτομαγιά που δε θα σε σκεφτώ.
Ψέματα λέω, δεν αναρωτιέμαι· θα έρθει, είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μπορεί μάλιστα η αμέσως επόμενη Πρωτομαγιά να είναι αυτή που δε θα σε σκεφτώ.
Μπορεί να μυρίζω γιασεμιά κι αγγελικές και να μην πειράζει.
Να μην το παίρνεις πάνω σου και να μην στεναχωριέσαι που σε σκέφτομαι ακόμα.
Δε σε σκέφτομαι δα και συνέχεια, δε μου λείπεις, δε σε θέλω.
Είναι μόνο το πώς μ' έκανες να νιώθω.
Που και αυτό κάποια στιγμή δε θα 'χει σημασία.
Τη στιγμή που θα το καταφέρει κάποιος ακόμη.
Απλά να, είμαι 25 κι είναι πανέμορφη ηλικία, είναι και περίεργη όμως.
Φοβάμαι πως θα γίνω απαισιόδοξη και κυνική.
Πως θα αρχίσω να πιστεύω πως αυτό ήταν και δε θα είναι τίποτα άλλο.
Ψέμα είναι αυτό, δεν ήσουν η ιστορία μου, αλίμονο αν ήσουν.
Δεν το πιστεύω αυτό.
Δεν το πιστεύω.
Το φοβάμαι όμως.
Όχι επειδή το θεωρώ πιθανό.
Επειδή τείνω να γίνω απαισιόδοξη.
Έχω ανάγκη, όχι κάποιον άνθρωπο να με σώσει,
μα κάποιον να με διαψεύσει τουλάχιστον.
Κι ας μην είναι Πρωτομαγιά,
ας είναι και Πολυτεχνείο βρε αδερφέ.
Απεργία ας είναι κι ό,τι είναι.
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς*
Λοιπόν βρήκα πώς θα περιγράφω τον τύπο που ψάχνω.
Καμία περιγραφή μέχρι τώρα δεν ήταν αρκετή.
Τι πάει να πει να 'χει χιούμορ; Τι είδους χιούμορ να 'χει;
Δε με νοιάζει αν θα 'χει κοντά μαλλιά, μακριά μαλλιά ή φαλάκρα.
Κοιλιά ή κοιλιακούς.
Αδιαφορώ.
Θέλω να με κάνει να νιώθω πως δεν γίνεται να υπάρξει αγόρι
που θα μου ταιριάζει περισσότερο.
Θέλω να νιώθει πως δε γίνεται να υπάρξει κορίτσι
που θα του ταιριάζει περισσότερο.
Δε χρειάζεται να το εκφράσει—είδαμε χαΐρι κι όταν μας τα λένε.
Φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Κι είναι τόσο μεγάλη η παγίδα να θέλεις να τα ακούς.
Αυτές οι ανάγκες μας γεννάνε την προσποίηση.
Θέλεις τόσο πολύ κάτι να ακούσεις που ο άλλος προκειμένου να μη στο στερήσει,
το προσποιείται.
Γι αυτό πρέπει να σταματήσουμε.
Φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Αν για να σιγουρευτείς πρέπει ο άλλος να κάνει δήλωση,
το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει.
Αυτά τα πράγματα φαίνονται.
Κι αυτό είναι που θέλω.
Μια έλξη τόσο αναπόφευκτη,
τόσο αδύνατο να κρυφτεί,
τόσο περιττό να την ομολογήσεις.
*https://www.youtube.com/watch?v=PtC788_QWb0
Καμία περιγραφή μέχρι τώρα δεν ήταν αρκετή.
Τι πάει να πει να 'χει χιούμορ; Τι είδους χιούμορ να 'χει;
Δε με νοιάζει αν θα 'χει κοντά μαλλιά, μακριά μαλλιά ή φαλάκρα.
Κοιλιά ή κοιλιακούς.
Αδιαφορώ.
Θέλω να με κάνει να νιώθω πως δεν γίνεται να υπάρξει αγόρι
που θα μου ταιριάζει περισσότερο.
Θέλω να νιώθει πως δε γίνεται να υπάρξει κορίτσι
που θα του ταιριάζει περισσότερο.
Δε χρειάζεται να το εκφράσει—είδαμε χαΐρι κι όταν μας τα λένε.
Φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Κι είναι τόσο μεγάλη η παγίδα να θέλεις να τα ακούς.
Αυτές οι ανάγκες μας γεννάνε την προσποίηση.
Θέλεις τόσο πολύ κάτι να ακούσεις που ο άλλος προκειμένου να μη στο στερήσει,
το προσποιείται.
Γι αυτό πρέπει να σταματήσουμε.
Φαίνονται αυτά τα πράγματα.
Αν για να σιγουρευτείς πρέπει ο άλλος να κάνει δήλωση,
το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει.
Αυτά τα πράγματα φαίνονται.
Κι αυτό είναι που θέλω.
Μια έλξη τόσο αναπόφευκτη,
τόσο αδύνατο να κρυφτεί,
τόσο περιττό να την ομολογήσεις.
*https://www.youtube.com/watch?v=PtC788_QWb0
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016
το λες και ισορροπία
Στις 5 το πρωί ξερνούσα σ' ένα δέντρο στην παραλιακή.
Στις 12 το μεσημέρι μαγείρευα φακές έχοντας χανγκόβερ.
Θεωρώ πως στις δύο αυτές φράσεις συνοψίζεται το να είσαι 25.
Στις 12 το μεσημέρι μαγείρευα φακές έχοντας χανγκόβερ.
Θεωρώ πως στις δύο αυτές φράσεις συνοψίζεται το να είσαι 25.
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016
λαχτάρα
Είχα ξεχάσει πώς είναι να βλέπεις στον ύπνο σου αυτό που θέλεις
και μετά να ξυπνάς.
Αλλά δεν πειράζει.
Καλή εξέλιξη είναι αυτή.
Είχα καιρό να θελήσω κάτι.
Κι απ' όλα τα συναισθήματα,
η λαχτάρα είναι αυτό του οποίου η έλλειψη είναι περισσότερο ανυπόφορη νομίζω.
Περισσότερο ενδεικτική προβλήματος.
Άρα είμαι καλά.
Καλά είμαι.
ΥΓ Είμαι πολύ ρομαντική στον ύπνο μου.
Δε θέλω να γράψω τι είδα. Αλλά μακάρι να το θυμάμαι.
και μετά να ξυπνάς.
Αλλά δεν πειράζει.
Καλή εξέλιξη είναι αυτή.
Είχα καιρό να θελήσω κάτι.
Κι απ' όλα τα συναισθήματα,
η λαχτάρα είναι αυτό του οποίου η έλλειψη είναι περισσότερο ανυπόφορη νομίζω.
Περισσότερο ενδεικτική προβλήματος.
Άρα είμαι καλά.
Καλά είμαι.
ΥΓ Είμαι πολύ ρομαντική στον ύπνο μου.
Δε θέλω να γράψω τι είδα. Αλλά μακάρι να το θυμάμαι.
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016
not frowned upon
Σκέψου τις στιγμές που συνοφρυώνεσαι.
Όχι μόνο τις προφανείς
—θυμός, δυσαρέσκεια, περισυλλογή—
σκέψου και τις άλλες.
Είναι μια στιγμή που πάντα συνοφρυώνεσαι
αλλά λόγω της στιγμής δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.
Κατάλαβες;
Πάντα συνοφρυωνόμαστε εκείνη τη στιγμή.
Τρελό,ε;
Όχι μόνο τις προφανείς
—θυμός, δυσαρέσκεια, περισυλλογή—
σκέψου και τις άλλες.
Είναι μια στιγμή που πάντα συνοφρυώνεσαι
αλλά λόγω της στιγμής δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.
Κατάλαβες;
Πάντα συνοφρυωνόμαστε εκείνη τη στιγμή.
Τρελό,ε;
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016
άσε τα ψέματα
Μου επιβάλλω πρόγραμμα
και με μαλώνω όταν παρεκκλίνω.
Χαίρομαι όταν τα καταφέρνω
μα δε βγαίνω κι απ' τον εαυτό μου για να μου πω μπράβο.
Μόνο για να με επιπλήξω βγαίνω απ' τον εαυτό μου·
για να με κακοχαρακτηρίσω,
για να με βρω ανεπαρκή.
Μου φτιάχνω βαλεριάνα για να κοιμάμαι νωρίς
και να ξυπνάω νωρίς
και να μην έχω δικαιολογία γι αυτά που δεν κάνω.
Αφού είχα τον χρόνο.
Δημιούργησα τον χρόνο.
Φρόντισα γι αυτό.
Έφτιαξα τις ιδανικές συνθήκες έτσι ώστε να φταίω μόνο εγώ.
Ώστε να βγω από τον εαυτό μου και να με ξεφτιλίσω
που πάλι δεν έκανα αυτό που έπρεπε
που πάλι δεν είμαι αρκετά καλή.
Πάλι δεν είμαι αρκετά τίποτα.
Καμιά φορά με καλοπιάνω·
μου αφιερώνω τραγούδια και κλαίω ακούγοντάς τα.
Μου δημιουργώ την ψευδαίσθηση της αγάπης
όπως και τόσες άλλες ψευδαισθήσεις.
Είναι πανεύκολο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου όταν το χρειάζεται.
Οι άνθρωποι θα πιστέψουν οτιδήποτε προκειμένου να ανακουφιστούν.
Ο πρώτος που το κατάλαβε αυτό έφτιαξε τον θεό
κι όλοι έσπευσαν να αφεθούν στα αόρατα χέρια του.
Δεν μπορώ να τους κρίνω, είμαι χειρότερη.
Πιο λογικό να πιστεύεις αλλουνού τα ψέματα,
παρά αυτά που κατασκεύασες μόνος σου.
Είναι σα να φτιάχνεις τα ναρκωτικά και να τα καταναλώνεις κιόλας.
Κάποτε θα μεγαλώσω και δε θα πιστεύω πια στα ψέματά μου.
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Εγώ θέλω μόνο να μη γίνω μόνη μου.
και με μαλώνω όταν παρεκκλίνω.
Χαίρομαι όταν τα καταφέρνω
μα δε βγαίνω κι απ' τον εαυτό μου για να μου πω μπράβο.
Μόνο για να με επιπλήξω βγαίνω απ' τον εαυτό μου·
για να με κακοχαρακτηρίσω,
για να με βρω ανεπαρκή.
Μου φτιάχνω βαλεριάνα για να κοιμάμαι νωρίς
και να ξυπνάω νωρίς
και να μην έχω δικαιολογία γι αυτά που δεν κάνω.
Αφού είχα τον χρόνο.
Δημιούργησα τον χρόνο.
Φρόντισα γι αυτό.
Έφτιαξα τις ιδανικές συνθήκες έτσι ώστε να φταίω μόνο εγώ.
Ώστε να βγω από τον εαυτό μου και να με ξεφτιλίσω
που πάλι δεν έκανα αυτό που έπρεπε
που πάλι δεν είμαι αρκετά καλή.
Πάλι δεν είμαι αρκετά τίποτα.
Καμιά φορά με καλοπιάνω·
μου αφιερώνω τραγούδια και κλαίω ακούγοντάς τα.
Μου δημιουργώ την ψευδαίσθηση της αγάπης
όπως και τόσες άλλες ψευδαισθήσεις.
Είναι πανεύκολο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου όταν το χρειάζεται.
Οι άνθρωποι θα πιστέψουν οτιδήποτε προκειμένου να ανακουφιστούν.
Ο πρώτος που το κατάλαβε αυτό έφτιαξε τον θεό
κι όλοι έσπευσαν να αφεθούν στα αόρατα χέρια του.
Δεν μπορώ να τους κρίνω, είμαι χειρότερη.
Πιο λογικό να πιστεύεις αλλουνού τα ψέματα,
παρά αυτά που κατασκεύασες μόνος σου.
Είναι σα να φτιάχνεις τα ναρκωτικά και να τα καταναλώνεις κιόλας.
Κάποτε θα μεγαλώσω και δε θα πιστεύω πια στα ψέματά μου.
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Εγώ θέλω μόνο να μη γίνω μόνη μου.
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016
Unwillingly mine
Περπατούσα στην Αγίου Δημητρίου και σκεφτόμουν πως ένας ακόμα λόγος που μου αρέσει τόσο το φθινόπωρο, είναι πως έχει τον ιδανικό καιρό για να φοράμε τα δερμάτινά μας. Είναι η εποχή του δερμάτινου μπουφάν. Κι αυτό δεν είναι ασήμαντο. Είναι σημαντικό.
Θυμάμαι που με ρώτησες γιατί το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή και δε σκέφτηκα τίποτα πιο έξυπνο και τίποτα πιο λυρικό να πω, πέρα από "έχει δροσιά". Είναι σημαντική και η δροσιά, δε λέω. Αλλά είναι και τόσα άλλα.
Είναι η πιο τρομακτική εποχή για να γυρίζεις αργά σπίτι το βράδυ. Το θυμήθηκα χτες αυτό, γιατί κατηφόριζα το στενάκι που οδηγεί στο σπίτι —αυτό το έρημο κι έτσι κι αλλιώς τρομακτικό στενάκι— και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα βήματά μου —πράγμα που πάντα με τρομάζει, ό,τι εποχή και να έχουμε. Σκέψου τώρα το μόνο που ακούγεται να είναι τα βήματά σου και επιπλέον το πεζοδρόμιο να είναι στρωμένο με πεσμένα φύλλα. Ξαφνικά τα βήματά σου δεν κάνουν γκντουπ-γκντουπ αλλά κρατς-κρατς. Ήχος ασύγκριτα πιο εύκολα εντοπίσιμος από ένα χαμηλής συχνότητας γκντουπ-γκντουπ. Αν φοβάσαι, θέλω να πω, τότε το φθινόπωρο θα φοβάσαι περισσότερο ακόμα. Το γεγονός βέβαια πως εγώ αυτή την εποχή τη λατρεύω, μάλλον κάτι περίεργο λέει για μένα και τη σχέση μου με το φόβο. Αναπόφευκτα σκέφτομαι την εισαγωγή από τον Πεχλιβάνη. Δε βαριέσαι.
Ήθελα οπωσδήποτε να πιω ένα ακόμα ρούμι και ήθελα να το πιω σε συγκεκριμένο μαγαζί. Είχα κανα δυο φίλους στο μυαλό μου, ήξερα όμως πως κανείς τους δεν ήταν διαθέσιμος. Ένιωσα έναν βραχύβιο θυμό που δεν είχα παρέα να βγω, επικράτησε όμως μια ανακούφιση του τύπου "έλα τώρα καλή μου, αφού γουστάρεις να βγαίνεις μόνη σου, μη μας το παίζεις θιγμένη". Κι έτσι πήρα τα ποδαράκια μου και πήγα στο στέκι.
Το ήξερα πως δε θα έβρισκα σκαμπό στο μπαρ. Είναι Παρασκευή έντεκα το βράδυ, δεν περιμένουν εσένα τα σκαμπό γλυκιά μου. Δεν πειράζει. Υπάρχει ένα κομμάτι μπάρας που κοιτάει στον τοίχο —στον κόκκινο τοίχο— κι εκεί θα καθίσω. Εκεί κάθισα. Έκανα ένα τσιγάρο κι ήπια το μισό σέιλορ τζέρυ. Έκανα τράκα άλλο ένα τσιγάρο, καθώς το μπάτζετ μου ήταν "θα αγοράσεις καπνό ή θα πιεις ποτό, διάλεξε" κι εγώ είχα διαλέξει το ρούμι. Εύκολα κάνεις τράκα τσιγάρο. Τράκα ρούμι είναι άλλη φάση κι εγώ σε τέτοια φάση δεν είμαι —δεν ήμουν και ποτέ.
Το μαγαζί έπαιζε killing moon από echo and the bunnymen και το θεώρησα τρομερά καλό σημάδι καθώς αγαπώ αυτό το τραγούδι. Αγαπώ ιδιαιτέρως την ομοιοκαταληξία killing time-unwillingly mine. Δεν ξέρω τι λέει πιο πριν, αλλά αυτό το unwillingly mine μου κάθεται στο λαιμό και στο στήθος και παντού κάθε φορά που το ακούω. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσα πράγματα είναι δικά του χωρίς να τα έχει επιλέξει και πιστεύω ο καθένας θα νιώσει τον στίχο αυτό να του κάθεται στον λαιμό και στο στήθος και παντού.
Θα επέστρεφα με τα πόδια αλλά κοίταξα την ώρα και προλάβαινα λεωφορείο. Δε γαμιέται λέω; Πόσο καιρό έχω να πάρω λεωφορείο; Θα πάρω λεωφορείο. Έρχεται σε τρία λεπτά. Τζάμι.
Ανεβαίνω και βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο φίλους που συζητάνε τι θα κάνουνε μετά κι αν θα πιούνε κρασί κι είμαι αναγκασμένη να ακούω τα σχέδιά τους, χωρίς καθόλου να το θέλω. Προτείνω στον έναν ν' αλλάξουμε θέση. Νομίζω του φάνηκα ευγενική κι αλτρουίστρια ενώ στην πραγματικότητα ήμουν εγωίστρια και νευριασμένη. Δε βαριέσαι. Έτσι βρέθηκα δίπλα σε ένα ωραίο αγόρι το οποίο δεν είχα παρατηρήσει πριν και που όταν πάτησα το κουμπί της στάσης έκανε πίσω για να πλησιάσω στην πόρτα. Με την κίνηση αυτή βρέθηκα μπροστά του κι ασφυκτικά κοντά του γιατί το λεωφορείο ήταν γεμάτο —ήταν το τελευταίο βλέπεις. Του είχα γυρισμένη πλάτη και τα αυτιά μου ήταν στο ύψος των χειλιών του και άκουγα την ανάσα του και δεν ξέρω αν ανάσαινε βαριά ή αν ήταν η ιδέα μου, κάτι όμως σ' αυτό το σκηνικό ήταν τρομερά ηλεκτρισμένο και απ' τη μία σκέφτηκα πόσο σέξυ μπορεί να γίνει ένα αστικό κι από την άλλη πόσο άρρωστη μπορεί να είμαι που βρίσκω ακόμα και σ' αυτό κάτι το σεξουαλικό. Δε βαριέσαι. Έφτασα.
Άνοιξα κατευθείαν τον υπολογιστή και προσπαθούσα να συγκρατήσω στη μνήμη μου όλα αυτά που ήθελα να γράψω, δύσκολο τασκ για τύπισσα που πίνει μόνη της ρούμια στηΝαυαρίνου Γούναρη. Αλλά πριν αρχίσω να γράφω έβαλα ν' ακούσω το killing moon και, αν με ρωτάς, έκανε όλη τη διαφορά.
Fate
Up against your will
Through the thick and thin
He will wait until
You give yourself to him
Θυμάμαι που με ρώτησες γιατί το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή και δε σκέφτηκα τίποτα πιο έξυπνο και τίποτα πιο λυρικό να πω, πέρα από "έχει δροσιά". Είναι σημαντική και η δροσιά, δε λέω. Αλλά είναι και τόσα άλλα.
Είναι η πιο τρομακτική εποχή για να γυρίζεις αργά σπίτι το βράδυ. Το θυμήθηκα χτες αυτό, γιατί κατηφόριζα το στενάκι που οδηγεί στο σπίτι —αυτό το έρημο κι έτσι κι αλλιώς τρομακτικό στενάκι— και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα βήματά μου —πράγμα που πάντα με τρομάζει, ό,τι εποχή και να έχουμε. Σκέψου τώρα το μόνο που ακούγεται να είναι τα βήματά σου και επιπλέον το πεζοδρόμιο να είναι στρωμένο με πεσμένα φύλλα. Ξαφνικά τα βήματά σου δεν κάνουν γκντουπ-γκντουπ αλλά κρατς-κρατς. Ήχος ασύγκριτα πιο εύκολα εντοπίσιμος από ένα χαμηλής συχνότητας γκντουπ-γκντουπ. Αν φοβάσαι, θέλω να πω, τότε το φθινόπωρο θα φοβάσαι περισσότερο ακόμα. Το γεγονός βέβαια πως εγώ αυτή την εποχή τη λατρεύω, μάλλον κάτι περίεργο λέει για μένα και τη σχέση μου με το φόβο. Αναπόφευκτα σκέφτομαι την εισαγωγή από τον Πεχλιβάνη. Δε βαριέσαι.
Ήθελα οπωσδήποτε να πιω ένα ακόμα ρούμι και ήθελα να το πιω σε συγκεκριμένο μαγαζί. Είχα κανα δυο φίλους στο μυαλό μου, ήξερα όμως πως κανείς τους δεν ήταν διαθέσιμος. Ένιωσα έναν βραχύβιο θυμό που δεν είχα παρέα να βγω, επικράτησε όμως μια ανακούφιση του τύπου "έλα τώρα καλή μου, αφού γουστάρεις να βγαίνεις μόνη σου, μη μας το παίζεις θιγμένη". Κι έτσι πήρα τα ποδαράκια μου και πήγα στο στέκι.
Το ήξερα πως δε θα έβρισκα σκαμπό στο μπαρ. Είναι Παρασκευή έντεκα το βράδυ, δεν περιμένουν εσένα τα σκαμπό γλυκιά μου. Δεν πειράζει. Υπάρχει ένα κομμάτι μπάρας που κοιτάει στον τοίχο —στον κόκκινο τοίχο— κι εκεί θα καθίσω. Εκεί κάθισα. Έκανα ένα τσιγάρο κι ήπια το μισό σέιλορ τζέρυ. Έκανα τράκα άλλο ένα τσιγάρο, καθώς το μπάτζετ μου ήταν "θα αγοράσεις καπνό ή θα πιεις ποτό, διάλεξε" κι εγώ είχα διαλέξει το ρούμι. Εύκολα κάνεις τράκα τσιγάρο. Τράκα ρούμι είναι άλλη φάση κι εγώ σε τέτοια φάση δεν είμαι —δεν ήμουν και ποτέ.
Το μαγαζί έπαιζε killing moon από echo and the bunnymen και το θεώρησα τρομερά καλό σημάδι καθώς αγαπώ αυτό το τραγούδι. Αγαπώ ιδιαιτέρως την ομοιοκαταληξία killing time-unwillingly mine. Δεν ξέρω τι λέει πιο πριν, αλλά αυτό το unwillingly mine μου κάθεται στο λαιμό και στο στήθος και παντού κάθε φορά που το ακούω. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσα πράγματα είναι δικά του χωρίς να τα έχει επιλέξει και πιστεύω ο καθένας θα νιώσει τον στίχο αυτό να του κάθεται στον λαιμό και στο στήθος και παντού.
Θα επέστρεφα με τα πόδια αλλά κοίταξα την ώρα και προλάβαινα λεωφορείο. Δε γαμιέται λέω; Πόσο καιρό έχω να πάρω λεωφορείο; Θα πάρω λεωφορείο. Έρχεται σε τρία λεπτά. Τζάμι.
Ανεβαίνω και βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο φίλους που συζητάνε τι θα κάνουνε μετά κι αν θα πιούνε κρασί κι είμαι αναγκασμένη να ακούω τα σχέδιά τους, χωρίς καθόλου να το θέλω. Προτείνω στον έναν ν' αλλάξουμε θέση. Νομίζω του φάνηκα ευγενική κι αλτρουίστρια ενώ στην πραγματικότητα ήμουν εγωίστρια και νευριασμένη. Δε βαριέσαι. Έτσι βρέθηκα δίπλα σε ένα ωραίο αγόρι το οποίο δεν είχα παρατηρήσει πριν και που όταν πάτησα το κουμπί της στάσης έκανε πίσω για να πλησιάσω στην πόρτα. Με την κίνηση αυτή βρέθηκα μπροστά του κι ασφυκτικά κοντά του γιατί το λεωφορείο ήταν γεμάτο —ήταν το τελευταίο βλέπεις. Του είχα γυρισμένη πλάτη και τα αυτιά μου ήταν στο ύψος των χειλιών του και άκουγα την ανάσα του και δεν ξέρω αν ανάσαινε βαριά ή αν ήταν η ιδέα μου, κάτι όμως σ' αυτό το σκηνικό ήταν τρομερά ηλεκτρισμένο και απ' τη μία σκέφτηκα πόσο σέξυ μπορεί να γίνει ένα αστικό κι από την άλλη πόσο άρρωστη μπορεί να είμαι που βρίσκω ακόμα και σ' αυτό κάτι το σεξουαλικό. Δε βαριέσαι. Έφτασα.
Άνοιξα κατευθείαν τον υπολογιστή και προσπαθούσα να συγκρατήσω στη μνήμη μου όλα αυτά που ήθελα να γράψω, δύσκολο τασκ για τύπισσα που πίνει μόνη της ρούμια στη
Fate
Up against your will
Through the thick and thin
He will wait until
You give yourself to him
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016
εδώ είναι ωραία, μίστερ
Είμαστε ωραία παιδιά.
Πηγαίνουμε σε λάιβ όσο πιο συχνά μπορούμε —κι επειδή θέλουμε, μπορούμε συχνά.
Πηγαίνουμε σε μικρά λάιβ σε υπόγεια και σε μεγάλα λάιβ σε συναυλιακούς χώρους.
Και παίρνουμε δεύτερο ουίσκυ ενώ δεν έχουμε λεφτά για δεύτερο ουίσκυ·
προτιμάμε όμως να γυρίσουμε με τα πόδια,
παρά να περάσει στεγνή η συναυλία.
Και καμιά φορά μας παίρνουν τα ζουμιά σε ορισμένα τραγούδια, έτσι αναπάντεχα.
Όχι ακριβώς αναπάντεχα δηλαδή,
ξέρουμε ποια τραγούδια είναι επικίνδυνα για τον καθένα μας·
αλλά πάντα έχουμε την ελπίδα ή την ψευδαίσθηση πως "αυτή τη φορά δε θα πειράξει".
Αλλά πειράζει.
Δε θα πω "πειράζει ακόμα", γιατί δεν πειράζει ακόμα.
Πειράζει καμιά φορά.
Κι όσο να πεις λάιβ είναι αλλιώς το φήλινγκ,
δεν κλαίμε δα και με youtube.
Είμαστε ωραία παιδιά.
Γυρνάμε με τα πόδια και δε μας νοιάζει.
Και χορεύουμε όσο μπορούμε ό,τι χορεύεται
αλλά και ό,τι συμβατικά δε χορεύεται.
Εμείς το χορεύουμε όμως.
Νιώθω πολύ καλύτερα απ' όταν ήμουν 17 και χόρευα.
Νιώθω πολύ καλύτερα κι απ' όταν ήμουν 20 και χόρευα.
Στα 17 σε κοιτάνε επειδή είσαι πολύ μικρή.
Στα 20 σε κοιτάνε πρόστυχα, επειδή είσαι 20 κι ομορφούλα.
Στα 25 δε δίνεις δεκάρα ποιος και γιατί σε κοιτάει.
Είναι πολύ ωραία να είσαι 25.
Εντάξει δεν είμαι ακόμα.
Είναι πολύ ωραία να είσαι σχεδόν 25.
Κι αυτό όμως μας κάνει και μας περισσεύει.
Πηγαίνουμε σε λάιβ όσο πιο συχνά μπορούμε —κι επειδή θέλουμε, μπορούμε συχνά.
Πηγαίνουμε σε μικρά λάιβ σε υπόγεια και σε μεγάλα λάιβ σε συναυλιακούς χώρους.
Και παίρνουμε δεύτερο ουίσκυ ενώ δεν έχουμε λεφτά για δεύτερο ουίσκυ·
προτιμάμε όμως να γυρίσουμε με τα πόδια,
παρά να περάσει στεγνή η συναυλία.
Και καμιά φορά μας παίρνουν τα ζουμιά σε ορισμένα τραγούδια, έτσι αναπάντεχα.
Όχι ακριβώς αναπάντεχα δηλαδή,
ξέρουμε ποια τραγούδια είναι επικίνδυνα για τον καθένα μας·
αλλά πάντα έχουμε την ελπίδα ή την ψευδαίσθηση πως "αυτή τη φορά δε θα πειράξει".
Αλλά πειράζει.
Δε θα πω "πειράζει ακόμα", γιατί δεν πειράζει ακόμα.
Πειράζει καμιά φορά.
Κι όσο να πεις λάιβ είναι αλλιώς το φήλινγκ,
δεν κλαίμε δα και με youtube.
Είμαστε ωραία παιδιά.
Γυρνάμε με τα πόδια και δε μας νοιάζει.
Και χορεύουμε όσο μπορούμε ό,τι χορεύεται
αλλά και ό,τι συμβατικά δε χορεύεται.
Εμείς το χορεύουμε όμως.
Νιώθω πολύ καλύτερα απ' όταν ήμουν 17 και χόρευα.
Νιώθω πολύ καλύτερα κι απ' όταν ήμουν 20 και χόρευα.
Στα 17 σε κοιτάνε επειδή είσαι πολύ μικρή.
Στα 20 σε κοιτάνε πρόστυχα, επειδή είσαι 20 κι ομορφούλα.
Στα 25 δε δίνεις δεκάρα ποιος και γιατί σε κοιτάει.
Είναι πολύ ωραία να είσαι 25.
Εντάξει δεν είμαι ακόμα.
Είναι πολύ ωραία να είσαι σχεδόν 25.
ΥΓ εδώ θα έμπαινε το two twenty-five-year-olds της Debbie Davies, αλλά δεν το βρίσκω στο youtube, μπορείτε όμως να κατεβάσετε το άλμπουμ από εδώ: https://soundpark.online/album/torrent-123468-debbie-davies-love-spin-2015
Κι αυτό όμως μας κάνει και μας περισσεύει.
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016
I think last night you were driving circles around me*
Δεν ήταν καλή μέρα, μέχρι μια στιγμή.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μαζέψω τον εαυτό μου
και να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά.
Και το έκανα.
Πήγα στο μαγαζί που με συγκεντρώνει περισσότερο απ' όλα τα μέρη όπου έχω διαβάσει.
Έπιασα το τραπέζι μου, ήπια το τσάι μου, διάβασα.
Ένιωθα ότι κατανοούσα σε βάθος το αντικείμενο,
μου έλυνα τις απορίες.
Ήμουν ευχαριστημένη.
Με επιβράβευσα με μια μπύρα και δύο σφηνάκια ουίσκυ.
Έκανα και το λεγόμενο socializing.
Κι ύστερα μάζεψα πάλι τον εαυτό μου και τον έφερα σπίτι.
Μου έφτιαξα τσάι και έβαλα μουσική.
Η μέρα δεν είναι πλέον ανυπόφορη— η μέρα πέρασε.
Οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα
είναι τόσο ανυπόφορα.
Ίσως να θέλω να κλάψω, ίσως να ανακουφιστώ έτσι.
Αλλά δε μου έρχεται.
Μου έρχεται δηλαδή αλλά μου φεύγει μετά.
Πολύ συχνά έχω σκεφτεί πως το να σου κόβεται στη μέση
το φτέρνισμα, το χασμουρητό ή ο οργασμός
είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα το να σου κόβεται το κλάμα.
Ούτε αυτή τη χάρη δεν μπορώ να μου κάνω.
Πώς στο διάολο γίνεται να νιώθω ένα τόσο μεγάλο κενό;
Τόσες εξισώσεις κι αυτό δεν το 'χω λύσει.
* https://www.youtube.com/watch?v=g26ed_ujqcM&list=PLc6rpVN_-jeiLpCCqc1oBpMn-FDvzddp6&index=3
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μαζέψω τον εαυτό μου
και να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά.
Και το έκανα.
Πήγα στο μαγαζί που με συγκεντρώνει περισσότερο απ' όλα τα μέρη όπου έχω διαβάσει.
Έπιασα το τραπέζι μου, ήπια το τσάι μου, διάβασα.
Ένιωθα ότι κατανοούσα σε βάθος το αντικείμενο,
μου έλυνα τις απορίες.
Ήμουν ευχαριστημένη.
Με επιβράβευσα με μια μπύρα και δύο σφηνάκια ουίσκυ.
Έκανα και το λεγόμενο socializing.
Κι ύστερα μάζεψα πάλι τον εαυτό μου και τον έφερα σπίτι.
Μου έφτιαξα τσάι και έβαλα μουσική.
Η μέρα δεν είναι πλέον ανυπόφορη— η μέρα πέρασε.
Οι σκέψεις όμως και τα συναισθήματά μου αυτή την ώρα
είναι τόσο ανυπόφορα.
Ίσως να θέλω να κλάψω, ίσως να ανακουφιστώ έτσι.
Αλλά δε μου έρχεται.
Μου έρχεται δηλαδή αλλά μου φεύγει μετά.
Πολύ συχνά έχω σκεφτεί πως το να σου κόβεται στη μέση
το φτέρνισμα, το χασμουρητό ή ο οργασμός
είναι εξίσου ενοχλητικό.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα το να σου κόβεται το κλάμα.
Ούτε αυτή τη χάρη δεν μπορώ να μου κάνω.
Πώς στο διάολο γίνεται να νιώθω ένα τόσο μεγάλο κενό;
Τόσες εξισώσεις κι αυτό δεν το 'χω λύσει.
* https://www.youtube.com/watch?v=g26ed_ujqcM&list=PLc6rpVN_-jeiLpCCqc1oBpMn-FDvzddp6&index=3
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016
μέσα σε παλιές φωτογραφίες
Μ' αρέσει η μανία σου να τραβάς φωτογραφίες.
Στην αρχή το έβρισκα κάπως χαζό να βγάζεις τη φωτογραφική μηχανή στα καλά καθούμενα
και να μου λες να γελάσω.
Αλλά χτες μου έστειλες μία από αυτές.
Καθόμουν σε ένα σκαμπό, είχα απλώσει τα πόδια σταυροπόδι σε ένα άλλο σκαμπό,
ακουμπούσα την πλάτη στον τοίχο.
Φορούσα το αγαπημένο μου κρεμαστό και κρατούσα ένα τσιγάρο κάμελ.
Και γελούσα πολύ.
Είχαμε πάει σε ένα λάιβ που δεν ακούσαμε ποτέ.
Φύγαμε πριν καν αρχίσει.
Άρχισε να μαζεύεται κόσμος κι άρχισε να με ενοχλεί αυτό και να με πνίγει.
Ύστερα άρχισα να δακρύζω.
Είπες να φύγουμε, δε σε πείραζε.
Ύστερα άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να μη σταματάω,
όπως συχνά πάθαινα εκείνη την περίοδο.
Όμως μ' αυτή τη μανία σου να τραβάς φωτογραφίες,
κατάφερες να έχω από εκείνη τη μέρα μια γελαστή εικόνα μου.
Μα πώς το κατάφερες αυτό;
Σ' ευχαριστώ γι αυτό.
Στην αρχή το έβρισκα κάπως χαζό να βγάζεις τη φωτογραφική μηχανή στα καλά καθούμενα
και να μου λες να γελάσω.
Αλλά χτες μου έστειλες μία από αυτές.
Καθόμουν σε ένα σκαμπό, είχα απλώσει τα πόδια σταυροπόδι σε ένα άλλο σκαμπό,
ακουμπούσα την πλάτη στον τοίχο.
Φορούσα το αγαπημένο μου κρεμαστό και κρατούσα ένα τσιγάρο κάμελ.
Και γελούσα πολύ.
Είχαμε πάει σε ένα λάιβ που δεν ακούσαμε ποτέ.
Φύγαμε πριν καν αρχίσει.
Άρχισε να μαζεύεται κόσμος κι άρχισε να με ενοχλεί αυτό και να με πνίγει.
Ύστερα άρχισα να δακρύζω.
Είπες να φύγουμε, δε σε πείραζε.
Ύστερα άρχισα να κλαίω με λυγμούς και να μη σταματάω,
όπως συχνά πάθαινα εκείνη την περίοδο.
Όμως μ' αυτή τη μανία σου να τραβάς φωτογραφίες,
κατάφερες να έχω από εκείνη τη μέρα μια γελαστή εικόνα μου.
Μα πώς το κατάφερες αυτό;
Σ' ευχαριστώ γι αυτό.
such a lonely day
Είδα το fleabag που είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν προβληθεί ποτέ.
Αρχίζω να πιστεύω πως όλοι έτσι νιώθουν στην ηλικία μας.
Δεν είμαι μόνο εγώ, δεν είναι μόνο οι φίλοι μου.
Δεν είναι επειδή κάτι πάει στραβά μ' εμάς, ούτε επειδή τους χώρισαν οι γκόμενες.
Είναι που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξος.
Μπορεί να το παίζω έτσι όποτε βρίσκομαι σε τέτοιες συζητήσεις,
να λέω γεμάτη σιγουριά πως
"εννοείται πως θα βρούμε κάποιον να μας ταιριάζει τέλεια,
γιατί να μην βρούμε;"
κι άλλα ακόμα πιο αισιόδοξα του στυλ
"δεν υπάρχει μόνο ένας τέλειος άνθρωπος για καθέναν μας, υπάρχουν περισσότεροι"
κι ίσως να τα πίστευα κάποτε,
ίσως και τώρα να τα πιστεύω.
Δε θεωρώ το χάπυ έντινγκ αδύνατο.
Το θεωρώ όμως όλο και πιο απίθανο.
Κι είμαστε όλο και πιο επιλεκτικές και καλά κάνουμε δηλαδή.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε όμως τι δε θέλουμε.
Κι είμαστε όλοι τόσο μα τόσο μόνοι.
Και σήμερα είναι μια τόσο γκρι μέρα.
Και μ' αρέσουν τόσο οι γκρι μέρες.
Θέλω απλά έναν άνθρωπο να του διηγιέμαι τις μέρες μου.
Έναν άνθρωπο να θέλω να του διηγιέμαι τις μέρες μου
και να ακούω για τις δικιές του
και να 'ναι το γκρι το πιο όμορφο χρώμα.
Και να σταματήσω πλέον να νιώθω τόσο
μα τόσο μόνη.
Αρχίζω να πιστεύω πως όλοι έτσι νιώθουν στην ηλικία μας.
Δεν είμαι μόνο εγώ, δεν είναι μόνο οι φίλοι μου.
Δεν είναι επειδή κάτι πάει στραβά μ' εμάς, ούτε επειδή τους χώρισαν οι γκόμενες.
Είναι που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξος.
Μπορεί να το παίζω έτσι όποτε βρίσκομαι σε τέτοιες συζητήσεις,
να λέω γεμάτη σιγουριά πως
"εννοείται πως θα βρούμε κάποιον να μας ταιριάζει τέλεια,
γιατί να μην βρούμε;"
κι άλλα ακόμα πιο αισιόδοξα του στυλ
"δεν υπάρχει μόνο ένας τέλειος άνθρωπος για καθέναν μας, υπάρχουν περισσότεροι"
κι ίσως να τα πίστευα κάποτε,
ίσως και τώρα να τα πιστεύω.
Δε θεωρώ το χάπυ έντινγκ αδύνατο.
Το θεωρώ όμως όλο και πιο απίθανο.
Κι είμαστε όλο και πιο επιλεκτικές και καλά κάνουμε δηλαδή.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, ξέρουμε όμως τι δε θέλουμε.
Κι είμαστε όλοι τόσο μα τόσο μόνοι.
Και σήμερα είναι μια τόσο γκρι μέρα.
Και μ' αρέσουν τόσο οι γκρι μέρες.
Θέλω απλά έναν άνθρωπο να του διηγιέμαι τις μέρες μου.
Έναν άνθρωπο να θέλω να του διηγιέμαι τις μέρες μου
και να ακούω για τις δικιές του
και να 'ναι το γκρι το πιο όμορφο χρώμα.
Και να σταματήσω πλέον να νιώθω τόσο
μα τόσο μόνη.
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016
Φθινόπωρο ΙΙ
Νομίζω πως όταν η αγαπημένη σου εποχή είναι το φθινόπωρο,
αναπόφευκτα η αγαπημένη σου ώρα της ημέρας είναι το απόγευμα.
Κι έτσι τα φθινοπωρινά απογεύματα είναι αρκετά για να έχεις υπέροχη διάθεση
χωρίς τίποτα υπέροχο να συμβαίνει.
Χωρίς τίποτα απ' όσα συμβαίνουν να είναι υπέροχο.
Είναι υπέροχα όμως τα φθινοπωρινά απογεύματα
κι αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Τα φθινοπωρινά απογεύματα είναι σαν κομπρέσες, καταλαβαίνεις;
Είναι η ανακούφιση από τον πυρετό.
Κι αυτό είναι υπέροχο.
Και αρκεί, ξέρεις.
Αρκεί ένα υπέροχο πράγμα τη φορά.
Μην κακομαθαίνουμε κιόλας, αλίμονο.
τραγούδι μάλλον άσχετο, αλλά για να μου κόλλησε κάποιος λόγος θα υπάρχει, ξέρω 'γω;
https://www.youtube.com/watch?v=zbFzjzEcHAo
αναπόφευκτα η αγαπημένη σου ώρα της ημέρας είναι το απόγευμα.
Κι έτσι τα φθινοπωρινά απογεύματα είναι αρκετά για να έχεις υπέροχη διάθεση
χωρίς τίποτα υπέροχο να συμβαίνει.
Χωρίς τίποτα απ' όσα συμβαίνουν να είναι υπέροχο.
Είναι υπέροχα όμως τα φθινοπωρινά απογεύματα
κι αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Τα φθινοπωρινά απογεύματα είναι σαν κομπρέσες, καταλαβαίνεις;
Είναι η ανακούφιση από τον πυρετό.
Κι αυτό είναι υπέροχο.
Και αρκεί, ξέρεις.
Αρκεί ένα υπέροχο πράγμα τη φορά.
Μην κακομαθαίνουμε κιόλας, αλίμονο.
τραγούδι μάλλον άσχετο, αλλά για να μου κόλλησε κάποιος λόγος θα υπάρχει, ξέρω 'γω;
https://www.youtube.com/watch?v=zbFzjzEcHAo
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016
Στα ξαφνικά
Το θέμα με τις συνειδητοποιήσεις είναι πως δε σου δίνουν χρόνο να τις χωνέψεις.
Οι συνειδητοποιήσεις δε συμβαίνουν σταδιακά.
Συμβαίνουν απότομα.
This is the last time
— Δεν είπαμε πως ήταν η τελευταία φορά;
— Το είπαμε;
— Το είπαμε.
— Ε δεν το εννοούσαμε.
— Εγώ το εννοούσα.
— Το βλέπω.
— Το είπαμε;
— Το είπαμε.
— Ε δεν το εννοούσαμε.
— Εγώ το εννοούσα.
— Το βλέπω.
Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016
Not enough
Το χειρότερο είναι αυτή η , όχι αναπόφευκτη, αλλά δύσκολα διαχειρίσιμη φωνή που σου ανήκει και που επιμένει να σε ρωτάει "γιατί δεν είσαι αρκετή; Αρκετά τι δεν είσαι;"
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016
A perfect colour
Το τέλειο πλάσμα είναι για την προσωπική ζωή ο,τι είναι και η ουτοπία για το σύνολο της ζωής. Κάτι που σε κάνει να προχωράς χωρίς απαραίτητα να περιμένεις να το βρεις. Τα προβλήματα —τα προσωπικά— ίσως ξεκινάνε όταν για το πλάσμα αυτό αποκτήσεις εικόνα.
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016
Κάτι πρέπει να γίνει(ς)
Ένα φθινοπωρινό ή ακόμα καλύτερα σεπτεμβριάτικο απόγευμα,
μόλις έχεις δώσει μάθημα,
νιώθεις κάπως έξυπνη γιατί ήξερες τι έγραφες,
το ίδιο και ο φίλος στου οποίου το μπαλκόνι πίνετε καφέ.
Από τα ηχεία ακούγονται pink floyd
μόλις έχεις δώσει μάθημα,
νιώθεις κάπως έξυπνη γιατί ήξερες τι έγραφες,
το ίδιο και ο φίλος στου οποίου το μπαλκόνι πίνετε καφέ.
Από τα ηχεία ακούγονται pink floyd
κ εσύ σκέφτεσαι να είσαι μικρή
να σε ρωτάνε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις
και να μην ξέρεις
ποτέ δεν ήσουν σίγουρη
και να φοβάσαι
και να μην έχεις μάθει ακόμα τους pink floyd
ώστε να μπορείς να πεις —στον εαυτό σου κυρίως—
"Θεέ μου, όχι another brick on the wall".
να σε ρωτάνε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις
και να μην ξέρεις
ποτέ δεν ήσουν σίγουρη
και να φοβάσαι
και να μην έχεις μάθει ακόμα τους pink floyd
ώστε να μπορείς να πεις —στον εαυτό σου κυρίως—
"Θεέ μου, όχι another brick on the wall".
Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016
Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016
(not) fragile
Δε θυμάμαι τι είδα στον ύπνο μου αλλά ξύπνησα με το "εδώ μωρή εδώ θα λέγεσαι Μαρία" κολλημένο στο μυαλό μου. Άρα μάλλον τίποτα καλό· πάλι.
Ξύπνησα επίσης με έναν παλιό γκόμενο στο μυαλό μου και διάφορες στιχομυθίες μαζί του, που με οδήγησαν στην εξής διαπίστωση: είναι κάποιοι άνθρωποι που στ' αλήθεια σ' αγαπάνε και θέλουν να σε προσέχουν με όποιον τρόπο μπορούν (όχι ότι αυτός είναι ή δεν είναι ο ορισμός της αγαπής, κάποιοι όμως έτσι το αντιλαμβάνονται). Κι είναι και κάποιοι άλλοι που απλά ξέρουν να λένε ότι σ' αγαπάνε και των οποίων η προστασία είναι περισσότερο μια υποτίμηση του στυλ "είσαι εύθραυστη — με χρειάζεσαι". Που, σόρρυ κιόλας, αλλά δεν είμαι. Και μην ξαναπώ την άποψή μου για αυτό το περιβόητο "σε χρειάζομαι".
Περίεργο ξύπνημα που λέτε.
Ίσως να ξορκίζεται με P!nk.
Ξύπνησα επίσης με έναν παλιό γκόμενο στο μυαλό μου και διάφορες στιχομυθίες μαζί του, που με οδήγησαν στην εξής διαπίστωση: είναι κάποιοι άνθρωποι που στ' αλήθεια σ' αγαπάνε και θέλουν να σε προσέχουν με όποιον τρόπο μπορούν (όχι ότι αυτός είναι ή δεν είναι ο ορισμός της αγαπής, κάποιοι όμως έτσι το αντιλαμβάνονται). Κι είναι και κάποιοι άλλοι που απλά ξέρουν να λένε ότι σ' αγαπάνε και των οποίων η προστασία είναι περισσότερο μια υποτίμηση του στυλ "είσαι εύθραυστη — με χρειάζεσαι". Που, σόρρυ κιόλας, αλλά δεν είμαι. Και μην ξαναπώ την άποψή μου για αυτό το περιβόητο "σε χρειάζομαι".
Περίεργο ξύπνημα που λέτε.
Ίσως να ξορκίζεται με P!nk.
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016
would you fight for my love?
~
The last person in the room she hugged
Was the person that she loved the most
Nobody noticed that I was down on the rug
I'm getting better at becoming a ghost
~
I know that you want more
But would you fight for my love?
~
It's such a pleasure, to sing with you together
Making love when there is nobody home
But I can't kiss you 'til you lift up your chin
You have to want to stop being alone
The last person in the room she hugged
Was the person that she loved the most
Nobody noticed that I was down on the rug
I'm getting better at becoming a ghost
~
I know that you want more
But would you fight for my love?
~
It's such a pleasure, to sing with you together
Making love when there is nobody home
But I can't kiss you 'til you lift up your chin
You have to want to stop being alone
~
I want you to fight for my love.
~
~
όχι μωρό μου
Με αφορμή αυτή τη φωτογραφία, μία λεζάντα και μία στιχομυθία που ακολούθησε, σκέφτηκα πως απ' τη μία είναι ο Μαρξ Μάρβελους, που είχε αποτύχει και σαν ιδιοφυΐα και σαν παλιάνθρωπος, κι απ' την άλλη είναι κάτι άλλοι τύποι, που έχουν πετύχει και στα δύο.
Κυριακή 21 Αυγούστου 2016
Lullaby*
Eίχα βγει με φίλες από το σχολείο.
Φουλ κυριλέ μαγαζί.
Φορούσα φόρμες.
Ήπια Sailor Jerry.
8 ευρώ.
Έφυγα.
Δε φύγαμε όλες· εγώ έφυγα.
Διασχίζω την Αριστοτέλους μέσω Ερμού.
Ένας τύπος διασχίζει την Ερμού μέσω Αριστοτέλους.
Φοράει μπασκετικό σορτς, κοντομάνικο, κι έχει τσάντα πλάτης.
Σταματήσαμε και οι δύο για να περάσει ο άλλος.
Χαμογελάσαμε.
Συνεχίσαμε.
Σκέφτηκα "αλληλεγγύη μεταξύ Σαλονικιών που βγήκαν έξω με φόρμες Σάββατο βράδυ".
Πάω στο στέκι μου.
Το Sailor Jerry έχει τελειώσει.
Captain Morgan τότε. Με δύο παγάκια.
Κερασμένο, γιατί έτσι.
Γιατί "είμαι δικό τους παιδί".
Όπως είπε κι η Πέννυ "κάπως έπρεπε να ισορροπήσει το βράδυ".
Το στέκι μου έπαιζε Cure και μετά Madrugada και μετά θυμάμαι το
don't you forget about me.
Τα λεωφορεία —όπως και τα σουτιέν—
δε μου αρέσει να τα χρησιμοποιώ όταν δεν είναι ανάγκη.
Ανάγκη δεν ήταν, κι έτσι περπάτησα όπως κάνω σχεδόν πάντα.
Δε φοβάμαι πολλά πράγματα και η άδεια πόλη τη νύχτα δεν είναι ένα από αυτά.
Ωστόσο αναγνωρίζω πως το βράδυ είναι πιο επικίνδυνο από τη μέρα
κι έτσι δεν έβαλα μουσική στον δρόμο.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα ακούσω Madrugada στο σπίτι.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ακούσω κάτι τριζόνια έξω από τη ΔΕΘ
κι αυτό μου άρεσε.
Όταν έφτασα σπίτι η fitness εφαρμογή μου —ναι, έχω τέτοιο πράγμα—
με ενημέρωσε πως έκανα 3974 βήματα σήμερα
κι εγώ για σήμερα δεν έχω ξυπνήσει ακόμα.
Απλώς είναι μετά τις δώδεκα.
Σκέφτηκα πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει η μέρα στις δώδεκα.
Πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει ο χρόνος τον Ιανουάριο.
Και πόσες άλλες τέτοιες συμβάσεις δε μας ταιριάζουν καθόλου.
Ύστερα έβαλα Madrugada κι έφτιαξα ωραίες εικόνες στο μυαλό μου
χωρίς να τις περιβάλλω με δυσοίωνες υποθέσεις και σενάρια,
πράγμα σπάνιο.
Ελπίζω σήμερα να μη δω εφιάλτη.
Ύστερα σκέφτηκα πόσο καιρό έχω να δω καλό όνειρο
και πως αν είναι τα όνειρά μου να μείνουν ως έχουν
τότε καλύτερα να μη βλέπω καθόλου όνειρα.
Το κλίμα της Θεσσαλονίκης δεν εγγυάται εύκολο ξύπνημα
και το μυαλό μου τα κάνει όλα χειρότερα.
Την ημέρα κάπως τα καταφέρνω·
όχι επειδή μου αρέσει ο ήλιος.
Το φεγγάρι μου αρέσει περισσότερο.
Αλλά —όσο παράδοξο κι αν ίσως φαίνεται—
είναι τόσο πιο εύκολο να κρυφτείς τη μέρα.
In plain sight που λένε.
Ας μη δω καθόλου όνειρα.
*προβλέψιμο αλλά κατάλληλο
Φουλ κυριλέ μαγαζί.
Φορούσα φόρμες.
Ήπια Sailor Jerry.
8 ευρώ.
Έφυγα.
Δε φύγαμε όλες· εγώ έφυγα.
Διασχίζω την Αριστοτέλους μέσω Ερμού.
Ένας τύπος διασχίζει την Ερμού μέσω Αριστοτέλους.
Φοράει μπασκετικό σορτς, κοντομάνικο, κι έχει τσάντα πλάτης.
Σταματήσαμε και οι δύο για να περάσει ο άλλος.
Χαμογελάσαμε.
Συνεχίσαμε.
Σκέφτηκα "αλληλεγγύη μεταξύ Σαλονικιών που βγήκαν έξω με φόρμες Σάββατο βράδυ".
Πάω στο στέκι μου.
Το Sailor Jerry έχει τελειώσει.
Captain Morgan τότε. Με δύο παγάκια.
Κερασμένο, γιατί έτσι.
Γιατί "είμαι δικό τους παιδί".
Όπως είπε κι η Πέννυ "κάπως έπρεπε να ισορροπήσει το βράδυ".
Το στέκι μου έπαιζε Cure και μετά Madrugada και μετά θυμάμαι το
don't you forget about me.
Τα λεωφορεία —όπως και τα σουτιέν—
δε μου αρέσει να τα χρησιμοποιώ όταν δεν είναι ανάγκη.
Ανάγκη δεν ήταν, κι έτσι περπάτησα όπως κάνω σχεδόν πάντα.
Δε φοβάμαι πολλά πράγματα και η άδεια πόλη τη νύχτα δεν είναι ένα από αυτά.
Ωστόσο αναγνωρίζω πως το βράδυ είναι πιο επικίνδυνο από τη μέρα
κι έτσι δεν έβαλα μουσική στον δρόμο.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα ακούσω Madrugada στο σπίτι.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ακούσω κάτι τριζόνια έξω από τη ΔΕΘ
κι αυτό μου άρεσε.
Όταν έφτασα σπίτι η fitness εφαρμογή μου —ναι, έχω τέτοιο πράγμα—
με ενημέρωσε πως έκανα 3974 βήματα σήμερα
κι εγώ για σήμερα δεν έχω ξυπνήσει ακόμα.
Απλώς είναι μετά τις δώδεκα.
Σκέφτηκα πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει η μέρα στις δώδεκα.
Πόσα χρόνια έχει ν' αλλάξει ο χρόνος τον Ιανουάριο.
Και πόσες άλλες τέτοιες συμβάσεις δε μας ταιριάζουν καθόλου.
Ύστερα έβαλα Madrugada κι έφτιαξα ωραίες εικόνες στο μυαλό μου
χωρίς να τις περιβάλλω με δυσοίωνες υποθέσεις και σενάρια,
πράγμα σπάνιο.
Ελπίζω σήμερα να μη δω εφιάλτη.
Ύστερα σκέφτηκα πόσο καιρό έχω να δω καλό όνειρο
και πως αν είναι τα όνειρά μου να μείνουν ως έχουν
τότε καλύτερα να μη βλέπω καθόλου όνειρα.
Το κλίμα της Θεσσαλονίκης δεν εγγυάται εύκολο ξύπνημα
και το μυαλό μου τα κάνει όλα χειρότερα.
Την ημέρα κάπως τα καταφέρνω·
όχι επειδή μου αρέσει ο ήλιος.
Το φεγγάρι μου αρέσει περισσότερο.
Αλλά —όσο παράδοξο κι αν ίσως φαίνεται—
είναι τόσο πιο εύκολο να κρυφτείς τη μέρα.
In plain sight που λένε.
Ας μη δω καθόλου όνειρα.
*προβλέψιμο αλλά κατάλληλο
Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016
οι άντρες περνούν, μαμά
— Αμάν ρε παιδί μου, αυτό το τραγούδι τι μου το θύμισες τώρα; Είμαι κι ευσυγκίνητη.
— Απλά περνούν. Μη νομίζεις πως πηγαίνουν κάπου.
— Απλά περνούν. Μη νομίζεις πως πηγαίνουν κάπου.
Κυριακή 14 Αυγούστου 2016
salt water
Τι ειρωνεία να χρειάζονται τα δικά μου τα μάτια τεχνητά δάκρυα.
And I kissed away a thousand tears
My lady of the various sorrows
Some begged, some borrowed, some stolen
Some kept safe for tomorrow
My lady of the various sorrows
Some begged, some borrowed, some stolen
Some kept safe for tomorrow
Σάββατο 13 Αυγούστου 2016
runaway
Σχεδίαζα πολλά για την επιστροφή μου.
Να διαβάσω πολλή λογοτεχνία.
Να διαβάσω για τα μαθήματα.
Να περπατάω πολύ.
Να πίνω λίγο.
Να τρώω ελαφριά.
Να γελάω όσο μπορώ
και να κλαίω όσο λιγότερο μπορώ.
Ήθελα να κάνω αυτό που λέμε
reinvent yourself.
Αυτή ήταν μια βδομάδα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Χτες ήταν μια μέρα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Είχε δροσιά, ο καιρός ήταν ξεκάθαρα φθινοπωρινός,
τόσο που μου ερχόταν να του απευθυνθώ σα να είναι άνθρωπος
και να του πω ευχαριστώ.
Τα πλατάνια στην Αγίου Δημητρίου άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους.
Κάθε καλοκαίρι αυτό μου φαίνεται εξίσου περίεργο·
κάθε καλοκαίρι αναρωτιέμαι αν και πέρυσι πέσαν τόσο νωρίς τα φύλλα.
Περπατούσα λοιπόν στη δροσιά, στο στρωμένο με φύλλα πεζοδρόμιο,
άκουγα μουσική και έβλεπα άλλους ανθρώπους να κινούνται
στην ίδια ή στην αντίθετη κατεύθυνση
και σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να γίνω από αυτούς τους ανθρώπους
που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους,
που κάθε μέρα περπατάνε ή τρέχουν ή κάνουν ποδήλατο,
που ποτέ δεν παραμελούν τα βιβλία στο κομοδίνο τους,
που πίνουν μία μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί ή στο τσακίρ κέφι ένα ποτό
—πάντα όμως μόνο ένα.
Ίσως να μπορούσα να γίνω μία από αυτούς.
Αυτή η σκέψη όμως με άγχωσε ή με απογοήτευσε ή με στεναχώρησε,
δεν ξέρω.
Σκέφτηκα όλα αυτά κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα όλα τα πράγματα κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα εμένα κλεισμένη σε κουτί
κι όλο αυτό άρχισε να με πνίγει
κι εγώ άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα.
Μετά όμως ηρέμισα.
Μετά είπα στον εαυτό μου
"Δε χρειάζεται να ομαδοποιείς τους ανθρώπους.
Είναι μάλλον προσβλητικό για όλους αυτούς που περπατάνε στον ίδιο δρόμο
να τους έχεις στο μυαλό σου σε κουτιά.
Δεν ξέρεις για τη μέρα τους, δεν ξέρεις για το μυαλό τους,
δεν ξέρεις ο καθένας από τι τρέχει να ξεφύγει.
Όπως αυτοί δεν ξέρουν για σένα.
Οπότε δε θα γίνεις 'τέτοιος άνθρωπος', δεν υπάρχει 'τέτοιος άνθρωπος'.
Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με ίδιες συνήθειες και άνθρωποι με διαφορετικές.
Κι αν κάποια συνήθεια θέλεις να την αποκτήσεις,τότε προσπάθησέ το.
Κι ίσως μετά να μη χρειάζεται να τρέχεις·
ίσως να αρκεί το κυριολεκτικό τρέξιμο."
Στο γυρισμό το ραδιόφωνο έβαλε το fighter.
Στο γυρισμό έτρεξα.
Να διαβάσω πολλή λογοτεχνία.
Να διαβάσω για τα μαθήματα.
Να περπατάω πολύ.
Να πίνω λίγο.
Να τρώω ελαφριά.
Να γελάω όσο μπορώ
και να κλαίω όσο λιγότερο μπορώ.
Ήθελα να κάνω αυτό που λέμε
reinvent yourself.
Αυτή ήταν μια βδομάδα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Χτες ήταν μια μέρα που έκανα πολλά από αυτά τα πράγματα.
Είχε δροσιά, ο καιρός ήταν ξεκάθαρα φθινοπωρινός,
τόσο που μου ερχόταν να του απευθυνθώ σα να είναι άνθρωπος
και να του πω ευχαριστώ.
Τα πλατάνια στην Αγίου Δημητρίου άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους.
Κάθε καλοκαίρι αυτό μου φαίνεται εξίσου περίεργο·
κάθε καλοκαίρι αναρωτιέμαι αν και πέρυσι πέσαν τόσο νωρίς τα φύλλα.
Περπατούσα λοιπόν στη δροσιά, στο στρωμένο με φύλλα πεζοδρόμιο,
άκουγα μουσική και έβλεπα άλλους ανθρώπους να κινούνται
στην ίδια ή στην αντίθετη κατεύθυνση
και σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να γίνω από αυτούς τους ανθρώπους
που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους,
που κάθε μέρα περπατάνε ή τρέχουν ή κάνουν ποδήλατο,
που ποτέ δεν παραμελούν τα βιβλία στο κομοδίνο τους,
που πίνουν μία μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί ή στο τσακίρ κέφι ένα ποτό
—πάντα όμως μόνο ένα.
Ίσως να μπορούσα να γίνω μία από αυτούς.
Αυτή η σκέψη όμως με άγχωσε ή με απογοήτευσε ή με στεναχώρησε,
δεν ξέρω.
Σκέφτηκα όλα αυτά κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα όλα τα πράγματα κλεισμένα σε κουτιά·
σκέφτηκα εμένα κλεισμένη σε κουτί
κι όλο αυτό άρχισε να με πνίγει
κι εγώ άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα.
Μετά όμως ηρέμισα.
Μετά είπα στον εαυτό μου
"Δε χρειάζεται να ομαδοποιείς τους ανθρώπους.
Είναι μάλλον προσβλητικό για όλους αυτούς που περπατάνε στον ίδιο δρόμο
να τους έχεις στο μυαλό σου σε κουτιά.
Δεν ξέρεις για τη μέρα τους, δεν ξέρεις για το μυαλό τους,
δεν ξέρεις ο καθένας από τι τρέχει να ξεφύγει.
Όπως αυτοί δεν ξέρουν για σένα.
Οπότε δε θα γίνεις 'τέτοιος άνθρωπος', δεν υπάρχει 'τέτοιος άνθρωπος'.
Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με ίδιες συνήθειες και άνθρωποι με διαφορετικές.
Κι αν κάποια συνήθεια θέλεις να την αποκτήσεις,τότε προσπάθησέ το.
Κι ίσως μετά να μη χρειάζεται να τρέχεις·
ίσως να αρκεί το κυριολεκτικό τρέξιμο."
Στο γυρισμό το ραδιόφωνο έβαλε το fighter.
Στο γυρισμό έτρεξα.
No I won't be no runaway
But what makes you think I'm enjoying being led to the flood?
But what makes you think I'm enjoying being led to the flood?
Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016
Protect me
— Έχεις βασιστεί ποτέ σε κάποιον;
— Τι εννοείς;
— Να βασιστείς, να μπορεί ο άλλος αν θέλει να σε καταστρέψει.
— Όχι, γιατί θα έπρεπε;
~
— Μόνο έρωτα μπορεί να περιγράψει αυτή η κατάσταση.
— Για έρωτα μιλάμε.
— Ε, δεν το 'χω πάθει και πολλές φορές. Την εξής μία.
— Το ξέρω. Και;
— Ε και δεν έχει σημασία, ήταν μακριά.
— Που σημαίνει πως δεν μπορούσε να σε πληγώσει.
— Κι όμως τα κατάφερε μια χαρά.
— Ακριβώς.
~
Ναι, οκ, ξέρω το να κρατάς κυριολεκτική ή μεταφορική απόσταση από τους ανθρώπους ποτέ δε θα σε προστατεύσει από το αναπόφευκτο. Αλλιώς θα 'χε ένα κάποιο νόημα η προσπάθεια να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορείς να σε προστατεύσεις είναι να μην κάνεις πράγματα που σε πληγώνουν· ο τρόπος να μη νιώθουμε πράγματα που θα μας πληγώσουν δε μοιάζει να έχει βρεθεί ακόμα.
Έχω μια εντελώς ηλίθια διάθεση αυτές τις μέρες που μοιάζει πολύ με παραίτηση. Αλλά δε μου αρέσει αυτό, δε μου αρέσει να με λυπάμαι ούτε εγώ ούτε και κανένας άλλος και σκέφτομαι πως αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι άνθρωποι κρατάνε μυστικά. Γιατί κρατάς εσύ το μυστικό σου; Πάω στοίχημα πως είναι για να μη σε λυπηθούν, για να μη σε μισήσουν, για να μη νιώσουν οι άλλοι κάτι για σένα που εσύ θεωρείς μη αποδεκτό. Για να μη νιώσουν οι άλλοι κάτι για σένα που φοβάσαι μην τυχόν το νιώσεις εσύ για τον εαυτό σου.
Δε μου άρεσε λοιπόν η διάθεσή μου κι έτσι έβαλα μπρος. Διπλωματική και πολύ ανηφορικό περπάτημα. Λίγο διαβάζεις, λίγο δουλεύεις, λίγο περπατάς· και νιώθεις πως ιδρώνοντας αποβάλεις κακά συναισθήματα και αυτό δε νομίζω πως απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Τα ιδρώνεις, τα στάζεις σε πεζοδρόμια, τα σκουπίζεις με τα χέρια και τα ρούχα σου, γυρνάς σπίτι, τα ξεπλένεις με petit marseillais βανίλια. Τα στεγνώνεις. Στεγνώνεις. Κι είσαι έτοιμη.
Έτοιμη να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου, να σκεφτείς "δεν πήγε κι άσχημα σήμερα" κι ύστερα ίσως να βάλεις τα κλάματα ενώ θα σκέφτεσαι πως η καθημερινότητα είναι για άλλους πολύ πιο ανώδυνη. Πιο εύκολη. Όχι κατόρθωμα για το οποίο συγχαίρουν τους εαυτούς τους.
Αλλά δε βαριέσαι; Εγώ σήμερα χαίρομαι γιατί ο ήλιος κρύφτηκε και φυσάει.
Κι όταν κατέβηκα να πετάξω τα σκουπίδια άρχισε να βρέχει και βρεχόμουν.
Τίποτα πιο λυτρωτικό.
*from what I want
— Τι εννοείς;
— Να βασιστείς, να μπορεί ο άλλος αν θέλει να σε καταστρέψει.
— Όχι, γιατί θα έπρεπε;
~
— Μόνο έρωτα μπορεί να περιγράψει αυτή η κατάσταση.
— Για έρωτα μιλάμε.
— Ε, δεν το 'χω πάθει και πολλές φορές. Την εξής μία.
— Το ξέρω. Και;
— Ε και δεν έχει σημασία, ήταν μακριά.
— Που σημαίνει πως δεν μπορούσε να σε πληγώσει.
— Κι όμως τα κατάφερε μια χαρά.
— Ακριβώς.
~
Ναι, οκ, ξέρω το να κρατάς κυριολεκτική ή μεταφορική απόσταση από τους ανθρώπους ποτέ δε θα σε προστατεύσει από το αναπόφευκτο. Αλλιώς θα 'χε ένα κάποιο νόημα η προσπάθεια να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορείς να σε προστατεύσεις είναι να μην κάνεις πράγματα που σε πληγώνουν· ο τρόπος να μη νιώθουμε πράγματα που θα μας πληγώσουν δε μοιάζει να έχει βρεθεί ακόμα.
Έχω μια εντελώς ηλίθια διάθεση αυτές τις μέρες που μοιάζει πολύ με παραίτηση. Αλλά δε μου αρέσει αυτό, δε μου αρέσει να με λυπάμαι ούτε εγώ ούτε και κανένας άλλος και σκέφτομαι πως αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι άνθρωποι κρατάνε μυστικά. Γιατί κρατάς εσύ το μυστικό σου; Πάω στοίχημα πως είναι για να μη σε λυπηθούν, για να μη σε μισήσουν, για να μη νιώσουν οι άλλοι κάτι για σένα που εσύ θεωρείς μη αποδεκτό. Για να μη νιώσουν οι άλλοι κάτι για σένα που φοβάσαι μην τυχόν το νιώσεις εσύ για τον εαυτό σου.
Δε μου άρεσε λοιπόν η διάθεσή μου κι έτσι έβαλα μπρος. Διπλωματική και πολύ ανηφορικό περπάτημα. Λίγο διαβάζεις, λίγο δουλεύεις, λίγο περπατάς· και νιώθεις πως ιδρώνοντας αποβάλεις κακά συναισθήματα και αυτό δε νομίζω πως απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Τα ιδρώνεις, τα στάζεις σε πεζοδρόμια, τα σκουπίζεις με τα χέρια και τα ρούχα σου, γυρνάς σπίτι, τα ξεπλένεις με petit marseillais βανίλια. Τα στεγνώνεις. Στεγνώνεις. Κι είσαι έτοιμη.
Έτοιμη να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου, να σκεφτείς "δεν πήγε κι άσχημα σήμερα" κι ύστερα ίσως να βάλεις τα κλάματα ενώ θα σκέφτεσαι πως η καθημερινότητα είναι για άλλους πολύ πιο ανώδυνη. Πιο εύκολη. Όχι κατόρθωμα για το οποίο συγχαίρουν τους εαυτούς τους.
Αλλά δε βαριέσαι; Εγώ σήμερα χαίρομαι γιατί ο ήλιος κρύφτηκε και φυσάει.
Κι όταν κατέβηκα να πετάξω τα σκουπίδια άρχισε να βρέχει και βρεχόμουν.
Τίποτα πιο λυτρωτικό.
*from what I want
Κυριακή 31 Ιουλίου 2016
I wanted love to come and swallow everything*
Είναι τόσο καλοκαίρι που ανοίξαμε το κλιματιστικό.
Τόσο καλοκαίρι που τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από τον ύπνο.
Περίπου.
Όλα καίνε και ιδρώνουν και λούζονται με φως
αλλά εγώ δε νιώθω ζεστασιά
νιώθω πως για να μου ταίριαζε το σκηνικό θα 'πρεπε όλα να είναι δροσερά
και γκρίζα
και να λούζονται με βροχή ή έστω να τα χτυπάει κάποιος κρύος αέρας.
Το φως με κουράζει και θυμάμαι πάλι εκείνη την τύπισσα να λέει
πως ο ήλιος ήταν ασυνήθιστα δυνατός
και πως δεν υπήρχε πουθενά μέρος να κρυφτείς.
Το καλό με αυτή την πόλη είναι πως έχεις μέρη να κρυφτείς.
Ξέρω, λένε πως είναι ένα χωριό κι όντως έχω πετύχει γνωστούς σ' αναπάντεχα μέρη.
Βασικά όμως είναι πόλη που προσφέρει κρυψώνες
και σκιερά μέρη μέσα στον καύσωνα
και σκοτεινά μπαράκια με ωραία κίτρινη τεκίλα — όχι Cuervo, αυτό είναι το μυστικό.
Ένα σκοτεινό μπαράκι με φράση για όνομα.
Με μπάρα μπροστά στην τζαμαρία.
Με την εν λόγω τζαμάρια ανοιχτή.
Πόσες ιστορίες χωράνε σε τόσο στενούς δρόμους;
Σε τόσο μικρά μπαράκια;
Χτες διηγηθήκαμε ήδη δύο.
Αλλά δε σκεφτόμουν αυτές όσο έπινα πεισματικά το ουίσκυ μου,
λέγοντας στο καλοκαίρι να πάει λίγο στο διάολο.
Δε σκεφτόμουν αυτές.
Σκεφτόμουν άλλες που θέλω να δημιουργήσω.
Ξέρω, φαίνεται αισιόδοξο.
Δεν ξέρω αν είναι.
Ξέρω ότι θέλω.
Δεν ξέρω ωστόσο αν πιστεύω πως θα τις αξιωθώ.
Ξανάπιασα στα χέρια μου εκείνο το υπέροχο βιβλίο εκείνης της αχώνευτης.
"η Μπίμπυ ισχυριζόταν πως τέτοιες ονειροφαντασίες δεν ταιριάζουν με το ζώδιό μου —
οι Τοξότες δεν περιμένουν τέτοια πράγματα. Εγώ πάντως τα περίμενα· τα περίμενα και πίστευα ότι τα άξιζα και δεν με ενδιέφερε τίποτ' άλλο".
Damn straight.
* https://www.youtube.com/watch?v=7WFk23_6yos
Τόσο καλοκαίρι που τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από τον ύπνο.
Περίπου.
Όλα καίνε και ιδρώνουν και λούζονται με φως
αλλά εγώ δε νιώθω ζεστασιά
νιώθω πως για να μου ταίριαζε το σκηνικό θα 'πρεπε όλα να είναι δροσερά
και γκρίζα
και να λούζονται με βροχή ή έστω να τα χτυπάει κάποιος κρύος αέρας.
Το φως με κουράζει και θυμάμαι πάλι εκείνη την τύπισσα να λέει
πως ο ήλιος ήταν ασυνήθιστα δυνατός
και πως δεν υπήρχε πουθενά μέρος να κρυφτείς.
Το καλό με αυτή την πόλη είναι πως έχεις μέρη να κρυφτείς.
Ξέρω, λένε πως είναι ένα χωριό κι όντως έχω πετύχει γνωστούς σ' αναπάντεχα μέρη.
Βασικά όμως είναι πόλη που προσφέρει κρυψώνες
και σκιερά μέρη μέσα στον καύσωνα
και σκοτεινά μπαράκια με ωραία κίτρινη τεκίλα — όχι Cuervo, αυτό είναι το μυστικό.
Ένα σκοτεινό μπαράκι με φράση για όνομα.
Με μπάρα μπροστά στην τζαμαρία.
Με την εν λόγω τζαμάρια ανοιχτή.
Πόσες ιστορίες χωράνε σε τόσο στενούς δρόμους;
Σε τόσο μικρά μπαράκια;
Χτες διηγηθήκαμε ήδη δύο.
Αλλά δε σκεφτόμουν αυτές όσο έπινα πεισματικά το ουίσκυ μου,
λέγοντας στο καλοκαίρι να πάει λίγο στο διάολο.
Δε σκεφτόμουν αυτές.
Σκεφτόμουν άλλες που θέλω να δημιουργήσω.
Ξέρω, φαίνεται αισιόδοξο.
Δεν ξέρω αν είναι.
Ξέρω ότι θέλω.
Δεν ξέρω ωστόσο αν πιστεύω πως θα τις αξιωθώ.
Ξανάπιασα στα χέρια μου εκείνο το υπέροχο βιβλίο εκείνης της αχώνευτης.
"η Μπίμπυ ισχυριζόταν πως τέτοιες ονειροφαντασίες δεν ταιριάζουν με το ζώδιό μου —
οι Τοξότες δεν περιμένουν τέτοια πράγματα. Εγώ πάντως τα περίμενα· τα περίμενα και πίστευα ότι τα άξιζα και δεν με ενδιέφερε τίποτ' άλλο".
Damn straight.
* https://www.youtube.com/watch?v=7WFk23_6yos
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016
with a little help from my friends
Να 'σαι σε μια ωραία παραλία με ωραία πράσινα νερά και να δύει ο ήλιος
και να 'χει κολλήσει το βλέμμα σου σε κάτι που δεν κοιτάς στ' αλήθεια,
να σκέφτεσαι με πυρετώδη τρόπο,
τέτοιον που ίσως σε κάνει να συνοφρυώνεσαι
και που σίγουρα σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια σου,
τέτοιον που νιώθεις πως τα λες αυτά που σκέφτεσαι
γιατί δεν μπορεί να μην κάνουν θόρυβο.
Και λίγο πριν κάνεις τη μεγάλη βουτιά στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού σου
ένας φίλος σε αναγκάζει να τον κοιτάξεις και σου λέει
"Δεν είναι όπως τα σκέφτεσαι τα πράγματα. Είναι αλλιώς."
Και κάπως έτσι καμιά φορά μας σώζουν οι φίλοι μας.
Σ' αυτόν τον άνθρωπο να μην κάνεις φραπέ με το τελευταίο βολιώτικο καλαμάκι;
Ε, κάνεις.
και να 'χει κολλήσει το βλέμμα σου σε κάτι που δεν κοιτάς στ' αλήθεια,
να σκέφτεσαι με πυρετώδη τρόπο,
τέτοιον που ίσως σε κάνει να συνοφρυώνεσαι
και που σίγουρα σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια σου,
τέτοιον που νιώθεις πως τα λες αυτά που σκέφτεσαι
γιατί δεν μπορεί να μην κάνουν θόρυβο.
Και λίγο πριν κάνεις τη μεγάλη βουτιά στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού σου
ένας φίλος σε αναγκάζει να τον κοιτάξεις και σου λέει
"Δεν είναι όπως τα σκέφτεσαι τα πράγματα. Είναι αλλιώς."
Και κάπως έτσι καμιά φορά μας σώζουν οι φίλοι μας.
Σ' αυτόν τον άνθρωπο να μην κάνεις φραπέ με το τελευταίο βολιώτικο καλαμάκι;
Ε, κάνεις.
νέβερμάιντ
Πέμπη, 14.07.2016
Τα μαλλιά μου γίνονται απαλά μ' αυτό το σαμπουάν.
Νομίζω τους λείπει ένα χέρι να τα χαϊδεύει.
Νέβερμάιντ.
Με πιάσαν κάτι ρομαντζάδες σήμερα.
Εκτύπωσα εκείνη την ωραία αντισυμβατική Αμελί που βρήκα.
Της πήρα και κορνίζα.
Πήρα κι ένα καρτ ποστάλ της Θεσσαλονίκης από παλιά.
Αυτά τα ασπρόμαυρα που για κάποιο λόγο έχουν τη λεζάντα και στα γαλλικά.
Ξέρει κανείς τον λόγο;
Πήρα και κασέτες.
Άδειες.
Δύο.
Γιατί το ραδιο-κασετο-σιντόφωνό μου λειτουργεί ακόμα κανονικότατα.
Και παίζει κασέτες κανονικότατα.
Και τώρα που όλο μου το σπίτι είναι ένα δωμάτιο
και μπορώ να ακούω όλη μέρα ραδιόφωνο,
μπορώ να γράφω και κασέτες, όπως παλιά.
Πήρα δύο.
Με πιάσαν κάτι ρομαντζάδες.
Απ' αυτές που σε κάνουν να κάθεσαι σ' ένα μπαρ και να γράφεις
και να σκέφτεσαι εκείνον τον γνωστό σου που σ' έλεγε
"αυτή που διαβάζει στα μπαρ",
να σκέφτεσαι γράμματα και καρτ ποστάλ και κασέτες.
Νέβερμάιντ.
Σήμερα με πιάσαν κάτι ρομαντζάδες.
ΥΓ δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού είναι ο στίχος oh well, whatever, nevermind, το γκούγκλαρα, και τώρα αντί για nevermind σκέφτομαι with the lights out it's less dangerous.
Σάββατο 16 Ιουλίου 2016
κλισέ
Λοιπόν κάποια πράγματα είναι εντελώς χαζά και αποτελεσματικά.
Και γι αυτό θυμάμαι τον θεό τον Dr Sloan γιατί ήξερε ο άνθρωπος από γκόμενες κι είπε
clichés became clichés for a reason: because they work.
Σάββατο 9 Ιουλίου 2016
τα καλαμάκια μετακομίζουν
Τελικά έμειναν 11 καλαμάκια.
Τα μέτρησα.
Για αποκλειστικά συναισθηματικούς λόγους, τα μετακόμισα κι αυτά.
Τα μέτρησα.
Για αποκλειστικά συναισθηματικούς λόγους, τα μετακόμισα κι αυτά.
πράγματα συσκευασμένα
Στεναχωριέσαι που φεύγεις από την πόλη σου μετά από τόσα χρόνια.
Στεναχωριέσαι πολύ.
Ξοδεύεις το μισό ταξίδι αναπολώντας και κλαίγοντας.
Σκέφτεσαι "αυτό δε θα ξαναγίνει, έγινε ήδη για τελευταία φορά".
Σκέφτεσαι "έτσι δε θα ξανανιώσω, ένιωσα ήδη έτσι για τελευταία φορά".
Και νιώθεις πως όλα τα δάκρυα που θέλεις να χύσεις,
ίσως να μην έχεις καν τη δυνατότητα να τα παράξεις.
Και σταματάς να κλαις.
Και φτάνεις.
Και παίρνεις το αστικό για να πας στο σπίτι.
Σ' αυτό που πλέον θα εννοείς όταν θα λες "πάω σπίτι".
Ακούς μουσική, σκέφτεσαι "Τουλάχιστον εδώ πιάνω αριστερά στα fm. Silver linings".
Στο κόκκινο φανάρι κοιτάς στα δεξιά σου και βλέπεις τη Ναυαρίνου.
Και σκέφτεσαι "Ίσως όλα να πάνε καλά. Αφού μπορώ να βλέπω τη Ναυαρίνου".
Στεναχωριέσαι πολύ.
Ξοδεύεις το μισό ταξίδι αναπολώντας και κλαίγοντας.
Σκέφτεσαι "αυτό δε θα ξαναγίνει, έγινε ήδη για τελευταία φορά".
Σκέφτεσαι "έτσι δε θα ξανανιώσω, ένιωσα ήδη έτσι για τελευταία φορά".
Και νιώθεις πως όλα τα δάκρυα που θέλεις να χύσεις,
ίσως να μην έχεις καν τη δυνατότητα να τα παράξεις.
Και σταματάς να κλαις.
Και φτάνεις.
Και παίρνεις το αστικό για να πας στο σπίτι.
Σ' αυτό που πλέον θα εννοείς όταν θα λες "πάω σπίτι".
Ακούς μουσική, σκέφτεσαι "Τουλάχιστον εδώ πιάνω αριστερά στα fm. Silver linings".
Στο κόκκινο φανάρι κοιτάς στα δεξιά σου και βλέπεις τη Ναυαρίνου.
Και σκέφτεσαι "Ίσως όλα να πάνε καλά. Αφού μπορώ να βλέπω τη Ναυαρίνου".
Τρίτη 5 Ιουλίου 2016
ε, δεν ήταν και τίποτα.
— Θέλω να σου πω κάτι αλλά θα με γειώσεις.
— Πες και θα βάλω τα δυνατά μου να μην πω αυτό που σκέφτομαι.
— Όχι, να πεις ό,τι θέλεις. Να, μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.
— Δε σ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι, ο τρόπος που φλερτάρω σ' αρέσει.
— Ορίστε, με γειώνεις.
— Και δε σ' αρέσει; Αφού σ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι, λες.
— Δυστυχώς, μ' αρέσει, ναι.
— Μην ανησυχείς, δεν είμαι τίποτα, θα σου περάσω.
— Πες και θα βάλω τα δυνατά μου να μην πω αυτό που σκέφτομαι.
— Όχι, να πεις ό,τι θέλεις. Να, μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.
— Δε σ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι, ο τρόπος που φλερτάρω σ' αρέσει.
— Ορίστε, με γειώνεις.
— Και δε σ' αρέσει; Αφού σ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι, λες.
— Δυστυχώς, μ' αρέσει, ναι.
— Μην ανησυχείς, δεν είμαι τίποτα, θα σου περάσω.
be my friend, hold me*
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πως ίσως να 'μαι γεννημένη για τους αποχωρισμούς. Θυμάμαι να πίνουμε ρακές σ' εκείνο το τέλειο μαγαζί σ' εκείνο το τέλειο στενό δρομάκι με τα αναρριχώμενα φυτά -πριν όλα μπερδευτούν, όταν ηταν απλά ή όταν έτσι προσποιούμασταν- και θυμάμαι να λες "ξέρεις να το κάνεις καλά αυτό,ε; Να φεύγεις;". Δεν ξέρω τι λέει αυτό για μένα, ίσως και τίποτα. Ίσως δε χρειάζεται όλα κάτι να λένε για μας, ίσως κάποια πράγματα απλά να συμβαίνουν. Ίσως είναι η απάντηση στο "whatever helps you sleep at night", ίσως κάποια πράγματα απλά να είναι αναγκαία για να κοιμόμαστε ήσυχα -ή όσο ήσυχα είναι δυνατό για μας.
Ίσως βρήκα έναν τρόπο να απολαμβάνω τους αποχωρισμούς. Δεν είναι ωραία αίσθηση, αλλά είναι κιόλας, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Καταλαβαίνεις. Ίσως είναι ωραίοι οι αποχωρισμοί γιατί συγκαταλέγονται στις δυνατές συγκινήσεις. Είναι τόσο λυτρωτικό καμιά φορά να κλαις τόσο πολύ που να μην έχει σημασία που σκουπίζεις τα δάκρυά σου, γιατί βγαίνουν κι άλλα καινούρια δάκρυα, να μην προλαβαίνουν να στεγνώσουν κι ας είναι καλοκαίρι, να κάνεις αγκαλιές με συναίσθημα κι όχι απλά για κράτημα.
Καμιά αγκαλιά δε θα 'πρεπε να είναι απλά ένας τρόπος να κρατιόμαστε. Η αγκαλιά είναι να χωράς μέσα στα χέρια κάποιου και να μην έχει σχέση με τον όγκο των σωμάτων σας και με το μήκος των χεριών σας. Εκείνη τη στιγμή να χωράει όλη σου η ουσία στα χέρια κάποιου άλλου. Να μη μιλάς, μόνο να χωράς. Αγκαλιά ίσως σημαίνει "σ' εμπιστεύομαι, μ' αφήνω πάνω σου".
Ίσως βρήκα έναν τρόπο να απολαμβάνω τους αποχωρισμούς. Δεν είναι ωραία αίσθηση, αλλά είναι κιόλας, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Καταλαβαίνεις. Ίσως είναι ωραίοι οι αποχωρισμοί γιατί συγκαταλέγονται στις δυνατές συγκινήσεις. Είναι τόσο λυτρωτικό καμιά φορά να κλαις τόσο πολύ που να μην έχει σημασία που σκουπίζεις τα δάκρυά σου, γιατί βγαίνουν κι άλλα καινούρια δάκρυα, να μην προλαβαίνουν να στεγνώσουν κι ας είναι καλοκαίρι, να κάνεις αγκαλιές με συναίσθημα κι όχι απλά για κράτημα.
Καμιά αγκαλιά δε θα 'πρεπε να είναι απλά ένας τρόπος να κρατιόμαστε. Η αγκαλιά είναι να χωράς μέσα στα χέρια κάποιου και να μην έχει σχέση με τον όγκο των σωμάτων σας και με το μήκος των χεριών σας. Εκείνη τη στιγμή να χωράει όλη σου η ουσία στα χέρια κάποιου άλλου. Να μη μιλάς, μόνο να χωράς. Αγκαλιά ίσως σημαίνει "σ' εμπιστεύομαι, μ' αφήνω πάνω σου".
*wrap me up
Unfold me
I am small and needy
Warm me up
And breathe me
Unfold me
I am small and needy
Warm me up
And breathe me
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016
just spend the night
Θέλω να σου ζητήσω να μείνεις εδώ.
Μόνο για σήμερα.
Δε θα 'χεις κι άλλη ευκαιρία εξάλλου.
Μόνο για σήμερα.
Κι ας μην τα πάω καλά με τους αποχωρισμούς.
Δε θα στο ζητήσω, θα δεις.
Θέλω να σου ζητήσω να ρομαντζάρουμε σήμερα.
Να πάμε στην ταράτσα και να κοιτάμε τον ουρανό.
Να ξαπλώσουμε εκεί σ' ένα στρώμα για κάμπινγκ.
Θέλω να κάνουμε σα να 'χουμε σημασία.
Μόνο για σήμερα.
Ίσως κλάψω στην αγκαλιά σου.
Ίσως αυτή τη φορά σου πω ότι θα μου λείψεις.
Ίσως το παραδεχτείς κι εσύ.
Μακάρι να με διαψεύσω.
Μακάρι να βρω τα κότσια να σου πω
"πάμε στην ταράτσα να κοιτάξουμε τον ουρανό"
"μείνε εδώ απόψε"
Μα να 'χω κότσια για τόσα πράγματα;
Να 'χω βγάλει γλώσσα σε τόσα αφεντικά;
Και να μη μπορώ να σου πω
"θέλω να κοιμηθώ μαζί σου";
Μόνο για σήμερα.
Δε θα 'χεις κι άλλη ευκαιρία εξάλλου.
Μόνο για σήμερα.
Κι ας μην τα πάω καλά με τους αποχωρισμούς.
Δε θα στο ζητήσω, θα δεις.
Θέλω να σου ζητήσω να ρομαντζάρουμε σήμερα.
Να πάμε στην ταράτσα και να κοιτάμε τον ουρανό.
Να ξαπλώσουμε εκεί σ' ένα στρώμα για κάμπινγκ.
Θέλω να κάνουμε σα να 'χουμε σημασία.
Μόνο για σήμερα.
Ίσως κλάψω στην αγκαλιά σου.
Ίσως αυτή τη φορά σου πω ότι θα μου λείψεις.
Ίσως το παραδεχτείς κι εσύ.
Μακάρι να με διαψεύσω.
Μακάρι να βρω τα κότσια να σου πω
"πάμε στην ταράτσα να κοιτάξουμε τον ουρανό"
"μείνε εδώ απόψε"
Μα να 'χω κότσια για τόσα πράγματα;
Να 'χω βγάλει γλώσσα σε τόσα αφεντικά;
Και να μη μπορώ να σου πω
"θέλω να κοιμηθώ μαζί σου";
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016
baggage
Όσα πράγματα δε θα πάρω μαζί μου, θα τα χαρίσω ή θα τα πετάξω (εντάξει, κάποια θα τα πουλήσω σε φιλική τιμή). Τα πράγματα που δεν παίρνεις μαζί σου όταν μετακομίζεις είναι
1. αυτά που βασικά και πριν δεν ήθελες, απλά δεν τα πετούσες κιόλας και 2. αυτά που μπορεί και να ήθελες αλλά δε θα έμπαινες και στον κόπο να τα μετακομίσεις για να τα 'χεις. Τα υπόλοιπα είναι για πέταμα ή για χάρισμα (ή για πούλημα σε φιλική τιμή). Σκέφτηκα πως αυτός είναι ένας καλός τρόπος να αξιολογείς πολλά πράγματα στη ζωή σου. Από αντικείμενα μέχρι καταστάσεις και ανθρώπους. Θα τον έπαιρνες μαζί σου σε μετακόμιση; Θα ήθελες να συνεχίσεις να είσαι σ' αυτή την κατάσταση και στην καινούρια πόλη; Και στο καινούριο σπίτι; Ή η μετακόμιση χρησιμεύει σαν διαφυγή;
Ό,τι θεωρητικά δε θα παίρναμε μαζί μας...ε μήπως να το αφήναμε;
1. αυτά που βασικά και πριν δεν ήθελες, απλά δεν τα πετούσες κιόλας και 2. αυτά που μπορεί και να ήθελες αλλά δε θα έμπαινες και στον κόπο να τα μετακομίσεις για να τα 'χεις. Τα υπόλοιπα είναι για πέταμα ή για χάρισμα (ή για πούλημα σε φιλική τιμή). Σκέφτηκα πως αυτός είναι ένας καλός τρόπος να αξιολογείς πολλά πράγματα στη ζωή σου. Από αντικείμενα μέχρι καταστάσεις και ανθρώπους. Θα τον έπαιρνες μαζί σου σε μετακόμιση; Θα ήθελες να συνεχίσεις να είσαι σ' αυτή την κατάσταση και στην καινούρια πόλη; Και στο καινούριο σπίτι; Ή η μετακόμιση χρησιμεύει σαν διαφυγή;
Ό,τι θεωρητικά δε θα παίρναμε μαζί μας...ε μήπως να το αφήναμε;
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016
closing walls and ticking clocks II *
Ήμουν πάντα τρυφερή φίλη. Και γκόμενα μάλλον τρυφερή ήμουν, αλλά αυτό δε θα μας απασχολήσει αυτή τη στιγμή. Είμαι τρυφερή φίλη. Θα σε πάρω αγκαλιά σε ένα μπαράκι και δεν πα' να νομίζουν όλοι ότι είμαστε ζευγάρι; Θα σου δώσω και φιλάκι. Κι όταν δε θα είμαι καλά, θέλω οι φίλοι μου να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά. Κι όταν αυτοί δεν θα είναι καλά θα τους χαϊδεύω την πλάτη και θα τους παίρνω διακριτική αγκαλίτσα, μη μας περάσουν και για φλώρους δυο μέτρα παλικάρια.
Θα μου λείψουν οι φίλοι μου, αλλά δε θέλω γκραν αποχωρισμό γιατί ξέρω πώς θα ήταν κάτι τέτοιο και νομίζω πως δε θέλω. Γι αυτό λέω σταδιακά στον καθένα πως θα μου λείψει ή πως τον αγαπώ, για να μη μου πέσουν όλοι μαζί.
— Αχ ρε χαζό, θα μου λείψεις. Είσαι πολύ εντάξει παιδί.
— Αχ ευχαριστώ! Ε κι εμένα θα μου λείψεις προφανώς.
~
— Θα σου λείψω;
— (αμήχανο γέλιο) Είσαι κακιά.
— Εσύ είσαι κακός.
~
— Ρε πολύ σ' αγαπώ.
— Κι εγώ ρε σκατό.
~
Ακούω πολύ Editors. Ακούω σχεδόν μόνο Editors. Βασικά ακούω πολύ το Sugar. Βασικά ακούω σχεδόν μόνο το Sugar. Αν επιτρεπόταν να ακούσεις ένα τραγούδι ένα συγκεκριμένο αριθμό συνεχόμενων φορών, σίγουρα το έχω ξεπεράσει. Γι αυτό τώρα έβαλα τη λίστα να παίζει, για να σταματήσω να σκέφτομαι μόνο "there is sugar on your soul / you're like no one I know". Και τώρα σκέφτομαι
* να ψάχνεις τίτλο για το ποστ, να βρίσκεις, να σκέφτεσαι πως κάτι σου θυμίζει και μάλλον τον έχεις ξαναχρησιμοποιήσει, να κάνεις γρήγορη αναζήτηση στο μπλογκ, όντως τον είχες ξαναχρησιμοποιήσει. Πριν σχεδόν ακριβώς 2 χρόνια. Όταν δε μετακόμιζες, αλλά σκεφτόσουν πώς θα 'σαι όταν θα μετακομίζεις. Και σκέφτηκες ακριβώς τον ίδιο τίτλο. Και τότε και τώρα. Ε μ' άρεσε αυτό. Πολύ μου άρεσε. Και τα καλαμάκια τελειώνουν.
Θα μου λείψουν οι φίλοι μου, αλλά δε θέλω γκραν αποχωρισμό γιατί ξέρω πώς θα ήταν κάτι τέτοιο και νομίζω πως δε θέλω. Γι αυτό λέω σταδιακά στον καθένα πως θα μου λείψει ή πως τον αγαπώ, για να μη μου πέσουν όλοι μαζί.
— Αχ ρε χαζό, θα μου λείψεις. Είσαι πολύ εντάξει παιδί.
— Αχ ευχαριστώ! Ε κι εμένα θα μου λείψεις προφανώς.
~
— Θα σου λείψω;
— (αμήχανο γέλιο) Είσαι κακιά.
— Εσύ είσαι κακός.
~
— Ρε πολύ σ' αγαπώ.
— Κι εγώ ρε σκατό.
~
Ακούω πολύ Editors. Ακούω σχεδόν μόνο Editors. Βασικά ακούω πολύ το Sugar. Βασικά ακούω σχεδόν μόνο το Sugar. Αν επιτρεπόταν να ακούσεις ένα τραγούδι ένα συγκεκριμένο αριθμό συνεχόμενων φορών, σίγουρα το έχω ξεπεράσει. Γι αυτό τώρα έβαλα τη λίστα να παίζει, για να σταματήσω να σκέφτομαι μόνο "there is sugar on your soul / you're like no one I know". Και τώρα σκέφτομαι
People are fragile things you should know by now
Be careful what you put them through
Δεν το πιστεύω όμως. Είμαι πολλά. Αλλά fragile δεν είμαι, ρε φίλε. Ε όχι και fragile.
* να ψάχνεις τίτλο για το ποστ, να βρίσκεις, να σκέφτεσαι πως κάτι σου θυμίζει και μάλλον τον έχεις ξαναχρησιμοποιήσει, να κάνεις γρήγορη αναζήτηση στο μπλογκ, όντως τον είχες ξαναχρησιμοποιήσει. Πριν σχεδόν ακριβώς 2 χρόνια. Όταν δε μετακόμιζες, αλλά σκεφτόσουν πώς θα 'σαι όταν θα μετακομίζεις. Και σκέφτηκες ακριβώς τον ίδιο τίτλο. Και τότε και τώρα. Ε μ' άρεσε αυτό. Πολύ μου άρεσε. Και τα καλαμάκια τελειώνουν.
Τρίτη 28 Ιουνίου 2016
it's in the water, baby*
Λυτρωτικά πράγματα υπάρχουν πολλά
κι ίσως όλα μαζί να μην πιάνουν μία
μπροστά σε μια αναπάντεχη βροχή
κι ίσως όλα μαζί να μην πιάνουν μία
μπροστά σε μια αναπάντεχη βροχή
Σάββατο 25 Ιουνίου 2016
I got guns in my head and they won't go*
Ξέρεις τι θέλω;
Θέλω ένα αγόρι που να 'χει κι αυτό πιστόλια στο κεφάλι του
και να 'χει μεγάλη αγκαλιά
Κι όταν θα μ' αγκαλιάζει με τα μεγάλα του χέρια
τα πιστόλια μας ξαφνικά θα γυρίζουν προς τον ουρανό
κι αντί για σκοτωμούς θα κάνουν γιορτή
και πυροτεχνήματα
*spirits in my head and they won't go
Θέλω ένα αγόρι που να 'χει κι αυτό πιστόλια στο κεφάλι του
και να 'χει μεγάλη αγκαλιά
Κι όταν θα μ' αγκαλιάζει με τα μεγάλα του χέρια
τα πιστόλια μας ξαφνικά θα γυρίζουν προς τον ουρανό
κι αντί για σκοτωμούς θα κάνουν γιορτή
και πυροτεχνήματα
*spirits in my head and they won't go
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016
there is sugar on your soul
Άκουσα instrumental blues για καμιά ώρα κι έγραψα κι άλλους στίχους. Νομίζω είναι καλύτεροι από τους πρώτους. Σίγουρα τους αγαπώ περισσότερο. Αυτή τη φορά δεν τους έγραψα επειδή μου είπε κάποιος "θες να μου γράψεις στίχους;" -που και μ' αυτό δεν έχω πρόβλημα,αν μου πεις "γράψε" θα γράψω-, τους έγραψα γιατί ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη.
Την επόμενη μέρα έβαλα να ακούσω μια λίστα που είχα καιρό.
Κι έφτασε σ' αυτό το τραγούδι κι ύστερα δεν μπόρεσα να ακούσω τίποτα άλλο όλη μέρα.
Δεν ήθελα ν' ακούσω τίποτα άλλο όλη μέρα.
There is sugar on your soul
You're like no one I know
Την επόμενη μέρα έβαλα να ακούσω μια λίστα που είχα καιρό.
Κι έφτασε σ' αυτό το τραγούδι κι ύστερα δεν μπόρεσα να ακούσω τίποτα άλλο όλη μέρα.
Δεν ήθελα ν' ακούσω τίποτα άλλο όλη μέρα.
There is sugar on your soul
You're like no one I know
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016
fire
- Τι θα γίνει μ' εμάς;
- Τίποτα, δεν υπάρχει "εμείς".
- Δεν ήθελα να απαντήσεις.
- Να μη ρωτούσες.
~
- Ξέρεις τι θέλω;
- Ναι.
~
- Μη φύγεις.
- Μη λες ψέματα στον εαυτό σου, δεν είμαι τόσο ξεχωριστή.
- Είσαι.
- Είμαι, αλλά δε με θες γι αυτό.
~
Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016
Δεν έχω αιρ κοντίσιον, αγάπη μου
Κάτι μέρες όπως αυτές νιώθω πολύ χαρντκορ φοιτήτρια. Καταπολεμώ τον καύσωνα με τους εξής τρόπους: κλείνω πατζούρια και μπαλκονόπορτες και κουρτινές. Ανοίγω ανεμιστήρα. Στο 2 όχι στο 3, μην κακομαθαίνουμε κιόλας. Αν το πράγμα παραγίνει, κάνω ένα κρύο ντουζ και δε στεγνώνω τα μαλλιά μου. Όταν νυχτώσει ανοίγω τις πόρτες και τα πατζούρια. Πασαλείβομαι αντικουνουπικό λες και είμαι σε κάμπινγκ γιατί μάντεψε; Δεν έχω ούτε σίτες, αγάπη μου. Και δε τα λέω με γκρίνια όλα αυτά, τα λέω χαμογελαστά. Αν τα τελευταία 7 (ΕΠΤΑ) χρόνια ήταν έστω και λίγο λιγότερο ταλαίπωρα, θα ένιωθα πως έχω στερηθεί φοιτητική εμπείρια.
Κυριακή 19 Ιουνίου 2016
το κορίτσι που κλαίει/*
Ήθελα να κάνω ένα κρύο ντουζ. Λόγω ζέστης και λόγω ψυχολογίας. Ήθελα να δροσιστώ και να ησυχάσω. Το νερό ησυχάζει σε όλες του τις μορφές. Σε ποτήρι, σε ντουζ, στη θάλασσα, στη βροχή. Για τις λίμνες έχω μία ένσταση γιατί στάσιμο νερό δε μου φαίνεται καλό νερό. Το νερό όμως είναι γενικά ηρεμιστικό. Μπήκα λοιπόν να κάνω ένα κρύο ντουζ (ναι ξέρω πως το σωστό είναι "ντους" και πως "ντουζ" σημαίνει δώδεκα αλλά έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το λέω κι αυτό λάθος όπως και τη μπρίζα και τις μπυτζάμες). Και σκεφτόμουν τι θα πω σε δύο βδομάδες από τώρα, σκέφτηκα να τα γράψω για να μην τα ξεχάσω -θα τα γράψω- και σκέφτηκα πως αφού θα έλεγα τα γεγονότα, ύστερα θα έλεγα πώς νιώθω, και το πώς νιώθω το είπα δυνατά στον εαυτό μου εκεί μέσα στη ντουζιέρα, κοίταξα τον τοίχο και με το κρύο νερό να τρέχει στα μαλλιά μου είπα "θα την παλέψω" και το είπα με σιγουριά και μετά ξέσπασα σε κλάματα και μετά δεν κοιτούσα τον τοίχο, μετά ακουμπούσα στον τοίχο και το νερό έτρεχε πλέον στην πλάτη μου και όχι στα μαλλιά μου και ήταν τόσο ανακουφιστικό, θέ μου πόσο ωραίο είναι το κρύο νερό.
Κι αφού έκλαψα όσο χρειαζόμουν, θυμήθηκα τις φορές που χρησιμοποιήσα τον κινηματογράφο για να δικαιολογήσω τον παρορμητισμό μου, τις φορές που είπα "το κάνω επειδή είμαι κινηματογραφικό παιδί", κι αναρωτήθηκα αν φταίει ο κινηματογράφος για όλες τις φορές που κλαίω με λυγμούς στη ντουζιέρα ή αν για την αγάπη μου για τον κινηματογράφο ευθύνονται όλες οι φορές που έχω κλάψει με λυγμούς στη ντουζιέρα.
*/πριν να φύγω/ μετά με ξεχνάει/ λίγο - λίγο
Κι αφού έκλαψα όσο χρειαζόμουν, θυμήθηκα τις φορές που χρησιμοποιήσα τον κινηματογράφο για να δικαιολογήσω τον παρορμητισμό μου, τις φορές που είπα "το κάνω επειδή είμαι κινηματογραφικό παιδί", κι αναρωτήθηκα αν φταίει ο κινηματογράφος για όλες τις φορές που κλαίω με λυγμούς στη ντουζιέρα ή αν για την αγάπη μου για τον κινηματογράφο ευθύνονται όλες οι φορές που έχω κλάψει με λυγμούς στη ντουζιέρα.
*/πριν να φύγω/ μετά με ξεχνάει/ λίγο - λίγο
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016
ε δε βρίσκω τίτλο
Θυμάμαι εκείνη τη φορά που ήθελα να σου πω ότι μου έλειψες αλλά δε σου το είπα.
Τώρα όμως θα σου πω ότι θα μου λείψεις.
Γιατί μετά θα φύγω και δε θα 'χει σημασία.
Δε θα 'χει σημασία αν φρικάρεις, αν εκπλαγείς, αν χαρείς ή αν νιώθεις το ίδιο.
Γιατί θα φύγω.
Και θα μου λείψεις.
Και το ότι νιώθω κάθε φορά καλύτερα μαζί σου, δε με βοηθάει.
Το ότι νιώθω τόσο ελεύθερη μαζί σου, δε βοηθάει.
Νιώθω κάπως σαν τα σώματά μας να είναι κομμάτια από κάτι που δεν έχει νόημα αν δεν κουμπώσουν.
Πχ σαν ένα στερεοφωνικό κι ένα σιντί.
Το σιντί υπάρχει και χωρίς το στερεοφωνικό.
Το στερεοφωνικό λειτουργεί και χωρίς σιντί.
Αλλά μαζί κάνουν μουσική.
Να αυτό εννοώ.
Το σώμα μου λειτουργεί όλη μέρα και όλες τις μέρες.
Αλλά μαζί σου κάνει μουσική.
Κι αυτό δε βοηθάει.
Θα μου λείψεις.
Αν και μάλλον όχι τόσο όσο το κάνω τώρα να φαίνεται.
Είμαι κινηματογραφική τύπισσα, γι αυτό τα γράφω έτσι.
Θα ξέρουμε σε λίγες μέρες πώς στ' αλήθεια θα νιώθω.
Προς το παρόν μου άρεσε το βλέμμα που πήρες όταν συνειδητοποίησες πόσο σύντομα θα φύγω.
Και φαντάζομαι να σου λέω ότι θα μου λείψεις
και να μου λες ότι κι εγώ θα σου λείψω
και μετά να κλαίω στην αγκαλιά σου χωρίς να μπορώ να σταματήσω
και να μην πειράζει,
γιατί εσένα δε σε πειράζει να κλαίω και παραδόξως αυτό με κάνει
να μη θέλω ποτέ να κλάψω μαζί σου.
Θα μου λείψεις.
Θα μου λείψει το δέρμα σου.
Ψάχνω τραγούδι να ταιριάζει.
Δε βρίσκω.
Σε θέλω.
Θα μου λείψεις.
Θα μου λείψεις περισσότερο απ' όλα, κι αυτό είναι βαριά κουβέντα.
Update: 5 μήνες μετά. Δε μου έχει λείψει.
Τώρα όμως θα σου πω ότι θα μου λείψεις.
Γιατί μετά θα φύγω και δε θα 'χει σημασία.
Δε θα 'χει σημασία αν φρικάρεις, αν εκπλαγείς, αν χαρείς ή αν νιώθεις το ίδιο.
Γιατί θα φύγω.
Και θα μου λείψεις.
Και το ότι νιώθω κάθε φορά καλύτερα μαζί σου, δε με βοηθάει.
Το ότι νιώθω τόσο ελεύθερη μαζί σου, δε βοηθάει.
Νιώθω κάπως σαν τα σώματά μας να είναι κομμάτια από κάτι που δεν έχει νόημα αν δεν κουμπώσουν.
Πχ σαν ένα στερεοφωνικό κι ένα σιντί.
Το σιντί υπάρχει και χωρίς το στερεοφωνικό.
Το στερεοφωνικό λειτουργεί και χωρίς σιντί.
Αλλά μαζί κάνουν μουσική.
Να αυτό εννοώ.
Το σώμα μου λειτουργεί όλη μέρα και όλες τις μέρες.
Αλλά μαζί σου κάνει μουσική.
Κι αυτό δε βοηθάει.
Θα μου λείψεις.
Αν και μάλλον όχι τόσο όσο το κάνω τώρα να φαίνεται.
Είμαι κινηματογραφική τύπισσα, γι αυτό τα γράφω έτσι.
Θα ξέρουμε σε λίγες μέρες πώς στ' αλήθεια θα νιώθω.
Προς το παρόν μου άρεσε το βλέμμα που πήρες όταν συνειδητοποίησες πόσο σύντομα θα φύγω.
Και φαντάζομαι να σου λέω ότι θα μου λείψεις
και να μου λες ότι κι εγώ θα σου λείψω
και μετά να κλαίω στην αγκαλιά σου χωρίς να μπορώ να σταματήσω
και να μην πειράζει,
γιατί εσένα δε σε πειράζει να κλαίω και παραδόξως αυτό με κάνει
να μη θέλω ποτέ να κλάψω μαζί σου.
Θα μου λείψεις.
Θα μου λείψει το δέρμα σου.
Ψάχνω τραγούδι να ταιριάζει.
Δε βρίσκω.
Σε θέλω.
Θα μου λείψεις.
Θα μου λείψεις περισσότερο απ' όλα, κι αυτό είναι βαριά κουβέντα.
Update: 5 μήνες μετά. Δε μου έχει λείψει.
Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016
dreadful
Βλέπω Penny Dreadful. Είναι δύσκολο να ταυτιστεί κανείς με σουπερνάτουραλ σειρά με μαγείες και λυκάνθρωπους και απέθαντα πλάσματα. Γι αυτό συνήθως τις σαπουνοπερίζουν αυτές τις σειρές και κάνουν μια θνητή πρωταγωνίστρια να διχάζεται ανάμεσα σ' ένα βαμπίρ κι έναν λυκάνθρωπο, γιατί χωρίς το ντράμα δε θα ταυτιζόταν κανείς.
Εγώ όμως ταυτίζομαι λίγο με τη Βανέσσα. Καταλαβαίνω απόλυτα ένα πράγμα: τα μάτια της που είναι συνεχώς έτοιμα να κλάψουν. Τη διαρκή της πάλη με τον εαυτό της. Που προσπαθεί να απαλλαγεί απ' το κακό της. Που τέλος καταλαβαίνει πως είναι κομμάτι της και σταματάει να το πολεμάει. Και περιμένω να δω τι θα κάνει τώρα. Τα μάτια της είναι ακόμα έτοιμα να κλάψουν. Και τα δικά μου. Και περιμένω να δω τι θα κάνω τώρα.
Εγώ όμως ταυτίζομαι λίγο με τη Βανέσσα. Καταλαβαίνω απόλυτα ένα πράγμα: τα μάτια της που είναι συνεχώς έτοιμα να κλάψουν. Τη διαρκή της πάλη με τον εαυτό της. Που προσπαθεί να απαλλαγεί απ' το κακό της. Που τέλος καταλαβαίνει πως είναι κομμάτι της και σταματάει να το πολεμάει. Και περιμένω να δω τι θα κάνει τώρα. Τα μάτια της είναι ακόμα έτοιμα να κλάψουν. Και τα δικά μου. Και περιμένω να δω τι θα κάνω τώρα.
Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016
Κυριακή 12 Ιουνίου 2016
a desire for sex or murder
- Πώς και δεν έστρεψες το βλέμμα αυτή τη φορά;
- Λένε πως όταν κοιτάμε έναν άνθρωπο στα μάτια για ώρα, θέλουμε ή να κάνουμε σεξ μαζί του ή να τον σκοτώσουμε.
- Εσύ θες και τα δύο.
- Όλα τα καταλαβαίνεις.
- Λένε πως όταν κοιτάμε έναν άνθρωπο στα μάτια για ώρα, θέλουμε ή να κάνουμε σεξ μαζί του ή να τον σκοτώσουμε.
- Εσύ θες και τα δύο.
- Όλα τα καταλαβαίνεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)