Άκουσα το ξυπνητήρι. Προσποιήθηκα φωνή όχι αγουροξυπνημένη,όχι χανγκοβεριασμένη κι όχι βραχνιασμένη κι έκανα το τηλεφώνημα που έπρεπε. Ξανακοιμήθηκα.
Ξύπνησα όταν ήμουν έτοιμη να ξυπνήσω,βραχνιασμένη παρόλα αυτά. Τα κάμελ.
Ντύθηκα πολύ πολύ ζεστά και βγήκα να κάνω τις δουλειές μου.
Έστριψα αριστερά στην Εγνατία για να πάρω λεωφορείο. Περπάτησα 20 μέτρα κι αποφάσισα πως λεωφορείο δε θέλω να πάρω. Θέλω να περπατήσω στο κρύο και να πέφτει το χιόνι πάνω μου και να χαίρομαι σαν παιδάκι.
Κι έτσι περπάτησα προς τα δεξιά στην Εγνατία,χαμογελούσα τόσο που φαινόντουσαν τα δόντια μου και κοιτούσα τους περαστικούς στα μάτια. Όλοι κρύωναν, άλλοι ήταν ενθουσιασμένοι σαν εμένα, άλλοι είχαν βλέμμα ταλαιπωρημένο και ξεπαγιασμένο. Εγώ περπάτησα και με τα δύο αυτά βλέμματα,διαφορετικές ώρες της μέρας. Για μεγάλο κομμάτι της διαδρομής μίλησα στο τηλέφωνο με τη σοφή μου φίλη κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γελάσω μια στιγμή κοιτώντας μια κοπέλα στα μάτια,αυτό είχε πολλή πλάκα.
Χρόνια τώρα ήθελα να δοκιμάσω αυτό το pumpkin spice latte που πίνουν σ'όλες τις αμερικάνικες σειρές τα χριστούγεννα και κάπως έτσι κατάλαβα πως δεν έχει σταρμπακς ο βόλος. Δηλαδή το ήξερα,αλλά δε με πείραζε.Αλλά τα σταρμπακς είναι απ'αυτά τα πράγματα που θες να υπάρχουν στην πόλη σου όχι επειδή θα σου αλλάζουν την κάθε σου μέρα,αλλά θες να ξέρεις πως αν κάποια στιγμή τα θελήσεις,θα είναι εκεί. Όπως τα πάρκα ή οι παραλίες ή τα μαγαζιά με πανέμορφα και πανάκριβα παπούτσια.Τέλος πάντων pumpkin spice δεν είχε, είχε όμως gingerbread latte κι ήταν ό,τι πιο νόστιμο εκείνη την ώρα.
Και κατέβαινα τη Ναυαρίνου, το μέρος που ο κόσμος πάει για να ξεπαγιάσει, κι έπινα το ζεστό μου καφεδάκι και το χιόνι μου χτυπούσε τα μούτρα, και ενώ σκεφτόμουν πως το χιόνι μου χτυπάει τα μούτρα έκανα τρομερά πρόστυχους συνειρμούς,πράγμα totally expected,αλλά από ποιους ήταν expected? Σκέφτηκα λοιπόν πως κάποιοι άνθρωποι με ξέρουν πολύ καλά και κάποιοι καθόλου και πως είμαι πολύ χαρούμενη και για τα δύο.
Ύστερα κοίταξα τις πολύχρωμες,παμπάλαιες πολυκατοικίες και το χιόνι πάλι μου χτυπούσε τα μούτρα κι ήταν σαν χάδι κι είναι οξύμωρο κάτι να σε χτυπάει και να 'ναι σα χάδι κι αν δεν είναι οξύμωρο τότε είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ. Κι έτσι όπως έπεφτε το χιόνι -με βία ή και χωρίς- στη Ναυαρίνου, έτσι σκέφτηκα πόση ευγνωμοσύνη νιώθω γι αυτή την πόλη, σκέφτηκα πως ναι,μπορεί να είναι στενάχωρο να φεύγεις από ένα σπίτι που έμεινες τόσα χρόνια και που είναι δικό σου μόνο και που κάθε γωνία του μυρίζει σαν εσένα και σαν όσους πέρασαν από κει, δε μυρίζει μανούλα,δε μυρίζει σουπλίν,δε μυρίζει αθωότητα, μυρίζει αλκοόλ και τσιγάρα και σεξ,και ναι, είναι στενάχωρο να το αφήνεις, αλλά το αφήνεις για τη θεσσαλονίκη.
Ο Βόλος είναι ωραίος και τον αγαπώ.
Η Θεσσαλονίκη όμως...είμαι ερωτευμένη μαζί της.
Το σπίτι θα μου λείψει πολύ.
Θα μου λείψει το τραπέζι στο παράθυρο, η βιβλιοθήκη στη γωνία, το κρεβάτι με το αυτοσχέδιο κεφαλάρι, το τρομακτικό μήνυμα πίσω απ'την πόρτα, η βρύση της κουζίνας που δεν έχει ζεστό νερό και δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να το διορθώσω, η κουρτίνα του μπάνιου που είναι διάφανη με φουξ -ΦΟΥΞ- σχέδια και αλήθεια θα μου λείψει η μυρωδιά του.
Αλλά στη Θεσσαλονίκη θα 'χω για σπίτι μια πόλη ολόκληρη.
*προφανώς έκανα πρόστυχο συνειρμό για το white christmas, αν με ξέρετε,το ξέρατε.
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014
Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014
σέιντς οφ γκρέυ*
Η φάση δεν είναι ναι ή όχι. Οι άνθρωποι δεν είναι ή απολύτως συντηρητικοί ή όπου τους πάει ο άνεμος. Προφανώς κάποιοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, αλλά όχι η πλειοψηφία -τουλάχιστον έτσι (θέλω να) πιστεύω.
Η αλήθεια είναι πως μάλλον δείχνω να μην έχω και πολλά όρια κι αυτό ίσως είναι κάποιου είδους γοητεία, είμαι reckless σε κάποια θέματα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Και το σημείο αυτό δεν είναι το ίδιο κάθε φορά αλλά έχει ξεκάθαρο ορισμό: μέχρι το σημείο που θέλω. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε πως δεν έχω σταθερά όρια, έχω όμως μεταβλητά, τα μεταβάλλω όπως θέλω, όποτε θέλω, αλλά γενικά υπάρχουν.
Απλά δεν είναι εκεί που τα 'χουν οι περισσότεροι άνθρωποι, δηλαδή ούτε στο απολύτως συντηρητική ούτε στο όπου φυσάει ο άνεμος. Αν δηλαδή ήταν δελτίο καιρού θα ήταν "οι άνεμοι θα πνέουν δυτικοί στα 3 μποφόρ,ο καιρός γενικά αίθριος, πιθανές καταιγίδες". Ούτε άσπρο -που καθόλου δε συμπαθώ- ούτε μαύρο -που λατρεύω. Γκριζάκι. Έλα τώρα ρε συ, λες και δεν ξέρεις πόσο λατρεύω το γκρίζο.
Φυσικά κι έχω όρια.
I know where to draw the line.
Απλά συνήθως δεν είναι κόκκινη γραμμή.
Είναι μάλλον ροζάκι.
*αυτό το γραψα με ελληνικά γιατί λυπήθηκα τα 15χρονα που θα γκουγκλάραν το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ για να καυλώσουν και θα πέφτανε σε τουτο δω το ροζ μπλογκ. πάντως σ'αυτά τα 15χρονα θα λεγα "δείτε το secretary, ειλικρινά πόσο καλύτερο μπορεί να ναι αυτό το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ; μιλάμε για τζέιμς σπέιντερ στα νιάτα του,να σε κοιτάει και να λες yes,sir."
το τραγουδάκι για το υστερόγραφο:
Η αλήθεια είναι πως μάλλον δείχνω να μην έχω και πολλά όρια κι αυτό ίσως είναι κάποιου είδους γοητεία, είμαι reckless σε κάποια θέματα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Και το σημείο αυτό δεν είναι το ίδιο κάθε φορά αλλά έχει ξεκάθαρο ορισμό: μέχρι το σημείο που θέλω. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε πως δεν έχω σταθερά όρια, έχω όμως μεταβλητά, τα μεταβάλλω όπως θέλω, όποτε θέλω, αλλά γενικά υπάρχουν.
Απλά δεν είναι εκεί που τα 'χουν οι περισσότεροι άνθρωποι, δηλαδή ούτε στο απολύτως συντηρητική ούτε στο όπου φυσάει ο άνεμος. Αν δηλαδή ήταν δελτίο καιρού θα ήταν "οι άνεμοι θα πνέουν δυτικοί στα 3 μποφόρ,ο καιρός γενικά αίθριος, πιθανές καταιγίδες". Ούτε άσπρο -που καθόλου δε συμπαθώ- ούτε μαύρο -που λατρεύω. Γκριζάκι. Έλα τώρα ρε συ, λες και δεν ξέρεις πόσο λατρεύω το γκρίζο.
Φυσικά κι έχω όρια.
I know where to draw the line.
Απλά συνήθως δεν είναι κόκκινη γραμμή.
Είναι μάλλον ροζάκι.
*αυτό το γραψα με ελληνικά γιατί λυπήθηκα τα 15χρονα που θα γκουγκλάραν το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ για να καυλώσουν και θα πέφτανε σε τουτο δω το ροζ μπλογκ. πάντως σ'αυτά τα 15χρονα θα λεγα "δείτε το secretary, ειλικρινά πόσο καλύτερο μπορεί να ναι αυτό το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ; μιλάμε για τζέιμς σπέιντερ στα νιάτα του,να σε κοιτάει και να λες yes,sir."
το τραγουδάκι για το υστερόγραφο:
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014
I keep a close watch on this heart of mine
Ή με άλλα λόγια, όπως διάβασα κάπου: yes,I am single and you have to be fucking amazing to change that.
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014
you look like my next mistake
για όλα τα τραγούδια υπάρχει η σωστή ώρα!
'Cause we're young and we're reckless
We'll take this way too far
It'll leave you breathless
Or with a nasty scar
Got a long list of ex-lovers
They'll tell you I'm insane
But I've got a blank space, baby
And I'll write your name
We'll take this way too far
It'll leave you breathless
Or with a nasty scar
Got a long list of ex-lovers
They'll tell you I'm insane
But I've got a blank space, baby
And I'll write your name
YΓ αν δεν ήταν η Λορέλ, δε θα είχα ακούσει ποτέ Taylor Swift. Ε μα αν είναι δυνατόν.
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014
Thursday never looking back
Οι Πέμπτες είναι πολύ ιδιαίτερες. Έχουν το ίδιο βαρύ πρόγραμμα με τις Τρίτες, όμως είναι χειρότερες γιατί πλησιάζει το τέλος της βδομάδας κι είμαι ήδη κουρασμένη. Οπότε οι Πέμπτες είναι δύσκολες και πάρα πολύ γεμάτες.
Σήμερα πήγα στα μαθήματά μου, στο κενό ανάμεσά τους ασχολήθηκα με μια εργασία και στο απογευματινό μάθημα τα πήγα πολύ καλά. Χάρηκα γι αυτό το τελευταίο γιατί έτυχε να 'χω χάσει κάποια μαθήματα απ'το συγκεκριμένο και σήμερα περίμενα να πάω και να μην καταλαβαίνω τίποτα. Μου πέρασε δε απ'το μυαλό να μην πάω για να γλιτώσω το disappointment. Aλλά μετά πείσμωσα και πήγα. Και απαντούσα και ερωτήσεις :D Τέλεια.
Γύρισα σπίτι, λοιπόν, στις 9, άπλωσα τα ρούχα στα καλοριφέρ και το σπίτι μύρισε ωραία, ύστερα έφτιαξα ζεστό κακάο -που είναι η αγαπημένη μου μορφή επιβράβευσης/ανακούφισης- μετά έκανα και μπάνιο με το τέλειο σαπούνι και έβαλα και την τέλεια κρέμα -ευχαριστώ τη μαμά του Σ. γι αυτό το σετάκι σαπούνι/κρέμα/σφουγγάρι, μου τα πήρε επειδή φιλοξένησα τον γιο της,πόσο θεά;
Και τώρα για να ολοκληρωθεί η χαλάρωση ακούω Rammstein.
Είμαι περίεργο παιδί.
Σήμερα πήγα στα μαθήματά μου, στο κενό ανάμεσά τους ασχολήθηκα με μια εργασία και στο απογευματινό μάθημα τα πήγα πολύ καλά. Χάρηκα γι αυτό το τελευταίο γιατί έτυχε να 'χω χάσει κάποια μαθήματα απ'το συγκεκριμένο και σήμερα περίμενα να πάω και να μην καταλαβαίνω τίποτα. Μου πέρασε δε απ'το μυαλό να μην πάω για να γλιτώσω το disappointment. Aλλά μετά πείσμωσα και πήγα. Και απαντούσα και ερωτήσεις :D Τέλεια.
Γύρισα σπίτι, λοιπόν, στις 9, άπλωσα τα ρούχα στα καλοριφέρ και το σπίτι μύρισε ωραία, ύστερα έφτιαξα ζεστό κακάο -που είναι η αγαπημένη μου μορφή επιβράβευσης/ανακούφισης- μετά έκανα και μπάνιο με το τέλειο σαπούνι και έβαλα και την τέλεια κρέμα -ευχαριστώ τη μαμά του Σ. γι αυτό το σετάκι σαπούνι/κρέμα/σφουγγάρι, μου τα πήρε επειδή φιλοξένησα τον γιο της,πόσο θεά;
Και τώρα για να ολοκληρωθεί η χαλάρωση ακούω Rammstein.
Είμαι περίεργο παιδί.
The Pretender
Απ' όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, η χειρότερη μου είναι οι υποκριτές. Κι απ'αυτούς οι χειρότεροι μου είναι οι καθώς πρέπει. Οι υπεράνω, οι "εγώ τα κάνω ΟΛΑ σωστά".Και μάλιστα αυτοί που δεν τους αρκεί που υποκρίνονται όλη αυτή την τελειότητα αλλά έχουν και την προσδοκία, για να μην πω την απαίτηση, να έχουν όλοι την τέλεια άποψη γι αυτους. Λες και την υστεροφημία τους θα την πάρουν στα αλήθεια μαζί τους.
Γιατί να έχουν όλοι ρε φίλε την τέλεια άποψη για σένα ό,τι στο διάολο και να κανεις; ποτέ δεν πλήγωσες εσύ κανέναν; ποτέ δεν αδίκησες; ποτέ δε φέρθηκες απλά σαν μαλάκας;
Άλλα το πιο ενοχλητικό από όλα είναι αυτή η πλαστική ευγένεια, αυτό που θέλουν να σε κάνουν χίλια κομματάκια αλλά αντ'αυτού θα χαμογελάσουν με ανωτερότητα και θα σε δικαιολογήσουν με κατανόηση για τη συμπεριφορά σου γιατί ποιος ξέρει ποσό δύσκολη ζωή είχες ή γιατί τόσα ξερεις τόσα λες ή γιατί μπορεί να χεις περίοδο ρε παιδί μου.
Λοιπόν δεν παίζει να υπάρχουν πιο καταπιεσμένοι εγκέφαλοι από τους δικούς τους. Αν όλοι αυτοί οι καθώς πρεπει άνθρωποι που εφαρμόζουν στη ζωή τους όλους τους κανόνες του πολιτικαλ κορρεκτ,αν ξεζιπαρουν το μυαλό τους,αν πατήσουν extract here,θα γεμίσει ο τόπος ανθρωπάκια με καραμπίνες να μας κυνηγάν να μας σκοτώσουν.
ΥΓ1 δεν τα λέω γιατί είμαι καλύτερη, καμία καουρα δεν έχω να συγκριθω με κανέναν. Ούτε γιατί είμαι απολύτως ηθική. Εγώ, αν θες, είμαι ανήθικη. Άλλα ως προς αυτό, είμαι απολύτως ειλικρινής.
ΥΓ2 Εγώ πάντως μια φορα, ούτε οργασμό δεν έχω προσποιηθεί. Αυτοί, αν θέλουν, προσποιουνται αγάπες ολόκληρες.
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014
23
Είναι περίεργες αυτές οι μέρες.
Δεν είναι άσχημες,μόνο περίεργες.
Τη μία στιγμή νιώθω κάπως πολύ συγκεκριμένα
και την επόμενη δεν είμαι καθόλου σίγουρη
για τίποτα.
Όλες όμως τις στιγμές νιώθω κάτι που νομίζω πως ποτέ δεν το 'χω ξανανιώσει.
Νιώθω in control.
Έτσι in control ήμουν και τη στιγμή, στις 00:05
που μου χτύπησαν το θυροτηλέφωνο και μου έκαναν έκπληξη.
Κι άρχισα να τρέμω και μου ήρθε να κλαίω από χαρά
κι η καρδιά μου χτυπούσε πολύ πολύ δυνατά.
Και κάτι τέτοια είναι η ανταμοιβή μου για όλη αυτή τη χαζή αισιόδοξη στάση μου, γι αυτό που πιστεύω πως ό,τι καλό κάνεις σου γυρίζει πίσω, κάπως έτσι με επιβεβαιώνω και συνεχίζω, γιατί, δεν μπορεί, για να 'χεις τόσο καλούς φίλους κάτι θα 'χεις κάνει σωστά.
ΥΓ μ'αρέσει το 23. είναι και πρώτος αριθμός.μ'αρέσουν οι πρώτοι αριθμοί. έχουν χαρακτήρα.
Δεν είναι άσχημες,μόνο περίεργες.
Τη μία στιγμή νιώθω κάπως πολύ συγκεκριμένα
και την επόμενη δεν είμαι καθόλου σίγουρη
για τίποτα.
Όλες όμως τις στιγμές νιώθω κάτι που νομίζω πως ποτέ δεν το 'χω ξανανιώσει.
Νιώθω in control.
Έτσι in control ήμουν και τη στιγμή, στις 00:05
που μου χτύπησαν το θυροτηλέφωνο και μου έκαναν έκπληξη.
Κι άρχισα να τρέμω και μου ήρθε να κλαίω από χαρά
κι η καρδιά μου χτυπούσε πολύ πολύ δυνατά.
Και κάτι τέτοια είναι η ανταμοιβή μου για όλη αυτή τη χαζή αισιόδοξη στάση μου, γι αυτό που πιστεύω πως ό,τι καλό κάνεις σου γυρίζει πίσω, κάπως έτσι με επιβεβαιώνω και συνεχίζω, γιατί, δεν μπορεί, για να 'χεις τόσο καλούς φίλους κάτι θα 'χεις κάνει σωστά.
ΥΓ μ'αρέσει το 23. είναι και πρώτος αριθμός.μ'αρέσουν οι πρώτοι αριθμοί. έχουν χαρακτήρα.
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014
Give me the words
Δεν είμαι αυτό που λέμε bitch, αλλά η αλήθεια είναι πως I've mastered the art of saying no. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να κάνω κάτι που δε θέλω, να πάω κάπου που δε θέλω, να γίνει οτιδήποτε και να με περιλαμβάνει χωρίς να θέλω. Δεν εννοώ πως δε θα πληρώσω τη ΔΕΗ ξερωγω επειδή δε γουστάρω, τις υποχρεώσεις τις βγάζουμε από αυτό τον κανόνα. Οπότε γενικά το θεωρώ πολύ καλό, στα πλαίσια του standing up for yourself. Το όχι λοιπόν,το 'χω καλυμμένο, μ'εμπιστεύομαι.
Το θέμα είναι τι κάνω όταν θέλω κάτι. Η απάντηση είναι τίποτα. Όταν δε θέλω, λέω απλά δε θέλω. Αλλά όταν θέλω κάτι ποτέ δεν το ζητάω. Μπορεί να το φέρω απέξω απέξω, να το επιδιώξω πλαγίως, να προσπαθήσω να σε κάνω να καταλάβεις μόνος σου τι θέλω, αλλά δε θα πω ξεκάθαρα "ξέρεις κάτι; αυτό σκέφτομαι,αυτό θέλω,γίνεται;". Αυτό είναι λίγο πρόβλημα και νομίζω πως τελικά δεν παίρνω όσα ρίσκα νομίζω.
Ο καινούριος μου στόχος, λοιπόν, είναι την επόμενη φορά που θα θέλω κάτι να ακούσω να βγαίνει απ'το στόμα μου η λέξη "θέλω".
Γιατί δεν αρκεί να λες όχι όταν δε θες.
Ούτε να λες ναι όταν θες.
Πρότεινε κι εσύ καμιά φορά αυτό που θέλεις.
Δε χρειάζεται όλοι να μυρίζουν τα νύχια τους και να πιάνουν τα hints σου.
Το θέμα είναι τι κάνω όταν θέλω κάτι. Η απάντηση είναι τίποτα. Όταν δε θέλω, λέω απλά δε θέλω. Αλλά όταν θέλω κάτι ποτέ δεν το ζητάω. Μπορεί να το φέρω απέξω απέξω, να το επιδιώξω πλαγίως, να προσπαθήσω να σε κάνω να καταλάβεις μόνος σου τι θέλω, αλλά δε θα πω ξεκάθαρα "ξέρεις κάτι; αυτό σκέφτομαι,αυτό θέλω,γίνεται;". Αυτό είναι λίγο πρόβλημα και νομίζω πως τελικά δεν παίρνω όσα ρίσκα νομίζω.
Ο καινούριος μου στόχος, λοιπόν, είναι την επόμενη φορά που θα θέλω κάτι να ακούσω να βγαίνει απ'το στόμα μου η λέξη "θέλω".
Γιατί δεν αρκεί να λες όχι όταν δε θες.
Ούτε να λες ναι όταν θες.
Πρότεινε κι εσύ καμιά φορά αυτό που θέλεις.
Δε χρειάζεται όλοι να μυρίζουν τα νύχια τους και να πιάνουν τα hints σου.
PS I love you
Που λέτε, υπήρχε ένα σάιτ όπου μπορούσες να γράψεις ένα γράμμα στον εαυτό σου και να ρυθμίσεις το πότε θα σου αποσταλεί. Πριν 7 μήνες -σχεδόν ακριβώς- είχα γράψει ένα τέτοιο γράμμα κι είχα ορίσει να το παραλάβω ύστερα από ένα χρόνο. Όμως το σάιτ έκλεισε και για να μη χαθούν τα γράμματα τα έστειλαν τώρα. Πώς μου την έφερα έτσι ρε φίλε. Πώς μου την έφερα έτσι.
Πάντως συνειδητοποίησα ότι γράφω πράγματi συγκινητικά γράμματα,δε δακρύζουν μόνο οι φίλοι μου όταν τους στέλνω γράμμα, εδώ δάκρυσα εγώ με το γράμμα προς εμένα. Αλλά ξέρεις τι; Δεν πειράζει, γιατί δε δάκρυσα για το περιεχόμενο,δεν πειράζει γιατί now days go by and I never needed you. Δάκρυσα όμως, για τον τρόπο που μιλούσα στον εαυτό μου και για το υστερόγραφο. Το υστερόγραφο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείς να πεις στον εαυτό σου και πάλι καλά που μου το στειλα για να το δω, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς ότι σ'αγαπάς. Γιατί το "ΥΓ Σ'αγαπώ" δεν είναι μόνο για γκόμενους. Είναι και για φίλους και για γονείς και για μας τους ίδιους.
Στεφανία, μην κλαις, σ'αγαπώ.
Πάντως συνειδητοποίησα ότι γράφω πράγματi συγκινητικά γράμματα,δε δακρύζουν μόνο οι φίλοι μου όταν τους στέλνω γράμμα, εδώ δάκρυσα εγώ με το γράμμα προς εμένα. Αλλά ξέρεις τι; Δεν πειράζει, γιατί δε δάκρυσα για το περιεχόμενο,δεν πειράζει γιατί now days go by and I never needed you. Δάκρυσα όμως, για τον τρόπο που μιλούσα στον εαυτό μου και για το υστερόγραφο. Το υστερόγραφο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείς να πεις στον εαυτό σου και πάλι καλά που μου το στειλα για να το δω, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς ότι σ'αγαπάς. Γιατί το "ΥΓ Σ'αγαπώ" δεν είναι μόνο για γκόμενους. Είναι και για φίλους και για γονείς και για μας τους ίδιους.
Στεφανία, μην κλαις, σ'αγαπώ.
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014
now that's exciting*
Πας σχολή.
Κάθεσαι εκεί 9 ώρες.
Καφέ-Κρουασάν για πρωινό.
Καφέ-Μηλόπιτα για μεσημεριανό.
Τρέχεις να προλάβεις τη λέσχη για βραδινό.
Λουκάνικα με πατάτες, και τα δύο τηγανιτά. Huge win.
Τρέχεις να προλάβεις σούπερ μάρκετ.
Γυρνάς σπίτι.
Στο δρόμο σου ρχεται να κάνεις πετάλι πάρα πολύ γρήγορα
ενώ παράλληλα θα τσιρίζεις ακατάληπτα πράγματα.
Φτάνεις σπίτι.
Πρέπει να ακούσεις κάτι πολύ δυνατά.
Ε, muse φυσικά.
Τελειώνει το τραγούδι.
Νιώθεις πολύ πετυχημένη κι ολοκληρωμένη για σήμερα.
Μουρμουρίζεις το soundtrack απ'το star wars.
Good enough.
*and nothing else needs to be.
Κάθεσαι εκεί 9 ώρες.
Καφέ-Κρουασάν για πρωινό.
Καφέ-Μηλόπιτα για μεσημεριανό.
Τρέχεις να προλάβεις τη λέσχη για βραδινό.
Λουκάνικα με πατάτες, και τα δύο τηγανιτά. Huge win.
Τρέχεις να προλάβεις σούπερ μάρκετ.
Γυρνάς σπίτι.
Στο δρόμο σου ρχεται να κάνεις πετάλι πάρα πολύ γρήγορα
ενώ παράλληλα θα τσιρίζεις ακατάληπτα πράγματα.
Φτάνεις σπίτι.
Πρέπει να ακούσεις κάτι πολύ δυνατά.
Ε, muse φυσικά.
Τελειώνει το τραγούδι.
Νιώθεις πολύ πετυχημένη κι ολοκληρωμένη για σήμερα.
Μουρμουρίζεις το soundtrack απ'το star wars.
Good enough.
*and nothing else needs to be.
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014
here comes the rain again
Έβαλα τη μουσική λίγο πιο δυνατά απ' όσο συνηθίζω.
Ένιωσα μια μεγάλη ανάγκη η μουσική να καλύψει τα πάντα.
Γιατί αν είναι κάτι να τα καλύψει όλα, ε, ας είναι η μουσική.
Τον ίδιο ρόλο με τη μουσική παίζει και η βροχή για μένα.
Γιατί αν είναι κάτι να τα καλύψει όλα, και να μην είναι η μουσική, ε, ας είναι το νερό. Η βροχή είναι απ' τα αγαπημένα μου πράγματα και δεν το εννοώ με τη συμβατική έννοια του "να'μαι σπίτι προστατευμένη και να βρέχει έξω". Όχι. Να βρέχει και να είσαι έξω και να βρέχεσαι και να μην τρέχεις καν.
Εξάλλου, όλα είναι πιο γοητευτικά με βροχή και μη μου πείτε ότι έχω δει πολλές ταινίες, τι; βλάκες είναι οι σκηνοθέτες; Όχι. Η βροχή είναι πανέμορφη και παν-γοητευτική.
Α δεν ξέρω αν το 'χουμε πει, αλλά ο χειμώνας είναι γαλάζιος.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν έχω καμία πόρωση με το γαλάζιο -ούτε και με το χειμώνα.
Αλλά το γαλάζιο με ησυχάζει κάπως -το ίδιο και ο χειμώνας.
Θέλω να έρθουν τα γενέθλιά μου να πάω στο φιλαράκι μου και να βγούμε με το άλλο φιλαράκι μου(αυτό που μου έμαθε το τραγούδι που ακούω τώρα δυνατά) και να πίνω bloody mary στον Πειραιά, σ'εκείνο το πανέμορφο το στέκι σου, γιατί ναι μ'αρέσει το bloody mary και να ξέρετε εσάς που δε σας αρέσει το bloody mary δε σας εμπιστεύομαι.
Θα'χω γενέθλια που λες και δε με νοιάζει καμία τούρτα και κανένα δώρο, θέλω μόνο στολισμένη πρωτεύουσα και παλτό και σκουφιά και φιλικές αγκαλιές και μας φαντάζομαι στους δρόμους της Αθήνας ξημερώματα να τραγουδάμε μάλλον μακεδόνα.
Δε θέλω να βρέχει όμως τότε.
Η βροχή δεν είναι φιλική και δεν είναι αθηναϊκή.
Η βροχή είναι όλη η λαγνεία της Θεσσαλονίκης.
Ένιωσα μια μεγάλη ανάγκη η μουσική να καλύψει τα πάντα.
Γιατί αν είναι κάτι να τα καλύψει όλα, ε, ας είναι η μουσική.
Τον ίδιο ρόλο με τη μουσική παίζει και η βροχή για μένα.
Γιατί αν είναι κάτι να τα καλύψει όλα, και να μην είναι η μουσική, ε, ας είναι το νερό. Η βροχή είναι απ' τα αγαπημένα μου πράγματα και δεν το εννοώ με τη συμβατική έννοια του "να'μαι σπίτι προστατευμένη και να βρέχει έξω". Όχι. Να βρέχει και να είσαι έξω και να βρέχεσαι και να μην τρέχεις καν.
Εξάλλου, όλα είναι πιο γοητευτικά με βροχή και μη μου πείτε ότι έχω δει πολλές ταινίες, τι; βλάκες είναι οι σκηνοθέτες; Όχι. Η βροχή είναι πανέμορφη και παν-γοητευτική.
Α δεν ξέρω αν το 'χουμε πει, αλλά ο χειμώνας είναι γαλάζιος.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν έχω καμία πόρωση με το γαλάζιο -ούτε και με το χειμώνα.
Αλλά το γαλάζιο με ησυχάζει κάπως -το ίδιο και ο χειμώνας.
Θέλω να έρθουν τα γενέθλιά μου να πάω στο φιλαράκι μου και να βγούμε με το άλλο φιλαράκι μου(αυτό που μου έμαθε το τραγούδι που ακούω τώρα δυνατά) και να πίνω bloody mary στον Πειραιά, σ'εκείνο το πανέμορφο το στέκι σου, γιατί ναι μ'αρέσει το bloody mary και να ξέρετε εσάς που δε σας αρέσει το bloody mary δε σας εμπιστεύομαι.
Θα'χω γενέθλια που λες και δε με νοιάζει καμία τούρτα και κανένα δώρο, θέλω μόνο στολισμένη πρωτεύουσα και παλτό και σκουφιά και φιλικές αγκαλιές και μας φαντάζομαι στους δρόμους της Αθήνας ξημερώματα να τραγουδάμε μάλλον μακεδόνα.
Δε θέλω να βρέχει όμως τότε.
Η βροχή δεν είναι φιλική και δεν είναι αθηναϊκή.
Η βροχή είναι όλη η λαγνεία της Θεσσαλονίκης.
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014
δεν ξέρω αν έχω. αλήθεια.*
- εξαφανίστηκες και ανησύχησα. λέω ή κάτι έπαθε ή ερωτεύτηκε.
- μπα δεν προβλέπεται να ερωτευτώ.
- γιατί;
- γιατί για να ερωτευτείς πρέπει να δώσεις σημασία.
δεν έχω σημασία να δώσω.
*
- μπα δεν προβλέπεται να ερωτευτώ.
- γιατί;
- γιατί για να ερωτευτείς πρέπει να δώσεις σημασία.
δεν έχω σημασία να δώσω.
*
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014
Only love can break your heart
Λοιπον ο έρωτας μπορεί να κρυβει πολλές αντιθέσεις άλλα έχει κ κάποια πραγματα σε ευθεία αναλογία. Και θα το πω στα αγγλικά για να φανεί και η ειρωνεία της κυριολεξιας: the harder you fall, the more it hurts. Αν δε, πέσεις hard and fast, εκεί να δεις πανηγύρι. Αρχική ταχύτητα, ορμή, επιτάχυνση βαρύτητας. Και είσαι κ αντικείμενο που δεν κανει αναπήδηση, απλα και δεληβορικα πηδας στον αέρα άλλα σκας στο πάτωμα. Κι ας ελπίζουμε η παραμόρφωση να μην ήταν πλαστική. Να αργεί απλώς η επαναφορά.
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014
not so shiny after all*
Το πιο κινηματογραφικό πράγμα που έκανα τελευταία, είναι που με πιάσαν ξαφνικά τα κλάματα στο ντουζ και έτρεχε η μάσκαρα.
Όταν λέμε ξαφνικά, εννοούμε ξαφνικά.
Να ξυρίζεις το πόδι σα να λέμε τώρα και ξαφνικά να περνάει από μπροστά σου μεγάλο ποσοστό της ρομαντικής σου ζωής και εκείνη την ώρα να παίζει στο ραδιόφωνο το Believe της Cher και να σου ρχεται να της απαντήσεις "ΝΟ" και δώστου οι καταρράκτες να μη σταματάνε.
Που λες, εγώ από το γκρέυς ανάτομυ η Ιζυ ήμουν, άντε βαριά η Λέξι.
Αλλά έχω την αίσθηση πως όσο μεγαλώνω τείνω προς Μέρεντιθ.
Dark and twisted με commitment issues.
*και η λέξη shiny αν μου φέρνει κάτι στο μυαλό μου φέρνει το venus in furs.
τίποτα πιο φωτεινό.
Όταν λέμε ξαφνικά, εννοούμε ξαφνικά.
Να ξυρίζεις το πόδι σα να λέμε τώρα και ξαφνικά να περνάει από μπροστά σου μεγάλο ποσοστό της ρομαντικής σου ζωής και εκείνη την ώρα να παίζει στο ραδιόφωνο το Believe της Cher και να σου ρχεται να της απαντήσεις "ΝΟ" και δώστου οι καταρράκτες να μη σταματάνε.
Που λες, εγώ από το γκρέυς ανάτομυ η Ιζυ ήμουν, άντε βαριά η Λέξι.
Αλλά έχω την αίσθηση πως όσο μεγαλώνω τείνω προς Μέρεντιθ.
Dark and twisted με commitment issues.
*και η λέξη shiny αν μου φέρνει κάτι στο μυαλό μου φέρνει το venus in furs.
τίποτα πιο φωτεινό.
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014
Πέννυ
Χωρίζουμε, γράφουμε.
Τα φτιάχνουμε, γράφουμε.
Πηδιόμαστε, γράφουμε.
Κλαίμε, γράφουμε.
Γελάμε, γράφουμε.
Καθόμαστε και γράφουμε για κάθε γκόμενο, σημαντικό ή ασήμαντο, όσο και αν κρατάει, όσο λίγη διαφορά και να κάνει στη ζωή μας ή όσο τεράστια.
Γράφουμε αν κάποιος περνάει και δεν ακουμπάει και γράφουμε κι αν κάποιος περνάει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Αλλά όλα αυτά πριν τα γράψω ξέρεις τι τα έκανα;
Τα έλεγα σε σένα, μωρέ.
Πόσο inappropriate θα ήταν αν δεν έγραφα τώρα γι αυτό;
Βέβαια, προφανώς, δεν ξέρω τι να γράψω, γιατί δε θέλω να γράψω κάτι στενάχωρο και να το διαβάσεις και να στεναχωριέσαι.
Α, σκέφτηκα να σου κάνω δώρο για το καινούριο σπίτι, την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούσες σπίτι μου. Τρομερό προνόμιο,έτσι; Κανείς, γλυκιά μου, δεν έχει οδοντόβουρτσα στο σπίτι μου! Αλλά εσύ δεν είσαι όποιος κι όποιος. Μπορεί να στη στείλω, έχω και πλαστικό καπάκι.
Που λες, να μη γράψω κάτι στενάχωρο.
Καλά θα είναι, θα έρχομαι και θα παρτάρουμε ανελέητα, imagine that.
Και συναυλίες, ναι, τώρα θα πηγαίνουμε σε ωραίες συναυλίες, γιατί εσύ θα είσαι ήδη εκεί που γίνονται συναυλίες, μένει να 'ρχομαι εγώ.
Ε και θα σε παίρνω τηλέφωνο και θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα πίνουμε καφέ στο σκάιπ -χωρίς να'ναι απαραίτητο, μας καλύπτουν και τα υπεραστικά, αλλά απ'το τηλέφωνο δε βλέπεις τον άλλον να πίνει καφέ. Και θα πίνουμε και τον καφέ όπως θέλουμε γιατί εντάξει, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως σ'αυτό δεν ταιριάζαμε. Μία στον έκανα σκέτο, μία μου τον έκανες γλυκό, όλο δρομολόγια στην κουζίνα ήμασταν μέχρι να μπαστακωθούμε και να πιούμε τον γαμωκαφέ.
Θα μου λείψεις, μωρέ, πολύ.
Νομίζω θα μου λείψεις περισσότερο απ' οποιονδήποτε έχω δει να φεύγει.
Κι έχω δει κόσμο να φεύγει, ξέρεις.
Δεν είναι ότι έφευγες πρωί και νύσταζα, δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ήρθα.
Δεν μπορούσα να έρθω ρε, γιατί θα έκλαιγα και μετά θα έκλαιγες κι εσύ και θα ήμασταν υπερβολικές γιατί, αν είναι δυνατόν, δεν πας και μακριά.
Αλλά νιώθω ήδη μόνη.
I need my girl.
Τα φτιάχνουμε, γράφουμε.
Πηδιόμαστε, γράφουμε.
Κλαίμε, γράφουμε.
Γελάμε, γράφουμε.
Καθόμαστε και γράφουμε για κάθε γκόμενο, σημαντικό ή ασήμαντο, όσο και αν κρατάει, όσο λίγη διαφορά και να κάνει στη ζωή μας ή όσο τεράστια.
Γράφουμε αν κάποιος περνάει και δεν ακουμπάει και γράφουμε κι αν κάποιος περνάει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Αλλά όλα αυτά πριν τα γράψω ξέρεις τι τα έκανα;
Τα έλεγα σε σένα, μωρέ.
Πόσο inappropriate θα ήταν αν δεν έγραφα τώρα γι αυτό;
Βέβαια, προφανώς, δεν ξέρω τι να γράψω, γιατί δε θέλω να γράψω κάτι στενάχωρο και να το διαβάσεις και να στεναχωριέσαι.
Α, σκέφτηκα να σου κάνω δώρο για το καινούριο σπίτι, την οδοντόβουρτσα που χρησιμοποιούσες σπίτι μου. Τρομερό προνόμιο,έτσι; Κανείς, γλυκιά μου, δεν έχει οδοντόβουρτσα στο σπίτι μου! Αλλά εσύ δεν είσαι όποιος κι όποιος. Μπορεί να στη στείλω, έχω και πλαστικό καπάκι.
Που λες, να μη γράψω κάτι στενάχωρο.
Καλά θα είναι, θα έρχομαι και θα παρτάρουμε ανελέητα, imagine that.
Και συναυλίες, ναι, τώρα θα πηγαίνουμε σε ωραίες συναυλίες, γιατί εσύ θα είσαι ήδη εκεί που γίνονται συναυλίες, μένει να 'ρχομαι εγώ.
Ε και θα σε παίρνω τηλέφωνο και θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα πίνουμε καφέ στο σκάιπ -χωρίς να'ναι απαραίτητο, μας καλύπτουν και τα υπεραστικά, αλλά απ'το τηλέφωνο δε βλέπεις τον άλλον να πίνει καφέ. Και θα πίνουμε και τον καφέ όπως θέλουμε γιατί εντάξει, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως σ'αυτό δεν ταιριάζαμε. Μία στον έκανα σκέτο, μία μου τον έκανες γλυκό, όλο δρομολόγια στην κουζίνα ήμασταν μέχρι να μπαστακωθούμε και να πιούμε τον γαμωκαφέ.
Θα μου λείψεις, μωρέ, πολύ.
Νομίζω θα μου λείψεις περισσότερο απ' οποιονδήποτε έχω δει να φεύγει.
Κι έχω δει κόσμο να φεύγει, ξέρεις.
Δεν είναι ότι έφευγες πρωί και νύσταζα, δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ήρθα.
Δεν μπορούσα να έρθω ρε, γιατί θα έκλαιγα και μετά θα έκλαιγες κι εσύ και θα ήμασταν υπερβολικές γιατί, αν είναι δυνατόν, δεν πας και μακριά.
Αλλά νιώθω ήδη μόνη.
I need my girl.
Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014
true story
- Can you describe your last orgasm?
- Ιt was great. It was like time had stopped and I was completely alone.
- Were you sad afterwards?
- Yeah.
- Why?
- Because time hadn't stopped and I wasn't alone.
- Ιt was great. It was like time had stopped and I was completely alone.
- Were you sad afterwards?
- Yeah.
- Why?
- Because time hadn't stopped and I wasn't alone.
Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014
people matter
Είναι κάποια πράγματα που τα κάνεις σχεδόν αντανακλαστικά, χωρίς να τα θέλεις πια, απλώς επειδή τα 'χεις συνηθίσει.
Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανήκουν σ' αυτά τα πράγματα.
Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανήκουν σ' αυτά τα πράγματα.
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014
first times
Τα πράγματα έχουν άλλη βαρύτητα όταν τα κάνεις για πρώτη φορά.
Άλλα μεγαλύτερη κι άλλη μικρότερη.
Αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους ζεις μια κάποια οποιαδήποτε πρώτη φορά, αποκτούν σημασία, αν δεν είχαν,κι αποκτούν μεγαλύτερη σημασία αν ήδη είχαν.
Δε μιλάω για το σεξ, εξάλλου δεν πιστεύω ότι έχει τόση σημασία ο πρώτος σου,δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα καθόλου δε με σημάδεψε μακροπρόθεσμα.
Σκέψου κάτι χαζό.
Την πρώτη φορά ξερω γω που έφαγες κινέζικο.
Την πρώτη φορά που πήγες σε κάποιο μέρος.
Την πρώτη φορά που μέθυσες.
Την πρώτη φορά που μέθυσες πάρα πολύ.
Την πρώτη συναυλία.
Μπορεί όλα αυτά να τα έκανες με ανθρώπους που δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή σου, γιατί πρόκειται για αποφάσεις που δεν παίρνεις μετά από σκέψη.
Κι αυτό είναι το μαγικό.
Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι με τους οποίους εντελώς τυχαία έκανες κάτι για πρώτη φορά.
Κι αυτό δεν μπορεί ν'αλλάξει, όσες φορές και να ξαναφάς κινέζικο και ακόμα κι αν γεμίσεις έναν τοίχο με εισιτήρια από συναυλίες, η πρώτη φορά θα'ναι με τον ίδιο άνθρωπο. Κι αυτό μπορεί να το σκέφτεσαι και να χαμογελάς και μπορεί και να το σκέφτεσαι και να λες "καλά,καλύτερη παρέα δε βρήκα;".
Και για κάποιο λόγο αυτή η σκέψη με συναρπάζει.
Με συναρπάζει ο τρόπος που οι άνθρωποι παίζουν κάποιο ρόλο που ποτέ δε φανταζόσουν.
Τυχαία.
Εντελώς τυχαία.
Με συναρπάζει η τύχη.
Είναι τόσο πολύχρωμη κι ευφάνταστη.
Συναρπαστική.
ΥΓ Είχα πολύ καιρό να βρω κάτι συναρπαστικό μες στο μυαλό μου. Χαίρομαι που επανήλθα.
Άλλα μεγαλύτερη κι άλλη μικρότερη.
Αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους ζεις μια κάποια οποιαδήποτε πρώτη φορά, αποκτούν σημασία, αν δεν είχαν,κι αποκτούν μεγαλύτερη σημασία αν ήδη είχαν.
Δε μιλάω για το σεξ, εξάλλου δεν πιστεύω ότι έχει τόση σημασία ο πρώτος σου,δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα καθόλου δε με σημάδεψε μακροπρόθεσμα.
Σκέψου κάτι χαζό.
Την πρώτη φορά ξερω γω που έφαγες κινέζικο.
Την πρώτη φορά που πήγες σε κάποιο μέρος.
Την πρώτη φορά που μέθυσες.
Την πρώτη φορά που μέθυσες πάρα πολύ.
Την πρώτη συναυλία.
Μπορεί όλα αυτά να τα έκανες με ανθρώπους που δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή σου, γιατί πρόκειται για αποφάσεις που δεν παίρνεις μετά από σκέψη.
Κι αυτό είναι το μαγικό.
Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι με τους οποίους εντελώς τυχαία έκανες κάτι για πρώτη φορά.
Κι αυτό δεν μπορεί ν'αλλάξει, όσες φορές και να ξαναφάς κινέζικο και ακόμα κι αν γεμίσεις έναν τοίχο με εισιτήρια από συναυλίες, η πρώτη φορά θα'ναι με τον ίδιο άνθρωπο. Κι αυτό μπορεί να το σκέφτεσαι και να χαμογελάς και μπορεί και να το σκέφτεσαι και να λες "καλά,καλύτερη παρέα δε βρήκα;".
Και για κάποιο λόγο αυτή η σκέψη με συναρπάζει.
Με συναρπάζει ο τρόπος που οι άνθρωποι παίζουν κάποιο ρόλο που ποτέ δε φανταζόσουν.
Τυχαία.
Εντελώς τυχαία.
Με συναρπάζει η τύχη.
Είναι τόσο πολύχρωμη κι ευφάνταστη.
Συναρπαστική.
ΥΓ Είχα πολύ καιρό να βρω κάτι συναρπαστικό μες στο μυαλό μου. Χαίρομαι που επανήλθα.
Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014
ευτυχώς
Επειδή υπάρχει ένα όριο στο πόσο μάλαμα και πασχαλίδη αντέχει ένας άνθρωπος να ακούσει σε 2 βδομάδες -και το έχω ξεπεράσει κατά πάρα πολύ- τώρα το μόνο που μπορώ να σκέφτομαι είναι
ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας
ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014
τσιγάρο μ' ανεμόχαρτο στρίβω στα πρακτορεία
17.10.14, 20:47
Κτελ προς Θεσσαλονίκη
Για κάποιο λόγο ακούω τα διόδια του Μάλαμα στο ριπήτ.
How appropriate (κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη σχολιάσω τη λέξη. κρατιέμαι.)
Πολύ ταιριάζει πάντως με τη διαδρομή.
Όταν ταξιδεύεις δίπλα στο παράθυρο, βλέπεις τον δρόμο δύο φορές.
Μία κοιτώντας μπροστά και μία κοιτώντας την αντανάκλαση στο τζάμι.
Τι πανέμορφη συμμετρία.
Αυτό το τραγούδι, που λες, είναι κόκκινο, έτσι το φαντάζομαι.
Έτσι, λοιπόν, ταιριάζει και με το καινούριο μου τετράδιο, που είναι κι αυτό κόκκινο και δερμάτινο και πολύ ροκ.
Είμαι κι εγώ, λέει, ροκ. Δεν το λέω εγώ, μου το είπανε.
Όχι για τη φάτσα μου, ούτε για τα μαλλιά μου, ούτε για τα ρούχα μου.
Το είπανε για τον εαυτό μου.
Τι τεράστιο κοπλιμέντο.
Το τραγούδι, λοιπόν.
Το τραγούδι με στεναχωρεί πολύ, μου δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας.
Που, αν με ρωτάς, κόκκινος δεν είναι ο έρωτας, ούτε το πάθος, ούτε η αγάπη.
Ο έρωτας είναι κάτι σε ροζ ή φούξια, ενίοτε και πένθιμο μωβ -ανάλογα τον έρωτα.
Το πάθος είναι ένα γυαλιστερό μαύρο δερμάτινο και η αγάπη άσπρο σατέν.
Κόκκινη είναι η ματαιότητα.
πόσες φωτιές στα πέλαγα
πόσοι ξενιτεμένοι
ήταν για τα διόδια
κι όχι για την Ελένη.
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014
κάποιος θα πατήσει play*
Η σοφή μου φίλη μου είπε μια φορά για να με ηρεμήσει "εσύ έχεις ταλέντο να γνωρίζεις κόσμο". Μου φάνηκε παράξενο κοπλιμέντο -πρώτη φορά μου το έκαναν άλλωστε. Αλλά είχε ένα δίκιο, η κοινωνικότητα είναι κάποια ιδιότητα, το λεγόμενο people skills.
Αυτό σκεφτόμουν, που λες, καθώς περίμενα τον προαστιακό. Η λατρεία μου για τα τραίνα είναι γνωστή κι ίσως συμβάλει στη φιλικότητά μου, εξάλλου η καλή διάθεση μάλλον σε κάνει καλή παρέα. Στη διάρκεια αυτής της αναμονής, που λες, παρηγόρησα μια νέα, φρεσκοχωρισμένη και γλυκύτατη γυναίκα, που έχει 2 μικρά παιδιά. Συζήτησαμε διάφορα από τα καινούρια της προβλήματα κι ύστερα της είπα πως οι δικοί μου γονείς χωρίσαν ενώ ήμουν στην εφηβεία -δύσκολη ηλικία, να τα λέμε κι αυτά- και όμως βγήκα μια χαρά. Μου είπε πως φαίνομαι πολύ ισορροπημένη και μ'αυτό τον τρόπο καθησύχασε κι εμένα και τον εαυτό της. Ορίστε παράδειγμα του πόσο βοηθάει η αλληλεπίδραση με αγνώστους ώρες-ώρες.
Λατρεύω την αλληλεπίδραση με αγνώστους.
Οπότε να, ίσως γι αυτό είμαι και καλή σ'αυτό.
Είναι μάλλον το χόμπυ μου.
Κι ύστερα ένα ακόμα τραίνο.
Και είπαμε, έχω ταλέντο στο να γνωρίζω ανθρώπους.
*
Αυτό σκεφτόμουν, που λες, καθώς περίμενα τον προαστιακό. Η λατρεία μου για τα τραίνα είναι γνωστή κι ίσως συμβάλει στη φιλικότητά μου, εξάλλου η καλή διάθεση μάλλον σε κάνει καλή παρέα. Στη διάρκεια αυτής της αναμονής, που λες, παρηγόρησα μια νέα, φρεσκοχωρισμένη και γλυκύτατη γυναίκα, που έχει 2 μικρά παιδιά. Συζήτησαμε διάφορα από τα καινούρια της προβλήματα κι ύστερα της είπα πως οι δικοί μου γονείς χωρίσαν ενώ ήμουν στην εφηβεία -δύσκολη ηλικία, να τα λέμε κι αυτά- και όμως βγήκα μια χαρά. Μου είπε πως φαίνομαι πολύ ισορροπημένη και μ'αυτό τον τρόπο καθησύχασε κι εμένα και τον εαυτό της. Ορίστε παράδειγμα του πόσο βοηθάει η αλληλεπίδραση με αγνώστους ώρες-ώρες.
Λατρεύω την αλληλεπίδραση με αγνώστους.
Οπότε να, ίσως γι αυτό είμαι και καλή σ'αυτό.
Είναι μάλλον το χόμπυ μου.
Κι ύστερα ένα ακόμα τραίνο.
Και είπαμε, έχω ταλέντο στο να γνωρίζω ανθρώπους.
*
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014
δε γαμιέται κι η πανσέληνος;
Γενικά τα πράγματα που δε θέλουμε ή δεν αντέχουμε ή και τα δύο δε θα 'πρεπε να τα νιώθουμε. Αυτό θα ήταν το δίκαιο.
Αλλά ντάξει, δε μου υποσχέθηκε ποτέ κανείς δικαιοσύνη.
Είμαι λίγο άδικη με την πανσέληνο, είναι το πιο ωραίο φεγγάρι που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια, ίσως καλύτερο απ'όλα τ'αυγουστιάτικα φεγγάρια που 'χω δει, κι έτσι κάπως με δικαιώνει που πάντα συμπαθούσα το φθινόπωρο περισσότερο, κι άμα με δεις δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα κι αν μ' ακούσεις πάλι δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα, αλλά βασικά ανήκω στους σεπτέμβρηδες και στους οκτώβρηδες και σ' όλα τα πρώτα κρύα και τις βροχές κι αυτό που μ' ανακουφίζει δεν είναι καμία ζέστη και κανένας ήλιος μόνο η δροσιά και το κρύο αεράκι και θε μου πώς μυρίζει η βροχή.
Η βροχή, ναι.
Κάθε μέρα ας έβρεχε.
Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς.
Τίποτα τρομερά σημαντικό δε γίνεται με λιακάδα.
Αλλά ντάξει, δε μου υποσχέθηκε ποτέ κανείς δικαιοσύνη.
Είμαι λίγο άδικη με την πανσέληνο, είναι το πιο ωραίο φεγγάρι που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια, ίσως καλύτερο απ'όλα τ'αυγουστιάτικα φεγγάρια που 'χω δει, κι έτσι κάπως με δικαιώνει που πάντα συμπαθούσα το φθινόπωρο περισσότερο, κι άμα με δεις δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα κι αν μ' ακούσεις πάλι δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα, αλλά βασικά ανήκω στους σεπτέμβρηδες και στους οκτώβρηδες και σ' όλα τα πρώτα κρύα και τις βροχές κι αυτό που μ' ανακουφίζει δεν είναι καμία ζέστη και κανένας ήλιος μόνο η δροσιά και το κρύο αεράκι και θε μου πώς μυρίζει η βροχή.
Η βροχή, ναι.
Κάθε μέρα ας έβρεχε.
Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς.
Τίποτα τρομερά σημαντικό δε γίνεται με λιακάδα.
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014
and I'm a believer :)
Το "πιστεύω σε σένα" δεν είναι το ίδιο με το "δε σε φοβάμαι".
Το "δε σε φοβάμαι" σε γεμίζει άγχος, είναι σα να σου λένε "δεν περιμένω να μου ζητήσεις βοήθεια".
Το "πιστεύω σε σένα" σε γεμίζει ελπίδα, είναι σα να σου λένε "δε νομίζω να χρειαστείς τη βοήθειά μου".
Είναι ωραία να πιστεύουν σε σένα ή ακόμα και να στο λένε χωρίς να 'ναι και πολύ σίγουροι, γιατί η ελπίδα -συνήθως- κακό δεν κάνει.
Και γιατί καμιά φορά σου θυμίζουν, πως κατά βάθος κι εσύ πιστεύεις σε σένα.
Και δεν είναι να τα ξεχνάμε αυτά.
Όχι. Αυτά να τα θυμόμαστε.
Το τραγούδι άσχετο, απλά με φτιάχνουν τα τάνγκο :)
Το "δε σε φοβάμαι" σε γεμίζει άγχος, είναι σα να σου λένε "δεν περιμένω να μου ζητήσεις βοήθεια".
Το "πιστεύω σε σένα" σε γεμίζει ελπίδα, είναι σα να σου λένε "δε νομίζω να χρειαστείς τη βοήθειά μου".
Είναι ωραία να πιστεύουν σε σένα ή ακόμα και να στο λένε χωρίς να 'ναι και πολύ σίγουροι, γιατί η ελπίδα -συνήθως- κακό δεν κάνει.
Και γιατί καμιά φορά σου θυμίζουν, πως κατά βάθος κι εσύ πιστεύεις σε σένα.
Και δεν είναι να τα ξεχνάμε αυτά.
Όχι. Αυτά να τα θυμόμαστε.
Το τραγούδι άσχετο, απλά με φτιάχνουν τα τάνγκο :)
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014
μα τις νυχτιές σα συλλογιέμαι...
και για να το ξεφτιλίσω και λίγο, γιατί το ξεφτίλισμα είναι ουσιαστικά το μόνο coping mechanism που διαθέτω, έχω να παρατηρήσω πως αυτή για να 'χε μάτια μενεξιά, μάλλον Ταργκάρυεν θα ήτανε. Αχά.
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014
home
Τα ρούχα που μυρίζουν τσιγαριλα, μυρίζουν Θεσσαλονίκη.
Τα σπίτια που μυρίζουν τσιγαριλα, μυρίζουν Βόλο.
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014
rendez-vous
Σήμερα μια φίλη μου έχει πρώτο ραντεβού.
Κι είναι κούκλος και δεν τον ξέρει καλά.
Όλα είναι πιθανά και εκεί για να τ' ανακαλύψει.
Τι ωραία που είναι τα πρώτα ραντεβού.
Και τα πρώτα φιλιά.
Έτσι πρέπει να 'ναι οι Σεπτέμβρηδες, γεμάτοι πρώτες φορές.
Κι είναι κούκλος και δεν τον ξέρει καλά.
Όλα είναι πιθανά και εκεί για να τ' ανακαλύψει.
Τι ωραία που είναι τα πρώτα ραντεβού.
Και τα πρώτα φιλιά.
Έτσι πρέπει να 'ναι οι Σεπτέμβρηδες, γεμάτοι πρώτες φορές.
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014
δε φταίει κανείς*
Βγαίνεις από την τράπεζα λίγο μετά τις 2μιση.
Η καθαρίστρια σκουπίζει τα τζάμια της σούπερ ασφαλισμένης πόρτας.
Της λες "γεια σας".
Τόσο απλό είναι να φτιάξεις κάποιου τη μέρα.
Κι αν, βρε αδερφέ, δεν είσαι αλτρουιστής, να ένα κίνητρο και για σένα: τόσο εύκολο είναι να φτιάξεις τη δική σου μέρα.
Γιατί η καθαρίστρια θα σου χαμογελάσει και θα σε χαιρετίσει κι αυτή.
Ίσως λίγο άσχετο, αλλά ίσως και όχι: σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία, αυτός ο στίχος που λέει "όποιος κερνάει τη ζωή, αυτός τη σεργιανάει", καμία σχέση δεν έχει με τα λεφτά.
Η ζωή είναι μια γυναίκα που θέλει καμιά φορά να της λες πόσο όμορφη είναι.
Κι αρκεί να την κεράσεις μια μπύρα στην προβλήτα ενός λιμανιού.
Πόσο νομίζεις κοστίζει αυτό;
Δεν κοστίζει αυτό.
Άλλα κοστίζουν.
*
Η καθαρίστρια σκουπίζει τα τζάμια της σούπερ ασφαλισμένης πόρτας.
Της λες "γεια σας".
Τόσο απλό είναι να φτιάξεις κάποιου τη μέρα.
Κι αν, βρε αδερφέ, δεν είσαι αλτρουιστής, να ένα κίνητρο και για σένα: τόσο εύκολο είναι να φτιάξεις τη δική σου μέρα.
Γιατί η καθαρίστρια θα σου χαμογελάσει και θα σε χαιρετίσει κι αυτή.
Ίσως λίγο άσχετο, αλλά ίσως και όχι: σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία, αυτός ο στίχος που λέει "όποιος κερνάει τη ζωή, αυτός τη σεργιανάει", καμία σχέση δεν έχει με τα λεφτά.
Η ζωή είναι μια γυναίκα που θέλει καμιά φορά να της λες πόσο όμορφη είναι.
Κι αρκεί να την κεράσεις μια μπύρα στην προβλήτα ενός λιμανιού.
Πόσο νομίζεις κοστίζει αυτό;
Δεν κοστίζει αυτό.
Άλλα κοστίζουν.
*
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014
κι είχαν γίνει κάτι σκύλοι οι καλύτεροί μου φίλοι
Ένα σκυλί με συνόδευσε από τη λέσχη μέχρι το σπίτι και κάπου στα μέσα της διαδρομής θυμήθηκα μια ανάμνησή σου που μου είχες διηγηθεί. Ήταν χαρούμενη κι αστεία κι έτσι όπως περπατούσα δίπλα στο σκυλί χαμογέλασα με ήχο -δεν ήταν γέλιο δυνατό, αλλά ήταν χαμόγελο με ήχο, ξέρεις; ξέρεις. Χαμογέλασα τόσο ειλικρινά, σα να 'ταν δικιά μου ανάμνηση.
Αλλά δεν ήταν δικιά μου.
Δεν ήμουν εκεί, δεν είχε καμιά σχέση με μένα.
Κι από όλους τους τρόπους με τους οποίους κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αυτός είναι ο χαζότερος.
Γιατί σοβαρά τώρα: σε πόσες αναμνήσεις σου νομίζω ότι είμαι;
Δεν είμαι.
Αλλά δεν ήταν δικιά μου.
Δεν ήμουν εκεί, δεν είχε καμιά σχέση με μένα.
Κι από όλους τους τρόπους με τους οποίους κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αυτός είναι ο χαζότερος.
Γιατί σοβαρά τώρα: σε πόσες αναμνήσεις σου νομίζω ότι είμαι;
Δεν είμαι.
Παραδομένος για καιρό
σε κάποιο όνειρο τρελό
κόντευα να ξεχάσω
την ομορφιά που είχα πει
πως δε θα ξέχναγα γιατί
ήτανε η δικιά σου.
σε κάποιο όνειρο τρελό
κόντευα να ξεχάσω
την ομορφιά που είχα πει
πως δε θα ξέχναγα γιατί
ήτανε η δικιά σου.
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014
Σήμερα ήταν κυριακή κι όπως όλες οι κυριακές, περίμενα κι αυτή να 'ναι μελαγχολική,αργή και άδεια.
Αλλά δεν ήταν.
Ήταν πολύ κοριτσίστικη, ήταν η πιο κοριτσίστικη μέρα που πέρασα εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Είχε καφέ στη θάλασσα -να, σ'αυτή τη θάλασσα εδώ πάνω :) - και μπάνιο στη θάλασσα (παρόλο που είναι μέσα σεπτέμβρη κι αυτό έκανε το μπάνιο φθινοπωρινό αντί να κάνει το φθινόπωρο καλοκαιρινό, όπως ακριβώς έπρεπε δηλαδή).
Και το βράδυ είχε ρομαντική κομεντί και ντιλίβερυ και φίλη δίπλα και να σχολιάζουμε κάθε σκηνή και να προβλέπουμε κάθε εξέλιξη, πράγμα καθόλου δύσκολο γιατί όλες οι ρομαντικές κομεντί μπορεί να μην αρχίζουν με τον ίδιο τρόπο, αλλά εξελίσσονται και τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά η ευχαρίστηση δεν είναι να μαντεύεις τη συνεχεια - σιγά το πράγμα. Η ευχαρίστηση είναι να το λες δυνατά σε κάποιον άνθρωπο και να γελάτε μαζί.
Να γελάτε μαζί.
Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις με οποιονδήποτε.
Με οποιονδήποτε.
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014
"...κι ούτε θυμάμαι να κοιμήθηκα μια νύχτα χωρίς πάλι να χάσω, όμως πήρα την απόφαση να φτάσω στα έσχατα και να τους δείξω ένα μέρος απ' όλο αυτόν τον θησαυρό, άλλωστε πάντα προτιμούσα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος, έτσι έζησα κατά τρόπο υπέροχο." *
Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα και καμιά κοσμοθεωρία -δικιά μου- που να μην την έχει περιγράψει άψογα ο Λειβαδίτης. πάντα προτιμούσα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος. Κι αν με ρωτούσες τι θες; θες να νιώσεις τέλεια και μετά να πληγωθείς τρελά ή θες να 'ναι για λίγο τα πράγματα αδιάφορα κι ανώδυνα; Για τίποτα στον κόσμο δε θα διάλεγα το ανώδυνα.
Αλλά θα μου πεις είμαι μικρή ακόμα. oh well, I can't argue with that, αλλά ούτε και θα πάψω να προσπαθώ να δείχνω ένα μέρος απ'όλο αυτόν τον θησαυρό. Έτσι ώστε, όσο περνάει απ'το χέρι μου, όσοι αγαπώ να ζούνε κατά τρόπο υπέροχο.
*Βιολέτες για μια εποχή
Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα και καμιά κοσμοθεωρία -δικιά μου- που να μην την έχει περιγράψει άψογα ο Λειβαδίτης. πάντα προτιμούσα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος. Κι αν με ρωτούσες τι θες; θες να νιώσεις τέλεια και μετά να πληγωθείς τρελά ή θες να 'ναι για λίγο τα πράγματα αδιάφορα κι ανώδυνα; Για τίποτα στον κόσμο δε θα διάλεγα το ανώδυνα.
Αλλά θα μου πεις είμαι μικρή ακόμα. oh well, I can't argue with that, αλλά ούτε και θα πάψω να προσπαθώ να δείχνω ένα μέρος απ'όλο αυτόν τον θησαυρό. Έτσι ώστε, όσο περνάει απ'το χέρι μου, όσοι αγαπώ να ζούνε κατά τρόπο υπέροχο.
*Βιολέτες για μια εποχή
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014
the night is dark and full of terrors
Τα βράδια είναι δύσκολα. Το σκοτάδι, η ησυχία.
Κι ίσως γι αυτό ο χειμώνας είναι δύσκολη εποχή.
Γιατί ο χειμώνας είναι μια μεγάλη νύχτα.
Κι ίσως γι αυτό ο χειμώνας είναι δύσκολη εποχή.
Γιατί ο χειμώνας είναι μια μεγάλη νύχτα.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014
η μέρα που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα
Νομίζω πως πέρασε πια λίγος καιρός και μπορώ τώρα να γράψω για κείνη τη μέρα.
Εκείνη τη μέρα που κατέληξε με τον Βασίλη να προσφέρεται να με πάει στο Πλάτινουμ.
Εκείνη τη μέρα που βγήκα με παρέα που δεν ήθελα να βγω, που ευτυχώς αποτελούνταν από εμένα και 3 ακόμα άτομα τα οποία μιλούσαν μεταξύ τους αγνοώντας με. Κι ήθελα να τους πως μέσα απ' την καρδιά μου ευχαριστώ που μ' αγνοείτε.
Τότε που παράγγελνα παραπλεύρως σφηνάκια στον μπάρμαν -τον πολύ όμορφο μπάρμαν, γεγονός που οποιαδήποτε άλλη μέρα υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα είχα εκμεταλλευτεί (ή θα είχα προσπαθήσει να εκμεταλλευτώ τέλος πάντων), γιατί είπαμε I am a maneater, I own them from the start, αλλά τι να own εκείνη τη μέρα που το own μου φερνε στο μυαλό μόνο τη goldie hawn (το όνομά της δε θυμίζει υπερβολικά γκόλντεν ντων; τζίζους) να τραγουδάει you don't own me.
Σφηνάκια, που λες, παράγγελνα στον μπαρμαν κι η ηλίθια παρέα δεν είχε καταλάβει χριστό, μόνο κάποια στιγμή κάποιος ρώτησε "καλά είσαι;" και χαμογέλασα και είπα "ναι,μια χαρά" και το πίστεψαν, αν είναι δυνατόν.
Σφηνάκια,ναι, και κάπου στο τέταρτο αισθάνθηκα την ανάγκη να πω στον πολύ-ωραίο-μπαρμαν ότι δεν είμαι αλκοολική, απλά είναι πολύ κακή μέρα. Μου 'βαλε τότε ένα σφηνάκι ακόμα και μου είπε στην υγειά σου και του είπα στη δικιά σου.
Κι ύστερα δεν έκλαψα άλλο μέχρι να κοιμηθώ.
Εκείνη τη μέρα που κατέληξε με τον Βασίλη να προσφέρεται να με πάει στο Πλάτινουμ.
Εκείνη τη μέρα που βγήκα με παρέα που δεν ήθελα να βγω, που ευτυχώς αποτελούνταν από εμένα και 3 ακόμα άτομα τα οποία μιλούσαν μεταξύ τους αγνοώντας με. Κι ήθελα να τους πως μέσα απ' την καρδιά μου ευχαριστώ που μ' αγνοείτε.
Τότε που παράγγελνα παραπλεύρως σφηνάκια στον μπάρμαν -τον πολύ όμορφο μπάρμαν, γεγονός που οποιαδήποτε άλλη μέρα υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα είχα εκμεταλλευτεί (ή θα είχα προσπαθήσει να εκμεταλλευτώ τέλος πάντων), γιατί είπαμε I am a maneater, I own them from the start, αλλά τι να own εκείνη τη μέρα που το own μου φερνε στο μυαλό μόνο τη goldie hawn (το όνομά της δε θυμίζει υπερβολικά γκόλντεν ντων; τζίζους) να τραγουδάει you don't own me.
Σφηνάκια, που λες, παράγγελνα στον μπαρμαν κι η ηλίθια παρέα δεν είχε καταλάβει χριστό, μόνο κάποια στιγμή κάποιος ρώτησε "καλά είσαι;" και χαμογέλασα και είπα "ναι,μια χαρά" και το πίστεψαν, αν είναι δυνατόν.
Σφηνάκια,ναι, και κάπου στο τέταρτο αισθάνθηκα την ανάγκη να πω στον πολύ-ωραίο-μπαρμαν ότι δεν είμαι αλκοολική, απλά είναι πολύ κακή μέρα. Μου 'βαλε τότε ένα σφηνάκι ακόμα και μου είπε στην υγειά σου και του είπα στη δικιά σου.
Κι ύστερα δεν έκλαψα άλλο μέχρι να κοιμηθώ.
happy go lucky
Για το πόσο τυχερή νιώθω για τους φίλους μου, έχω γράψει πολλές φορές αλλά επειδή it never gets old -κι επειδή κάποιοι μου κάνουν παράπονα :Ρ, πάμε πάλι:
Λοιπόν όταν έχεις μια φίλη που θα σε κοιτάξει με απηυδισμένο παύλα δολοφονικό βλέμμα, που αν είχε λεζάντα θα ήταν "serioysly?", κι έτσι απλά κοιτώντας σε θα σε αποτρέψει από τη μαλακία που σκεφτόσουν να κάνεις και που μακροπρόθεσμα θα σε πλήγωνε ανεπανόρθωτα, τότε μπορείς να νιώθεις τυχερή. Όταν έχεις και παραπάνω από μία τέτοιες φίλες -εγώ έχω 3, lucky me :D - τότε μπορείς να νιώθεις σαν τον υπερτυχερό του τζόκερ.
Επίσης όταν έχεις αυτή τη φίλη με την οποία δε μοιάζεις καθόλου και σε τίποτα αλλά την αγαπάς σα να 'ναι αδερφή σου, γιατί μεταξύ μας σαν αδερφή σου την έχεις, όχι σαν φίλη. Θα πεις μια βαριά κουβέντα, θα στεναχωρεθεί, θα κάνει κάτι επιπόλαιο,θα τσατιστείς, δεν είναι η τέλεια σχέση. Αλλά είναι η αδερφή σου, κι επειδή είσαι και μοναχοπαίδι -εγώ δηλαδή, για σας δεν ξέρω- that's a big fucking deal.
Τις από πάνω κατηγορίες, εντάξει, μπορεί να μην τις έχει όλος ο κόσμος, αλλά φαντάζομαι πως όταν διαβάζατε όλοι είχατε κάποιον στο μυαλό σας. Τώρα η από κάτω κατηγορία είναι λίγο πιο σπάνια -για τις γυναίκες δηλαδή- γι αυτό όποια έχει ΚΑΙ αυτή την κατηγορία, φτου φτου σκόρδα.
Η επόμενη κατηγορία φίλου είναι Ο ΒΑΣΙΛΗΣ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πω, είναι απλά ο Βασίλης, είναι ο φίλος σου που έχει διαβάσει τα άπειρα βιβλία κι όταν ακούτε μαζί μουσική συχνά αναρωτιέσαι "σοβαρά, πού τα ξέρει όλα αυτά" και μιλάει ήρεμα και λογικά και έχει και πλάκα κι όταν μια φορά ήσουν τόσο χάλια που δε σε είχε ξαναδεί τόσο χάλια σου είπε "γουστάρεις να σε πάω στριπτιζάδικο;".
Να, κατάλαβες τώρα γιατί νιώθω τόσο τυχερή για τους φίλους μου;
ΥΓ μου ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ στο σύνθημα: ΒΑΣΙΛΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΥΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.
Λοιπόν όταν έχεις μια φίλη που θα σε κοιτάξει με απηυδισμένο παύλα δολοφονικό βλέμμα, που αν είχε λεζάντα θα ήταν "serioysly?", κι έτσι απλά κοιτώντας σε θα σε αποτρέψει από τη μαλακία που σκεφτόσουν να κάνεις και που μακροπρόθεσμα θα σε πλήγωνε ανεπανόρθωτα, τότε μπορείς να νιώθεις τυχερή. Όταν έχεις και παραπάνω από μία τέτοιες φίλες -εγώ έχω 3, lucky me :D - τότε μπορείς να νιώθεις σαν τον υπερτυχερό του τζόκερ.
Επίσης όταν έχεις αυτή τη φίλη με την οποία δε μοιάζεις καθόλου και σε τίποτα αλλά την αγαπάς σα να 'ναι αδερφή σου, γιατί μεταξύ μας σαν αδερφή σου την έχεις, όχι σαν φίλη. Θα πεις μια βαριά κουβέντα, θα στεναχωρεθεί, θα κάνει κάτι επιπόλαιο,θα τσατιστείς, δεν είναι η τέλεια σχέση. Αλλά είναι η αδερφή σου, κι επειδή είσαι και μοναχοπαίδι -εγώ δηλαδή, για σας δεν ξέρω- that's a big fucking deal.
Τις από πάνω κατηγορίες, εντάξει, μπορεί να μην τις έχει όλος ο κόσμος, αλλά φαντάζομαι πως όταν διαβάζατε όλοι είχατε κάποιον στο μυαλό σας. Τώρα η από κάτω κατηγορία είναι λίγο πιο σπάνια -για τις γυναίκες δηλαδή- γι αυτό όποια έχει ΚΑΙ αυτή την κατηγορία, φτου φτου σκόρδα.
Η επόμενη κατηγορία φίλου είναι Ο ΒΑΣΙΛΗΣ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πω, είναι απλά ο Βασίλης, είναι ο φίλος σου που έχει διαβάσει τα άπειρα βιβλία κι όταν ακούτε μαζί μουσική συχνά αναρωτιέσαι "σοβαρά, πού τα ξέρει όλα αυτά" και μιλάει ήρεμα και λογικά και έχει και πλάκα κι όταν μια φορά ήσουν τόσο χάλια που δε σε είχε ξαναδεί τόσο χάλια σου είπε "γουστάρεις να σε πάω στριπτιζάδικο;".
Να, κατάλαβες τώρα γιατί νιώθω τόσο τυχερή για τους φίλους μου;
ΥΓ μου ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ στο σύνθημα: ΒΑΣΙΛΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΥΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014
sunday bloody sunday
Μωρέ δεν είναι ότι μ' απασχολεί κάθε μέρα.
Είναι που είναι Κυριακή.
Κι εκείνος ο στίχος που λέει
Είναι που είναι Κυριακή.
Κι εκείνος ο στίχος που λέει
Κι οι Κυριακές είναι στ' αλήθεια άδειες -σχεδόν όπως και πριν.
Αλλά να, είναι το φθινόπωρο, που όλα τα καλά έχει, δε λέω.
Καινούρια σαιζόν και τέτοια και όλα καινούρια υποτίθεται.
Αλλά ξέρεις τι;
Τίποτα δεν είναι καινούριο.
not a fucking thing.
tell me baby, what's your story?
Α θυμήθηκα, θα έγραφα κάτι για τον τρόπο που ερωτεύομαι.
Δεν ερωτεύομαι κάθε γκόμενο που βρίσκεται στο δρόμο μου.
Και δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί πολλές φορές για τον εξής λόγο: γιατί κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον και μ' ενθουσιάζει -ή με εντυπωσιάζει,δεν είναι συνώνυμα αυτά τα δυο- ξαφνικά μειώνω τρομερά τη σημασία όλων των προηγούμενων, σε σημείο να τη μηδενίζω κιόλας. Κι αυτό απ' τη μία δε μ'αρέσει γιατί είναι άδικο να υποτιμάς τόσο το παρελθόν σου. Απ' την άλλη απ' το παρελθόν έχεις απόσταση και βλέπεις the bigger picture, κι αν είμαι ειλικρινής, κοιτώντας the bigger picture, ναι, συγγνώμη, δε μου φαίνεται κανείς άλλος άξιος της τόσης σημασίας που του έδωσα.
Η άλλη εξήγηση είναι πως δεν υποτιμάω το παρελθόν μου, απλώς οι επιλογές μου συνεχώς βελτιώνονται. Η μαλακία ξέρεις ποια είναι; Ότι κάνω αναπόφευκτα τη σκέψη "μέχρι πότε θα βελτιώνονται;". Και η απαισιόδοξη έφηβη που κρύβω μέσα μου θέλει να πει "μέχρι εδώ ήταν,καλύτερα δε γινόταν,ξέχνα το". Και θέλω να πω στο μαλακισμένο "βουλωσέ το"!
Δε θέλω να την πιστέψω την μικρή.
Αλλά ώρες-ώρες έχει πειθώ.
Κι ώρες-ώρες εγώ δεν.
Κι αυτές τις ώρες προσπαθώ να γίνω ρεαλίστρια -χα, κοίτα να δεις που βοηθάει κι αυτό καμιά φορά, ποιος να το λεγε- γιατί η ρεαλιστική άποψη είναι πως δεν έχω γνωρίσει ακόμα όλους τους ανθρώπους που θα μ'αρέσουν και που θα μου ταιριάζουν γιατί είμαι 22 γαμώτη μου, δε γίνεται να 'χω ζήσει κιόλας την ιστορία μου.
Αλλά αν δεν την λογαριάζω για ιστορία μου τότε κάνω πάλι το ίδιο, πάλι υποτιμάω το παρελθόν κι εξάλλου κανείς δεν είπε πως έχει μόνο μία ιστορία ο καθένας. Αλλά ξέρεις τι εννοώ, εννοώ αυτή την μια ιστορία της προκοπής.
Αν ήταν αυτή,τι; Αυτό ήταν;
Aν ήταν αυτή, δε θα ήταν αυτό.
Κι αν αυτό ήταν, δεν ήταν αυτή.
I am a man-eater, I own them from the start
But somehow this handsome fucker got his grip around my heart.
But somehow this handsome fucker got his grip around my heart.
all the lonely people
Χτες πριν κοιμηθώ έφτιαξα ένα ολόκληρο κείμενο στο μυαλό μου και είπα πως δε χρειάζεται να το γράψω, θα το θυμάμαι το πρωί. Προφανώς δεν το θυμάμαι, δε θυμάμαι καν τη γενική ιδέα. Κι απ' όλα τα πράγματα που σου προκαλούν την αίσθηση του ανικανοποίητου, αυτό είναι απ' τα χειρότερά μου.
Θυμάμαι μόνο πως ήταν κάτι ευχάριστο, πως ήταν κάτι που το σκέφτηκα κι ύστερα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη. Θυμάμαι πως σε σκεφτόμουν πιο πριν και κάπως είχα βουρκώσει, αλλά δεν έκλαψα, δε δάκρυσα καν, έχω καιρό να κλάψω. Για σένα δηλαδή, γιατί γενικά κλαίω.
Κλαίω που θα φύγει η φίλη μου και νιώθω μόνη, χωρίς να είμαι μόνη.
Νιώθω τόσο μόνη.
Θυμάμαι μόνο πως ήταν κάτι ευχάριστο, πως ήταν κάτι που το σκέφτηκα κι ύστερα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη. Θυμάμαι πως σε σκεφτόμουν πιο πριν και κάπως είχα βουρκώσει, αλλά δεν έκλαψα, δε δάκρυσα καν, έχω καιρό να κλάψω. Για σένα δηλαδή, γιατί γενικά κλαίω.
Κλαίω που θα φύγει η φίλη μου και νιώθω μόνη, χωρίς να είμαι μόνη.
Νιώθω τόσο μόνη.
Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014
solitaire-y
Τώρα αυτό θα ακουστεί εντελώς χαζό, αλλά το ήξερα.
Αφού δεν είχε βγει εκείνη η πασιέντζα.
Αφού δεν είχε βγει εκείνη η πασιέντζα.
Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014
fix me
Tο όνομά μου στο θυροτηλέφωνο το 'χω βάλει με ποστ ιτ.
Το κομμάτι εκείνο του ποστ ιτ που έχει την κόλλα.
Βέβαια συνέχεια ξεκολλάει ή το ξεκολλάνε ή γράφουνε πάνω ΑΕΛ.
Αλλά εγώ αρνούμαι να σηκώσω το πλαστικό και να βάλω ένα χαρτάκι με το όνομά μου από μέσα.
Κι έτσι όποτε παραγγέλνω, αφού κλείσω το τηλέφωνο, κατεβαίνω κάτω και βάζω ένα καινούριο χαρτάκι με το όνομά μου.
Και δε με πειράζει.
Να,βλέπεις; Δεν είμαι της μακροπρόθεσμης λύσης.
Είμαι του quick fix.
Δεν είμαι άνθρωπος που θα κάτσει να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Δεν το θεωρώ such big a deal.
Απ'την άλλη είμαι άνθρωπος που μπορείς να συζητάς ώρες για το πώς είναι συντακτικά σωστό κάτι κι αν υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να το πεις για να σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοείς κι αν δε βρω τη σωστή λέξη τότε,ναι, είμαι αυτός ο άνθρωπος που ύστερα από ώρα θα σε πάρει τηλέφωνο να σου πει "αυτή είναι η λέξη".
Aυτό για μένα είναι such big a deal.
Οι λέξεις, η επικοινωνία, η συζήτηση,η έξυπνη συζήτηση.
Και μέχρι να βρω όλες τις σωστές λέξεις, θα κολλάω ένα καινούριο ποστ ιτ στο θυροτηλέφωνο.
Και θα χαίρομαι με κάτι χαζό που μου είπε κάποιος.
Κι αυτό είναι ένα quick fix.
Αλλά κουίκ-ξεκουίκ, παραμένει φιξ.
φιξ μι ρε συ.
Το κομμάτι εκείνο του ποστ ιτ που έχει την κόλλα.
Βέβαια συνέχεια ξεκολλάει ή το ξεκολλάνε ή γράφουνε πάνω ΑΕΛ.
Αλλά εγώ αρνούμαι να σηκώσω το πλαστικό και να βάλω ένα χαρτάκι με το όνομά μου από μέσα.
Κι έτσι όποτε παραγγέλνω, αφού κλείσω το τηλέφωνο, κατεβαίνω κάτω και βάζω ένα καινούριο χαρτάκι με το όνομά μου.
Και δε με πειράζει.
Να,βλέπεις; Δεν είμαι της μακροπρόθεσμης λύσης.
Είμαι του quick fix.
Δεν είμαι άνθρωπος που θα κάτσει να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Δεν το θεωρώ such big a deal.
Απ'την άλλη είμαι άνθρωπος που μπορείς να συζητάς ώρες για το πώς είναι συντακτικά σωστό κάτι κι αν υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να το πεις για να σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοείς κι αν δε βρω τη σωστή λέξη τότε,ναι, είμαι αυτός ο άνθρωπος που ύστερα από ώρα θα σε πάρει τηλέφωνο να σου πει "αυτή είναι η λέξη".
Aυτό για μένα είναι such big a deal.
Οι λέξεις, η επικοινωνία, η συζήτηση,η έξυπνη συζήτηση.
Και μέχρι να βρω όλες τις σωστές λέξεις, θα κολλάω ένα καινούριο ποστ ιτ στο θυροτηλέφωνο.
Και θα χαίρομαι με κάτι χαζό που μου είπε κάποιος.
Κι αυτό είναι ένα quick fix.
Αλλά κουίκ-ξεκουίκ, παραμένει φιξ.
φιξ μι ρε συ.
Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως
Να με συγχωρούνε οι καλοκαιριάτικες ψυχές, αλλά καθόλου δε λυπάμαι που τελείωσε το καλοκαίρι. Όχι επειδή δε μ'αρέσει, μ'αρέσει. Αλλά δε θα 'θελα καμιά εποχή να κρατάει παραπάνω από...μια εποχή. Και ειδικά αν είναι να καθυστερήσει το φθινόπωρο!
Το φθινόπωρο είναι πανέμορφο, έχει τόσο πορτοκαλί φύλλα που αν τα πατήσεις κατά λάθος κάνουν κρατς, έχει ένα σωρό χαλασμένα πλακάκια που αν έχει βρέξει κάνουν πλάτς και σε κάνουν μούσκεμα κι εντάξει, μερικές φορές πειράζει, αλλά εγώ συνήθως γελαώ όταν συμβαίνει αυτό. Γενικά γελάω όταν συμβαίνουν χαζά πράγματα, όταν πέφτω,όταν λερώνομαι με φαγητό -ναι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά ώστε να το αναφέρω, ask anyone.
Τι λέγαμε; Για το φθινόπωρο. Το πρώτο φθινόπωρο εδώ, που λες, ήταν έξτρα πορτοκαλί γιατί ήταν καινούριες οι πορτοκαλιές μου κουρτίνες και θυμάμαι το πρώτο απόγευμα στο πρώτο μου σπίτι, που τις είχα κλείσει για να τις χτυπάει ο ήλιος και να φαίνονται ακόμα πιο πορτοκαλιές. Κι εκείνο το απόγευμα το μόνο που έκανα ήταν να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι και να κοιτάω τις κουρτίνες ακούγοντας αυτό στο ριπήτ. Και αυτή η ανάμνηση για μένα είναι ο ορισμός της νοσταλγίας.
Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι by far ο καλύτερος μήνας. Όχι επειδή είναι ο χαρουμενότερος- δεν είναι. Αλλά τον Σεπτέμβρη τον αγαπάω όπως τη ζωή μου- όχι επειδή είναι άψογος. Επειδή είναι πλήρης.
Το φθινόπωρο είναι πανέμορφο, έχει τόσο πορτοκαλί φύλλα που αν τα πατήσεις κατά λάθος κάνουν κρατς, έχει ένα σωρό χαλασμένα πλακάκια που αν έχει βρέξει κάνουν πλάτς και σε κάνουν μούσκεμα κι εντάξει, μερικές φορές πειράζει, αλλά εγώ συνήθως γελαώ όταν συμβαίνει αυτό. Γενικά γελάω όταν συμβαίνουν χαζά πράγματα, όταν πέφτω,όταν λερώνομαι με φαγητό -ναι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά ώστε να το αναφέρω, ask anyone.
Τι λέγαμε; Για το φθινόπωρο. Το πρώτο φθινόπωρο εδώ, που λες, ήταν έξτρα πορτοκαλί γιατί ήταν καινούριες οι πορτοκαλιές μου κουρτίνες και θυμάμαι το πρώτο απόγευμα στο πρώτο μου σπίτι, που τις είχα κλείσει για να τις χτυπάει ο ήλιος και να φαίνονται ακόμα πιο πορτοκαλιές. Κι εκείνο το απόγευμα το μόνο που έκανα ήταν να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι και να κοιτάω τις κουρτίνες ακούγοντας αυτό στο ριπήτ. Και αυτή η ανάμνηση για μένα είναι ο ορισμός της νοσταλγίας.
Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι by far ο καλύτερος μήνας. Όχι επειδή είναι ο χαρουμενότερος- δεν είναι. Αλλά τον Σεπτέμβρη τον αγαπάω όπως τη ζωή μου- όχι επειδή είναι άψογος. Επειδή είναι πλήρης.
Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014
shake my body, release my soul
- Ρε έχω πολύ καιρό να δώσω αίμα. Νιώθω τύψεις.
- Ηρέμισε. Δε θα σώσεις εσύ όλο τον κόσμο.
Να, βλέπεις, αυτό όλο το ξεχνάω.
Ότι δε θα σώσω εγώ όλο τον κόσμο.
~
- Τι έγινε, μικρή; Νόμιζα τα 'χες κόψει τα μαύρα.
- Δεν είναι η θλίψη, είναι η κομψότητα.
Είναι όντως.
Κομψότητα.
Κατά το "όταν δεν έχω καλό φήλινγκ φοράω κραγιόν για να 'μαι όμορφη τουλάχιστον"
~
- Έχεις αλλάξει πολύ, λάμπεις, πες μου τα νέα σου, φαίνεσαι πολύ χαρούμενη!!
- Είμαι σκατά.
- ...το κρύβεις άψογα.
oh, that I do. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.
Αλλά ψέματα μωρέ, σκατά δεν είμαι. Νιώθω ότι η φάση είναι δημιουργική, clean slate, ξέρεις; Σα να μου είπανε "ορίστε μάνα μου ο καμβάς, κάνε ό,τι γουστάρεις". Και κάνω. Και διάβασμα πέφτει, και αυθορμητισμός πέφτει και γράψιμο πέφτει και πιώμα και ύπνος και όλα. Και κραγιόν δε φοράω, γιατί είναι καλοκαίρι και δε μ'αρέσει να βάφομαι το καλοκαίρι, ο ήλιος ξέρει τι κάνει και φέρεται καλά στο δέρμα μου. Κι εκεί πού βασικά τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο -ούτε και προς το χειρότερο to be fair- τρώω μια φλασιά ευτυχίας και κάτι μου κανε και γέλασα τρελά.
Τι ωραία να υπάρχουν άνθρωποι να σε κάνουν να γελάς τρελά :)
ΥΓ Α και άκυρη συμβουλή: να ακούτε το σώμα σας. Όλα τα ξέρει το σώμα σας. Ξέρει τα προβλήματα που αγνοείς και αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις, στα δείχνει αρκεί να το ακούς. Και ξέρει και τι σε καίει αλλά προσπαθείς να συγκρατηθείς και σε σπρώχνει. Άκου το σώμα σου. Εγώ με το δικό μου κάνουμε τρομερές συζητήσεις, νομίζω είναι ευχαριστημένο με την πάρτη μου τον τελευταίο χρόνο. Του κάνω τα χατίρια και μου τα κάνει κι αυτό.
*punish my senses, lose control
- Ηρέμισε. Δε θα σώσεις εσύ όλο τον κόσμο.
Να, βλέπεις, αυτό όλο το ξεχνάω.
Ότι δε θα σώσω εγώ όλο τον κόσμο.
~
- Τι έγινε, μικρή; Νόμιζα τα 'χες κόψει τα μαύρα.
- Δεν είναι η θλίψη, είναι η κομψότητα.
Είναι όντως.
Κομψότητα.
Κατά το "όταν δεν έχω καλό φήλινγκ φοράω κραγιόν για να 'μαι όμορφη τουλάχιστον"
~
- Έχεις αλλάξει πολύ, λάμπεις, πες μου τα νέα σου, φαίνεσαι πολύ χαρούμενη!!
- Είμαι σκατά.
- ...το κρύβεις άψογα.
oh, that I do. Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.
Αλλά ψέματα μωρέ, σκατά δεν είμαι. Νιώθω ότι η φάση είναι δημιουργική, clean slate, ξέρεις; Σα να μου είπανε "ορίστε μάνα μου ο καμβάς, κάνε ό,τι γουστάρεις". Και κάνω. Και διάβασμα πέφτει, και αυθορμητισμός πέφτει και γράψιμο πέφτει και πιώμα και ύπνος και όλα. Και κραγιόν δε φοράω, γιατί είναι καλοκαίρι και δε μ'αρέσει να βάφομαι το καλοκαίρι, ο ήλιος ξέρει τι κάνει και φέρεται καλά στο δέρμα μου. Κι εκεί πού βασικά τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο -ούτε και προς το χειρότερο to be fair- τρώω μια φλασιά ευτυχίας και κάτι μου κανε και γέλασα τρελά.
Τι ωραία να υπάρχουν άνθρωποι να σε κάνουν να γελάς τρελά :)
ΥΓ Α και άκυρη συμβουλή: να ακούτε το σώμα σας. Όλα τα ξέρει το σώμα σας. Ξέρει τα προβλήματα που αγνοείς και αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις, στα δείχνει αρκεί να το ακούς. Και ξέρει και τι σε καίει αλλά προσπαθείς να συγκρατηθείς και σε σπρώχνει. Άκου το σώμα σου. Εγώ με το δικό μου κάνουμε τρομερές συζητήσεις, νομίζω είναι ευχαριστημένο με την πάρτη μου τον τελευταίο χρόνο. Του κάνω τα χατίρια και μου τα κάνει κι αυτό.
*punish my senses, lose control
Σάββατο 23 Αυγούστου 2014
Whatever you do, don't fall asleep*
Κλείνω τα φώτα,κλείνω τα πατζούρια,κλείνω τα τηλέφωνα.
Κάνω ό,τι προβλέπεται για να έχεις ήσυχο ύπνο.
Αλλά ήσυχος ύπνος δεν προβλέπεται.
Και τώρα θυμήθηκα ότι μόνη μου κοιμάμαι καλύτερα.
Μεταξύ μας, όποιος λέει πως δεν κοιμάται καλύτερα μόνος του, λέει ψέματα,έτσι;
Δε γίνεται να προτιμάς να μοιράζεσαι το κρεβάτι.
Δηλαδή, πράγματι, καλύτερα κοιμάμαι μόνη μου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως κοιμάμαι καλά.
Εκτός από κείνη τη μέρα.
Που παραδέχτηκα πως, εντάξει, προτιμώ να κοιμάμαι μόνη μου.
Κι ύστερα,για να με διαψεύσω, έκανα τον πιο ήσυχο ύπνο, δεν είδα όνειρα, και ξύπνησα ακριβώς στη στάση που με πήρε ο ύπνος σα να μη μεσολάβησε καθόλου χρόνος.
Να, αυτά σκεφτόμουν χτες κι άλλαζα συνέχεια θέση και κοιμόμουν και ξυπνούσα και όλα μ'ενοχλούσαν και έβλεπα κι αυτά τα όνειρα.
Κοιμόμουν,ξυπνούσα κι ήταν σα ν' αλλάζω κανάλι.
Αλλά ξέρεις, όλα έπαιζαν κάποιο άρρωστο θρίλερ.
Ε βέβαια.
Ροδοζαχαρένια είμαι στον ξύπνιο μου.
Στον ύπνο μου είναι στοιχειωμένη.
*αυτό είναι το περίφημο tagline απ'τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, το οποίο δεν εxω δει και ποτέ δε θα δω, γιατί είπαμε, εγώ τα θρίλερ τα βλέπω στον ύπνο μου, δεν ψήνομαι να τα βλέπω και στον ξύπνιο μου. και μεταξύ μας ποτέ δεν κατάλαβα την ψυχαγωγία του να φοβάσαι. δεν είναι κάτι που μ'αρέσει να νιώθω και δεν θα το προκαλούσα ποτέ από μόνη μου.
Κάνω ό,τι προβλέπεται για να έχεις ήσυχο ύπνο.
Αλλά ήσυχος ύπνος δεν προβλέπεται.
Και τώρα θυμήθηκα ότι μόνη μου κοιμάμαι καλύτερα.
Μεταξύ μας, όποιος λέει πως δεν κοιμάται καλύτερα μόνος του, λέει ψέματα,έτσι;
Δε γίνεται να προτιμάς να μοιράζεσαι το κρεβάτι.
Δηλαδή, πράγματι, καλύτερα κοιμάμαι μόνη μου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως κοιμάμαι καλά.
Εκτός από κείνη τη μέρα.
Που παραδέχτηκα πως, εντάξει, προτιμώ να κοιμάμαι μόνη μου.
Κι ύστερα,για να με διαψεύσω, έκανα τον πιο ήσυχο ύπνο, δεν είδα όνειρα, και ξύπνησα ακριβώς στη στάση που με πήρε ο ύπνος σα να μη μεσολάβησε καθόλου χρόνος.
Να, αυτά σκεφτόμουν χτες κι άλλαζα συνέχεια θέση και κοιμόμουν και ξυπνούσα και όλα μ'ενοχλούσαν και έβλεπα κι αυτά τα όνειρα.
Κοιμόμουν,ξυπνούσα κι ήταν σα ν' αλλάζω κανάλι.
Αλλά ξέρεις, όλα έπαιζαν κάποιο άρρωστο θρίλερ.
Ε βέβαια.
Ροδοζαχαρένια είμαι στον ξύπνιο μου.
Στον ύπνο μου είναι στοιχειωμένη.
*αυτό είναι το περίφημο tagline απ'τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, το οποίο δεν εxω δει και ποτέ δε θα δω, γιατί είπαμε, εγώ τα θρίλερ τα βλέπω στον ύπνο μου, δεν ψήνομαι να τα βλέπω και στον ξύπνιο μου. και μεταξύ μας ποτέ δεν κατάλαβα την ψυχαγωγία του να φοβάσαι. δεν είναι κάτι που μ'αρέσει να νιώθω και δεν θα το προκαλούσα ποτέ από μόνη μου.
Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014
Ρε παιδιά όταν το λέτε αυτό για τα χριστούγεννα, δεν το καταλαβαίνω.
Ο αύγουστος είναι η πιο μελαγχολική περίοδος του χρόνου.
Κάθε χρόνου.
Κάθε αύγουστος.
Είναι αυτό που, θες δε θες, έχεις χρόνο να σκεφτείς όλα αυτά που πρέπει να κάνεις και τα γαμημένα κάθε αύγουστο είναι πολλά.
Δε μ'αρέσει.
Είναι ύπουλος.
Ο σεπτέμβρης είναι πιο τίμιος μήνας, σου λέει "ό,τι σκέφτηκες, σκέφτηκες, τώρα action".
Δεν τα πάω καλά με το planning.
Είμαι κορίτσι της δράσης.
Κι ας τολμήσει κανείς να το αμφισβητήσει.
Άντε γιατί.
Εξάλλου τα χριστούγεννα έχουν κρύο και λαμπάκια και κασκόλ και αγκαλιές.
Όποια κατάθλιψη κι αν ντύσεις με κασκόλ γίνεται καλύτερη.
Ενώ αυτή η ηλίθια ζέστη, πόσο πια να τη φυσήξεις για να φύγει;
Ο αύγουστος είναι η πιο μελαγχολική περίοδος του χρόνου.
Κάθε χρόνου.
Κάθε αύγουστος.
Είναι αυτό που, θες δε θες, έχεις χρόνο να σκεφτείς όλα αυτά που πρέπει να κάνεις και τα γαμημένα κάθε αύγουστο είναι πολλά.
Δε μ'αρέσει.
Είναι ύπουλος.
Ο σεπτέμβρης είναι πιο τίμιος μήνας, σου λέει "ό,τι σκέφτηκες, σκέφτηκες, τώρα action".
Δεν τα πάω καλά με το planning.
Είμαι κορίτσι της δράσης.
Κι ας τολμήσει κανείς να το αμφισβητήσει.
Άντε γιατί.
Εξάλλου τα χριστούγεννα έχουν κρύο και λαμπάκια και κασκόλ και αγκαλιές.
Όποια κατάθλιψη κι αν ντύσεις με κασκόλ γίνεται καλύτερη.
Ενώ αυτή η ηλίθια ζέστη, πόσο πια να τη φυσήξεις για να φύγει;
Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014
I just wanna know when it stops hurting
- You wanna talk about it?
- No. I just wanna know when it stops hurting.
- Well, here's the deal and you won't wanna hear it, but if you're lucky,
- No. I just wanna know when it stops hurting.
- Well, here's the deal and you won't wanna hear it, but if you're lucky,
never.
Σάββατο 16 Αυγούστου 2014
είσαι μανάρι και μετράς!
Που λες, αυτές τις μέρες τραβούσα ζόρια και μια φίλη μου είπε "είσαι μανάρι και μετράς".Αυτό παραδόξως μου έφτιαξε τρομερά τη διάθεση οπότε είπα να spread the joy.
Έτσι πήρα έναν καινούριο μου φίλο που τραβάει ζόρια και του είπα "είσαι μανάρι και μετράς" κι έσκασε χαμογελάρα - ή έτσι φαντάζομαι.
Και σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να 'ναι ένα πανέμορφο ντόμινο και θα ήταν πολύ ωραία να λέμε στους φίλους μας πως είναι μανάρια και μετράνε, είναι τόσο απλό, τόσο ωραίο και τόσο χαζό που σε κάνει τσακ μπαμ να γελάσεις και να διαρκέσει κιόλας.
Είστε μανάρια και μετράτε!
ΥΓ όταν τραβάς ζόρια και θες να σταματήσεις να τραβάς ζόρια άσε το γαμημένο το σκοινί και σταμάτα να το τραβάς. So simple. Mind over matter και τέτοια. Α και δεν πιστεύω πως η φράση τραβάω ζόρι βγήκε τυχαία. Δεν έρχεται μόνο του το ζόρι. Το τραβάς. Το τράβηξα με πολύ δύναμη. Και προσπαθώ να το αφήσω.
Έτσι πήρα έναν καινούριο μου φίλο που τραβάει ζόρια και του είπα "είσαι μανάρι και μετράς" κι έσκασε χαμογελάρα - ή έτσι φαντάζομαι.
Και σκέφτομαι πως αυτό θα μπορούσε να 'ναι ένα πανέμορφο ντόμινο και θα ήταν πολύ ωραία να λέμε στους φίλους μας πως είναι μανάρια και μετράνε, είναι τόσο απλό, τόσο ωραίο και τόσο χαζό που σε κάνει τσακ μπαμ να γελάσεις και να διαρκέσει κιόλας.
Είστε μανάρια και μετράτε!
ΥΓ όταν τραβάς ζόρια και θες να σταματήσεις να τραβάς ζόρια άσε το γαμημένο το σκοινί και σταμάτα να το τραβάς. So simple. Mind over matter και τέτοια. Α και δεν πιστεύω πως η φράση τραβάω ζόρι βγήκε τυχαία. Δεν έρχεται μόνο του το ζόρι. Το τραβάς. Το τράβηξα με πολύ δύναμη. Και προσπαθώ να το αφήσω.
be my friend, hold me
Οι παλιοί φίλοι, αν ήταν καλοί φίλοι
ξαναβλέπονται ύστερα από χρόνια
σε κοιτάνε όπως σε κοιτούσαν πριν χρόνια
σ' αγαπάνε όπως σ' αγαπούσαν πριν χρόνια
σε κάνουν να νιώθεις όπως ένιωθες πριν χρόνια.
Κι ακόμα κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια
-εφτά, σε περίπτωση που αναρωτιόταν κανείς-
αν είχες κάτι να τους πεις που δεν το 'χες πει, να το πεις.
Έτσι εγώ καθόμουν σε κάποιο ροκάδικο και τον ευχαρίστησα που υπήρχε
και που έκανε όλη εκείνη τη μαυρίλα κάπως πιο υποφερτή, ή μάλλον όχι.
Όχι υποφερτή
που με έκανε να γελάω και να νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη μια στο τόσο. Του είπα "σ'ευχαριστώ"
κι έβαλα τα κλάματα πάνω σε μια βαρελίσια μπύρα
για να ακούσω ένα
"είσαι χαζή;".
Γιατί έτσι είναι οι φίλοι.
ξαναβλέπονται ύστερα από χρόνια
σε κοιτάνε όπως σε κοιτούσαν πριν χρόνια
σ' αγαπάνε όπως σ' αγαπούσαν πριν χρόνια
σε κάνουν να νιώθεις όπως ένιωθες πριν χρόνια.
Κι ακόμα κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια
-εφτά, σε περίπτωση που αναρωτιόταν κανείς-
αν είχες κάτι να τους πεις που δεν το 'χες πει, να το πεις.
Έτσι εγώ καθόμουν σε κάποιο ροκάδικο και τον ευχαρίστησα που υπήρχε
και που έκανε όλη εκείνη τη μαυρίλα κάπως πιο υποφερτή, ή μάλλον όχι.
Όχι υποφερτή
που με έκανε να γελάω και να νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη μια στο τόσο. Του είπα "σ'ευχαριστώ"
κι έβαλα τα κλάματα πάνω σε μια βαρελίσια μπύρα
για να ακούσω ένα
"είσαι χαζή;".
Γιατί έτσι είναι οι φίλοι.
τα δάκρυα ταιριάζουν σ' αυτούς που αντέχουν τις λύπες
Άκουγα ένα τραγουδάκι που έλεγε ότι τα δάκρυα ταιριάζουν σ' αυτούς που αντέχουν τις λύπες. Κι αν τα δάκρυα ήταν στ' αλήθεια προνόμιο μόνο αυτών των ανθρώπων, τότε αυτό ίσως ήταν απ' τα δίκαια της ζωής.
Η αλήθεια είναι πως αντέχω. Είμαι πολλά πράγματα σαν άνθρωπος, αλλά αν ήταν να διαλέξω μια λέξη για να με περιγράψω δε θα 'λεγα ούτε αισιόδοξη, ούτε αστεία,ούτε κακομαθημένη πριγκιπισσούλα. Θα 'λεγα ανθεκτική.
Γιατί πιστεύω πως όλα περνάνε. Όχι όλα εύκολα, όχι όλα γρήγορα. Αλλά όλα eventually περνάνε. Δεν το λέω γιατί είμαι ρηχή, δε δίνω σημασία και δε νιώθω. Δίνω ίσως παραπάνω σημασία απ' όση χρειάζεται, στα περισσότερα πράγματα. Και νιώθω με τόση ένταση τις χαρές και τις λύπες και όλα, που στ' αλήθεια καμιά φορά πονάει.
Κι έτσι έντονα έχω και το ένστικτο της επιβίωσης και δεν εννοώ πως δεν χρειάζεται κανείς να με προσέχει. Ή μάλλον όχι, αυτό εννοώ. Δε χρειάζεται κανείς να με προσέχει. Το έχω μάθει πια το τασκ.
Και οι αποφάσεις μου μπορεί να μην είναι πάντα ροδοζαχαρένιες αλλά είναι αυτές που είναι γιατί με έμαθα πια.
Ξέρω πια τι χρειάζομαι και ξέρω πως δε γίνεται πάντα να συμπίπτει μ' αυτό που θέλω.
Κι αυτό είναι απ' τα άδικα του κόσμου, αλλά τι να γίνει.
Η αλήθεια είναι πως αντέχω. Είμαι πολλά πράγματα σαν άνθρωπος, αλλά αν ήταν να διαλέξω μια λέξη για να με περιγράψω δε θα 'λεγα ούτε αισιόδοξη, ούτε αστεία,ούτε κακομαθημένη πριγκιπισσούλα. Θα 'λεγα ανθεκτική.
Γιατί πιστεύω πως όλα περνάνε. Όχι όλα εύκολα, όχι όλα γρήγορα. Αλλά όλα eventually περνάνε. Δεν το λέω γιατί είμαι ρηχή, δε δίνω σημασία και δε νιώθω. Δίνω ίσως παραπάνω σημασία απ' όση χρειάζεται, στα περισσότερα πράγματα. Και νιώθω με τόση ένταση τις χαρές και τις λύπες και όλα, που στ' αλήθεια καμιά φορά πονάει.
Κι έτσι έντονα έχω και το ένστικτο της επιβίωσης και δεν εννοώ πως δεν χρειάζεται κανείς να με προσέχει. Ή μάλλον όχι, αυτό εννοώ. Δε χρειάζεται κανείς να με προσέχει. Το έχω μάθει πια το τασκ.
Και οι αποφάσεις μου μπορεί να μην είναι πάντα ροδοζαχαρένιες αλλά είναι αυτές που είναι γιατί με έμαθα πια.
Ξέρω πια τι χρειάζομαι και ξέρω πως δε γίνεται πάντα να συμπίπτει μ' αυτό που θέλω.
Κι αυτό είναι απ' τα άδικα του κόσμου, αλλά τι να γίνει.
Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014
Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014
Θέλω να τελειώσει αυτό το καλοκαίρι. Ήταν πολύ ωραίο και πολύ συγκινητικό και πολύ θλιβερό και φτάνει τόσο.
Θέλω να 'ναι φθινόπωρο και να 'χω διάβασμα και μαθήματα και εργασίες και να δουλεύω τα σαββατοκύριακα και να χορεύω τα απογεύματα και να 'χω συνέχεια το μυαλό μου απασχολημένο.
Και θέλω να 'ρθει το φθινόπωρο γιατί απλά τον Σεπτέμβρη είναι όλα καλύτερα.
Το Σεπτέμβρη η θλίψη γίνεται νοσταλγία και όλα τα άγνωστα κι άγρια φαίνονται απλά καινούρια κι ανεξερεύνητα και, Θε μου, δε θέλω τίποτα, ούτε καινούριο ούτε παλιό, δε θέλω τίποτα, θέλω μόνο να'ναι το μυαλό μου απασχολημένο.
Θέλω να 'ναι φθινόπωρο και να 'χω διάβασμα και μαθήματα και εργασίες και να δουλεύω τα σαββατοκύριακα και να χορεύω τα απογεύματα και να 'χω συνέχεια το μυαλό μου απασχολημένο.
Και θέλω να 'ρθει το φθινόπωρο γιατί απλά τον Σεπτέμβρη είναι όλα καλύτερα.
Το Σεπτέμβρη η θλίψη γίνεται νοσταλγία και όλα τα άγνωστα κι άγρια φαίνονται απλά καινούρια κι ανεξερεύνητα και, Θε μου, δε θέλω τίποτα, ούτε καινούριο ούτε παλιό, δε θέλω τίποτα, θέλω μόνο να'ναι το μυαλό μου απασχολημένο.
whatever works
Γι αυτά τα μικρά τρελά ξεσπάσματα που δεν έχουν και μεγάλη λογική και στους άλλους φαίνονται χαζά και άχρηστα αλλά για σένα είναι απολύτως ζωτικής σημασίας:
- Why are you doing this?
- Because I don't want to wake up one morning with a sudden urge to blow my brains out.
Το τι μας κρατάει μακριά απ'την παράνοια, well, μόνο εμείς το ξέρουμε.
- Why are you doing this?
- Because I don't want to wake up one morning with a sudden urge to blow my brains out.
Το τι μας κρατάει μακριά απ'την παράνοια, well, μόνο εμείς το ξέρουμε.
Τρίτη 12 Αυγούστου 2014
είσαι να κάνουμε τον άνεμο κουβάρι;
Εχεις να θυμάσαι νύχτες με αλκοόλ, φιλιά και κλάματα;
Εγώ έχω ρε φίλε.
Και δεν πειράζει που έκλαιγα.
Και δεν πειράζει που κλαίω ακόμα.
Γιατί είμαι απ'τα κορίτσια που πιστεύουν στα γράμματα
που γράφουν γράμματα
και στέλνουν γράμματα
και κλαίνε και στο ταχυδρομείο
και ο υπάλληλος τους λέει να περιμένουν να πάρουν την απόδειξή τους
κι ύστερα τσαλακώνουν την απόδειξη με βία
και με βία την πετάνε στα σκουπίδια
λες και η απόδειξη φταίει
λες κι ο υπάλληλος φταίει
κι ύστερα περπατάνε απορημένες στη Βασιλέως Ηρακλείου
κι αναρωτιούνται τι στο διάολο πάει στραβά στον κόσμο
και πόσο καλύτερα θα ήταν όλα
αν όλα τα κορίτσια έγραφαν γράμματα
κι αν όλα τα αγόρια τα αντιμετώπιζαν σαν εσένα
κι όλα αυτά πειράζουν, φυσικά και πειράζουν
αλλά βασικά τίποτα δεν πειράζει τόσο πολύ
γιατί ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.
Εγώ έχω ρε φίλε.
Και δεν πειράζει που έκλαιγα.
Και δεν πειράζει που κλαίω ακόμα.
Γιατί είμαι απ'τα κορίτσια που πιστεύουν στα γράμματα
που γράφουν γράμματα
και στέλνουν γράμματα
και κλαίνε και στο ταχυδρομείο
και ο υπάλληλος τους λέει να περιμένουν να πάρουν την απόδειξή τους
κι ύστερα τσαλακώνουν την απόδειξη με βία
και με βία την πετάνε στα σκουπίδια
λες και η απόδειξη φταίει
λες κι ο υπάλληλος φταίει
κι ύστερα περπατάνε απορημένες στη Βασιλέως Ηρακλείου
κι αναρωτιούνται τι στο διάολο πάει στραβά στον κόσμο
και πόσο καλύτερα θα ήταν όλα
αν όλα τα κορίτσια έγραφαν γράμματα
κι αν όλα τα αγόρια τα αντιμετώπιζαν σαν εσένα
κι όλα αυτά πειράζουν, φυσικά και πειράζουν
αλλά βασικά τίποτα δεν πειράζει τόσο πολύ
γιατί ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014
Κυριακή 10 Αυγούστου 2014
you moved me in a way that I've never known
Σήμερα που λες είναι αυτή η αυγουστιάτικη πανσέληνος κι έχει ένα σωρό εκδηλώσεις στην πόλη μου και ελπίζω σε κάποια να πάω. Έτσι για να δω αυτή τη φοβερή φεγγαράρα με μουσική υπόκρουση. Θα 'λεγα "χωρίς εσένα" αλλά αυτό δε θα σήμαινε και πολλά γιατί είναι τόσα λίγα αυτά που ήταν "με εσένα". Το πορτοκαλί φεγγάρι, που λες, κάπως με κάποιον θα το δω, δε θα πάει χαμένο.
Αλλά είναι που you confused me in a way that I've never known.
Αλλά έχω και τη ροδοζαχαρένια κατάρα και όποτε ακούω Αλάνις δεν μπορώ να σκέφτομαι πως όλα θα πάνε στραβά. Σκέφτομαι πως, εντάξει, όλα καλά μπορεί να μην πάνε, αλλά μπορεί να πάνε quite alright. Κι η περσινή χρονιά ξεκίνησε, όχι καλά, μόνο quite alright. Το quite alright έχει ζουμί, λοιπόν, έτσι μπορώ να συμπεράνω.
Και σκέφτομαι εκείνη τη στιχομυθία που πόσο διαφορετική μου φαίνεται τώρα.
- Δε μου είπες τελικά, είσαι ευτυχισμένη;
- Θα γίνω.
Μόνο που δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν τρόπο. Αλλά κάπως θα γίνω. Κάποτε.
Κι αν όχι ευτυχισμένη, τουλάχιστον quite alright.
Αλλά είναι που you confused me in a way that I've never known.
Αλλά έχω και τη ροδοζαχαρένια κατάρα και όποτε ακούω Αλάνις δεν μπορώ να σκέφτομαι πως όλα θα πάνε στραβά. Σκέφτομαι πως, εντάξει, όλα καλά μπορεί να μην πάνε, αλλά μπορεί να πάνε quite alright. Κι η περσινή χρονιά ξεκίνησε, όχι καλά, μόνο quite alright. Το quite alright έχει ζουμί, λοιπόν, έτσι μπορώ να συμπεράνω.
Και σκέφτομαι εκείνη τη στιχομυθία που πόσο διαφορετική μου φαίνεται τώρα.
- Δε μου είπες τελικά, είσαι ευτυχισμένη;
- Θα γίνω.
Μόνο που δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν τρόπο. Αλλά κάπως θα γίνω. Κάποτε.
Κι αν όχι ευτυχισμένη, τουλάχιστον quite alright.
Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014
Σάββατο 2 Αυγούστου 2014
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014
Κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά από τώρα, θα πρέπει να αποχωριστώ αυτό το σπίτι. Και δεν το 'χω χωνέψει καθόλου, γιατί είναι το σπίτι μου, καταλαβαίνεις; Κι απ'τη μία δεν μπορώ να φανταστώ να φεύγω αλλά απ'την άλλη θέλω τόσο πολύ, όχι να μετακομίσω, αλλά να κουνηθώ.
Όχι γιατί εδώ δε μ' αρέσει αλλά γιατί νιώθω πως έχω κολλήσει στην ίδια πίστα.Και αναρωτιέμαι, πότε στο διάολο θα σώσουμε την πριγκίπισσα;
Όχι γιατί εδώ δε μ' αρέσει αλλά γιατί νιώθω πως έχω κολλήσει στην ίδια πίστα.Και αναρωτιέμαι, πότε στο διάολο θα σώσουμε την πριγκίπισσα;
Τρίτη 29 Ιουλίου 2014
κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο
Όταν ήμουνα μικρή -κι ύστερα κι όταν μεγάλωσα- η μαμά μου είπε να βρω έναν άντρα που θα τον θαυμάζω για κάτι.
Γιατί ο έρωτας φεύγει κι η ομορφιά συνηθίζεται, αλλά ο θαυμασμός μένει.
Δίκιο είχε η μαμά, η μαμά πάντα έχει δίκιο.
Σήμερα που λες σκεφτόμουν, αν μεγαλώσω κι άλλο και αν κάνω παιδί κι αν αυτό το παιδί είναι κορίτσι,τι θα το συμβούλευα;
Το σκέφτηκα ώρα κι ύστερα κατέληξα πως θα 'λεγα "Παιδί μου βρες έναν άντρα που να 'ναι σαν κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο. Να σ' ανατριχιάζει και να σ' ανακουφίζει".
Γιατί ο έρωτας φεύγει κι η ομορφιά συνηθίζεται, αλλά ο θαυμασμός μένει.
Δίκιο είχε η μαμά, η μαμά πάντα έχει δίκιο.
Σήμερα που λες σκεφτόμουν, αν μεγαλώσω κι άλλο και αν κάνω παιδί κι αν αυτό το παιδί είναι κορίτσι,τι θα το συμβούλευα;
Το σκέφτηκα ώρα κι ύστερα κατέληξα πως θα 'λεγα "Παιδί μου βρες έναν άντρα που να 'ναι σαν κρύο ντουζ το κατακαλόκαιρο. Να σ' ανατριχιάζει και να σ' ανακουφίζει".
21.07.14
Απότομη στροφή με εκκλησάκι απ'αυτά που φτιάχνουν όταν γίνεται τροχαίο.
-Εδώ κάποιος πέθανε.
-Ή εδώ κάποιος έζησε.
Κι αυτό που λέτε,είναι το ποτήρι μισογεμάτο.
-Εδώ κάποιος πέθανε.
-Ή εδώ κάποιος έζησε.
Κι αυτό που λέτε,είναι το ποτήρι μισογεμάτο.
Κυριακή 20 Ιουλίου 2014
IC57
Που λες, ζήτησα μια θέση να μην κοιτάει ανάποδα.
Η κοπέλα μου είπε πως εντάξει, αλλά δεν ξέρει πώς θα κουμπώσει το βαγόνι. Ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή πως το βαγόνι θα κουμπώσει ανάποδα, αλλά αποφάσισα να το αφήσω στην τύχη -έχω την τάση να επεμβαίνω συνήθως κι είπα να κάνω μια υποχώρηση.
Αλλά λίγο θύμωσα που η θέση κοιτάει ανάποδα, είναι σα να μου λέει "όχι,μην κοιτάς πού πας, κοίτα από πού φεύγεις". Κι ήταν -ή το βρήκα εγώ- τρομερά ειρωνικό το τραίνο να μου λέει κάτι τέτοιο την ώρα που το ραδιόγωνο λέει -σχεδόν με τη φωνή μου- If you want me to stay, I'll never leave.
Ποιος; το τραίνο.
Ε όχι ρε τραίνο.
Δε θες να φεύγει ο κόσμος;
Μην προσφέρεις τρόπο.
Θα μου πεις, τι να πουν και τ' αεροπλάνα.
Η κοπέλα μου είπε πως εντάξει, αλλά δεν ξέρει πώς θα κουμπώσει το βαγόνι. Ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή πως το βαγόνι θα κουμπώσει ανάποδα, αλλά αποφάσισα να το αφήσω στην τύχη -έχω την τάση να επεμβαίνω συνήθως κι είπα να κάνω μια υποχώρηση.
Αλλά λίγο θύμωσα που η θέση κοιτάει ανάποδα, είναι σα να μου λέει "όχι,μην κοιτάς πού πας, κοίτα από πού φεύγεις". Κι ήταν -ή το βρήκα εγώ- τρομερά ειρωνικό το τραίνο να μου λέει κάτι τέτοιο την ώρα που το ραδιόγωνο λέει -σχεδόν με τη φωνή μου- If you want me to stay, I'll never leave.
Ποιος; το τραίνο.
Ε όχι ρε τραίνο.
Δε θες να φεύγει ο κόσμος;
Μην προσφέρεις τρόπο.
Θα μου πεις, τι να πουν και τ' αεροπλάνα.
Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014
εσύ τσιγάρο κάμελ να καπνίζεις
Η μισή χαρά του να καπνίζεις περπατώντας, είναι να πετάς το τσιγάρο σου όσο πιο μακριά μπορείς και να βλέπεις την καύτρα να διαλύεται σ'ένα σωρό μικρές σπίθες.
Αυτό σκέφτηκα και πέταξα το επόμενο τσιγάρο σε μια λακούβα με νερό.
Γιατί μπορεί να είμαι απ'τους ανθρώπους που βλέπουν τσιγάρα να διαλύονται και σκέφτονται πυροτεχνήματα και τέτοια.
Αλλά είμαι κι απ'αυτές τις τύπισσες -που δεν ξέρω αν είναι και πολλές ή αν είμαι η μόνη- που μελαγχολούν με σβησμένα κάμελ.
Κι αναρωτιέμαι πόσα τσιγάρα σε πόσα τασάκια να'ναι κάμελ.
Κι αν κανένα απ'αυτά έχει τόση σημασία γι αυτούς που τα σβησαν,όση έχουν και για μένα.
Και δεν ήθελα πυροτεχνήματα ρε φίλε απόψε.
Ήθελα μόνο ένα κάμελ να μη σβήνει.
Αυτό σκέφτηκα και πέταξα το επόμενο τσιγάρο σε μια λακούβα με νερό.
Γιατί μπορεί να είμαι απ'τους ανθρώπους που βλέπουν τσιγάρα να διαλύονται και σκέφτονται πυροτεχνήματα και τέτοια.
Αλλά είμαι κι απ'αυτές τις τύπισσες -που δεν ξέρω αν είναι και πολλές ή αν είμαι η μόνη- που μελαγχολούν με σβησμένα κάμελ.
Κι αναρωτιέμαι πόσα τσιγάρα σε πόσα τασάκια να'ναι κάμελ.
Κι αν κανένα απ'αυτά έχει τόση σημασία γι αυτούς που τα σβησαν,όση έχουν και για μένα.
Και δεν ήθελα πυροτεχνήματα ρε φίλε απόψε.
Ήθελα μόνο ένα κάμελ να μη σβήνει.
Σάββατο 12 Ιουλίου 2014
και πολύ ν'αγαπάς τους ανθρώπους
Όλοι βλέπουνε διαφορετικά πράγματα στα σύννεφα. Και ο ένας απ'τον άλλον, και φορά με τη φορά.
Εγώ βλέπω πάντα πρόσωπα. Άλλοτε αντρικά,άλλοτε γυναικεία.
Καμιά φορά γελάνε, άλλες είναι ανέκφραστα κι άλλες βγάζουν κραυγές αγωνίας -αν,δηλαδή, υποθέσουμε πως μπορώ να τα ακούσω κιόλας.
Πιστεύω πως τα σύννεφα είναι σαν εκείνο το ψυχολογικό τεστ με την μουτζούρα από μελάνη (και μόλις συνειδητοποίησα πως πάντα γράφω μελάνη με η και ας ήμουν σίγουρη στο δημοτικό πως είναι το μελάνι,ουδέτερο. Όσο μεγάλωνα μάλλον το γράψιμο αποκτούσε προσωπικότητα και μόνο ουδέτερο δε θα μπορούσε να 'ναι κάτι που γράφει γράμματα). Που λες σ'αυτό το τεστ βλέπεις ό,τι περιμένεις να δεις. Οι σεξομανείς βλέπουνε κάτι σεξουαλικό, ο μπατμαν στο γραφείο της Μερίντιαν είδε νυχτερίδες και πάει λέγοντας.
Εγώ μάλλον φάτσες θα 'βλεπα κι εκεί.
Κι αυτό μάλλον εξηγεί γιατί υποτιμώ τόσο τα μπαλκόνια με θέα.
Don't get me wrong, λατρεύω και τη θάλασσα και τον ουρανό και το βουνό κι όλα αυτά.
Αλλά τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ απ'τους ανθρώπους.
Και κάποτε όλοι μου 'λεγαν ότι είμαι αφελής και θα απογοητευτώ και θα πληγωθώ και να προσέχω για να μην τα πάθω όλα αυτά.
Και τα έπαθα. Όλα αυτά.
Και τι θα ήμουν αν δεν τα 'χα πάθει;
Το συμπέρασμα είναι πως το υπερβολικά στενό μπαλκόνι μου, με θέα στον ακάλυπτο και στα πίσω μπαλκόνια πολλών άλλων πολυκατοικιών, δεν το αλλάζω.
Γιατί η θάλασσα είναι ωραία, αλλά προτιμώ ν'ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω άλλους ανθρώπους που ανοίγουν κι αυτοί το παράθυρο.
Γιατί όπως είπε η Nora Jones στο my bluberry nights, I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed.
ΥΓ κιάρα, σήμερα αγνόησα κι ένα ακόμα βιβλίο στο κτελ. Αλλά τουλάχιστον δεν αγνόησα το τετράδιο :)
Εγώ βλέπω πάντα πρόσωπα. Άλλοτε αντρικά,άλλοτε γυναικεία.
Καμιά φορά γελάνε, άλλες είναι ανέκφραστα κι άλλες βγάζουν κραυγές αγωνίας -αν,δηλαδή, υποθέσουμε πως μπορώ να τα ακούσω κιόλας.
Πιστεύω πως τα σύννεφα είναι σαν εκείνο το ψυχολογικό τεστ με την μουτζούρα από μελάνη (και μόλις συνειδητοποίησα πως πάντα γράφω μελάνη με η και ας ήμουν σίγουρη στο δημοτικό πως είναι το μελάνι,ουδέτερο. Όσο μεγάλωνα μάλλον το γράψιμο αποκτούσε προσωπικότητα και μόνο ουδέτερο δε θα μπορούσε να 'ναι κάτι που γράφει γράμματα). Που λες σ'αυτό το τεστ βλέπεις ό,τι περιμένεις να δεις. Οι σεξομανείς βλέπουνε κάτι σεξουαλικό, ο μπατμαν στο γραφείο της Μερίντιαν είδε νυχτερίδες και πάει λέγοντας.
Εγώ μάλλον φάτσες θα 'βλεπα κι εκεί.
Κι αυτό μάλλον εξηγεί γιατί υποτιμώ τόσο τα μπαλκόνια με θέα.
Don't get me wrong, λατρεύω και τη θάλασσα και τον ουρανό και το βουνό κι όλα αυτά.
Αλλά τίποτα δεν αγαπώ πιο πολύ απ'τους ανθρώπους.
Και κάποτε όλοι μου 'λεγαν ότι είμαι αφελής και θα απογοητευτώ και θα πληγωθώ και να προσέχω για να μην τα πάθω όλα αυτά.
Και τα έπαθα. Όλα αυτά.
Και τι θα ήμουν αν δεν τα 'χα πάθει;
Το συμπέρασμα είναι πως το υπερβολικά στενό μπαλκόνι μου, με θέα στον ακάλυπτο και στα πίσω μπαλκόνια πολλών άλλων πολυκατοικιών, δεν το αλλάζω.
Γιατί η θάλασσα είναι ωραία, αλλά προτιμώ ν'ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω άλλους ανθρώπους που ανοίγουν κι αυτοί το παράθυρο.
Γιατί όπως είπε η Nora Jones στο my bluberry nights, I've been learning how to not trust people and I'm glad I failed.
ΥΓ κιάρα, σήμερα αγνόησα κι ένα ακόμα βιβλίο στο κτελ. Αλλά τουλάχιστον δεν αγνόησα το τετράδιο :)
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014
closing walls and ticking clocks
Αυτό το θυμάστε; Υπάρχει και το ανάποδο. Να μη θες να κάνεις μπάνιο, μπας και κρατήσεις πάνω σου τις μέρες για λίγο ακόμα.
Και μια μέρα ξυπνάς, κοιτάς την καινούρια συσκευασία με τα καλαμάκια κι αναρωτιέσαι πού θα είμαι όταν θα τελειώσουν όλα αυτά τα καλαμάκια;
Πώς θα είμαι;
Και δεν έχεις ιδέα.
Αλλά τα καλαμάκια κάποτε θα τελειώσουν κι η αφίσα πάνω απ' το κρεβάτι θα συνεχίσει να σε κοιτάει και δεν ξέρεις πού θα είσαι σε πέντε χρόνια.
Εδώ λέμε ότι δεν ξέρεις πού θα είσαι όταν τελειώσουν τα καλαμάκια.
Αλλά οι αφίσες είναι αφίσες κι η συγκεκριμένη έχει αντέξει 3 μετακομίσεις, δεν θα αντέξει και την τέταρτη.
Και τα καλαμάκια κάποτε θα τελειώσουν και κάπου θα είσαι.
Και θα κάνεις και μπάνιο.
Αλλά οι μέρες δε θα φύγουν από πάνω σου.
Οι μέρες δε φεύγουν από πάνω σου με λίγο νερό και σαπούνι.
Οι μέρες φεύγουν όταν θέλεις να φύγουν.
Οι μέρες είναι δικές μου.
Και είναι πάνω μου και γύρω μου και μέσα μου.
Και μια μέρα ξυπνάς, κοιτάς την καινούρια συσκευασία με τα καλαμάκια κι αναρωτιέσαι πού θα είμαι όταν θα τελειώσουν όλα αυτά τα καλαμάκια;
Πώς θα είμαι;
Και δεν έχεις ιδέα.
Αλλά τα καλαμάκια κάποτε θα τελειώσουν κι η αφίσα πάνω απ' το κρεβάτι θα συνεχίσει να σε κοιτάει και δεν ξέρεις πού θα είσαι σε πέντε χρόνια.
Εδώ λέμε ότι δεν ξέρεις πού θα είσαι όταν τελειώσουν τα καλαμάκια.
Αλλά οι αφίσες είναι αφίσες κι η συγκεκριμένη έχει αντέξει 3 μετακομίσεις, δεν θα αντέξει και την τέταρτη.
Και τα καλαμάκια κάποτε θα τελειώσουν και κάπου θα είσαι.
Και θα κάνεις και μπάνιο.
Αλλά οι μέρες δε θα φύγουν από πάνω σου.
Οι μέρες δε φεύγουν από πάνω σου με λίγο νερό και σαπούνι.
Οι μέρες φεύγουν όταν θέλεις να φύγουν.
Οι μέρες είναι δικές μου.
Και είναι πάνω μου και γύρω μου και μέσα μου.
Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014
Αυτό που ταξιδεύεις, κι έχεις μαζί σου βιβλίο αλλά δεν το διαβάζεις γιατί η ώρα περνάει γρήγορα έτσι κι αλλιώς, επειδή το daydreaming είναι αρκετό, το λένε κάπως με μία λέξη;
ΥΓ τα ταξίδια μου δημιουργούν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και αρκετές φορές έχω κλάψει σε τραίνα,λεωφορεία κι αεροπλάνα,ανεξάρτητα απ'το πού πήγαινα κι από πού έφευγα. Σήμερα παραλίγο να κλάψω απ'τη χαρά. Και σκέφτηκα την Κ. που έβαλα τα κλάματα την ώρα που μιλούσαμε πριν λίγες μέρες κι αντί να με ρωτήσει τι με στεναχωρεί, με ρώτησε τι με συγκινεί. Γιατί δεν έκλαιγα στεναχωρημένα. Έκλαιγα τρισευτυχισμένα.
ΥΓ τα ταξίδια μου δημιουργούν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και αρκετές φορές έχω κλάψει σε τραίνα,λεωφορεία κι αεροπλάνα,ανεξάρτητα απ'το πού πήγαινα κι από πού έφευγα. Σήμερα παραλίγο να κλάψω απ'τη χαρά. Και σκέφτηκα την Κ. που έβαλα τα κλάματα την ώρα που μιλούσαμε πριν λίγες μέρες κι αντί να με ρωτήσει τι με στεναχωρεί, με ρώτησε τι με συγκινεί. Γιατί δεν έκλαιγα στεναχωρημένα. Έκλαιγα τρισευτυχισμένα.
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014
Σάββατο 28 Ιουνίου 2014
black black heart
Η νονά μου δε με βλέπει συχνά, αλλά μου έπαιρνε δώρα στις γιορτές πάντα -μέχρι και πέρυσι.
Στο δημοτικό τρελαινόμουν για όλα τα ροζ πράγματα που έφταναν στο σπίτι μου με κούριερ. Ίσως και στο μισό γυμνάσιο. Κι ύστερα ήρθε η τρίτη γυμνασίου, η χρονιά που αγάπησα το μαύρο. Είχα σκουλαρίκι καρφί κι είχα 3 τρύπες στο δεξί αυτί και φορούσα τρία μαύρα κρικάκια. Και την επόμενη χρονιά ανακάλυψα και το μαύρο μολύβι για τα μάτια.
Η νονά τότε μου πήρε ένα φούξια μπουφάν. Εγώ το άλλαξα για μια ζιβάγκο ριγέ μαύρο με γκρι και για ένα παντελόνι μαύρο -που ήταν από ένα πολύ ωραίο απαλό και χοντρό ύφασμα. Κι όπως είναι μάλλον προφανές, τώρα χτυπάω λίγο το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί I turned out pretty pink, κι ένα φούξια μπουφάν πολύ θα 'θελα να 'χω. Αλλά χαίρομαι που έχω αυτό το μαύρο παντελόνι -η μπλούζα έχει χαλάσει- γιατί είναι το πιο στενό μου παντελόνι κι όποτε κουμπώνει νιώθω πως μ' αγαπάω λίγο παραπάνω κι είναι περίεργο αυτό το παντελόνι να με κάνει να μ' αγαπάω γιατί εκείνο το κορίτσι που το διάλεξε, δεν αγαπούσε και πολύ τον εαυτό της.
Και τώρα τους χειμώνες φοράω το παντελόνι γιατί είναι ζεστό και μου πάει και φούξια μπουφάν δεν έχω, έχω μωβ όμως κι αυτό είναι close enough. Και μ' αρέσει να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν το κορίτσι που δεν ήθελε ροζ μπουφάν.
Και κατά βάθος, ποτέ δεν έπαψα να είμαι αυτό το κορίτσι.
Όπως και τα διάφανα κρίνα, είπαμε είναι κάποια πράγματα που δε φεύγουν από πάνω μας.
Κι ας θα 'θελα να χω ένα φούξια μπουφάν.
Κι ας ακούω και μαραβέγια και soko κι άλλες χαζοχαρουμενιές.
Στο δημοτικό τρελαινόμουν για όλα τα ροζ πράγματα που έφταναν στο σπίτι μου με κούριερ. Ίσως και στο μισό γυμνάσιο. Κι ύστερα ήρθε η τρίτη γυμνασίου, η χρονιά που αγάπησα το μαύρο. Είχα σκουλαρίκι καρφί κι είχα 3 τρύπες στο δεξί αυτί και φορούσα τρία μαύρα κρικάκια. Και την επόμενη χρονιά ανακάλυψα και το μαύρο μολύβι για τα μάτια.
Η νονά τότε μου πήρε ένα φούξια μπουφάν. Εγώ το άλλαξα για μια ζιβάγκο ριγέ μαύρο με γκρι και για ένα παντελόνι μαύρο -που ήταν από ένα πολύ ωραίο απαλό και χοντρό ύφασμα. Κι όπως είναι μάλλον προφανές, τώρα χτυπάω λίγο το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί I turned out pretty pink, κι ένα φούξια μπουφάν πολύ θα 'θελα να 'χω. Αλλά χαίρομαι που έχω αυτό το μαύρο παντελόνι -η μπλούζα έχει χαλάσει- γιατί είναι το πιο στενό μου παντελόνι κι όποτε κουμπώνει νιώθω πως μ' αγαπάω λίγο παραπάνω κι είναι περίεργο αυτό το παντελόνι να με κάνει να μ' αγαπάω γιατί εκείνο το κορίτσι που το διάλεξε, δεν αγαπούσε και πολύ τον εαυτό της.
Και τώρα τους χειμώνες φοράω το παντελόνι γιατί είναι ζεστό και μου πάει και φούξια μπουφάν δεν έχω, έχω μωβ όμως κι αυτό είναι close enough. Και μ' αρέσει να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν το κορίτσι που δεν ήθελε ροζ μπουφάν.
Και κατά βάθος, ποτέ δεν έπαψα να είμαι αυτό το κορίτσι.
Όπως και τα διάφανα κρίνα, είπαμε είναι κάποια πράγματα που δε φεύγουν από πάνω μας.
Κι ας θα 'θελα να χω ένα φούξια μπουφάν.
Κι ας ακούω και μαραβέγια και soko κι άλλες χαζοχαρουμενιές.
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014
Why these unnecessary tears?
Αυτό το τραγούδι πολύ το αγαπώ και συνειρμικά μου πάει πακέτο με το seven seconds και με το total disguise που κι αυτά πολύ τα αγαπάω (το total disguise περισσότερο). Μου θυμίζουνε χειμώνα και μια παράξενη νοσταλγία για μια εποχή που δεν ήτανε καθόλου καλή. Αλλά υπήρχε κάπως μια ζεστασιά μέσα στο κρύο, γιατί, Θεέ μου σ'ευχαριστώ, καλούς φίλους είχα πάντα. Κι όταν έχεις έναν φίλο να σε παίρνει κάθε παρασκευή απ' το σπίτι γιατί ήθελε να σε βλέπει να γελάς, αυτή την εποχή δεν μπορεί να τη θυμάσαι και πολύ άσχημα. Μπορεί μόνο να θυμάσαι κάτι μπύρες στη ναυαρίνου και τα πρώτα τσιγάρα και, ναι, χειμώνα και κρύο αλλά και μουσική και βόλτες και αγάπη ρε φίλε.
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
whole lot of woman
If we go your way or you come to my
Come lets create a new humankind
Can you tug my hair and slap my behind
I'm a whole lot of woman I want to recline
Come lets create a new humankind
Can you tug my hair and slap my behind
I'm a whole lot of woman I want to recline
Η δασκάλα μου του χορού είναι γυναίκα με έμπνευση και κάτι ήξερε που μας το 'βαζε για να χορεύουμε μόνες μας ρούμπα χωρίς καβαλιέρο. Αν είναι μια ρούμπα που πρέπει να τη χορέψεις σόλο, είναι αυτή.
Κι αν κάνω κάτι διαφορετικά απ' τα άλλα κορίτσια, είναι που περπατάω με ίσια την πλάτη και κάτω τους ώμους και το βλέμμα ευθεία μπροστά, ούτε λίγο προς τα κάτω. Κι αν πρέπει να διαλέξω μια στιγμή που τότε έμαθα να περπατάω σωστά και γυναικεία, αυτή η στιγμή είναι όταν πρωτοχόρεψα αυτό το τραγούδι ρούμπα.
Σ' ευχαριστώ Νικολέτα, που μου 'μαθες να χορεύω, αλλά και τόσα άλλα πράγματα.
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
silver linings
I guess what I'm trying to say is I need the deep end
Keep imagining meeting, wished away entire lifetimesUnfair we're not somewhere misbehaving for days
Great escape lost track of time and space
She's a silver lining climbing on my desire
And I go crazy 'cause here isn't where I wanna be
And satisfaction feels like a distant memory
And I can't help myself,
All I wanna hear her say is "Are you mine? "
But she's not nice, she's pretty fucking far from nice*
Τα πράγματα, που λέτε, σχεδόν πάντα γίνονται και καλύτερα.
Και οι καλύτερες ώρες μας σχεδόν πάντα θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερες. Και δεν εννοώ πως είμαστε αχάριστοι και δεν ξέρουμε να εκτιμάμε. Αλλά, αντικειμενικά, πόσες φορές πίστεψες στ' αλήθεια πως καλύτερα δε γίνεται; Είσαι πολύ τυχερός για όσες φορές το είπες και το εννοούσες -και ναι, το 'χω πει και το 'χω πιστέψει, αλλά εγώ είμαι κι ολιγάρκης κι ονειροπόλος άνθρωπος, απ' αυτούς που χαίρονται γιατί η θερμοκρασία είναι σωστή και το χρώμα του ουρανού είναι σωστό κι απ' αυτούς που μπορούν να χαρακτηρίζουν τέτοια αόριστα πράγματα σαν "σωστά".
Γιατί κάποια πράγματα είναι απλώς αυτό. Σωστά.
Αλλά και τα σωστά ακόμα, θα μπορούσαν κι αυτά να είναι σωστότερα.
Πού θέλω να καταλήξω; Δεν ξέρω, η αλήθεια είναι.
Απλά θέλω να πω πως επειδή κάτι δεν είναι όσο καλύτερο γίνεται απ' όλες τις απόψεις, δε σημαίνει πως δεν είναι good enough. Και το good enough, όταν είναι το σωστό, είναι pretty damn good.
Γιατί ο καλύτερες ώρες, είναι οι καλύτερες ώρες.
Γιατί μάλλον όλη μας η απογοήτευση έρχεται απ' τη σύγκριση με τα υπόλοιπα πιθανά σενάρια.
Αντί να σκέφτεσαι αυτό, μπορείς να σκέφτεσαι "πώς ήταν πριν; πώς είναι τώρα; πόσο χαίρομαι γι αυτό;".
Γιατί οι καλύτερες ώρες μας, είναι οι καλύτερες ώρες μας.
Σε σύγκριση με μας.
Και με τίποτε άλλο.
*
Και οι καλύτερες ώρες μας σχεδόν πάντα θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερες. Και δεν εννοώ πως είμαστε αχάριστοι και δεν ξέρουμε να εκτιμάμε. Αλλά, αντικειμενικά, πόσες φορές πίστεψες στ' αλήθεια πως καλύτερα δε γίνεται; Είσαι πολύ τυχερός για όσες φορές το είπες και το εννοούσες -και ναι, το 'χω πει και το 'χω πιστέψει, αλλά εγώ είμαι κι ολιγάρκης κι ονειροπόλος άνθρωπος, απ' αυτούς που χαίρονται γιατί η θερμοκρασία είναι σωστή και το χρώμα του ουρανού είναι σωστό κι απ' αυτούς που μπορούν να χαρακτηρίζουν τέτοια αόριστα πράγματα σαν "σωστά".
Γιατί κάποια πράγματα είναι απλώς αυτό. Σωστά.
Αλλά και τα σωστά ακόμα, θα μπορούσαν κι αυτά να είναι σωστότερα.
Πού θέλω να καταλήξω; Δεν ξέρω, η αλήθεια είναι.
Απλά θέλω να πω πως επειδή κάτι δεν είναι όσο καλύτερο γίνεται απ' όλες τις απόψεις, δε σημαίνει πως δεν είναι good enough. Και το good enough, όταν είναι το σωστό, είναι pretty damn good.
Γιατί ο καλύτερες ώρες, είναι οι καλύτερες ώρες.
Γιατί μάλλον όλη μας η απογοήτευση έρχεται απ' τη σύγκριση με τα υπόλοιπα πιθανά σενάρια.
Αντί να σκέφτεσαι αυτό, μπορείς να σκέφτεσαι "πώς ήταν πριν; πώς είναι τώρα; πόσο χαίρομαι γι αυτό;".
Γιατί οι καλύτερες ώρες μας, είναι οι καλύτερες ώρες μας.
Σε σύγκριση με μας.
Και με τίποτε άλλο.
*
Σάββατο 14 Ιουνίου 2014
ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι
Λοιπόν αυτό το τραγούδι μου φέρνει πάντα στο μυαλό ένα στενό πλακόστρωτο δρόμο με δροσερό αεράκι στο κατακαλόκαιρο.
Δε μ' αρέσουν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη δροσιά και εννοούν το κρύο, κάτι δυσάρεστο. Η λέξη που σημαίνει "λίγο κρύο" και είναι δυσάρεστη είναι η ψύχρα όχι η δροσιά. Η δροσιά είναι η δροσιά,αυτό που σε ανακουφίζει και που σε κάνει να παίρνεις πιο βαθιές ανάσες. Όχι η ψύχρα,όχι το κρύο. Αυτά σε κάνουν να φοράς πιο πολλά ρούχα και να σφίγγεσαι και να μη θες ν' ανοίγεις το στόμα γιατί θα κρυώσεις πιο πολύ.
Ενώ η δροσιά... Η δροσιά είναι ένα ποτήρι κρύο τσάι κι ένα παράθυρο, ένας ουρανός με αστέρια ή χωρίς αστέρια -επειδή το φεγγάρι θα λάμπει τόσο που τ' αστέρια δε θα φαίνονται- ένα μπαράκι κυριολεκτικά μες στη θάλασσα, ένα άλλο μπαράκι κυριολεκτικά μέσα σε ένα χαντάκι.
Με δέντρα τριγύρω ή με χωρίς δέντρα -μ' αρέσει να λέω "με χωρίς", είναι σαν να μεταφράζεις ακριβώς το "without".
Κι ένα ανακουφιστικό στενάκι μες στο κατακαλόκαιρο.
Κι ένα ανακουφιστικό κοκτέιλ.
Πολλά κοκτέιλ.
Κι αγκαλιές,ναι, αυτό είναι σίγουρα το τραγούδι της αγκαλιάς.
Και άνθρωποι να χορεύουν σε δυάδες ή μόνοι τους ή πολλοί μαζί.
Να χορεύουν όμως.
Γιατί, πραγματικά, τι να την κάνεις όλη τη χαρά του κόσμου αν δεν την χορέψεις έστω λίγο;
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014
bleed like me
Είναι, λέει, μια ασθένεια που, όταν την έχεις, κλαις δάκρυα από αίμα.
Αν αυτό ήταν αποτέλεσμα συναισθηματικής κατάστασης, θα είχε πολύ ενδιαφέρον.
Ή μάλλον όχι. Θα ήταν πολύ θλιβερό και άδικο. Γιατί τότε, θα 'βλεπες κάποιον να κλαίει δάκρυα από αίμα και δε θα σου περνούσε απ'το μυαλό πως απλώς η μέρα του δεν είναι καλή, πως μάζεψαν τα ρούχα στο πλυντήριο ή πως κόπηκε σ'ένα μάθημα.
Όχι. Αν κάποιος έκλαιγε αίμα θα ήξερες πως κάτι στ'αλήθεια δεν πάει καθόλου καλά. Και θα ήταν άδικο, γιατί αυτά τα πράγματα, αν θες τα λες, και κανενός τύπου τα δάκρυα δεν έχουν το δικαίωμα να το μαρτυράνε για σένα.
Φαντάζεσαι μια θλίψη τόσο βαθιά που να μπορούσες να κλάψεις αίμα;
Σα να σου ζούληξε κάποιος την καρδιά και να στην έβγαλε απ'τα μάτια;
Σταγόνα-σταγόνα.
Αν αυτό ήταν αποτέλεσμα συναισθηματικής κατάστασης, θα είχε πολύ ενδιαφέρον.
Ή μάλλον όχι. Θα ήταν πολύ θλιβερό και άδικο. Γιατί τότε, θα 'βλεπες κάποιον να κλαίει δάκρυα από αίμα και δε θα σου περνούσε απ'το μυαλό πως απλώς η μέρα του δεν είναι καλή, πως μάζεψαν τα ρούχα στο πλυντήριο ή πως κόπηκε σ'ένα μάθημα.
Όχι. Αν κάποιος έκλαιγε αίμα θα ήξερες πως κάτι στ'αλήθεια δεν πάει καθόλου καλά. Και θα ήταν άδικο, γιατί αυτά τα πράγματα, αν θες τα λες, και κανενός τύπου τα δάκρυα δεν έχουν το δικαίωμα να το μαρτυράνε για σένα.
Φαντάζεσαι μια θλίψη τόσο βαθιά που να μπορούσες να κλάψεις αίμα;
Σα να σου ζούληξε κάποιος την καρδιά και να στην έβγαλε απ'τα μάτια;
Σταγόνα-σταγόνα.
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014
με γκάζια στο τακούνι
...ή αλλιώς "σημειώσεις μια συναυλίας".
-Ο Κότσιρας είναι ο μόνος ενήλικας άντρας που πρέπει να έχει μακριά μαλλιά.
-Ο Κότσιρας είναι ένα κομμάτι της εφηβείας μου που περίμενα να'χω ξεπεράσει. Είχα άδικο.
τα υπόλοιπα ο Κότσιρας τα λέει καλύτερα:
Εσύ εμένα, και τον κόσμο όλοι οι άλλοι.
Μες στα χείλη σου έζησα.
κάποια τραγούδια απλώς δεν τα βαριέσαι και τ'ακούς με τσιγάρο και χαμόγελο.
με τσιγάρο είπαμε.
Και τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι να `χω ζήσει
που να `χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.
-Ο Κότσιρας είναι ο μόνος ενήλικας άντρας που πρέπει να έχει μακριά μαλλιά.
-Ο Κότσιρας είναι ένα κομμάτι της εφηβείας μου που περίμενα να'χω ξεπεράσει. Είχα άδικο.
τα υπόλοιπα ο Κότσιρας τα λέει καλύτερα:
Εσύ εμένα, και τον κόσμο όλοι οι άλλοι.
Μες στα χείλη σου έζησα.
κάποια τραγούδια απλώς δεν τα βαριέσαι και τ'ακούς με τσιγάρο και χαμόγελο.
με τσιγάρο είπαμε.
Και τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι να `χω ζήσει
που να `χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.
αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο.
ε και κάπου θα βρεθούμε αν μ'αγαπάς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)